Nieuwe chat! Zie dit topic.

Emma naar Suporn, augustus 2016

Voor iedereen waarvan men bij geboorte dacht dat je een jongetje was
Gebruikersavatar
Emma
Beheerder
Berichten: 8004
Lid geworden op: 13 aug 2013, 01:43
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Etten-Leur

Re: Emma naar Suporn, augustus 2016

Bericht door Emma »

Woensdag 14 februari

Nog 7 dagen hier. Raar idee dat we volgende week rond deze tijd met ingepakte koffers al lang liggen te slapen. Vertrektijd uit het hotel: 05:30…

Maar eerst morgen nog controle, en maandag ook nog een keer. Ik verlies over de dag genomen een paar druppeltjes bloed maar het mag geen naam hebben.

Het klinkt allemaal nogal stoer en zo, gewoon even terug naar Thailand, kleine ingreep, geen pijnstillers nemen, een keer extra gehecht worden…

Wat nu als ik zeg dat ik eigenlijk helemaal niet zo’n stoer wijf ben?

Bij Hiia Hok krijgen we als ‘farang’, buitenlanders, een bijzondere behandeling. Lokale gasten krijgen een kunststof menukaart met een schrijfblokje en een pen, en moeten zelf hun bestelling opschrijven en doorgeven. Wij krijgen een menukaart met Engelse vertaling en foto’s, en onze bestelling wordt opgenomen. Dat geldt ook voor Aziatische buitenlanders trouwens, dat zijn dan wel geen farang, maar een Vietnamees is ook niet zo goed met dat Thaise schrift. Een beetje meubilair zijn we wel, want we krijgen altijd ongevraagd een emmertje ijsblokjes bij onze glazen. Kennen ze je niet goed, dan moet je daar zelf om vragen.

Onze bestelling was net opgenomen, toen er een stevige auto langs de stoep parkeerde. Het raampje van de achterdeur ging open, en daar zat een vrouw met een kind van een jaar of wat. Ze werd heel hartelijk begroet door de vrouw die normaal gesproken het afrekenen doet, en ik schat in dat de vrouw in de auto familie was van de baas van Hiia Hok, die ook al snel naar buiten kwam.

Het kind kreeg andere kleren aan. Daarna kwam er nog iemand uit de auto, en die bracht een baby mee die zo te zien nog geen maand oud was.

Eva zag de baby het eerst. “Kijk, die is nog veel kleiner!” Zei ze. Ik keek om. Het was een verschrikkelijk lief klein hummeltje, dat met grote donkere ogen iets probeerde te maken van de wereld om zich heen, maar duidelijk alleen nog schimmen kon ontwaren, want zo werkt dat bij die kleintjes.

Ik kon niet anders dan blijven kijken, en na een minuut of tien schoot ik vol. Waarom? Geen idee. Ik heb wel eens gedacht dat ik het zelf onbewust maar expres opriep, me iets probeerde in te beelden. Dat was het zeker niet, ik probeerde het juist tegen te houden. Het was ook niet om het gemis zelf niet zwanger te kunnen worden. Ik had dat graag gewild maar dat is luchtfietserij, helemaal in mijn geval, want al had het technisch gekund, er zijn er maar weinig die op hun 48e nog moeder worden. Ik heb ook niet de pijn van het überhaupt zelf geen kinderen kunnen hebben.

Wat het dan wel was? Misschien is het weer tijd voor dàt deel van de maand. Eigenlijk geloofde ik daar niet in maar de laatste tijd lijk ik toch een soort van cyclus te ontwikkelen. Het zal wel inbeelding zijn. Wat is het dan wel?

Misschien ben ik stiekem toch gewoon een emotioneel watje.
Nothing you can do, but you can learn how to be you in time.
It's easy

สวัสดีค่ะ

Emma: I am me

@[email protected]
Gebruikersavatar
Emma
Beheerder
Berichten: 8004
Lid geworden op: 13 aug 2013, 01:43
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Etten-Leur

Re: Emma naar Suporn, augustus 2016

Bericht door Emma »

Donderdag 15 februari

Vanochtend werden we na het ontbijt verrast door luid kabaal van buiten. Dat kabaal verdween weer, om iets later weer terug te komen. Vuurwerk. Blijkbaar zijn de voorbereidingen voor Chinees Nieuwjaar in volle gang. Op de een of andere manier lijkt het alsof dat iets is dat vanuit het buitenland is overgewaaid, net als Valentijnsdag of Halloween bij ons. We merken het morgen wel.

