Horizontal in the Vertical deel 3: Irene naar dr. Chettawut in Bangkok

Voor iedereen waarvan men bij geboorte dacht dat je een jongetje was
Plaats reactie
i-rene
Berichten: 135
Lid geworden op: 22 mei 2016, 14:07
Gender: Vrouw
Locatie: Utrecht

Re: Horizontal in the Vertical deel 3: Irene naar dr. Chettawut in Bangkok

Bericht door i-rene »

Lidi schreef: 29 mar 2018, 22:27 Hoi I-rene,

Dank je voor je mooie en duidelijke verhalen. Als ik het goed heb begrepen ben je alweer thuis?
In ieder geval een spoedig herstel toegewenst. En ik vind het super dat je vrouw meekon en ook begrip heeft. Knuffel voor haar van mij.

En als ik nog even mag reageren op de berichtjes over Brigitte Meijer.
Ik ben gistermiddag, 28-3, bij haar geweest voor een eerste gesprek en het bespreken van de mogelijkheden voor mijn FFS.
Helaas is de wachttijd voor een FFS bij het VUMC nu een heel jaar. :shock: :(
De reden is dat het VUMC voorrang geeft aan de SRS operaties en er dus geen operatiekamertijd voor FFS beschikbaar is.
Hoe het voor mij persoonlijk oplosbaar is weet ik nog niet. Het is wel mijn wens om haar mijn FFS te laten doen.
Misschien een item voor een nieuw topic? Gesprek met transvisie?

Liefs,
Lidi
Hoi Lidi,

Dank je wel.
Het verhaal dat SRS voorrang krijgt klopt volgens mij niet, maar ik kan het mis hebben.
In het gehele VU traject is de SRS wachtlijst de enige wachtlijst die niet lang was.

Ik ben wat cynisch over de motieven van het VU inzake FFS en zie het meer dat de wachttijd voor FFS meer in lijn gebracht moest worden met de andere wachttijden in het traject en aangezien de intake langer dan een jaar op zich laat wachten, kun je natuurlijk niet binnen 5 maanden FFS toestaan. Dus laten we daar ook een jaar van maken...

Korte termijn visie lijkt mij, want wat gaat een briljant arts als Brigitte Meijer doen als ze in het VU te weinig tot opereren toe komt...
Laatst gewijzigd door i-rene op 03 apr 2018, 13:45, 1 keer totaal gewijzigd.
Men lijdt meer onder vrees dan door het lijden wat men vreest
i-rene
Berichten: 135
Lid geworden op: 22 mei 2016, 14:07
Gender: Vrouw
Locatie: Utrecht

Re: Horizontal in the Vertical deel 3: Irene naar dr. Chettawut in Bangkok

Bericht door i-rene »

27 maart – The last of the Donuts

Omdat vandaag onze laatste volle dag is in Thailand, is het tijd geworden om de wisseltafel door te schuiven naar de volgende dame die door Chett is behandeld. Twee weken geleden werd ik door C attent gemaakt op de wisseltafel. Ik begreep toen niet precies wat ze bedoelde, maar toen een paar dagen later 2 Australische transvrouwen met een klein tafeltje met Disney babyprint en klappootjes voor mijn deur stonden werd het duidelijk. In december 2017 had een transvrouw het tafeltje in elkaar gezet en haar naam en operatiedatum met viltstift op de onderkant gezet. Bedoeling was om deze tafel steeds vlak voor vertrek door te schuiven naar een volgende en je naam met operatiedatum op de onderkant te noteren.

C had de Australische Hailey doorgegeven. Gewapend met tafel en donut gingen we naar de 8e verdieping en werden door, de blijkbaar van Chinese afkomst zijnde en terughoudende, Australische verwelkomd. Na een kort gesprekje maakte ze een opmerking over mijn donut. “Wat gek, die van mij is heel anders…” en ze pakte haar zithulpmiddel om te laten zien.

Zij had inderdaad geen donut, maar meer een soort U vormig kussen. Wel dezelfde kleur, maar niet zo grotesk als de beroemde Chettawut Donut. Bij het ontbijt zag ik nog een ander met zo’n U-vormig kussen lopen en niemand meer met een donut. Kortom, het lijkt erop dat ik een van de laatste donuts heb gekregen!

