Naamswijziging

[LouBodWik]

Ik heb weer een vraag:

Ik ben geboren als Wiktoria. Vorig jaar heb ik dan mijn ouders verteld dat ik een jongen ben en geen meisje. Lang verhaal.
Maar ik zei toen ook tegen hun dat ik mijn meisjesnaam niet wilde. En of zij dan een naam voor mij wilden bedenken. Daar werd redelijk moeilijk over gedaan. Want dit kon niet zomaar . Ja at wist ik natuurlijk. Maar het ging mij toen erom om de tijd dat ik op de wachtlijsten sta toch al als een jongen gezien te worden. Maakte mijn moeder er Wiktor van. Makkelijk, want dat was voor iedereen het makkelijkst. Ook op school hebben ze dat aangepast naar Wiktor in het systeem. Alles beter dan mijn meisjesnaam.
Nu zit ik heel langzaam steeds dichter bij alle onderzoeken en kan ik misschien over paar weken/maanden een deskundigen verklaring krijgen voor geslachtswijziging.
Daar ben ik echt heel blij mee.

Nu is het zo dat je ook meteen je namen mag en kan wijzigen en dat het dus niet uitmaakt hoeveel namen je gebruikt. Ik wil eigenlijk niet dat Wiktor mijn eerste naam wordt. Maar iedereen is er zo aan gewend. Ik gebruik de naam Wiktor al 1 jaar. Dat maakt het lastig. En ik heb 5 broertjes en zusjes met behoorlijke beperkingen die er dan helemaal niets van snappen. Mijn broertje die snapt er nu al niets meer van (is rond de 50), laat staan als ik een andere naam krijg.

Ik wil namelijk Wiktor als mijn 3de naam.
Ik heb al 2 namen bedacht die ik ervoor wil hebben. Heel lang mee bezig geweest en een gepuzzel met de de juiste klank en combinatie (moet wel een beetje klinken ).

En vandaag kreeg ik ook een teleurstellende en geschrokken reactie van mijn ouders te horen toen ik vertelde dat ik in september naar het UMCG mag. Ik vertelde dat aan hun (lange brief) en mijn vader bevestigde inderdaad dat hij het lastig vindt en hij nog lang niet zover is en zo ermee bezig is. Mijn moeder reageert niet. Maar die denkt hetzelfde en die vindt overal wat van.
Mijn ouders zijn ook nog eens behoorlijk christelijk. Dat speelt denk ik ook echt wel mee.

Nu weet ik dus dat ik het echt voor mijzelf moet doen. Ik wil namelijk gelukkiger worden en blij zijn. Ik hoef anderen niet blij te maken. En ik ga het ook doen zoals ik het in mijn hoofd heb. Maar toch...
Het blijft lastig.

Ik woon in een instelling, dus dat scheelt al heel veel. Begeleiding kan gelukkig mee naar het UMCG en zij ondersteunen mij heel goed.

Iemand die nog zo'n soortgelijke situatie heeft?

Of iemand die ook in de verloop van tijd toch een andere naam koos? Ook al kende iedereen je bij je nieuwe naam? En in het schoolsysteem of een ander systeem was het een en ander aangepast?



En nog een vraagje....

Wat vinden jullie van de naam Manou? (Deze naam kies ik niet hoor).
Ik kwam die naam ergens tegen op internet. Ik vind het een hele mooie naam. Ik kwam hem tegen tussen jongensnamen en het wordt ook als een jongensnaam gezien. Maar bijna alle andere sites zeggen dat het een meisjesnaam is. Maar wat vinden jullie? Ik denk dat het allebei kan. Een mooie neutrale naam.

[KeepzD]

@Chivan heeft zijn naam nog gewijzigd nadat wij hem al een tijdje met de ene naam aanspraken. De wissel daarvan ging vrij makkelijk en kan gewoon gebracht worden als "ik wil toch graag ... genoemd worden ipv Wiktor".
Fijn dat je begeleiding krijgt en dat ze je goed helpen!