Vandaag was dan de controle weer. Suporn keek erg blij, het zag er uit alsof hij erg tevreden was met zijn werk. Ik mag ook weer gaan dilateren maar ik denk dat ik dat voorzichtig en expres een klein beetje uitstel. Tot ik weer thuis ben of zo. Nee, ik heb niet gevraagd of ik er mee kon paardrijden of piano spelen. Dat kon ik toch al niet.

Het was vandaag een wandeldag. We moesten toch naar de apotheek om QC te halen dus we hebben een kleine jaarvoorraad ingeslagen. Kan geen kwaad, als het op is komen we wel weer terug. Daar doe ik zeker Eva een groot plezier mee, haar mee terug nemen naar deze stad.

De wandeling ging behalve langs de apotheek langs de markt en door de soi (ซอย, straat) achter de hoofdweg (ถนน, ‘thanon’) langs. Kleine bedrijfjes en winkeltjes, met hier en daar een stilgelegd bouwproject, maar ook twee heel luxe appartementencomplexen met prijzen (3,4 miljoen baht, zo’n €90000) die voor hier wel erg stevig zijn. Als we ooit eens van gekkigheid niet weten wat we met ons geld moeten doen, kunnen we er wel eens eentje kopen. In een ander complex wel te verstaan, want tegen die tijd is dit complex vreselijk aftands en aan vervanging toe…

Hiia Hok was dicht vandaag. Daarom hebben we maar eens een hippe tent opgezocht verderop Thanon Sukhumvit. Ze hebben er heel lekkere sapjes. Het eten is helaas zo hip dat je je er als westers fastfoodrestaurant niet mee zou durven vertonen. Jammer. De inrichting maakte wel weer veel goed, het zou mooi zijn als meer van die units hier op zo’n manier worden gerenoveerd. De meeste zien er uit als vieze betonblokken, en de Thai staan er om bekend niet zo heel erg veel historisch besef aan de dag te leggen. Over 25 jaar is dit misschien allemaal gesloopt en vervangen door andere betonblokken. Dat zou ergens zonde zijn, we zien in Nederland en ver daarbuiten hoe goed sommige voormalig industriële pandjes het doen als horecagelegenheid of woonruimte.
Nothing you can do, but you can learn how to be you in time.
It's easy

สวัสดีค่ะ

Emma: I am me

@[email protected]
Gebruikersavatar
Emma
Beheerder
Berichten: 8004
Lid geworden op: 13 aug 2013, 01:43
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Etten-Leur

Re: Emma naar Suporn, augustus 2016

Bericht door Emma »

Vrijdag 16 februari

Geen bloedverlies meer, geen pijn. Alleen af en toe wat vervelende jeuk op plekken waar je in het openbaar niet mag krabben. En voor de veiligheid en mijn gezondheid krab ik ook maar niet als ik ergens in de privésfeer verkeer.

In het jaar vóór mijn huwelijk strandde reisde ik per trein en bus of trein en fiets naar mijn werk in Amstelveen Zuid. Dat was een kwestie van de trein uit op Schiphol, Schiphol Plaza door en dan op het plein buiten de bus naar Amstelveen nemen. Of uit de fietsenstalling aan de overkant onder de loopbrug naar het Sheraton Hotel en P1 mijn fiets pakken, uiteraard.

’s Middags deed ik hetzelfde, maar in omgekeerde volgorde. Altijd. Maar als ik dan Schiphol Plaza binnen liep, langs de monitoren met vertrekkende vluchten, op weg naar de trein, dacht ik wel eens, “wat nou als ik gewoon naar de 1e verdieping ga, een willekeurig ticket koop, op het vliegtuig stap, en gewoon eens aan mezelf ga denken? “ Maar plichtsbesef en trouw zorgde ervoor dat ik altijd mijn uiterste best deed de eerstvolgende trein te halen. Gezien mijn postuur in het begin van die periode kwam het nog wel eens voor dat ik hijgend en puffend op het balkon van de trein neerplofte.

Vanochtend, 9 uur Bangkok tijd. Thuis ging de buitenlamp aan door een vroege voorbijganger, waarschijnlijk een van de vaste buurtkatten. In de gang hebben we een camera op de voordeur gericht en die pikte de minieme verandering in beeld feilloos op. Ja, de afstelling kan beter. Wordt aan gewerkt. De verandering veroorzaakte een waarschuwing, en die waarschuwing was binnen 400 milliseconden aangekomen op mijn telefoon.

