Een echt naschrift is dit natuurlijk niet. Ik kan het verhaal over een goed jaar pas echt afsluiten. Dan pas zijn alle zwellingen weg, hechtingen opgelost en littekens verzacht. Suporn heeft me ook op het hart gedrukt om het eerste jaar gewoon de genezing af te wachten, en dan het resultaat te beoordelen. Over een jaar is te beoordelen of een revisie zinnig of noodzakelijk is. Echt noodzakelijk is een revisie alleen als ik tussen nu en volgend jaar rare dingen ga doen zoals ongelukken krijgen en dat ben ik niet van plan.
Gevolg is natuurlijk wel dat ik officieel nog niet klaar ben, en dat ik, ook om de vergelijking met Amsterdam en Alkmaar te kunnen maken, verslag moet blijven doen van allerlei onregelmatigheden die zich misschien nog voordoen. Helemaal af is het medische verhaal dus nog niet, al heeft er over schrijven niet bepaald mijn voorkeur.
Om 5 uur gaat de wekker al. Met wakker worden, ontspannen voor het dilateren, het dilateren zelf, douchen en aankleden zijn we al met al meestal een uur of twee kwijt. Ik ga er van uit dat die tijd thuis in de straks echt dagelijkse routine nog wel een beetje korter wordt. Dan moeten we nog de laatste restjes inpakken, en even de koffers wegen. Eén van de koffers blijkt een halve kilo te zwaar en de rest komt ruim tekort, dus we herverdelen de boel een beetje. Daarna gaan we naar beneden, uitchecken. Om vijf minuten voor 8 zitten we klaar, en dan is het busje dus prompt 10 minuten te laat. Ach ja. Onze timing was in ieder geval prima, al voelt Eva zich even wat minder op haar gemak door de wat minder goede timing van het busje.
Op de weg is het Chonburi uit wat druk maar al snel zitten we op de tolweg naar Bangkok. Interessant weetje: de tolweg is uitgevoerd als een gestapelde weg. Beneden is de oude Sukhumvit (weg 3), op de eerste laag die alleen bij op- en afritten bestaat zijn de tolhuisjes, en op de tweede laag is de snelweg zelf. We doen wel eens dik in het westen over wie de langste (brug) heeft, maar deze snelweg is dus gewoon van Chonburi tot Bangkok één grote brug. Dag Zeelandbrug. Dat water van de Oosterschelde was een kleine complicatie maar de Chonburi-Bangkok Highway gaat voor een groot gedeelte door een vlakke, zompige rivierdelta, dus dat telt net zo hard mee.
Om kwart over 9 staan we bij de incheckbalie om onze koffers af te geven. We krijgen 'Priority Lane' kaarten omdat we business class vliegen, en binnen 10 minuten zijn we door de bagagecontrole en de paspoortcontrole heen. Geen woord over alle snoertjes in mijn koffer, niets over de enorme voorraad pillen die ik bij me heb, en niets over de dilatorset. Over het meenemen van die set zijn nogal wat spookverhalen, maar niets van dat alles.
De Business Lounge op Suvarnabhumi (uitspraak 'Soewannaphuum', waarbij je de p en h apart moet uitspreken) is van Air France en, hoe zal ik het zeggen, wat spartaans uitgerust. Maar: ze hebben er wel échte koffie. Het is kwart voor 10 als we daar binnen lopen, en die anderhalf uur vullen we met van alles en nog wat, vooral mail en Facebook een beetje bijwerken. Ik wil niet te lang stilstaan bij de gate dus we gaan zo laat mogelijk: pas als op de monitor in de lounge wordt aangekondigd dat de gate open is pakken we onze spullen.
De timing is voor de tweede keer vandaag perfect. De gate is open, de wachtruimte bij de gate zit vol met mensen waarvan de instapkaarten al gecontroleerd zijn en er staat nauwelijks een rij bij die controle. Zodra we er door zijn kunnen we meteen het vliegtuig in.
Ik weet niet of ik het aantrek, maar op de heenreis stortte de stewardess haar hart al tegen me uit, en ook nu krijg ik meer aandacht dan de rest, waarbij ik nu dus weet waar ze woont, welk eten ze lekker vindt en hoe haar schoonfamilie daar over denkt. Ik vind het geweldig in ieder geval
11 uur in een vliegtuig zitten is lang. Ik bedoel, ik heb een iPad om me te vermaken en tijd zat om stukjes te schrijven, maar dan nog is 11 uur wel lang hoor. Ik ken iemand die dit regelmatig doet, van BKK naar AMS en weer terug, maar vliegen gaat gewoon nooit mijn hobby worden. Een bus met vleugels, dat is het en dat blijft het. En wie begint over de verantwoordelijkheid van de bemanning voor zoveel passagiers heeft nog nooit in de spits in de intercity van Eindhoven naar Amsterdam gezeten, of beter gezegd: gestaan. De verantwoordelijkheid daarvoor wordt gedragen door één machinist en twee conducteurs, en het zijn aanzienlijk veel meer passagiers.
Het vliegtuig landt ruim op tijd, maar wordt heparkeerd bij pier E20. Dat ik akelig ver lopen naar de bagageband. Onderweg komen we nog een dramatisch onderbezette paspoortcontrole tegen, twee man marchaussee om al het werk te doen. Ik snap het personeelsprobleem bij de KMAR, maar stilstaan is gewoon niet helemaal mijn hobby op het moment. Bij de bagageband hetzelfde liedje, die ligt vol met koffers uit Hongkong zodat die uit Bangkok er niet meer bij passen. De passagiers uit Hongkong doen er echter lamger over om bij de band te komen dan wij.
Buiten staan mijn ouders te wachten die ons snel naar huis brengen. Zo ontzettend fijn!
En daar lig ik nu boven op bed, een beetje bij te komen. Zometeen dilateren, dat wordt niet leuk, alles doet nu al zeer. Maar het moet, en het belangrijkste is dat we weer thuis zijn, bij ons eigen bed. En daar gaan we straks heerlijk van genieten.
Charlotte