testicels verwijderen

[AnneCeleste]

Eind mei zit ik een jaar aan de hormonen, en eigenlijk wil ik dan ook gelijk een orchiedectomie laten doen. Weet iemand waar ik dat kan laten doen?
Ik zit bij Stepwork en zij vertelden mij dat zij normaal naar Haga verwezen (waar ook mijn endo zit), maar dat 'hun' uroloog daar niet meer werkt. Nu mag ik het dus zelf maar uitzoeken o_O

[stella]

Eind mei zit ik een jaar aan de hormonen, en eigenlijk wil ik dan ook gelijk een orchiedectomie laten doen. Weet iemand waar ik dat kan laten doen?
Ik zit bij Stepwork en zij vertelden mij dat zij normaal naar Haga verwezen (waar ook mijn endo zit), maar dat 'hun' uroloog daar niet meer werkt. Nu mag ik het dus zelf maar uitzoeken o_O

In feite kan elk ziekenhuis dat operaties vanuit de uroloog uitvoert een orchidectomie uitvoeren. Je kan het dus gewoon bij locale ziekenhuizen gaan proberen (met verwijzing van stepwork/huisarts) en bespreken of ze er open voor staan. Ik heb zelf een poging gedaan in Tilburg en daar wilde ze er niet aan beginnen..
Waar je wel rekening mee moet houden is dat de meeste urologen geen ervaring hebben met een orchidectomie voor transgenders. Indien je geen behoefte hebt aan een geslachtsoperatie maakt dat weinig uit, anders zal je zelf de uroloog moeten uitleggen hoe ze de operatie moeten uitvoeren (eventueel kan ik je via PB daarmee helpen).

[AnneCeleste]

Dat is ook een lastige... Ik wil wel graag dat ze de overgebleven huid ook weg halen. Voor chirurgen die wel vaker met trans mensen werken is dat misschien een probleem omdat ze denken dat ik dan spijt zou krijgen?
Ik heb gisteren de afdeling urologie afdeling van UMC Utrecht gebeld en die verwezen me gelijk naar Amsterdam, of anders Groningen... Ik verwachtte ook niet heel veel meer dan dat
Over twee weken heb ik weer een afspraak met mijn endo, dus dan vraag ik het haar wel. En anders vraag ik mijn huisarts misschien wel om een verwijzing naar het UMC zodat ik dan in ieder geval een arts kan spreken.

[Wolfy_girl]

Tegen twaalf uur 's middags ben ik in het Amstelland ziekenhuis naar het OK gebracht voor mijn orchidectomie. Alles is goed verlopen verder. Als ik morgen weer comfortabel kan typen van achter mijn PC zal ik een overzichtje schrijven met de fijne details.

[Anon20200101]

Wat fijn voor je, dat dit nu gedaan is. Hopelijk ervaar je weinig last, en kan je er snel van genieten!

[Wolfy_girl]

Vandaag hebben we de reis terug weer gemaakt en ik heb daarstraks even een uiltje geknapt omdat ik nog steeds ontzettend kapot was (ik ben eigenlijk nog steeds wel moe, maar ik wil ook weer niet een gat in de dag slapen).

Vrijdag moest ik om 10:45 bij Ziekenhuis Amstelland zijn. Twee dagen van tevoren hebben ik en mijn vriendje zitten werken om de reis zo goedkoop mogelijk te plannen, omdat wij van ver komen (Twente). Helaas is de reis naar Amsterdam altijd wel een gedoe voor ons (zowel qua tijd als geld), ook voor reguliere VU bezoekjes. Gelukkig zijn we er met 'goedkope' kaartjes van Vakantieveilingen uitgekomen dit keer, ookal is ons budget voor deze week nu ook echt wel op. Gelukkig ging de treinreis zelf goed; het is gelukkig een aansluiting tot en met Amsterdam Zuid, dus overstappen is niet nodig. Van daar uit met de metro naar Ziekenhuis Amstelland. Mijn vriendje kocht een metro dagkaartje, zodat hij mij na de operatie weer kon bezoeken (en ook 's avonds voor een tweede keer).