Uit gewoonte neem ik mijn telefoon meestal mee naar het ontbijt. Ik doe er weinig mee daar. We ontbijten, drinken een sapje, kijken elkaar een aantal keer diep in de ogen. Daar hoort een telefoon niet bij. Maar het geluid van de waarschuwing leidde af vanochtend. “Hoe zou het thuis zijn?” vroeg ik me af. Ik ben geen heimwee tyoe, als we nog twee maanden zouden moeten blijven hier zou ik daar echt geen probleem mee hebben. Maar toch.

“Hoe zou het thuis zijn?” Volgende week zijn we er weer, en dan is het gegarandeerd koud. Ik neem tenminste aan dat de weersvoorspellingen kloppen, en dat het volgende week niet opeens 25 graden wordt overdag. Ik vind de warmte hier wel prettig, ik ben niet zo van de kou. Toch voelde ik de drang opkomen om er voor te zorgen dat we volgende week zeker niet onze vlucht zullen missen.

Best gek. Mijn liefde Eva is hier, bij mij. Voor haar hoef ik niet terug. Als ik hier blijf, blijft zij ook. Als ik mijn ex moet geloven kunnen de kinderen prima zonder mij. Verder ben ik wel een beetje een familiemens maar we lopen de deur niet plat bij elkaar en als we eens in de zoveel maanden een vlucht terug naar Nederland nemen verandert er op dat vlak ook niet veel, leveren we wel wat in maar het is te overzien. Hetgene dat me zou kunnen binden, heb ik aan mijn zijde. Financieel komen we wel ook wel uit, af en toe wat werk op afstand doen levert meer dan genoeg op om hier een huisje te huren, goed te kunnen eten en af en toe dat vliegticket naar Nederland te kopen. En als laatste begin ik heel langzaam de taal een klein beetje te begrijpen. Waarom dan terug?

Nou, om te beginnen geloof ik zelf helemaal niet dat de kinderen zomaar zonder mij kunnen. Ons huis is ook meer dan een huis. Het was al jaren een thuis voor de kinderen, en dat is het inmiddels ook voor ons. En om eerlijk te zijn wil ik mijn ouders en mijn zus en de rest van de familie ook wel wat vaker blijven zien dan die paar keer per jaar.

Jullie zijn nog lang niet van me af!
Nothing you can do, but you can learn how to be you in time.
It's easy

สวัสดีค่ะ

Emma: I am me

@[email protected]
Gebruikersavatar
Emma
Beheerder
Berichten: 8004
Lid geworden op: 13 aug 2013, 01:43
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Etten-Leur

Re: Emma naar Suporn, augustus 2016

Bericht door Emma »

Zaterdag 17 februari

Medisch gezien weinig nieuws. Hoogstens dat de afscheiding waar ik toch vrij lang last van heb gehad, nu ook achterwege lijkt te blijven. Ik heb in tijden niet zulk schoon maandverband gehad na gebruik, hoogstens wat sporen betadine van het spoelen ’s ochtends en wat grijzige troep van de zilversulfadiazinecreme.

Vandaag las ik in de krant dat Nederlandse bedrijven wekenlang last hebben van het Chinees nieuwjaar. Fabrieken sluiten wekenlang en de import ligt dus ook stil in Nederland. Dat terwijl het Chinees Nieuwjaar eigenlijk maar drie dagen duurt: de dag zelf en de dagen ervoor en erna.
Hier wordt het ook gevierd, dat schreef ik van de week al. Door mensen die zich bewust zijn van hun Chinese roots welteverstaan, en daar zijn er hier nogal veel van, bij de laatste telling iets van 15% van de bevolking. Overigens is dat een proces dat al 400 jaar aan de gang is en ze zijn dus enorm geïntegreerd in de samenleving. Het Chinese Nieuwjaar blijft wel beperkt tot de drie officiële dagen, want je groentekraam drie weken sluiten is niet heel handig in deze economie. Donderdag was een flink deel van de kraampjes en eettentjes dicht, gisteren waren een aan tal alweer open, en vandaag was bijna een normale dag. Voor de overige Thai lijkt het niet zo te hoeven, behalve dan de vrije dagen, die willen ze ook wel, en commercieel is het wel handig. Winkelcentrum Central Plaza pakte groots uit met optredens, onder andere van een Chinees-achtige goochelaar, die behalve handig was met het traditionele doorgezaagde weesmeisje vooral een sterke Bian Lian show weggaf. Dat trekt publiek, en publiek in een winkelcentrum geeft geld uit.