Vanavond heb ik een dubbellange dilateersessie gehad, op advies van de dokter. Hierdoor kan ik morgen als geheel overslaan voor wat het dilateren betreft. Ik zet mijn vraagtekens bij die redenatie, maar had er geen problemen mee twee afleveringen van de serie te kijken met dilateer staaf nummer 2 in mijn nieuw verworven vagina. Door het trucje met het zwembroekje was ik me er nauwelijks bewust van.
Men lijdt meer onder vrees dan door het lijden wat men vreest
i-rene
Berichten: 135
Lid geworden op: 22 mei 2016, 14:07
Gender: Vrouw
Locatie: Utrecht

Re: Horizontal in the Vertical deel 3: Irene naar dr. Chettawut in Bangkok

Bericht door i-rene »

28 maart – De terugreis

Vandaag zijn we op tijd opgestaan om nog van het ontbijt gebruik te kunnen maken. De chauffeur van Chettawut zou ons om 8:30 ophalen, zodat we op tijd zouden zijn voor onze vlucht van 11:30 via Heathrow naar Amsterdam. Ik had British Airways vooraf per mail al geïnformeerd dat ik mobility assistance nodig zou hebben. Via de app lukte dat niet omdat als je het op de heenweg niet nodig had, je het op de terugweg onmogelijk nodig kan hebben (denken ze bij BA).

De chauffeur was er al om 8:00, dus heb ik snel de hotelrekening voldaan (5000 THB cash en de rest via de creditcard) en zorgde mijn vrouw dat met hulp van het voltallig hotelpersoneel (zo leek het  ) de bagage naar beneden werd gebracht. We werden door vele medewerk(st)ers van het hotel uitgezwaaid. Leuk! De ervaring in dit hotel was uitstekend. Prima kamer en fijn personeel. Voor 30 dagen waren we inclusief een aantal dagen room service en diners in het restaurant zo’n 1500 euro kwijt.

De reis naar de luchthaven ging vlot, maar de chauffeur zette ons wel af bij de verkeerde ingang, waardoor we toch nog best een stuk moesten lopen naar de balie van British Airways. We hoefden gelukkig niet in een rij te staan, dankzij onze businessclass tickets. Na het inchecken van onze 3 zware koffers en het tonen van mijn “fit to fly brief”, werd gezegd dat ik op een bankje voor de balie moest gaan zitten en dat er zo iemand zou komen om ons op te halen.

Een aantal minuten later kwam er een jonge man met een rolstoel, waar ik in kon plaats nemen. Mijn vrouw kon met het bagagekarretje met onze handbagage achter ons aan. De man liep best snel en sloeg alle ingangen bij security check waar rijen stonden over tot we de priority ingang bereikten. Dankzij de rolstoel krijg je voorrang, zo blijkt.

Mijn vrouw heeft de handbagage op de band gelegd en mijn tas werd er voor nadere inspectie uitgehaald. Die moest over, door de 6 tubes glijmiddel, die door de beveiliging voor tandpasta werd aangezien. Zowel bij de paspoortcontrole als de handbagage controle krijg je met de mobility assistance voorrang! Echt in no time werden we bij de business lounge van British Airways afgeleverd. Onze rolstoelhulp zou op een bepaalde tijd weer terug komen om ons naar de gate de te brengen.

Zo hebben we een uurtje kunnen genieten van de lekkere hapjes en drankjes, die er gratis verkrijgbaar waren en werden we keurig door dezelfde persoon opgehaald en naar de gate gebracht. Ook hier weer met voorrang door de ticket check. We werden geparkeerd bij een aantal andere rolstoelers in afwachting tot het boarden zou beginnen. Vlak voor het boarden was de hulp weer terug en ging de colonne rolstoelen naar het vliegtuig. Wij stonden vooraan in de korte rij voor de businessclass ingang van het vliegtuig.

Het vliegtuig vertrok met een vertraging van een half uur.