[Alice]

Binnen het forum zijn een paar draadjes die over het kiezen van een nieuwe voornaam gaan,
viewtopic.php?f=7&t=7256
viewtopic.php?f=7&t=7248
viewtopic.php?f=7&t=5792

Wat de juiste keuze voor je is en hoe je omgeving er nu tegenover staat. In het kort. Een heel simpel gegeven is dat je het niemand naar de zin kan maken. Hoeveel kans denk je dat er is bij je gezinsleden dat deze het ooit wel gaan berijpen en als dit niet zo is wat wil je dan doen? Je ouders, mogelijk na een tijd als alles bij jou gesetteld is dat zij je transitie accepteren en er in meegaan dan zullen zij ook je naam keuze accepteren. Mijn advies ga voor je zelf, kies de namen die jij goed vindt, het zijn jouw namen en jij moet er voor de rest van je leven mee leven.

[Irisaperture]

Zelf koos ik voor een nieuwe naam die ik in het namenboekje van mijn ouders aantrof. Ik ben er een van een identieke tweeling, dus ik had de keuze uit 2 meisjesnamen, waarvan ik er 1 niet bij me vond passen omdat ik de naam associeerde met een bepaald karakter van een meisje in mijn straat dat dezelfde naam had, en dat een karakter was waar ik mijzelf absoluut niet mee kon identificeren.

In mijn geval waren er redelijk wat mensen die me een hele berg ongevraagd advies gaven, "Je moet er Iris Alex van maken! Dan eer je toch nog een beetje de naam die je ouders je gaven!" (Dat was vaak trouwens wel voordat ze hoorden dat Iris ook van mijn ouders komt).
Of "Heb je al nagedacht over je tweede naam?" (die had ik met mijn oude naam ook niet, dus ik zag het nut er niet van in dat nu wel te doen, naast dat ik vooral bang was dat de eerstvolgende keer te vergeten bij het invullen van een formulier).
"Waarom maak je er niet Alexandra van?" (Omdat daarmee pogingen gedaan zijn me te pesten op de kleuterschool, vooral, en het risico bestond dat dat toch weer afgekort ging worden tot Alex.)
Mijn oude naam, Alex dus was trouwens heel erg neutraal, en dat was voor mij precies het probleem ermee, het was mij te doen om onmiddellijk duidelijkheid te scheppen als mijn naam zou vallen.

Oefen met je nieuwe naam, voor zo ver je dat al niet gedaan hebt, om te zien of je erop reageert of het een fijn geluid vind (beetje raar omschreven) voordat je het wijzigt.

[noahh]

Ik heb weer een vraag:

Ik ben geboren als Wiktoria. Vorig jaar heb ik dan mijn ouders verteld dat ik een jongen ben en geen meisje. Lang verhaal.
Maar ik zei toen ook tegen hun dat ik mijn meisjesnaam niet wilde. En of zij dan een naam voor mij wilden bedenken. Daar werd redelijk moeilijk over gedaan. Want dit kon niet zomaar . Ja at wist ik natuurlijk. Maar het ging mij toen erom om de tijd dat ik op de wachtlijsten sta toch al als een jongen gezien te worden. Maakte mijn moeder er Wiktor van. Makkelijk, want dat was voor iedereen het makkelijkst. Ook op school hebben ze dat aangepast naar Wiktor in het systeem. Alles beter dan mijn meisjesnaam.
Nu zit ik heel langzaam steeds dichter bij alle onderzoeken en kan ik misschien over paar weken/maanden een deskundigen verklaring krijgen voor geslachtswijziging.
Daar ben ik echt heel blij mee.

