Nieuwe chat! Zie dit topic.

Hoe ervaar je je man-/vrouw-/ietsanders zijn?

Werkstuk? Interview? Evenement? Hier kun je je vragen en verzoeken kwijt zonder je te registreren (plaatsing na goedkeuring moderatoren).
Lerajen
Gast

Hoe ervaar je je man-/vrouw-/ietsanders zijn?

Bericht door Lerajen »

Hoi allemaal! Voor een creatief project, en uit eigen interesse, wil ik graag er achter komen welke gevoelens transgender mensen precies hebben rondom hun geslacht.

Ik ken de 'feiten' wel, natuurlijk: iemand voelt zich niet thuis bij zijn of haar biologische geslacht. Maar ik vind het moeilijk me een precieze voorstelling te maken van deze gevoelens. Ik (cisgender vrouw) voel me persoonlijk namelijk niet zozeer een vrouw maar gewoon mezelf, en het lichaam waar ik in zit is nou eenmaal vrouwelijk, en dat vind ik prima. Als het een mannelijk lichaam was geweest, denk ik dat ik ook gewoon een man was geweest. Ik realiseer me dat dit voor veel mensen echter heel anders moet zijn. Ik zou daar heel graag met jullie over in gesprek gaan, om mij een betere voorstelling te kunnen maken van andermans gevoelens - en mogelijk mezelf nog wat beter te leren kennen.

Ik hoop dat er hier mensen zijn die wat zouden willen vertellen over hoe zij hun lichaam en hun geslacht ervaren. Ben je vrouw, man, iets anders? Wat maakt dat je je zo voelt? En hoe was dat vroeger?

Ik hoor heel graag van jullie!
Amy
Berichten: 714
Lid geworden op: 18 feb 2014, 20:37
Gender: Vrouw

Re: Hoe ervaar je je man-/vrouw-/ietsanders zijn?

Bericht door Amy »

Ik heb wel vast iets voor je vanuit mijn ervaringen.

Er zit nog wel meer achter dan alleen gender indentiteit wat jullie cisgender mensen zo goed als nooit begrijpen maar dit andere begrijp je misschien wel. Er zit verschil tussen de manier van denken en de instincten die mannen en vrouwen hebben en dat zit bij ons ook verkeerd om of in ieder geval zo heb ik dat bij mezelf ervaren. Als jij in een mannenlichaam zit maar verder met dezelfde "hersenen" als nu dan gaat het niet veel beter worden als veel afkijk werk en een grote act op voeren vanaf dat je zo oud bent dat je je realiseerd dat er verschil is tussen jongens en meisjes en dat jij blijkbaar bij de jongens hoort. Grote kans dat je ook nog denkt dat dat normaal is voor een lange tijd. Je gaat jezelf enorm haten en niet eens weten waarom.

Wat bij die jongens instinct is of gewoon vanzelf gaat of iets dergelijks (neem hun houding bijvoorbeeld, van hoe ze lopen of bewegen) moet jij dan imiteren en als je dat niet goed doet dan wordt je daar enorm op afgekeken (of in ieder geval, zo heb ik dat in mijn omgeving ervaren) dus je raakt daar na een tijd best een expert in en dan nog ben je er enorm onzeker over, ALTIJD. Nu jij in je vrouwen lichaam zit denk je niet eens na over hoe je loopt of beweegt, als vrouw in een mannenlichaam ben je daar voortdurend mee bezig en dat is maar één voorbeeld.

Je weet dit niet omdat je het zelf niet meegemaakt hebt. Ik zou bijna zeggen van probeer het eens als dat mogelijk zou zijn maar dat is het niet en ik wil dat ook absoluut niemand toewensen want het is echt een marteling.