In het vliegtuig hadden we businessclass stoelen, die volledig plat kunnen en die had ik hard nodig op deze lange vlucht. Ik moet zeggen dat ik vond dat de pursers te weinig langskwamen met drankjes en hapjes. Waarschijnlijk omdat ze het zogenaamde Club Kitchen hadden ingevoerd. Je kon zelf zo vaak je wilde hapjes en drankjes halen, maar het aanbod was beperkt en de voorraad mogelijk nog beperkter.

De reis was zwaar. Zelfs als je veel kunt liggen is 14 uur vliegen echt lang! Het was voor mij echt een uitputtingsslag. Ongeveer een uur voor het landen werd er weer eten geserveerd. Van de drie keuzen voorgerecht was er maar een verkrijgbaar. Van het hoofdgerecht was alleen het spul dat je nog niet aan je hond geeft over, dus dat hebben we maar overgeslagen. Wat maaltijden betreft geen beste beurt voor British Airways!

Vlak voor landing werd er omgeroepen dat er een aantal passagiers hun transfer niet gingen halen en dat ze zijn overgeboekt naar een andere vlucht. Eerst werd Berlijn omgeroepen… Die passagiers konden vandaag niet meer naar huis en zouden morgen de eerste vlucht hebben. Tjonge!

Toen werden er nog een aantal bestemmingen opgenoemd, met allemaal dezelfde boodschap. Toen kwam Amsterdam… Ik had gedacht dat er ieder uur wel een vlucht van Londen naar Amsterdam v.v. zou gaan. Dat klopt ook, maar niet met British Airways. Ook wij moesten in Londen overnachten.

Na de landing moesten wij wachten in het vliegtuig tot de mobility assistance er zou zijn. Met een rolstoel werd ik opgehaald en aan het einde van de slurf in de hal geparkeerd terwijl mijn vrouw papieren en uitleg kreeg voor de volgende vlucht, shuttle en hotelverblijf. Ik voelde me echt doodop en had echt nergens meer puf voor.

Met een groot golfkarretje werden we naar de arrivals gebracht, waarna er vervolgens weer een man werd opgeroepen die mij met een rolstoel (op een soort eclectische pompwagenconstructie) naar de bushalte zou brengen van de Shuttle naar het hotel. Toen we bij halte 16 waren moest ik overstappen op een andere rolstoel die daar permanent staat, en liet de man aan mijn vrouw zien welke bus we moesten nemen en wanneer die kwam. 20 minuten lang heb ik werkelijk zitten verkleumen van de kou. Mijn energie was echt onder het nulpunt gezakt.

Eindelijk kwam de bus en deze zat vol. Ik heb meteen de invalidenstoel gevraagd en de dame die erop zat stond deze gelukkig vrijwillig af. Met mijn ogen dicht en af en toe vertrekkend van de pijn bij grote hobbels en bochten bereikten we ons hotel, de tweede stop. De meeste mensen waren bij de Travellodge uitgestapt en nu waren we bij het Hilton hotel. Mijn vrouw parkeerde mij in een stoel in de lobby, terwijl zij de kamer regelde. Het leek wel een eeuwigheid te duren voor we eindelijk naar de kamer konden.

Rond 21:00 arriveerden we in de kamer. Het was een pracht kamer, maar ik had er geen oog voor. Ik was oververmoeid en voelde me ook totaal niet lekker. Het bed was perfect, maar die nacht heb ik er weinig gebruik van kunnen maken. Ik zat meer op het toilet, dan dat ik in bed lag. En als ik in bed lag, had ik het zo koud dat ik het niet meer warm kon krijgen. Probeer dan maar eens te slapen…
Men lijdt meer onder vrees dan door het lijden wat men vreest
i-rene
Berichten: 135
Lid geworden op: 22 mei 2016, 14:07
Gender: Vrouw
Locatie: Utrecht

Re: Horizontal in the Vertical deel 3: Irene naar dr. Chettawut in Bangkok

Bericht door i-rene »

29 maart – nog een reisdag

Omdat we de vlucht van 6:40 hadden, werden we geacht om 4:40 op de luchthaven te zijn. Dit was haalbaar met de Shuttlebus van 4:13. Dus om 3:30 ging de wekker op de dag dat we hoopten in ons eigen bed uit te kunnen slapen. Van het hotel hadden we een ontbijtpakket meegekregen. Daar waren we wel aan toe!

