Nieuwe chat! Zie dit topic.

mijn gedichten thread

Voor alle leuke en minder serieuze zaken in het leven!
Gebruikersavatar
EmmaJJ
Berichten: 487
Lid geworden op: 08 jan 2017, 15:44
Gender: Vrouw
Locatie: Doorwerth

mijn gedichten thread

Bericht door EmmaJJ »

Dit zijn de gedichten van de reis die ik tot nu toe maakte. Een reis met pieken en diepe dalen die me veel bracht. De reis die het eindelijk ook mogelijk maakt dat ik ontdekte dat ik transgender ben.

NU


Als het ijzer niet aan te pakken zo heet is
de schroeven nog niet vastgedraaid
de aarde schudt (of ben ik dat zelf?)
de kannen en kruiken nog leeg zijn
de race niet gelopen is
en de dikke dame nog niet eens op het podium is verschenen.

Nu
zou ik het kunnen weten
als ik geen woorden nodig had
als spanning een gevoel mocht zijn
en duiden overbodig.

Want straks
ja, kunst:
als alles eenmaal duidelijk is
de woorden gevonden zijn
de puzzel gemaakt
de wonden genezen
ja dan!
is het al voorbij.

17-4-12


Stroom

Als je een waterdruppel bent,
volg je dan de stroom,
of bén je de stroom?
Zwem je diepgaand onder,
of glinsterend boven?
Midden in de stroom,
of aan de kant?
Reizen ze in groepjes, die druppels?
Kibbelen ze over de route
als de rivier zich splitst.
(Is de Waal een afscheidingsbeweging van de Rijn?)
Hoe wordt een zijrivier begroet?
met een welkom, of met:
“Wij waren hier eerst!
Er wordt hier gestroomd,
en niet gekabbeld.”
En als een druppel pauze neemt,
daar in dat stilstaande stukje water,
hoe komt hij weer in de stroom?
Of laat hij zich, moe geworden
drogen op de kant,
om opgenomen te worden
in de hemel.

20-8-12

November bomen

Wat zijn ze mooi nu,
en wat zal ik ze haten straks.
Want vanaf nu zuigen ze hun betekenis op,
uit donker, kou en nattigheid.
Straks zie ik niet meer,
het ragfijne netwerk,
het gave lijnenspel,
messcherp afgetekend tegen mijn grote lieve lucht.
Even nog weten ze me te beroeren,
als ze met hun donkere dunne tengels
de witte sneeuw vasthouden.
Even maar.
Dan zullen ze de eindeloze grijsheid omlijsten.
Dan, als ik genoeg heb
van knusheid,
de speculaas mijn neus uit komt,
een kaars het slappe aftreksel wordt
van het licht waarnaar ik verlang.
Dan ga ik ze haten.
En zie
daar zullen dan de knoppen zijn.

6-11-12

Winterstilte

Ik onderdruk een nieuwe geeuw
Is er nog iets dat mij verwarmd?
Met lichte huiver draai ik kranen dicht.
Het lege ochtendritueel
dat ik met mezelf deel
heeft geen geluid en weinig licht.
Maar eenmaal buiten wordt ik onverwacht omarmd
en toegefluisterd, door de stilte van de sneeuw.

6-12-12


Barst

Soms is barsten
beter dan buigen.
Soms moet je vallen
om overeind te blijven.
Soms is de regen
het enige verschil
tussen
poten in de modder
en diep door het stof.
Altijd
ligt de eigenwaarde
weer voor het oprapen.

28-1-13


Het doolhof van minderwaardigheid

Het doolhof van minderwaardigheid is vermomd als topattractie.
Overal fluistert de heg bekende deuntjes.
De bedriegertjes zijn volwassen nu,
en spuiten vuur in plaats van water.
“Hier ben ik eerder geweest”, dringt vaag tot me door.
“Maar welk pad koos ik toen alweer?”
Er moet een uitgang zijn,
denk ik.
En zo bevestig ik mijn eigen heg.

27-2-13





Beest

Er huist een beest in mij
dat onverwacht
mijn vreugde in de diepte sleurt.
Als een krokodil zijn prooi
wentelt en wentelt
de adem beneemt.
Er klinkt de geur van bitterheid.
Ik dood het niet,
het beest.
Het is mijn draak
die slapend waakt
over mijn schatten.
Soms heeft het een kwade droom.
Met bloedende handen
aai ik dan zijn schubben.

21-3-13


Loflied op de seizoenen

Al zouden alle landschappen voor me openliggen.
Bergen, beken, bossen,
zeeën of woestijnen,
zacht meanderend, of juist woest,
en altijd adembenemend.
Had ik de seizoenen niet,
dan was al die schoonheid
een platgeslagen plaatje.

Al zou ik alle steden
van de wereld zien,
alle wereldwonderen
met eigen ogen kunnen aanschouwen,
had ik de seizoenen niet,
ik zou verloren raken,
ontworteld
blind voor de wonderen
in mezelf.

De seizoenen
kloppen het trage ritme,
de kleine wijzer van mijn hart.



De seizoenen
keren mij terug,
waken, slapen
sussen,
en strelen dan opeens,
mijn herinnering weer open.

De seizoenen
laten mij steeds sterven,
en opnieuw geboren worden.
Mijn spiegel, mijn raadselen.
Wolken, regenbogen, seizoenen,
en van die drie vooral de seizoenen.