Dan is er ook nog dat het beeld van jezelf wat je ziet in de spiegel niet klopt en wat je ook doet dat blijf je altijd haten. Hier zit ook nog een gevoel bij maar ik weet niet goed hoe ik dat uit moet leggen.
Gebruikersavatar
LunaWeisse
Berichten: 406
Lid geworden op: 24 dec 2015, 23:52
Gender: Trans MtF
Locatie: Amstelveen

Re: Hoe ervaar je je man-/vrouw-/ietsanders zijn?

Bericht door LunaWeisse »

Gevoelens onder woorden brengen is nooit makkelijk, laat staan iets unieks als trans zijn, maar ik zal m'n best doen om het vanaf mijn ervaring te beschrijven.

Het is niet echt kwestie van het andere geslacht willen zijn, maar echt moeten zijn, omdat het de enige modus is waarin je een waardig leven kan voortzetten. Ik heb zelf geen idee waarom ik vrouw zou moeten zijn, maar ik weet wel dat het zo is en dat weet ik eigenlijk nog niet zo heel lang (een paar jaar, ben nu 22). Voor die verlichting heb ik me wel altijd anders gevoeld, vaak ongelukkig, boos of jaloers op cis-vrouwen voor toen nog onduidelijke redenen, en vooral alleen, ook al was ik met vrienden. Het is een soort gedreven, niet te onderdrukken instinct, een eerste levensbehoefte, net als slapen als je moe bent, eten als je honger hebt, etc.

Als ik erover na denk is eigenlijk best vreemd, want ja, wat definieert vrouw zijn? Mijn interesses, hobbies en manier van doen is absoluut niet stereotype vrouwelijk. Sommige wel, maar echt niet alles. Zo heb ik nog nooit als kind 'verzorgstertje' gespeeld tegenover een baby pop, was allergisch voor barbies, en kreeg koppijn van ponies. Ik speelde vaak 'gewoon' met autotjes, lego, en dat soort die in het plaatje 'jongen' passen. Daarintegen had ik geen moeite met dress-up of naar typische meisjes tekenfilmpjes kijken. En nu nog steeds heb ik zowel 'mannelijke' als 'vrouwelijke' interesses. Voor mij heeft het dus niets te maken met een bepaalde gender-rol willen spelen. En toch moet ik in transitie(ben nog pre-hormoonfase). Zoals ik al zij, een soort instinct.

Zoals Amy al zei, zodra je voor zelf beseft dat er een verschil is tussen man en vrouw, wat bij mij eigenlijk heel laat kwam, wordt het allemaal weer net even anders. Dan komt er een tijdje compensatie gedrag want je bent jongen dus deal with it. Dus ja, dan komt er een soort theatervoorstelling tegenover jezelf waarin je probeert man te zijn volgens het boekje, en dat hou je zo een tijdje vol. Maar als je dan is alleen bent en goed naar jezelf kijkt weet je heus wel dat je jezelf aan het vernietigen bent. En uiteindelijk komt er dan een tipping point, soms na tientallen jaren pas. Bij mij kwam het rond de kerst van 2014, dat ik het echt niet meer aan kon. En toen ik dan op de een of andere manier erachter kwam dat er zo iets is als transgender is dat een behoorlijke shock.

Het gevoel dat Amy beschrijft over jezelf haten als je in de spiegel kijkt ken ik ook maar al te goed (hoop trouwens wel dat het verdwijnt tijdens/na de transitie). Als ik nu, pre alles, in de spiegel kijk wordt ik niet goed. Ik krijg dan echt letterlijk een soort depressie aanval. Niet omdat ik mezelf lelijk vind, want voor een jongen zie ik er best ok uit imo. Maar dat is het nou juist, voor een 'jongen', iets dat ik niet ben. Het klopt niet. Als een soort achterlijke bizarre droom die niet over gaat. Alsof je een kat voor een spiegel zet en dan een hond in de reflectie ziet. Ook al weet ik zeker dat ik er uiteindelijk als vrouw best leuk uit zal zien focus ik automatisch op de mannelijke kenmerken in m'n gezicht, en dat is echt vreselijk, want het hoort niet bij me. Zelfde met m'n lage stem, alweer objectief niets mis mee, maar toch kan ik m niet aanhoren en wens hem ook minimaal te gebruiken.