De bus was iets later, maar kwam zonder opstoppingen bij Terminal 5 aan. Ik was kapot, maar moest toch lopend zone G zien te vinden vanaf de bushalte. In zone G is namelijk de mobility assistance. Om 4:45 komen we bij zone G, maar buiten allemaal wachtende mensen niemand van de mobility assistance te vinden. Nergens een bordje wanneer ze er zijn of hoe ze te bereiken. Achteraf hoorden we dat ze om 05:00 uur starten.

Omdat het bij de security check nog rustig was, heeft mijn vrouw een rolstoel geregeld en heeft ze mij zelf naar de security check gerold, terwijl ik onze rollaptopkoffer vasthield.

Het duurde best wel lang voordat mijn vrouw alles uitgepakt op de band had gelegd, want laptops, telefoons, tablets, vloeistoffen, et cetera moeten allemaal apart. Ik kreeg te verstaan dat als ik kon lopen mijn schoenen aan konden blijven en dat ik ze anders uit moest trekken. Ik besloot te lopen en half wankelend liep ik door het metaalpoortje heen naar de bodyscan. Na de bodyscan werd ik wederom door een vrouw gefouilleerd (YES!), terwijl mijn vrouw zo door kon lopen.

En dan je spullen terugkrijgen. Tjonge, dat duurde ook lang, want de helft moest door de extra controle. We hadden een pakje van 6 tubes glijmiddel netjes apart in de bak gelegd en daar werd moeilijk over gedaan. Wij dachten dat je per verpakking maximaal 100 ml mee mocht nemen en de tubes zijn per stuk 50 ml, maar dat was toch te veel! Wij uitleggen dat ik het om medische redenen nodig heb (bewust in handbagage gedaan om te voorkomen dat ik thuis niks heb als de ingecheckte bagage onverhoopt zoek raakt). Printje van Chett met wat er mee moet was niet voldoende. Het was niet duidelijk waar het voor diende.

Kom op zeg. Er staat heel duidelijk in het Engels op waar het voor dient: “Lubricating Jelly”. “The ideal all around lubricant, excellent for each insertion of rectal thermometers, enema, douche and similar type of nozzles. A widely used lubricating jelly in gynecology and surgery. Greaseless, water soluble. Will not harm rubber appliances or surgical instruments. Contents 50 grams.”.

Het maakte allemaal geen indruk en het is dankzij de vasthoudendheid van mijn vrouw dat de man ging overleggen en tot de conclusie kwam dat hij 1 tube wilde testen, wat uiteraard geen problemen gaf. Eindelijk, we mochten de tubes meenemen.

Toen door naar de Business Lounge van British Airways. Ik had ontdekt dat ze mijn WHCR code niet op mijn nieuwe boarding pass hadden vermeld en vroeg bij de ingang van de lounge hoe we dat moesten oplossen. Bij de service balie in de lounge konden ze alles regelen. Dus eerst maar naar de service balie en ons verhaal uitgelegd.
Het duurde even voor ze het voor elkaar hadden, maar uiteindelijk kreeg ik een opnieuw afgedrukte boarding pass, waar de WHCR code wel op stond. We zouden op tijd worden opgehaald om naar de gate gebracht te worden.

“Waar gaan we zitten” vroeg mijn vrouw. “Laten we hier (vlakbij de service balie) maar gaan zitten”, zei ik. Vervolgens haalt mijn vrouw een paar croissantjes met beleg, terwijl ik op haar wacht. Als ze terug komt stelt ze voor om dichterbij de koffie automaat te gaan zitten. Aanvankelijk ging ik akkoord, maar toen ik weer in de rolstoel ging zitten realiseerde ik mij dat die stoelen we erg recht zijn en wilde ik toch ergens anders zitten. Dit was voor mijn vrouw het breekpunt. Ze kon het even niet meer aan. Ze was tot nu toe zo sterk geweest en ik weet niet hoe ik het zonder haar had moeten redden, maar ook zij kent haar grenzen en die was nu onbedoeld bereikt. Ik ben opgestaan en heb haar getroost, waarna we niet heel lang konden genieten van de cappuccino.

