Ik heb gemerkt dat ik cynischer ben geworden en dat is niet altijd even fijn. Hoewel ik zogenaamd passabel ben (ik haat dat woord), merk ik dat acceptatie als vrouw zijnde vanzelfsprekend is als iemand het niet weet, als iemand het wel weet verandert dat alles. Ik heb het idee dat dat een steeds terugkerend fenomeen is in mijn leven en ik ervaar dat als een probleem. Ik had er vroeger al last van dat ik niet begrepen werd en ik heb nu het gevoel dat dit gewoon doorgaat tot ik het loodje leg.Fay schreef:Ff inhaken, blijft lastig, jezelf, versus hoe anderen je bezien, waarbij de optimale situatie die is dat die 2 op 1 lijn zitten, wat niet is af te dwingen
Vroeg me afgelopen zaterdag op een feestje af: wat als jij jezelf als vrouw ziet, je zodanig profileert, maar anderen dat niet doen, heb je dan een probleem?
Voelde me geen van beiden zaterdag, oncomfortabel tussen vrouwen, oncomfortabel tussen mannen, oude mechanismen, die van de man die als vanzelf in die onzekere gevoelssituatie bovenkomen,maar die eigenlijk weinig nut hadden, het lukte niet eens meer te doen alsof,maar goed ook, lastig om puur te blijven, versus, ja maar, ho even ik ben nu toch gewoon hoe ik ben? wat dat dan ook is?
De wereld boeit het niet, mij hield het continu bezig, totdat ik genoeg drank op had - helpt altijd - en het relaxed werd, ik het hele gedoe in mijn hoofd kon loslaten
Nee, de mensen boeit het niet hoe je bent hoe je eruit ziet, wie je wil uitdragen, alleen, zit jij, gevoelsmatig te zoeken en wil je gewoon normaal net als ieder ander jezelf zijn tussen die andere mensen, het ontgaat waarschijnlijk iedereen wat voor gevecht dat is met jezelf, in sociale situaties
Achteraf, het is wat het is, loslaten bezig te zijn met hoe jij denkt dat anderen denken hoe jij overkomt, het kost veel energie en het frustreert alleen maar
Maar toch, er zijn altijd stoorzenders, zoals die ene persoon die mij nog kent van 2 jaar geleden in mijn oude vorm,me dan ook met die naam aansprak en je meteen van anderen blikken krijgt, je dus weer bevestigd in je situatie terwijl het net los had kunnen laten, irritatie maar niemand aan te rekenen, en ik, ik doe eigenlijk niks, ik ga niet uitleggen, ik laat het maar zo, het waait over, mocht er iemand op terugkomen of er iets van willen zeggen dan zien we dat wel weer, is niet gebeurd
En zo fiets je situatie door alles heen,en daar kun je simpelweg niet omheen, dat maakt gewoon zijn en genieten imo wel lastiger, omdat je in je hoofd altijd bezig bent met je proces,je situatie,en ik denk dat dat nooit verdwijnt, maar wellicht op lange termijn een vanzelfsprekendheid wordt die in je zit, al wordt het hopelijk ook wat minder
Fay
Ik voel me ook heel vaak niet vrouwelijk omdat er steeds overal die ontkenning om je heen is. Hoe kun je het dan eens loslaten en genieten van jezelf? Moet het dan allemaal van binnenuit komen? Voor mij geldt dat ik me pas vrouw en vrouwelijk voel als iemand mij dat gevoel geeft en op sommige momenten als ik alleen ben maar dan ben ik ook niet al te gelukkig.
Ik ben cynisch geworden dus. Iets wat je energie zou moeten geven... de bevestiging.... ontneemt je energie... de ontkenning....
En die zit bij mij ook van binnen... als je je hele leven ontkent bent poets niemand dat zomaar even weg.
Er is ook nog een ander aspect. Dat vrouw zijn is met zoveel pijn en afweermechanismen overladen dat ik niet altijd per se gelukkig ben als ik me vrouw voel.
Hoewel ik het heel erg mis me gewoon weer eens vrouw te voelen lukt dat nauwelijks zonder dat de tranen direct in mn ogen springen en ik me gelijk ook heel ongelukkig voel ergens....Ik zou willen dat ik een manier wist om mijn vrouwelijkheid aan op te laden. Want ik mis het enorm.
Maar ik merk dat mijn geest in het mannelijke schiet en voor een deel die gevoelens blijft uitschakelen om het hanteerbaar te maken voor me. Hoewel ik soms denk dat ik daar nu juist depressief van word. Ingewikkeld.
groetjes
Elke