Central Plaza zag er vandaag uit als elk ander winkelcentrum op zaterdag. Goed, er werd Thai gesproken, en de mensen zagen er ook niet bepaald Nederlands uit, maar verder was het heel gewoon allemaal. Opa en oma die de kleinkinderen meenemen om een ijsje te gaan eten, wat jongere mensen die op het punt stonden een nogal hippe eetgelegenheid binnen te gaan. Mensen met iPhones en Samsung telefoons, in plaats van de veel goedkopere Oppo’s en Vivo’s, en Adidas sneakers met drie strepen in plaats van vier. Het leek het nieuwe Hoog Catharijne wel.


Terug in het hotel blijkt ook daar de wereld veranderd. In de lobby lopen Thaise meiden die bijna net zo lang zijn als ik, en zeker langer dan Eva. Er zijn er twee langer, maar die komen schijnbaar uit het buitenland. De dames van Supreme Volleyball Club Chonburi spelen morgen een wedstrijd en zijn net zoals vorige week weer in het hotel neergestreken.

Ik doe mijn best om me een beetje aan te passen aan het land, maar vandaag lijkt het land zich wel aan mij te hebben aangepast. Zou ik dan toch een beetje thuis zijn hier?
Nothing you can do, but you can learn how to be you in time.
It's easy

สวัสดีค่ะ

Emma: I am me

@[email protected]
Gebruikersavatar
Emma
Beheerder
Berichten: 8004
Lid geworden op: 13 aug 2013, 01:43
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Etten-Leur

Re: Emma naar Suporn, augustus 2016

Bericht door Emma »

Zondag 18 februari

Het wordt saai. Er zijn geen medische feitjes te vertellen.

Vandaag hebben we wel een flinke wandeling gemaakt, door wat minder prestigieuze buurten van Chonburi. Ook leuk om eens te zien.

Verder: het lijkt in deze stukjes alsof ik het land en de mensen hier een beetje begin te begrijpen.Laat je niets wijsmaken: ik begrijp er nog steeds geen hout van.

Vandaag, op weg teug naar het hotel, kwam in een jonge Thaise vrouw tegen die ons groette alsof we haar buren waren. Ik had haar inderdaad wel eerder gezien, in een winkel of zo, of in een van die westerse stijl eettentjes, waar we twee keer per ongeluk verzeild zijn geraakt. Zoiets. In Nederland gebeurt dat ook wel, zo werden we nog niet zo lang geleden toen we alweer met lege handen Hudson’s Bay in Breda verlieten, hartelijk begroet door iemand die in een van de horecazaken in Etten-Leur werkte. Maar dat zijn plaatsen waar we vaker komen en in Etten-Leur staan we toch een beetje bekend als de bonte hond. Daar kan hier geen sprake van zijn.

Integratie en assimilatie. En dan heb ik het niet over de Borg uit Star Trek, maar over tijdelijk of permanent in een andere streek of een ander land zijn dan waar je vandaan komt. Voor een paar weekjes hier de taal leren is natuurlijk onzin, maar een beetje de gebruiken van een land kennen lijkt me toch essentieel. Er zijn de laatste tijd wat Nederlanders in het nieuws geweest die dat niet zo nauw namen en die weten nu hoe een Thaise of Cambodjaanse gevangenis er van binnen uitziet. Het is misschien een beetje extreem voorbeeld, maar ik heb hier in het hotel ook al gasten meegemaakt die het allemaal belachelijk vonden dat het hier niet zo is als thuis, dat je voor 11 uur en tussen 2 en 5 geen alcoholische dranken kunt kopen bijvoorbeeld. Dat je het water uit de kraan niet moet drinken, en dat je de zebrapaden hier maar beter niet kunt gebruiken omdat iedereen toch doet alsof ze er niet zijn. Dat soort dingen. Je kunt je er over opwinden, maar je schiet er niets mee op. ’s Lands wijs, ’s lands eer. Ik wil niet die gekke buitenlander zijn die de hele tijd alles anders moet doen omdat ze niet wil wennen. En in de Nederlandse situatie ben ik er ook een voorstander van: mensen die om wat voor reden dan ook naar Nederland komen, en het er naar uitziet dat ze zeg een jaartje of langer blijven, toch echt wel genoeg Nederlands leren om zich een beetje te kunnen redden, en een beetje meekrijgen van de normen en waarden in het land waar ze verblijven. Gelukkig gebeurt dat ook heel veel.