Het is eigenlijk een soort gevangenis, dat mannelijke lichaam. Niet vrij jezelf kunnen zijn. Alles dat ik nu als man kan, en wil doen zou ik ook als vrouw kunnen, maar niet andersom. Hoewel nu technisch gezien ook een jurk aan zou kunnen doen(en dat doe ook regelmatig) voelt toch nog niet helemaal goed. Er mist nog het een en ander. En er heerst een constant gevoel van onrustigheid, ook als ik niet depressief ben, zelfs ik echt wat leuks aan het doen ben blijft dat vretende gevoel in de achtergrond, en dat gaat waarschijnlijk(hopelijk) pas weg als ik in transitie ben.

Ik hoop dat deze uitleg je verder helpt met je project, ik ben er best benieuwd naar :)
Laat maar weten als het af is en stel verdere vragen gerust.

~Luna
Horizons that host no scenery
Starless, unending skies
Then wakes the beastly void
...Starless unending skies
The dance of stardust stills
Drapes the mountains...

Winter Thrice!
Gebruikersavatar
Emma
Beheerder
Berichten: 8004
Lid geworden op: 13 aug 2013, 01:43
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Etten-Leur

Re: Hoe ervaar je je man-/vrouw-/ietsanders zijn?

Bericht door Emma »

Nu ik gewoon mijn eigen leven leid en niet dat van de man waarvan men dacht dat die bestond, is voor mij het belang dat ik vroeger hechtte aan dat geslacht een heel stuk kleiner geworden. Ik ben me veel minder bewust dat ik vrouw ben, ik ben gewoon.
Ik kan me denk ik nu wel een voorstelling maken van hoe mensen zich voelen als hun geboortegeslacht klopte met hoe ze zich voelen. Laatst vond ergens iemand in de TNN Facebook groep dat de term 'genderdysforie' maar afgeschaft moest worden, maar ik denk dat het precies dekt wat het is. Ik ben nu dat rare gevoel kwijt wat ik altijd heb gehad, en net zoals zoveel mensen ben ik nu wie ik ben en daarmee klaar.

Het lijkt me lastig om iemand die nooit genderdysforie ervaren heeft, te laten voelen hoe dat is. Aan de andere kant, er zijn ook wel methoden om mensen autisme of ADHD teblaten ervaren. Maar misschien is ook dat gewoon een kwestie van doen, zoals ook blijkt uit dat interview met Eddie Redmayne laatst dat in Knack stond. Stap alleen een winkel binnen waar heel duidelijk kleding van het voor jou tegengestelde geslacht wordt verkocht, en ga kleding passen. Dat lijkt me voor de gemiddelde cis-man al een dusdanig traumatiserende ervaring dat daar nazorg bij nodig is. Voor de cis-vrouw denk ik dat het stadium daarna het meest interessant is. Een maand lang alleen een mannenrol vervullen, en steeds als je iets vrouwelijks ziet, je bedenken dat je dat niet zomaar leuk of mooi mag vinden, en iedere keer als je aan jezelf in een vrouwenrol denkt, erbij bedenken dat dat niet kan en niet mag en dat je wel helemaal gek moet zijn dat je die gedachte hebt.
Nothing you can do, but you can learn how to be you in time.
It's easy

สวัสดีค่ะ

Emma: I am me

@[email protected]
Anon20180311
Berichten: 2489
Lid geworden op: 25 dec 2015, 18:03
Gender: ———

Re: Hoe ervaar je je man-/vrouw-/ietsanders zijn?