Nu is het zo dat je ook meteen je namen mag en kan wijzigen en dat het dus niet uitmaakt hoeveel namen je gebruikt. Ik wil eigenlijk niet dat Wiktor mijn eerste naam wordt. Maar iedereen is er zo aan gewend. Ik gebruik de naam Wiktor al 1 jaar. Dat maakt het lastig. En ik heb 5 broertjes en zusjes met behoorlijke beperkingen die er dan helemaal niets van snappen. Mijn broertje die snapt er nu al niets meer van (is rond de 50), laat staan als ik een andere naam krijg.

Ik wil namelijk Wiktor als mijn 3de naam.
Ik heb al 2 namen bedacht die ik ervoor wil hebben. Heel lang mee bezig geweest en een gepuzzel met de de juiste klank en combinatie (moet wel een beetje klinken ).

En vandaag kreeg ik ook een teleurstellende en geschrokken reactie van mijn ouders te horen toen ik vertelde dat ik in september naar het UMCG mag. Ik vertelde dat aan hun (lange brief) en mijn vader bevestigde inderdaad dat hij het lastig vindt en hij nog lang niet zover is en zo ermee bezig is. Mijn moeder reageert niet. Maar die denkt hetzelfde en die vindt overal wat van.
Mijn ouders zijn ook nog eens behoorlijk christelijk. Dat speelt denk ik ook echt wel mee.

Nu weet ik dus dat ik het echt voor mijzelf moet doen. Ik wil namelijk gelukkiger worden en blij zijn. Ik hoef anderen niet blij te maken. En ik ga het ook doen zoals ik het in mijn hoofd heb. Maar toch...
Het blijft lastig.

Ik woon in een instelling, dus dat scheelt al heel veel. Begeleiding kan gelukkig mee naar het UMCG en zij ondersteunen mij heel goed.

Iemand die nog zo'n soortgelijke situatie heeft?

Of iemand die ook in de verloop van tijd toch een andere naam koos? Ook al kende iedereen je bij je nieuwe naam? En in het schoolsysteem of een ander systeem was het een en ander aangepast?



En nog een vraagje....

Wat vinden jullie van de naam Manou? (Deze naam kies ik niet hoor).
Ik kwam die naam ergens tegen op internet. Ik vind het een hele mooie naam. Ik kwam hem tegen tussen jongensnamen en het wordt ook als een jongensnaam gezien. Maar bijna alle andere sites zeggen dat het een meisjesnaam is. Maar wat vinden jullie? Ik denk dat het allebei kan. Een mooie neutrale naam.

Ik heb zelf al 6 jaar geleden verteld tegen mijn moeder dat ik geen meisje ben. Ik ben in die tijd al bezig met uitzoeken wat mijn gender was. Eerst dacht ik dat ik een transman was, toen heb ik mijn naam veranderd naar Nikolay. Heel veel mensen gebruikte dit toen ik op de middelbare zat en toen ik klaar was was ik een beetje aan het twijfelen over mijn gender en ben toen een paar jaar mijzelf Noa gaan noemen en was ik Non-binair. Een paar maanden geleden heb ik besloten dat dat meer een ontkenning was, omdat trans zijn best eng is. Nu kent iedereen bij mn studie mij al als Noa maar ik ben wel uit de kast as transgender, ik ben nog niet begonnen met mijn transitie. Ik zit er aan te denken om mijn naam te veranderen aangezien mijn naam best neutraal is, maar iedereen kent mij al zo. Maar ik heb ook nog niet echt een nieuwe naam, alleen een paar ideeen. Je kunt je altijd voorstellen met je nieuwe naam bij nieuwe mensen, als je de oude naam ook goed vind. Dat is een van mijn plannen in ieder geval.

Helaas denkt mijn moeder nog steeds dat ik in een fase zit, terwijl ik zelf druk bezig ben met mijn transitie. Zij is ook vrij gelovig en gelooft niet dat transgender mensen gelukkig kunnen zijn en denkt dat het allemaal nep is.