Maar al met al lijken Eva en ik bovenmatig geaccepteerd te worden hier. Geen idee hoe dat komt. Misschien vallen we toch minder uit de toon dan we denken, en hebben we eigenlijk alleen ons lange, witte, blonde en rode uiterlijk tegen.

Of misschien vinden ze ons wel gewoon een beetje rare maar verder best aardige buitenlanders. Wie weet.
Nothing you can do, but you can learn how to be you in time.
It's easy

สวัสดีค่ะ

Emma: I am me

@[email protected]
Gebruikersavatar
Emma
Beheerder
Berichten: 8004
Lid geworden op: 13 aug 2013, 01:43
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Etten-Leur

Re: Emma naar Suporn, augustus 2016

Bericht door Emma »

Maandag 19 februari

Laatste controle. Alles is goed. Wel een heel kleine separatie maar die geneest vanzelf. Voorzichtig blijven doen. Ook nu de komende twee weken vaker dilateren om littekenvorming de baas te blijven, en de komende maand zilversulfadiazine blijven smeren.

Verder een weinig opzienbarende dag, behalve dan dat we vandaag een batch posters gemaakt hebben voor de gemeenteraadsverkiezingen in Moerdijk, en ik bij ons favoriete restaurant voor het eerst zelf de bestelling heb opgeschreven. We kregen alles wat we besteld hadden, dus blijkbaar was het leesbaar genoeg. Eva had wat pech met de krab, ze had vlees uit de scharen maar de benige platen in de schaar waar de spieren aan vast zitten om de schaar te sluiten en te openen (‘apodeme’ in het Engels) zaten er nog in. En dat eet niet fijn, ze zijn dun en dus scherp.

En nu tijd om te ontspannen. Lijkt me een strak plan. Of slapen, nog beter.

Image
Nothing you can do, but you can learn how to be you in time.
It's easy

สวัสดีค่ะ

Emma: I am me

@[email protected]
Anne V
Berichten: 368
Lid geworden op: 21 mei 2016, 00:01
Gender: Transgender

Re: Emma naar Suporn, augustus 2016

Bericht door Anne V »

Mooi te lezen dat het goed gaat daar in Thailand.
Emma schreef: 09 feb 2018, 16:21 In het Thai verandert de betekenis van een reeks klanken, een woord, met de toonhoogte waarop je het woord uitspreekt: laag, midden, hoog, van-laag-naar-hoog, en van-hoog-naar-laag.
Doet mij denken aan 25 jaar terug toen ik in de trein zat. Ik kwam met een paar studenten in gesprek die wilden weten waar ik al was geweest. De plaatsnaam Phitsunalok gaf wat problemen met mijn uitspraak. Na het lezen van de naam in de gids sprak een van hen het net iets anders uit en begreep ineens iedereen het ;)
Gebruikersavatar
Emma
Beheerder
Berichten: 8004
Lid geworden op: 13 aug 2013, 01:43
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Etten-Leur

Re: Emma naar Suporn, augustus 2016

Bericht door Emma »

Dinsdag 20 februari

Ik geloof dat alles inmiddels goed genoeg genezen is om mezelf voorlopig genezen te verklaren. Daarom geen medische updates meer.

Morgen is onze laatste dag hier. We moeten inpakken, want donderdagochtend worden we al om 5:30 opgehaald voor onze rit naar de luchthaven. Het zou dus ook zomaar kunnen dat we morgenavond vroeg naar bed gaan en ik niks meer post tussen nu en het moment dat we thuis weer een beetje uitgeslapen zijn.

Het was een beetje rare dag vandaag. Hiia Hok was dicht. Dat stond ook aangekondigd. Tenminste, er stond iets van ’20-21 ขยด’ dus er was iets tussen 8 en 9 ’s avonds, of op dinsdag en woensdag de 20e en 21e. Dat laatste was het geval, bleek bij navraag, ze waren gesloten. Ik kon er niks van maken in ieder geval, van dat ขยด. Maar misschien zat er ook gewoon een spelfout in. Kan de besten overkomen.

Geen Hiia Hok en geen zin om in het hotel te eten. Een mooie gelegenheid dus om naar Central Plaza te gaan en daar in het Food Park te gaan lunchen. Wat uitgebreider, en dan gewoon ’s avonds een soort van boterham eten. Al bestaat dat hier natuurlijk niet echt, een boterham. Maar je snapt wat ik bedoel.