15-8-13

Noem het geen mediteren

Zing wat meer.
Wiegeliedjes
telliedjes.
Doedel wat vaker
met je lijf.
Waardeer het niksen.
Want alle zinloze handelingen
hebben de schoonheid van een ballet.
Als we het maar konden zien
en voelen.
Voelen vooral.
Zet je muziek eens uit
en luister naar de muziek
van je lijf.
Of naar de stilte ervan.
En noem het alsjeblieft niet mediteren

14-9-13


Echte moed

Echte moed
zie je niet.
Echte moed
voelt niet als moed.
Echte moed
komt langs
in je diepste krochten.
Echte moed is
daar zijn
dat voelen
en dan doorademen.

28-10-13


Bui

Als uit de diepte
het gegrom van het monster klinkt,
de rechte rug
op de spieren speelt,
het tij zich enkel nog
in zichzelf keert,
de dag als herfstblad
cirkels drijft op straat,
het licht wel buigt,
maar niet naar jou.
Dan is het goed
om te weten dat straks
de dagen weer zullen wapperen.

4-11-13

Kauwgum op je ziel

Als een kind in een snoepwinkel,
met zijn tong het gaatje voelend,
en morgen een afspraak bij de tandarts.
Maar dan anders
Als een puber in de klas,
die starend
naar zijn net teruggekregen vier komma zes
met zijn gebogen rug de leraar volgt,
die slenterend door de klas
alle hoge cijfers hardop voorleest,
met daarbij behorende complimenten.
Maar dan anders
Wel zo oud in ieder geval,
dat gevoel,
als kauwgum op de vloer
en net zo vies.
Net als je denkt dat het weg is,
voel je het weer
plakken onder je schoen.
Dan is er weer dat zacht en asymmetrisch tikken bij het lopen.


Want het internet staat vol
met mooie mensen
en de kauwgum op mijn ziel
roept bij alles,
verwijtend:
“dat ben je niet.”
En mijn verstand zegt
“dat hoef je niet”.
Maar mijn verstand
is de tandarts.

9-2-14

Pijn

Ik wilde dat de pijn gewoner werd.
Niet,
uit angst voor onvoorzichtige vingers,
op de bovenste plank verstopt,
of achter in de la.
Niet,
uit angst voor tere magen,
een kinderveilige sluiting.
Deed ik dat maar,
in mijn vingers snijden
mijn wonden likken
en van het bitter proeven.
Ik wilde dat de pijn gewoner werd.
Geen onbekende wachter,
die iedereen op afstand houdt,
maar een oude vriend
die ik binnen kan laten,
om over liefde te vertellen.

20-4-14

Durf ik stil te zijn met jou?

Durf ik stil te zijn met jou?
Zonder het mom van wat dan ook?
Alleen mijn aanwezig zijn
in deze ruimte
deze tijd
te laten tellen?
Dat ik naar je kijk
en jij niet naar mij
en andersom.
En soms juist wel.
Dat onze blikken kruisen,
zonder knikje.
Misschien sluit ik als een kat
even mijn ogen
en bewegen zacht jouw lippen
omdat we weten.
Niet wat ik voel
of wat jij voelt,
maar dát ik voel
en dát jij voelt.
In deze tijd en deze ruimte.
Durf jij stil te zijn met mij?

21-4-14

Te veel woorden

Soms wil ik dat de woorden schaarser zijn
dat ze zorgvuldig worden afgewogen.
Dat er na de vraag:
mag het een woordje meer zijn?
gewacht wordt op een antwoord
en desnoods
een anders stuk wordt aangesneden.
Dat er met zorg wordt ingepakt
met zo’n mooie strakke vouw
waarbij de binnenkant van het pakpapier
zich als contrast
naast de buitenkant mag laten zien
en dan zonder strik.

20-7-14



Van de taken wil ik je vertellen


Van de taken wil ik je vertellen
en van de bladeren
de zwammen, eikels en kastanjes.
Maar meer nog van
het voelen
wil ik je vertellen
zo gewoon
en zo bijzonder
zo alledaags
en zo alleen maar nu.


Van de takken wil ik mij vertellen
maar meer nog van het voelen

4-10-4


Jezelf zijn


Jezelf zijn
is ook
je lelijke zelf zijn
is ook
je rafelberande,
stekelige zelf zijn
is ook
dat wat nu even niet uitkomt zijn.
Pas als die er mogen zijn,
(niet van de anderen
maar van jou),
pas als ze mogen wonen in je hart.
Pas dan raken anderen niet langer verstrikt in jouw rafels.
Pas dan verwonden ze zich niet langer aan jouw stekels.

15-12-14

Dichter

Als ik een dichter was
verklaarde ik mezelf
de oorlog in mijn hoofd.
Veldslag na veldslag
richtte ik gedichten op.
Ik kroop door het slijk van niemandsland.
Ik verlegde grenzen.
Mijn woorden troffen
rondslingerende gedachten.
Mijn verstand sneuvelde
bij bosjes.
Maar in vredestijd
kan ik geen dichter zijn
Ik weet
er valt niets te verklaren.
Want nu
nu de woorden gevonden zijn,
ja kunst,
nu is het al voorbij.

9-8-15
Gebruikersavatar
EmmaJJ
Berichten: 487
Lid geworden op: 08 jan 2017, 15:44
Gender: Vrouw
Locatie: Doorwerth

Re: mijn gedichten thread

Bericht door EmmaJJ »

Ik ben het aan het zeggen
tegen al mijn vroegere zelven
hoe mooi ze zijn

tijd bestaat niet meer
ik omhels de eenzaam fietsende puber
de bange jongeman op weg naar een sollicitatiegesprek
de verslagen man na zijn zoveelste mislukte baan
de vertwijfelde bij zijn nieuwe start
ik geef mezelf de tranen die ik toen niet vinden kon

ik ben me aan het zegenen
tijd bestaat niet meer
ik zegen ook mijn nu

weet jij het al
hoe mooi je bent?