Zelf vind ik Manou meer een vrouwen naam, maar dat kan bij andere mensen ook anders zitten. Een meisje in mijn klas blijft zij gebruiken omdat in haar land Noa een meisjesnaam is, terwijl ik het zelf meer een neutrale of mannen naam is.

Ik zit zelf te denken aan Malachai en dan Kai als bijnaam. Maar misschien kan ik gewoon ze beiden gebruiken.

[Robin90]

Ik ben ook zwaar christelijk opgevoed en heb lang geprobeerd een band op te bouwen met mijn biologische moeder. Het werd een beetje een knipperlicht “relatie “ tussen ons waarin ik haar soms een jaar niet zag dan weer een paar maanden wel. Iedere keer hoopte ik opnieuw dat ze mij zou accepteren zoals ik ben (en dat was toen alleen nog maar met zelf geen christen zijn en later ook het panseksueel zijn) toen was ik over mijn genderidentiteit nog niet eens uit de kast gekomen. Het is ongeveer 12 jaar zo op en af contact geweest, maar ze heeft mij zelfs na al die jaren niet kunnen accepteren. Ik besefte dat ze mij nooit zou accepteren zoals ik ben en me altijd zou blijven willen veranderen. Een paar jaar geleden heb ik besloten het contact volledig te verbreken. Het doet ontzettend pijn niet geaccepteerd te worden door je ouders, maar doordat ik iedere keer weer net me neus op de feiten werd gedrukt dat ik niet mocht zijn wie ik ben was ik zwaar depressief. Ik vond het moeilijk om het contact volledig te verbreken, maar achteraf heeft het me een hoop rust gegeven. Ik kon mezelf zijn zonder daarop afgekeurd te worden. Ik denk dat je je ouders het beste de tijd kan geven om te kijken of ze jou uiteindelijk gewoon kunnen accepteren zoals jij bent. Het is voor hun natuurlijk ook een grote verandering. Mocht dat niet het geval zijn dan zou ik ze hoe moeilijk het ook is ze loslaten. Je kan altijd een tijd afstand nemen om hun de ruimte te geven aan het idee te wennen. Volgens het christendom is dat namelijk nou eenmaal taboe en misschien draaien ze wel bij. Maar het gaat om jou geluk! Als zij jou daarin tegen houden zorg er voor dat je gelukkig wordt zonder hun. Zorg dat je mensen om je heen krijgt die jou nemen zoals jij bent. Ik ben wel blij te horen dat je begeleiding je hier wel goed in steunt!

Wat betreft de naam ik heb een jaar lang aan de naam Robin (vandaar mijn nickname) gedacht en iedereen wist dat maar ik heb uiteindelijk gekozen voor een andere naam. Ik werd er nog niet mee aangesproken, omdat ik voor mezelf eerst zekerheid wilde hebben. Wel hebben veel mensen mijn oude meiden naam zien veranderen in een andere naam. Over het algemeen werd er goed op gereageerd op een paar uitzonderingen na. Ik had ook een aantal behoorlijk autistische mensen in mijn omgeving en die vonden dat vaak lastig. Ik heb er gewoon met ze over gepraat en 1 meisje wilde mijn nieuwe naam niet gebruiken, dat vond ze gewoon te lastig. We hebben gewoon afgesproken dat ze als ze me riep gewoon hé jij of een bijnaam zou geven tot ze er klaar voor was. En op een gegeven moment begon ze te wennen aan het idee en hoorde de andere mensen mijn nieuwe naam al een tijd zeggen en toen riep ze me met mijn nieuwe naam. Ik heb mijn oude naam of hé jij of dat soort dingen nooit meer gehoord van haar. Het koste door haar autisme gewoon wat langer de tijd en meer moeite er aan te wennen en uiteindelijk is ook dat gewoon helemaal goed gekomen.

Persoonlijk vind ik manou echt een meiden naam, maar dat zal iedereen en elke cultuur anders zien. In Nederland is Kim bijvoorbeeld een echte meiden naam, kijk je naar China dan is het een echte jongensnaam.