Bericht door Anon20180311 »

Eigenlijk wou ik hierop niet reageren ! maar ik doe het toch. "Indien u geboren was als man": dan weet u niet of u al dan niet als man kon leven !
U bent geboren als vrouw ( net als ik !): wel hoe voelt het om vrouw te zijn ? Wat is voor u , je vrouw voelen? Wanneer voelt u je vrouw ? Waarom voelt u, je vrouw? En wanneer/omwat ?, Enz,........ Ik ben geboren als meisje : voelde me geen meisje ! Groeide op tot jonge vrouw: voelde me geen vrouw ! Wat is vrouw zijn ? Leg mij dat eens uit, ik weet dat niet ! ik was dat niet, voelde dat niet ! ik beleefde dat niet ! Met andere woorden: Wat men niet is, is men ook niet!. Ik voelde mijn man , dacht als een man, reageerde als een man, zag de wereld als man, leefde als man zijnde! enz,.......Maar keek ik destijds in de spiegel, Ik zag een meisje/jonge vrouw ???? En dat is trans zijn ! Het zien ! en gezien worden als !!! Wat je jammer genoeg niet bent/voelt/kan zijn !!Of het al dan niet moeten" beleven", rolpatroon, wat je totaal niet bent/kent/kunt/wil ! Als het plaatje klopt: dan zijn er geen vragen over zich man/vrouw voelen ! Men voelt het !! Men is het ! Maar als het plaatje niet klopt !!!! dan, voelt men het niet/juist wel!!! En is men jammer genoeg trans !

Grtz Nick :hug2:
Hey, pa je kinderen werden groot. En al heb je het nooit geweten,... ik werd u zoon. Liefs Nick .
Hey, ma bedankt dat je me kende en herkende, als je zoon. Veel liefs Nick :hug2: .
Anon20180501
Berichten: 5099
Lid geworden op: 25 mar 2012, 13:24
Gender: Vrouw

Re: Hoe ervaar je je man-/vrouw-/ietsanders zijn?

Bericht door Anon20180501 »

Toen mijn psychologe mij vroeg naar het verschil tussen een vrouwelijke en mannelijke inborst en hoe ik wist dat ik neigde naar het vrouwelijke zei ik dat ik dat niet kon aangeven omdat ik geen vergelijkingsmateriaal had. Daarmee was alles wel gezegd en de kous af, zowel mijn psychologe als mijn geweten zijn er daarna nooit meer op terug gekomen. Mijn verwachting dat ik me er de laatste paar dagen voor de srs heus nog wel een keer over zou gaan bezinnen kwam ook niet uit, zo gerust was ik er op geworden.
Lerajen
Gast

Re: Hoe ervaar je je man-/vrouw-/ietsanders zijn?

Bericht door Lerajen »

Hoi allemaal, alvast even hartelijk bedankt voor de reacties! Ik wil graag overal even afzonderlijk op in gaan.
Lerajen
Gast

Re: Hoe ervaar je je man-/vrouw-/ietsanders zijn?

Bericht door Lerajen »

Amy schreef:Ik heb wel vast iets voor je vanuit mijn ervaringen.

Er zit nog wel meer achter dan alleen gender indentiteit wat jullie cisgender mensen zo goed als nooit begrijpen maar dit andere begrijp je misschien wel. Er zit verschil tussen de manier van denken en de instincten die mannen en vrouwen hebben en dat zit bij ons ook verkeerd om of in ieder geval zo heb ik dat bij mezelf ervaren. Als jij in een mannenlichaam zit maar verder met dezelfde "hersenen" als nu dan gaat het niet veel beter worden als veel afkijk werk en een grote act op voeren vanaf dat je zo oud bent dat je je realiseerd dat er verschil is tussen jongens en meisjes en dat jij blijkbaar bij de jongens hoort. Grote kans dat je ook nog denkt dat dat normaal is voor een lange tijd. Je gaat jezelf enorm haten en niet eens weten waarom.