In Central Plaza hebben we de status van ‘meubilair’ bereikt. Bij de kantoorboekhandel op de bovenste verdieping wordt ons naar onze klantenpas gevraagd alsof we er al jaren komen, de vrouw bij de pick-up standplaats voor Central Plaza begint ons al te manen vooral in de achterste pick-up in te stappen als we aan komen lopen voor de shuttle terug naar het hotel en het zal niet lang meer duren voor de dames van de beauty salon beneden naast de roltrap ons zullen aanspreken. Niet dat Eva of ik ze nodig hebben, maar ze spreken uit beleefdheid natuurlijk niet alleen de mensen aan waarvan ze vinden dat ze wel een beautybehandeling kunnen gebruiken. Behalve dan de sporadische verdwaalde toerist, waar we tot nu toe bij hoorden. Die slaan ze over. En dan ook niet omdat ze allemaal aan het Aziatische schoonheidsideaal voldoen.

We hebben bij Hiia Hok ook al een paar keer loten van de officiële liefdadigheidsloterij aangeboden gekregen door lotenverkopers, terwijl ze herkenbare buitenlanders toch meestal overslaan. We zijn niet zo goed in het bepalen van onze geluksnummers, die volgens traditie en bijgeloof eigenlijk op rampspoed gebaseerd moeten zijn, anders zouden we een gokje kunnen wagen. Maar om eerlijk te zijn heb ik niet zo’n interesse in de loten, ik vind de platte koffertjes waarmee ze de loten vervoeren en presenteren veel mooier. Volgens mij zijn ze ideaal om je laptop in te doen…

We blijven voor altijd farang, daar is zonder hulp van een legertje plastisch chirurgen niet aan te ontkomen. Onderscheid op basis van afkomst of huidskleur zit helaas wereldwijd in de mensen ingebakken, zelfs bij een volk dat van zichzelf het niet zo nauw neemt met hokjes en grenzen. Maar we zijn hier welkom, en niet alleen als toerist.
Nothing you can do, but you can learn how to be you in time.
It's easy

สวัสดีค่ะ

Emma: I am me

@[email protected]
Gebruikersavatar
Emma
Beheerder
Berichten: 8004
Lid geworden op: 13 aug 2013, 01:43
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Etten-Leur

Re: Emma naar Suporn, augustus 2016

Bericht door Emma »

Nog even een afsluiter... ik zit nu net een oud draadje te lezen over Thailandgangers, buyer's remorse en veronderstelde supornista's die niet durven spreken over hun 'volledig mislukte' SRS. Ik hoop dat ik hierboven alle mogelijke openheid gegeven heb die ik kon geven. Het was niet helemaal afgerond, dus ik heb gisteren nog een controle door een gewone Nederlandse gynaecoloog laten uitvoeren.

Samenvatting van anderhalf jaar:
11 augustus 2016, SRS door Suporn in het Aikchon ziekenhuis, Chonburi, Thailand
1 september 2016, poliklinische behandeling: stukje schaamlip weer hechten
februari 2017: start behandeling granulatie die niet weg wil door Nederlandse gynaecoloog. Uitwendig met zilvernitraat, later inwendig met betamethason vloeistof.
6 februari 2018: correctie overtollig weefsel links van de plasbuis, opnieuw door Suporn. Niet 100% noodzakelijk medisch gezien, maar ik vond het wel nodig.
12 februari: losgelaten hechting poliklinisch hersteld.
8 mei 2018: laatste controle gynaecoloog. Alles is nu 100% in orde.

Ik ga me niet wagen aan wat we nu onder complicaties en hersteloperaties moeten rekenen. Alles van 0 tot 4 is goed. Wat ik hier weergeef, is wat het is. Doe er je voordeel mee...
Nothing you can do, but you can learn how to be you in time.
It's easy

สวัสดีค่ะ

Emma: I am me

@[email protected]
Gebruikersavatar
Marica
Berichten: 2917
Lid geworden op: 31 mei 2018, 15:57
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: zij/haar
Locatie: Woubrugge

Re: Emma naar Suporn, augustus 2016

Bericht door Marica »

Erg leuk om een inkijkje te hebben gehad in het proces. Maar hoe gaat het nu met dilateren? Is dat de rest van je leven 1 a 2 keer per dag of is dat nu niet meer nodig?
Ik heb nog alle tijd om er over na te denken wat ik wil, alleen de rest van je leven moeten dilateren staat mij een beetje tegen. Dat het vlak na de operatie nog een hele tijd moet daar is mee te leven, maar de rest van je leven?
ImageJeg er Marica, jeg er en Lastebilsjåfør og Norge gal :)