Bij aankomst was alles behoorlijk vertrouwd. Het leek er op alsof bijna iedereen van het personeel me nog herkende van de vorige keer toen het niet door ging. Dat zorgde er in ieder geval wel voor dat alles lekker snel ging en ik werd snel naar mijn kamer en bed gewezen. Nadat ik al mijn spulletjes heb opgeborgen en me opnieuw gestoken heb in mijn ziekenhuis jasje, kreeg ik van de zuster te horen dat ik zo tegen ongeveer 12:15 opgeroepen zal worden voor het OK. Dit bleek echter niet het geval te zijn, want even voor 12 uur kwam dezelfde zuster alweer bij me om te zeggen dat ik nu al naar het OK moet. Snel even een plasje doen, en ik duik in bed. Ik neem vanaf mijn bed afscheid van mijn vriendje. Ik ben altijd slecht in afscheid nemen, voor hoe kort het ook mag zijn, en ik kan het niet helpen om toch een beetje emotioneel te worden. Dan rijd de zuster mijn bed naar de operatie afdeling. Allereerst kom ik aan bij de rustafdeling; dit is hetzelfde gedeelte waar je na de operatie terugkomt voordat ze je weer naar je afdeling brengen.

Een andere zuster brengt een infuus aan bij mij, en ik krijg daarna nog twee verplegers te zien die met mij de standaard vragenlijst afgaan ("wat is uw naam", "wat is uw geboortedatum", "wat is de behandeling waar u voor komt" etc.) Daarna komt Dr. Smit met mij praten; ik zie hem nu voor het eerst. Hij komt over als een aardige en begripvolle man. Hij vraagt mij ook nog een aantal dingen, en dan is het aftellen wanneer ik de operatiekamer binnen mag.

Ik word een aardig donkere operatiekamer ingereden en dan beginnen de zenuwen toch weer een beetje te dagen bij mij. Ik word daarna verzocht om mij te verplaatsen op de operatietafel; dit gaat gelukkig goed (ik ben redelijk lang). Ik moet mijn armen aan allebei de kanten op een steun leggen. De anasthesist staat aan mijn rechterkant. Aan mijn linkerkant staat een zuster die mijn hartslag aan die kant in de gaten houd (denk ik... Ik kon het niet heel goed zien). Er word verbinding gemaakt met de drie pleisters die eerder bij de rustafdeling op mij zijn geplakt; twee bovenaan mijn borst, en eentje op mijn linker zij. Dit is om mijn hartslag in de gaten te houden tijdens de operatie. De anasthesist begint dan met het aanbrengen van de eerste medicatie door mijn infuus, voor de narcose. Hij vertelde mij nog wat het effect was van die medicatie, maar dat ben ik helaas al weer vergeten... Ik omschrijf aan mijn anasthesist wat ik ondervind terwijl dit gebeurt. "Ik voel een hoop tintelingen opkomen door mijn lichaam", meld ik. "Dat is goed" zegt hij. "Ik voel nu ook een warm gevoel opkomen bij mij gezicht..." En dat was letterlijk het laatste dat ik mij herinner...

Daarna word ik wakker in mijn bed. Ik word verplaatst binnen de rustafdeling. Ik ben absoluut niet bewust van de tijd en het feit dat ik nog geen pijn voel helpt ook mee bij dit verwarrende gevoel. De zuster die mijn bed voortbeweegt merkt op dat ik wakker ben. Het is mij niet duidelijk of ik net uit het OK kom, of dat ik er al een tijdje uit was en ze mij binnen de afdeling aan het verplaatsen waren. Ik kijk op de klok en zie dat het inmiddels half twee is. Volgens mij ben ik iets van een uur weggeweest. Ik heb mij voorheen laten vertellen dat de narcose voelt alsof je gaat slapen, maar dat was naar mijn ervaring absoluut niet zo. Voor mij voelde het eerder alsof er een stukje uit mijn tijdlijn geknipt was en iemand de eindes bij elkaar had geplakt ofzo. Echt dromerig voelde ik me ook niet of iets dergelijks, alleen duf. Mijn stem was ook niks meer waard sinds ik uit de operatie kwam; ik klonk een beetje als Marge van The Simpsons, haha. Dit kwam door de beademingsbuis die ze hebben aangebracht in mijn keel tijdens de behandeling.