Wat bij die jongens instinct is of gewoon vanzelf gaat of iets dergelijks (neem hun houding bijvoorbeeld, van hoe ze lopen of bewegen) moet jij dan imiteren en als je dat niet goed doet dan wordt je daar enorm op afgekeken (of in ieder geval, zo heb ik dat in mijn omgeving ervaren) dus je raakt daar na een tijd best een expert in en dan nog ben je er enorm onzeker over, ALTIJD. Nu jij in je vrouwen lichaam zit denk je niet eens na over hoe je loopt of beweegt, als vrouw in een mannenlichaam ben je daar voortdurend mee bezig en dat is maar één voorbeeld.

Je weet dit niet omdat je het zelf niet meegemaakt hebt. Ik zou bijna zeggen van probeer het eens als dat mogelijk zou zijn maar dat is het niet en ik wil dat ook absoluut niemand toewensen want het is echt een marteling.

Dan is er ook nog dat het beeld van jezelf wat je ziet in de spiegel niet klopt en wat je ook doet dat blijf je altijd haten. Hier zit ook nog een gevoel bij maar ik weet niet goed hoe ik dat uit moet leggen.
Dit is voor mij inderdaad een heel nieuwe invalshoek! Ik heb toevallig wel eens geprobeerd om als een man te lopen en bewegen, voor toneel. Dat vond ik héél erg moeilijk, inderdaad. Maar ik had toen het idee dat dat kwam omdat mijn bouw niet klopte: ik heb geen brede schouders en smalle heupen, maar precies andersom.

Omdat er voor mij nooit iets 'fout' voelt in dit opzicht, is het moeilijk om me voor te stellen hoe dat dan andersom zou zijn. Daarom ben ik erg blij met dit soort reacties, dank je wel.
Lerajen
Gast

Re: Hoe ervaar je je man-/vrouw-/ietsanders zijn?

Bericht door Lerajen »

FullMoonSynch schreef:Gevoelens onder woorden brengen is nooit makkelijk, laat staan iets unieks als trans zijn, maar ik zal m'n best doen om het vanaf mijn ervaring te beschrijven.

Het is niet echt kwestie van het andere geslacht willen zijn, maar echt moeten zijn, omdat het de enige modus is waarin je een waardig leven kan voortzetten. Ik heb zelf geen idee waarom ik vrouw zou moeten zijn, maar ik weet wel dat het zo is en dat weet ik eigenlijk nog niet zo heel lang (een paar jaar, ben nu 22). Voor die verlichting heb ik me wel altijd anders gevoeld, vaak ongelukkig, boos of jaloers op cis-vrouwen voor toen nog onduidelijke redenen, en vooral alleen, ook al was ik met vrienden. Het is een soort gedreven, niet te onderdrukken instinct, een eerste levensbehoefte, net als slapen als je moe bent, eten als je honger hebt, etc.

Als ik erover na denk is eigenlijk best vreemd, want ja, wat definieert vrouw zijn? Mijn interesses, hobbies en manier van doen is absoluut niet stereotype vrouwelijk. Sommige wel, maar echt niet alles. Zo heb ik nog nooit als kind 'verzorgstertje' gespeeld tegenover een baby pop, was allergisch voor barbies, en kreeg koppijn van ponies. Ik speelde vaak 'gewoon' met autotjes, lego, en dat soort die in het plaatje 'jongen' passen. Daarintegen had ik geen moeite met dress-up of naar typische meisjes tekenfilmpjes kijken. En nu nog steeds heb ik zowel 'mannelijke' als 'vrouwelijke' interesses. Voor mij heeft het dus niets te maken met een bepaalde gender-rol willen spelen. En toch moet ik in transitie(ben nog pre-hormoonfase). Zoals ik al zij, een soort instinct.