De man van de mobility assistance kwam ons al vrij snel ophalen. Met de rolstoel gingen we een aantal gangen en een lift door, waarna we overstapten op zo’n soort grote golfkar. De oudere man was bijzonder vrolijk en zong heel wat af onderweg. Met zijn kar zijn we onder terminal 5 gereden en uiteindelijk bij de juiste gate aangekomen, waar we dankzij mobility assistance direct voorbij de ticket check konden plaatsnemen, terwijl de meeste passagiers ervoor moeten wachten.

Net als bij de vorige vlucht mochten wij als eerste boarden, samen met anderen die bijvoorbeeld een kinderwagen bij zich hadden. De vlucht vertrok later dan gepland, maar kwam iets eerder aan dan verwacht. Deze vlucht was ik de enige met mobility assistance en de jongen die ons kwam halen was er snel. Met een gewone rolstoel leidde hij de weg en mijn vrouw volgde.

Bij de paspoortcontrole ging hij rechts de redelijke rijen voorbij en via een klaphekje zorgde hij dat wij voor de eerst wachtende in de rechterrij terechtkwamen. De controle ging snel en soepel. Door naar de bagagehal. Nu werd het spannend. Zou het goed gegaan zijn met onze bagage?

De jongen van de mobility assistance bleef bij ons wachten op de bagage en tot onze opluchting zagen we vrij snel al een van onze koffers. Daarna volgden de andere 2 ook in rap tempo. De jongen laadde de koffers op de bagagewagen, waarna mijn vrouw de handbagage er bovenop deed. Zo reden we door de Nothing to declare zone.

Mijn schoonvader zou ons op komen halen, maar die zagen we nog niet. Alles was echt snel gegaan. De jongen van de mobility assistance bleef bij ons tot mijn schoonvader er was en gaf toen aan dat we de rolstoel konden gebruiken tot de auto en dat we deze daar ergens moeten achterlaten. Oh wat ben ik blij dat ik dat hele stuk door Schiphol niet hoefde te lopen! Ik was echt gesloopt. De rit naar huis verliep vervolgens vlot. Oh wat fijn om nu weer thuis te zijn!
Men lijdt meer onder vrees dan door het lijden wat men vreest
Tanja
Berichten: 308
Lid geworden op: 06 nov 2012, 19:51
Gender: Trans MtF
Locatie: rotterdam

Re: Horizontal in the Vertical deel 3: Irene naar dr. Chettawut in Bangkok

Bericht door Tanja »

Wat een drama die reis pfff

Maar ik kijk nu eens op je eerste berichten en vanaf het moment dat je de gevoelens had (aanmelding hier) tot nu (srs Thailand) is nog geen twee jaar.
Chapeau en wat een heerlijkheid dat ook je vrouw hier in meegaat.
Heel veel succes met je verdere herstel en onwijs veel geluk.
Ik ben blij dat ik dit alles heb mogen lezen.
Waarom heb ik het mezelf zo moeilijk gemaakt?? Omdat ik waarschijnlijk een domme doos ben die het allemaal wel dacht te kunnen verdringen :fpalm:
TanjaUneken
Berichten: 100
Lid geworden op: 31 mar 2017, 23:21
Gender: Trans MtF
Locatie: Amersfoort

Re: Horizontal in the Vertical deel 3: Irene naar dr. Chettawut in Bangkok

Bericht door TanjaUneken »

Welkom thuis en ik hoop dat je inmiddels uitgerust bent van de enerverende vluchten.
Geboren op de dag dat ik mocht zijn wie ik ben en ruim zeven en vijftig jaar daarvoor ook al eens, laat ik dat vooral niet vergeten.
i-rene
Berichten: 135
Lid geworden op: 22 mei 2016, 14:07
Gender: Vrouw
Locatie: Utrecht

Re: Horizontal in the Vertical deel 3: Irene naar dr. Chettawut in Bangkok

Bericht door i-rene »

27 mei – bijna 2 maanden thuis, een update
Sinds ik na die dramatische terugreis weer thuis ben, heb ik de eerste paar weken braaf het dilateerschema van Chettawut gevolgd als het gaat om frequentie (3x p.d.) en duur (50 minuten). Drie keer per dag brak me erg op, want de hele dag leek volledig om het dilateren te draaien. Ik wilde graag naar minder keren, maar dan moet de grootste maat dilator er wel vlotjes in gaan.

Toen ik thuis kwam mocht ik net met nummer 2 (26mm) beginnen volgens het schema, maar die schoof er echt gewoon makkelijk in. Dus een kleine week later maar eens met nummer 3 (29mm) aan de gang. Ook die ging er makkelijk de volle 18cm in. Weer een week later was de Chettawut’s grootste maat aan de beurt. Nummer 4, 32mm.

Die ging in het begin met wat meer moeite en nu had ik echt het gevoel dat er dingen werden opgerekt. Hij zat strak en niet bepaald prettig, terwijl ik daar tot en met nummer 3 totaal geen last van had en ik nummer 3 er 45 minuten per keer (1 Netflix aflevering van Fargo) probleemloos in kon laten zitten.

Nummer 4 kreeg ik er de eerste keer maar voor de helft in, maar dit hield ik maar een 10 minuten vol. De tweede keer lukte dit langzaam maar zeker tot 15cm. De paar keren die er op volgden voelden net zo, maar na een paar dagen had ik toch de volledige 18cm kunnen inbrengen. Nog een paar dagen later kon ik het ook langer volhouden en een week na de eerste keer nummer 4 kon ik deze een volledige aflevering van Fargo inhouden. Nog een week later schuift nummer 4 en net zo makkelijk in als de andere maten, maar ik moet mijn sessies nog wel beginnen met nummer 1. Als die er een paar minuten ingezeten heeft, volgen 2,3 en 4 met gemak.

Rond 20 april ben ik af en toe dagen teruggeschakeld naar 2 keer per dag dilateren. Dagen, die ik alleen was, deed ik het drie keer per dag en de dagen dat mijn vrouw thuis was 2 keer per dag. Wat een verademing! Ik had het gevoel dat ik mijn leven weer terug had gekregen! Het had weer zin om mij aan te kleden en om er af en toe op uit te gaan.

Samen met mijn vrouw boodschappen doen was een uitje waar ik erg naar uitkeek en van genoot. Zelf autorijden was nog niet comfortabel, dus dat liet ik voorlopig uit mijn hoofd. Er was ook geen noodzaak omdat ik nog in de ziektewet zit.
Af en toe een groter uitstapje geprobeerd, zoals een middagje shoppen met vrouw en dochter. Het uitstapje ging prima, maar ik heb het achteraf wel moeten bekopen met een terugval in de vorm van moeilijker kunnen zitten en kleine bloedingen.

Een halve week later was ik daarvan hersteld en heb ik geprobeerd met Koningsdag met mijn gezin even op de vrijmarkt van Utrecht te lopen. Grootste fout die ik heb kunnen maken. Midden in een lange straat ging het echt niet meer, maar er was geen punt waar ik even kon zitten en uitrusten. Doorgaan op mijn tandvlees was het enige dat mogelijk was. En de terugval die ik na afloop ervaarde duurde zeker anderhalve week.
Als ik terugkijk naar het verloop van mijn huidige herstel en de ongemakken, waar ik mee te maken heb gekregen ben ik blij dat ik me vooraf zo goed heb ingelezen op wat me te wachten stond. Maar ik ben ook ontzettend blij dat ik met mijn onzekerheden, die er natuurlijk ook van tijd tot tijd waren, terecht kon bij andere dames die recentelijk vóór mij bij Chettawut zijn geweest. Echt zeer waardevol om bepaalde gevoelens en ervaringen te kunnen delen met anderen die precies weten wat je bedoelt en het ook niet raar vinden als je over zo’n onderwerp begint.
Ik had ook wel mail naar Thailand gestuurd met concrete vragen, maar daar leek maar geen antwoord op te komen. Ruim een week later kreeg ik na een herinneringsmail toch antwoord. Gelukkig had ik de meeste rust al hervonden door het bovengenoemde contact met de andere dames (ivm privacy noem ik betreffende dames niet bij naam).

De ongemakken…
De ongemakken waar ik de afgelopen tijd mee te maken had en af en toe nog steeds heb is het moeilijker kunnen zitten (sinds mijn terugkeer zonder donut), bloeden op steeds wisselende plekken (iets waar ik best onzeker van werd), een sterke lucht die niet bepaald prettig is. Ook had ik een schaamlip die aanvoelde alsof er opperhuid miste en deze voelde niet fijn als ik het aanraakte. Wat ik best vervelend vond was dat ik af en toe het gevoel van een “stijve” ervoer, die tegen mijn clitoris aandrukte. Waarschijnlijk had dit te maken met de hechtingen vlak onder de clitoris, die tijdens de hersteloperatie op de controledag door Chettawut zijn gezet. Gelukkig is dat gevoel nu vrijwel helemaal weg.

Hormonen…
Twee maanden na mijn operatie heb ik bloed laten prikken om mijn hormoonwaarden door mijn endocrinoloog te laten beoordelen. Vorig jaar zat ik bij de meeste metingen op 170, maar toen ik in december nog maar op 70 zat is mijn dosis verhoogd. Vlak voor ik naar Thailand vertrok zat ik op een keurige 280. Nu in mei zit ik met dezelfde dosering op 510. Mijn endocrinoloog vond die waarde prima en stelde voor de dosering gelijk te houden. Overigens merk ik weinig verschil tussen de hoge en de lage hormoonwaarden. Bijwerkingen heb ik tot nu toe op geen enkele wijze ervaren, behalve de behoefte aan zoetigheid.

Werkgever…
Met mijn werkgever heb ik het erg getroffen. Ik krijg alle begrip en er wordt geen druk om eerder terug te komen opgelegd. Mijn herstel staat bij hen ook voorop en ze zijn blij dat ik ze regelmatig op de hoogte houd. Verder heb ik een goede band met mijn bedrijfsarts en in overleg met haar gaan we mijn terugkeer op het werk inplannen.

Gynaecoloog…
Op 25 mei ben ik met mijn vrouw naar de gynaecoloog geweest. Wel bijzonder omdat het nu niet om haar, maar om mij ging. De vrouwelijke gynaecoloog had weinig of geen ervaring met post-op transvrouwen, dus voor haar was het ook een nieuwe ervaring. Ik werd heel oprecht geïnteresseerd te woord gestaan bij mijn verhaal. Toen ze het resultaat van Chettawut’s werk zag, gaf ze aan dat het er heel mooi uitzag en dat ook de kleuren er heel gezond en natuurlijk uitzagen.

We hebben mijn vragenlijstje doorgenomen en ze heeft een trans vaginale scan gedaan om te kijken of het er van binnen ook goed uitzag en dat was het geval. Ze heeft met haar vingers ook binnen gevoeld en merkte dat de scar ring nog wel stug was (je dilateert niet alleen voor de diepte, maar ook om de scar ring soepeler te maken). Ze probeerde met haar vingers het einde van de vagina te bereiken, maar die kon ze niet voelen. “Weet je hoe diep je vagina is?”, vroeg ze. “Ja, 18cm”. “Allemachtig, dat is diep! Veel dieper dan geboren vrouwen”. De onrustige gevoelige plekjes die af en toe bloeden heeft ze behandeld met zilvernitraat. Het kan toeval zijn, maar 24 uur later voelde die plekjes al veel beter!
Als laatste heb ik gevraagd of ze me kon aanwijzen waar mijn urethra zit (waar zit het plasgaatje). Die kon ze niet met zekerheid aanwijzen. Gelukkig heb ik die nu zelf wel kunnen lokaliseren. Het zit precies waar Chettawut in de mail aangaf waar die zit. Het is er heel gevoelig en als je het aanraakt kan het nog maanden zorgen dat het gaat bloeden.

Dit was overigens ook de eerste keer dat ik weer zelf auto reed en dat ging prima. De laatste anderhalve week heb ik het gevoel dat mijn herstel in een stroomversnelling zit. Ik wil niet te vroeg juichen, maar ik heb er zeker vertrouwen in.
Men lijdt meer onder vrees dan door het lijden wat men vreest
Plaats reactie