Omdat de zuster al op had gemerkt dat ik wakker was, duurde het niet lang voordat ik weer terug naar de afdeling mocht. Ik deelde mijn kamer met nog een trans vrouw en een trans man. Echt veel gepraat hebben we niet (ik ben sowieso iemand die altijd eerst de kat uit de boom kijkt), maar toch hing er wel een aangename sfeer. Ik vroeg me nog af of ze allebei misschien ook op dit forum uitspoken, en in dat geval; hallo!
De narcose zat op dit moment duidelijk nog in mijn systeem, want ik was nog erg duf. Ik was overigens niet misselijk of duizelig, iets wat wel een verwachting was. Ik moet ook erg nodig plassen merkte ik, en dit was echt super frustrerend dankzij de narcose... Je merkt dat je dat 'plas gevoel' raakt, maar er komt vervolgens niks uit! Heel irritant, maar na een tijdje doorzetten is het dan toch gelukt. Ik merkte wel direct dat mijn wond een hoop bloed achterlaat, en ook mijn urine kent bij sommige plasbeurten nog een hoop bloed. Soms merkte ik dat wanneer ik opstond van de WC, er gewoon bloed uit mijn penis druipt... Volgens de zuster was dat allemaal normaal, dus ik probeerde me er maar geen zorgen over te maken.

Later op de middag komt mijn vriendje weer langs... Hij was al eerder gebeld, maar schijnbaar krijg je weinig verbinding in het gastenverblijf van het VU. Iets om rekening mee te houden. Ik heb hem op de hoogte gebracht via Telegram (internet). Ik deel mijn ervaringen met mijn vriendje terwijl ik van mijn avondeten smul; een diepvriesmaaltijd met aardappelpuree, stukjes kip, en snijboontjes. Twee uur gaan zo voorbij, en niet lang nadat mijn vriendje weer richting het gastenverblijf vertrok gingen de lichten uit op onze afdeling. Ik ben niet zo'n vroege slaper, dus ik spendeerde nog wat tijd op mijn mobieltje en zocht wat afleiding op YouTube. Het duurde niet lang voordat ik toch maar probeerde te slapen, maar toch merkte ik hier ook weer het vervelende effect van de narcose (denk ik); ik kon slecht in slaap komen omdat ik voor mijn gevoel veel sensaties mee kreeg... Het leek wel een beetje alsof ik hypergevoelig was ofzo, en dat is best gek omdat ik normaal gesproken aardig goed ben in mijn omgeving negeren wanneer ik wil slapen.

Sowieso zat slapen er niet echt in voor mij, want ik kon natuurlijk niet op mijn zij gaan liggen. Verder merkte ik wel dat de pijn wat erger begon te worden. Ik vroeg de zuster om een pijnstiller. Wanneer ze vroeg hoe erg de pijn was zei ik 5/10. Eigenlijk zou ik het eerder als een 3 of 4/10 omschrijven, maar ik wilde gewoon van die zeurende pijn af. Dankzij de pijn kon ik ook niet echt veel bewegen. Mijn lichamelijke afwisseling die nacht kwam dus een beetje neer op mijn benen in een iets andere hoek leggen... Een soort ziekenbed versie van Mark Gormley's powerstance, zeg maar.



Na een nacht van aan-uit slaap was het alweer snel morgen. Het hielp ook niet mee dat de nachtdienst continu 's nachts rondloopt om patienten te controleren. Nu snap ik natuurlijk wel waarom dat is, maar het bevorderde mijn slaap niet bepaald. Personeel kwam langs voor het ontbijt, en ik ging voor drie beschuitjes met hagelslag. De dag daarvoor heb ik dit na de operatie ook gekregen, en dat beviel me wel. Vooral dat kopje koffie kon ik goed gebruiken.



De pijn is rond deze tijd iets minder. Het zeurt nog steeds aardig, maar de voornaamste pijn zit nu in de liezen. Ik heb me door Dr. Smit laten vertellen dat hij de resterende zaadleiders daar in had gestopt, dus dan is het ook niet zo raar dat het pijn doet daar. Mijn bed is inmiddels aardig onder gebloed, en ook mijn ziekenhuisjasje heeft betere tijden gezien... Ze komt daarom met een speciaal broekje waar ik een maandverband in kan doen. Ik ben gigantisch blij wanneer ik merk dat ik mijn strakke panty heb meegenomen, want die houd het namelijk perfect op z'n plek en dat moet ook wel als ik ga lopen.

Dan mag ik me gaan wassen, maar helaas niet douchen. Ik moest het dus doen met een washandje, maar ik was allang blij dat ik eindelijk al dat opgedroogde bloed kon afwassen. Kort daarna word ik gecontroleerd door iemand van de plastische chirurgie. Hij heeft maar een paar tellen nodig om te zien dat het voor hem dik in orde is, en hij zegt dat ik naar huis mag. Dit was eerder dan verwacht, want het was nog niet eens 12 uur 's middags (de geschatte tijd van ontslag).
De zuster geeft daarna aan dat ze zodadelijk bij me komt om het infuus te verwijderen. Ik maak er daarom nog even snel een foto van om mijn vriendje te plagen, want hij kan niet tegen naalden. Voor de zekerheid geeft ze mij ook een extra maandverband mee.



Dan wordt het tijd voor de lange terugreis... Twee uur lang weer terug met de trein. Voordat we weer naar het metrostation liepen nam ik afscheid van mijn kamergenoten (nouja, eentje dan, de ander zag ik later in de conversatieruimte), en daarna zijn we even wat koffie gaan drinken in de conversatieruimte. Mijn vriendje merkt wel direct op dat ik volgens hem nog wel veel effecten heb van de narcose en dat ik op hem een beetje "high" overkom. Ik merk hier zelf weinig van, maar ik heb me laten vertellen dat de narcose tot drie dagen in je systeem blijft zitten, dus hij zou wel gelijk kunnen hebben.

Voorzichtig lopen we naar de metro. Voordat we de trein instappen gaan we nog even langs de broodjeszaak, omdat we allebei gigantische honger hebben. Een kaasbroodje gaat er bij mij wel in. Mijn vriendje neemt een pizzabroodje; een stuk groter. Hij had dan ook nog niks kunnen eten die ochtend, want schijnbaar waren alle nabije winkels gesloten. Dan stappen we de trein in. Gelukkig wederom een goeie aansluiting, dus we kunnen lekker lui doen totdat we aankomen op station Enschede. En lui gingen we ook echt doen, want we waren allebei nog erg moe. De oogjes gingen dus wel een paar keer dicht alvorens we onze bestemming bereikt hadden. Op dit moment heb ik eigenlijk niet echt pijn meer bij de wond; het zijn echt voornamelijk nog de liezen die echt irriteren en pijn doen tijdens het opstaan en dergelijke. Gelukkig lijkt het bloed in de urine verleden tijd te zijn.

Dit was een beetje mijn operatieverhaal van vrijdag op zaterdag. Mijn orchidectomie avontuur zit er nu (afgezien van de aankomende controles) op, maar mijn FFS avontuur komt ook steeds dichter bij dus dat beloofd nog wat in de toekomst. Ik hoop dat dit een beetje prettig te lezen was! Afgezien van mijn teleurstellende eerste ervaring met ziekenhuis Amstelland op 1 februari, heb ik mijn bezoek nu wel als prettig ervaren. Ik zag natuurlijk wel op tegen het doorbrengen van de nacht, maar om eerlijk te zijn vond ik het eigenlijk wel prettig omdat ik echt aan het bloeden was als een rund. Dat scheelt dan toch wel een hoop gedoe in huis, denk ik dan.

[Anon20200101]

Hoe voel je je nu? Vertel

Heb je pijn?

[Wolfy_girl]

Pijn doet het wel, maar inmiddels iets minder. Ibuprofen helpt hier gelukkig wel tegen. Ik merk wel aardig veel zwelling, en het is ontzettend bont en blauw. Geen prettig gezicht, maar Dr. Smit had me al gewaarschuwd dat het er zo uit zou komen te zien voor een poosje. Lange afstanden lopen en fietsen mag ik niet, dus het is voor nu even een saaie periode van helen waarbij ik niet echt veel kan doen.

[Anon20200101]

Veel succes met je herstel, en natuurlijk ook veel plezier gewenst voor het hebben gezet van deze stap!

[Marijn]

En bedankt, nu ben ik flauw gevallen door die foto.
Hihi, geintje. Erg fijn om te horen dat het allemaal redelijk goed gegaan is. Ik hoop dat je herstel ook voorspoedig zal gaan.