Zoals Amy al zei, zodra je voor zelf beseft dat er een verschil is tussen man en vrouw, wat bij mij eigenlijk heel laat kwam, wordt het allemaal weer net even anders. Dan komt er een tijdje compensatie gedrag want je bent jongen dus deal with it. Dus ja, dan komt er een soort theatervoorstelling tegenover jezelf waarin je probeert man te zijn volgens het boekje, en dat hou je zo een tijdje vol. Maar als je dan is alleen bent en goed naar jezelf kijkt weet je heus wel dat je jezelf aan het vernietigen bent. En uiteindelijk komt er dan een tipping point, soms na tientallen jaren pas. Bij mij kwam het rond de kerst van 2014, dat ik het echt niet meer aan kon. En toen ik dan op de een of andere manier erachter kwam dat er zo iets is als transgender is dat een behoorlijke shock.

Het gevoel dat Amy beschrijft over jezelf haten als je in de spiegel kijkt ken ik ook maar al te goed (hoop trouwens wel dat het verdwijnt tijdens/na de transitie). Als ik nu, pre alles, in de spiegel kijk wordt ik niet goed. Ik krijg dan echt letterlijk een soort depressie aanval. Niet omdat ik mezelf lelijk vind, want voor een jongen zie ik er best ok uit imo. Maar dat is het nou juist, voor een 'jongen', iets dat ik niet ben. Het klopt niet. Als een soort achterlijke bizarre droom die niet over gaat. Alsof je een kat voor een spiegel zet en dan een hond in de reflectie ziet. Ook al weet ik zeker dat ik er uiteindelijk als vrouw best leuk uit zal zien focus ik automatisch op de mannelijke kenmerken in m'n gezicht, en dat is echt vreselijk, want het hoort niet bij me. Zelfde met m'n lage stem, alweer objectief niets mis mee, maar toch kan ik m niet aanhoren en wens hem ook minimaal te gebruiken.

Het is eigenlijk een soort gevangenis, dat mannelijke lichaam. Niet vrij jezelf kunnen zijn. Alles dat ik nu als man kan, en wil doen zou ik ook als vrouw kunnen, maar niet andersom. Hoewel nu technisch gezien ook een jurk aan zou kunnen doen(en dat doe ook regelmatig) voelt toch nog niet helemaal goed. Er mist nog het een en ander. En er heerst een constant gevoel van onrustigheid, ook als ik niet depressief ben, zelfs ik echt wat leuks aan het doen ben blijft dat vretende gevoel in de achtergrond, en dat gaat waarschijnlijk(hopelijk) pas weg als ik in transitie ben.

Ik hoop dat deze uitleg je verder helpt met je project, ik ben er best benieuwd naar :)
Laat maar weten als het af is en stel verdere vragen gerust.

~Luna
Dank je wel voor je uitgebreide reactie! Het is inderdaad enorm moeilijk om zo'n gevoel te beschrijven of zelfs maar te bepalen wat het inhoudt. Want blijkbaar weet je dus instinctief: dit klopt niet, ik ben geen man. Maar hóe weet je dat dan? Dat is nou net het moeilijke. Ik probeer ook bij mijzelf te analyseren: wéét ik dat dan? Dat ik een vrouw ben? Ik bedoel, ik weet dat ik een vrouwenlichaam heb. En ik heb er geen fout gevoel bij. Dus zal ik mij inwendig ook wel een vrouw voelen, of iig geen man of iets anders. Maar ik voel mij dus nooit bewust een vrouw.

Ik vraag me dan ook af: hoe was het dan toen je kind was? En als (pre)puber? Dan weet je, er klopt iets niet, maar niet wat?

Wat betreft het project: ben opgeleid als illustrator en ben bezig met een boek waarin een jong personage niet zeker is van zijn/haar geslacht en daar onderzoek naar doet. Om dat personage beter te proberen te begrijpen vind ik het heel fijn om hier met jullie over in gesprek te gaan. Voorlopig is het een privéproject, maar we zullen zien waar het heen gaat. Mocht er ooit iets publiekelijks uit komen, dan zal ik het delen!
Lerajen
Gast

Re: Hoe ervaar je je man-/vrouw-/ietsanders zijn?

