Frank schreef:
Misschien mijn ik-wil-nooit-geen-kinderen die we anders op kijkt, maar wat ik niet snap is dat adoptie geen optie is? Genen verspreiden lijkt me zo onbennulig, terwijl een adoptiekind ook je ideeen overneemt. Geen druk van 'straks kan het niet meer', en er zijn meer dan zat adoptiekinderen die springen op ouders. Duurder lijkt me geen excuus (complicaties/ziekte en je zit er zo), enkel de regelgeving (zit op mn mobiel bij de kapper, excuses als dat de rede is waarom niet).
Ik kan een wezenlijk verschil noemen tussen eigen kinderen en adoptie kinderen. Eigen kinderen zijn echt een spiegel van jezelf, niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua karakter. Je kan je eigen goede / slechte eigenschappen en die van je partner terugzien en dat is heel bijzonder.
Maar ik kan dit ook tegenspreken, er zijn genoeg gevallen dat de persoon die dacht dat hij de vader was, het eigenlijk niet is en die net zo
stellig hetzelfde geschreven zou hebben ... Het gedrag van het kind is misschien ook meer een reflectie van de ouders normen en waarden eerder
dan hun persoonlijkheid.
Waar het op neer komt is de motivatie: Kinderen -krijgen-, niet -nemen- of adopteren, -(ver)zorgen-, niet -hebben-.
Terug naar de "goede / slechte eigenschappen terugzien", ik kan dat schrijven, want ik ben een nogal introspectief iemand (truth finding wist
een vriendin mij laatst te verbeteren
) Zonder dat zijn heel veel verschillen of details (waar zoals je je merkt, ik me best wel druk maak)
eerder lood om oud ijzer. Niet iedereen is zo / hoeft zo te zijn, maar introspectie is ook iets wat met de jaren komt en als het dat niet is dan
komt het als "mid-life crises" of "welt-schmertz", en dat wordt eerder gezien als een probleem in een maatschappij gericht op consumptie
winst maken eerder dan een nuttig moment van bezinning.
Om de verschillen te snappen kan je proberen jezelf in te voelen in de situaties. Klinkt niet onbekend toch
Ik heb hier mijzelf overtroffen inderdaad