Bericht door Lerajen »

Emma schreef:Nu ik gewoon mijn eigen leven leid en niet dat van de man waarvan men dacht dat die bestond, is voor mij het belang dat ik vroeger hechtte aan dat geslacht een heel stuk kleiner geworden. Ik ben me veel minder bewust dat ik vrouw ben, ik ben gewoon.
Ik kan me denk ik nu wel een voorstelling maken van hoe mensen zich voelen als hun geboortegeslacht klopte met hoe ze zich voelen. Laatst vond ergens iemand in de TNN Facebook groep dat de term 'genderdysforie' maar afgeschaft moest worden, maar ik denk dat het precies dekt wat het is. Ik ben nu dat rare gevoel kwijt wat ik altijd heb gehad, en net zoals zoveel mensen ben ik nu wie ik ben en daarmee klaar.

Het lijkt me lastig om iemand die nooit genderdysforie ervaren heeft, te laten voelen hoe dat is. Aan de andere kant, er zijn ook wel methoden om mensen autisme of ADHD teblaten ervaren. Maar misschien is ook dat gewoon een kwestie van doen, zoals ook blijkt uit dat interview met Eddie Redmayne laatst dat in Knack stond. Stap alleen een winkel binnen waar heel duidelijk kleding van het voor jou tegengestelde geslacht wordt verkocht, en ga kleding passen. Dat lijkt me voor de gemiddelde cis-man al een dusdanig traumatiserende ervaring dat daar nazorg bij nodig is. Voor de cis-vrouw denk ik dat het stadium daarna het meest interessant is. Een maand lang alleen een mannenrol vervullen, en steeds als je iets vrouwelijks ziet, je bedenken dat je dat niet zomaar leuk of mooi mag vinden, en iedere keer als je aan jezelf in een vrouwenrol denkt, erbij bedenken dat dat niet kan en niet mag en dat je wel helemaal gek moet zijn dat je die gedachte hebt.
Ik kan me voorstellen dat je je geslacht nu inderdaad meer ervaart zoals ik dat ervaar: het is gewoon zo. Wat fijn dat dat dan nu zo is!

Jouw stukje roept bij mij dan meteen de vraag op: wat is dan die mannenrol? En wat is dat vrouwelijks wat je kunt tegenkomen wat je wel of niet leuk mag vinden? Is hier ook een stukje omgeving in? Of is het echt door onze hele cultuur verspreid?

Ik was een beetje een tomboy als kind en ik maakte er vaak juist een punt van om meisjesdingen stom te vinden, maar als meisje is dat nog 'stoer', als jongen met meisjesdingen moet je daar al heel wat meer lef voor hebben. Meisjesachtig is alles behalve een compliment. Wat overigens weer een mooi voorbeeld is van hoe niet gelijkwaardig onze maatschappij in sommige opzichten nog is.
Maar nu als volwassene kan ik me moeilijk dingen voorstellen waarbij ik het echt raar zou vinden als een man dat zou doen... of nou ja, misschien zou het wel opvallen, zoals bijvoorbeeld continu de viva lezen ofzo? En ja, vrouwenkleren dragen, dat valt natuurlijk wel echt heel erg op. Maar qua hobby's enzo, de meeste mannen en vrouwen die ik ken hebben vergelijkbare hobby's. Maar waarschijnlijk kijk ik nu over dingen heen die voor mij doodgewoon zijn, maar voor jou dus niet. Wat zijn die dan?

Ik hoop trouwens dat ik niemand voor het hoofd stoot met mijn vragen! Laat me het alsjeblieft weten of ik iets ongepasts zeg of vraag. Ik ben nogal nieuwsgierig en heb in mijn omgeving totaal geen transgender mensen, dus misschien roep ik echt heel stomme dingen :oops: