Laura's (en unicorn's) reis naar Thailand (Chettawut)

Voor iedereen waarvan men bij geboorte dacht dat je een jongetje was
Anon20200101
Berichten: 1108
Lid geworden op: 23 jan 2019, 10:52
Gender: ———

Laura's (en unicorn's) reis naar Thailand (Chettawut)

Bericht door Anon20200101 »

Het is intussen bijna een week geleden dat ik in het vliegtuig terug naar huis ben getapt na m'n SRS operatie in Thailand bij Dr. Chettawut.
Ik was tijdens m'n voorbereiding of m'n tijd in Thailand nog niet op dit forum, dus mijn verhaal wordt grotendeels in verleden tijd geschreven.

Mijn operatie datum was op 24 december 2018, kerstavond dus.
Voor mij was dat geen enkel probleem, en ergens wel grappig.
Om te beginnen omdat ook mijn RLE, therapie, en geboorteakte data ook allemaal feestdagen zijn zonder daar zelf ook maar 1% invloed op uit te oefenen, maar ook omdat ik mij nu een wel heel mooi kerstcadeau kon geven.

Nu, na wat te lezen op T-NL, en Féj in Thailand gesproken te hebben, bleek dat mijn operaite precies tussen die van @Vera en @féj plaatsvond.

Tijdens mijn april 2018 therapiesessie werd voor het eerst expliciet in therapie (Tanja van Hengel) gesproken over operatiedatum en chirurgkeuze. In een eerdere fase werd al duidelijk dat Thailand het land van keuze zou worden, maar de keuze tussen Chettawut, Suporn, en Preecha (de laatste viel voor mij al snel af omdat die ook vasthoudt aan penile inversion) was nog niet gemaakt. Chettawut was de chirurg die mij het meeste aansprak.

Toen ik mailde met Som, die namens Dr. Chettawut alle emails beantwoordt, en vertelde dat ik op 14/12/18 aan de 12+ maanden HRT zou voldoen, en vroeg naar de eerste vrije datum daarna werd mij kerstavond aangeboden.

Vanwege het hele Psycho Informa Groep verhaal (werd mij aan het einde van mijn april sessie verteld), zat ik ineens zonder therapeut, en had er uiteraard wel een nodig, al was het 'maar' om heel pragmatisch die verwijsbrief voor SRS te ontvangen.
MEteen heel druk aan de gang gegaan met zoeken naar vervanging, voor als Tanja geen doorstart mocht maken.
Mijn zoektocht ging via PsyTrans (gekoppeld aan De Vaart), en Stepwork.
De Vaart was heel snel met een intake plannen, bij Stepwork duurde dit veel langer. Veel patienten van PIG zochten natuurlijk allemaal tegelijkertijd elders onderdak.
Bij beiden had ik intake gesprekken in de zomer, en omdat mijn traject al heel vergevorderd was (diagnose gesteld, geboorteakte gewijzigd, HRT begonnen) was mijn hulpvraag anders dan bij de meesten; ik vroeg letterlijk om "ik heb die verrwijsbrief nodig om door te kunnen"). Bij De Vaart was dat allemaal nogal lastig, en de persoon met wie ik de intake deed was er ook geen enkele klik. Even later was dit bij Stepwork was dit een heel stuk fijner, waarna ik meteen De Vaart definitief kon afmelden. Bij Stepwork zouden ze rekening houden met mijn voorgeschiedenis, en mijn 'tijdsdruk' (uiterlijk 2 maanden voor operatie wilde Chettawut mijn verwijsbrief hebben).
ik had bij beiden gemeld dat ik me onder voorbehoud wilde inschrijven in afwachting van een eventuele doorstart van Tanja.
Uiteindelijk kwam die doorstart dan ook, waarna ik snel die verwijsbrief kreeg.

Vanaf November stond eigenlijk mijn hele dag in het teken van mijn voorbereiding op m'n operatie.
Ik ben ZZP, en kreeg jammergenoeg te horen op 10 november dat ik per direct niet meer nodig was.
Financieel natuurlijk niet fijn, als je al gepland 3 maanden niet/weinig werkt vanwege revalidatie, maar mentaal gaf dit me wel heel veel ruimte om me in alle rust voor te bereiden op de operatie.

De vraag die bijna iedereen me stelde was "wie gaat er met je mee?"
Ik heb daar lang over nagedacht, maar eigenlijk was het heel snel duidelijk voor me.
Als ik een partner had gehad zou die niet hebben hoeven te proberen om "nee, ik ga liever niet mee" te zeggen. Die zou meegekomen zijn, of einde relatie.
Dus was het "neem ik familielid, vriend(in) mee, of ga ik alleen?"
Familielid meenemen was voor mij en mijn familie eigenlijk een onmogelijkheid om vele redenen, maar dat is allemaal ok voor mij.
Zou ik iemand uit mn' vriendenkring meenemen? Liever niet, eigenlijk.
En dat heeft me heel veel moeite gekost om uit te leggen, waarom dat voor mij eigenlijk liever/beter was.
Stel, ik kom als een natte krant uit die operatie, en die persoon naast me is geen partner, dan is misschien het mij tot wel 3 weken pijn zien leiden een erg zare belasting. Ja, een knuffel en een "het komt allemaal goed schat" is uiteraard heerlijk, maar neemt die pijn toch niet weg. Bij een partner ook niet, maar met een partner is die band toch een stuk hechter.
Ik voelde er weinig voor om eventueel een vriendschap op te blazen voor het live kunnen zien, voelen, en horen van die "het komt allemaal goed", of dat die persoon met een schuldgevoel (mij alleen in de hotelkamer laten) zelf de stad in trekt.
En omdat ik vanuit mijn werk eigenlijk heel solo in een groep werkte, en zo vaak zo lang van huis weg was (als gitaartech of tourmanager op tour met bands over de hele wereld, soms wel tot 3 maanden lang non-stop), vond ik mentaal of emotioneel die "3 weken na de operatie alleen op een kamertje" geen enkel probleem.
Vanaf 1998 was ik al vaker via online dan in real life in contact met m'n vrienden en het thuisfront; 3 weken meer was dan een peuleschil.

Mijn oplossing was om een week eerder die kant op te gaan, en dan in een soort meditatie/relax periode mijn kop en hart zoveel mogelijk van rommel te ontdoen, en te vullen met liefde, positiviteit, en vrede te vullen, en zo die operatie in te gaan.
In plaats van naar een toeristische lokatie in Thailand te gaan, viel mijn oog op Phu Quoc, een nog amper toeristisch Vietnamees eilandje te gaan met mijn koffertje, laptop, telefoon, en unicorn.

Die unicorn had ik gekregen van een goede vriend/collega voor mijn "It's a girl baby shower" die ik een paar dagen voor vertrek heb georganiseerd.
Op dezefle manier dat die tuinkabouter in Amelie allerlei avonturen beleefde, heb ik mijn unicorn van alles laten meemaken (voor nu op instagram en facebook @LauraHeleneN, maar binnenkort in een eigen blog.
Natuurlijk maakte ik al die foto's zelf, maar door zogenaamd die unicorn alles te laten meemaken, en niet met selfies mijzelf al die drukte in te sturen, kon ik mij blijven concentreren op mijn koppie en hart klaarmaken voor de operatie.
Ik ben wel heel bewust van lekker eten weggebleven, niet dat ik verhongerd ben, maar bijna elk restaurant daar was veredeld streetfood, en zo kort voor de operatie wilde ik niet het risico lopen op een voedselvergiftiging. Zeker als je ook al inogenschouw neemt dat de laatste 72 uur voor de operatie "clear liquid diet" zijn, wat al een aanslag op je energieniveau is.

Op 19 december ben ik uiteindelijk naar Bangkok gevlogen, en had op de 21e mijn consult met Chetaawut.
Ik wist het zelf al lang (heel klein scrotum), maar uiteindelijk kwam de bevestiging dat ik inderdaad een skin graft nodig had.
De optie om sigmoid colon graft (een stuk uit de darmen knippen en dat transplanteren) te kiezen was voor mij een no-go.
Ja, door die colon graft heb je als voordeel dat je vaginakanaal wel self-lubricating is, maar.... nee, gewoon nee.
Dan liever twee littekens aan weerszijden van m'n schaamhaar (in mijn geval net binnen de rand, dus die kunnen als ze zichtbaar blijven mooi verstopt worden), en altijd lube gebruiken.

Ik had heel veel geluk dat veel van m'n vrienden rond oud en nieuw naar/door Bangkok kwamen. Ondanks dat ik er voor had gekozen om alleen naar Thailand te gaan, had ik dus TOCH 5 keer bezoek, een van hen, een trans vriendin uit Finland bleef zelfs 3 nachten.
Met de eerste van hen heb ik fijn de binnenstad verkend voor mijn operatie.

De clear liquid diet (en laxeermiddelen) fase kwam ik heel goed door, omdat ik met 'voorzichtig, en niet te veel' eten in de dagen ervoor mijn lichaam al wat had voorbereid op niets vasts, dus ik had daar eigenlijk helemaal geen last van.
En door genoeg te drinken had ik van de laxeermiddelen ook geen noemenswaardige last.
Ik had van huis ook een boel thee, honing, en bouillonblokjes meegenomen. Dan wist ik in iederr geval dat ik precies had wat ik wilde, en niet op het laatst alternatieven moest zoeken waarvan de smaak misschien sterk zou tegenvallen. Maar dat ben ik; ik ben graag goed (misschien zelfs te goed) voorbereid. Frisdrank mag ook, maar ik drink dat eigenlijk niet.
Het enige wat ik daar los heb gekocht was isotone drank, zodat uitdroging (en dus vervelende energiedaling en hoofdpijn) voorkomen konden worden.

Op m'n operatiedag kreeg ik ineens een telefoontje (zo'n 30 mintuen vantevoren) dat ik een uur eerder opgehaald zou worden (12 ipv 13), dus moest ik toch wat haasten. Die dag had ik vanaf 7am ook strict "niets meer drinken" verbod, dus ik vond het wel prima om eerder naar de kliniek te mogen, omdat ik stiekem toch wel wat hoofdpijn kreeg.

In de kliniek aangekomen werd ik voorbereid, uitkleden, schort aan, en de zuster die de schaamstreek scheert.

Belangrijke tip: laatste dagen/weken niet zelf scheren, dat maakt het makkelijker voor hen om te zien waar je wel en geen haargroei hebt.

En toen werd me verteld dat de anaesthesist er tussen 15 en 16 zou zijn, dus had ik ineens 2-3 uur pauze in de bijkomkamer (bijkomkamer en operatiekamer beiden op 1e verdieping met een trap, geen lift).
Ergens mocht het van mij sneller beginnen (ik wilde van die hoofdpijn af en algehele narcose zou dat zeker oplossen. <E>;)</E> )
Uiteindelijk was het dan om 16.30 zo ver. Infuus aangelegd (ging in 2 keer, eerste keer op de rug van m'n hand lukte niet, daarna bij de pols wel), en toen me werd gevraagd "voel je dit, ik heb nu net verdovend middel ingespoten?" antwoordde ik nog helder "ja, iets kouds wat in m'n arm omhoog kruipt".
Meteen daarna het mondkapje op m'n mond, en ik weet niet meer of ik 1 of 2 keer heb ingeademd.
Het eerste wat ik me herinner is dat de zuster mijn unicorn naast me in bed stopte in de bijkomkamer. En toen was het 3am.
De geplande 4-6 uur voor de operatie liepen bij mij dus 'nogal' uit.

Uiteindelijk hoorde dagen later ik dat dit kwam om deze twee dingen:
* Intuberen ging heel moeilijk; bij strottehoofd zit ik kennelik iets anders in elkaar dan normaal, en moest vaak geprobeerd worden.
Hier heb ik tijdelijke neurapraxia overgehouden in mijn tong, een tijdelijke lichte verlamming, in mijn geval manifesteerde dat zich door een lichte tinteling, ongeveer hetzelfde gevoel als je een klodder tandpasta op je tong laat liggen. Dat was de eerste dag de voorste helft van mijn tong, en is vandaag of morgen helemaal weg. Ik voel nu dat echt het uiterste puntje van m'n tong nog licht tintelt.
* Omdat mijn scrotum heel klein (en verschrompeld) was, wilde Chettawut extra de tijd nemen om die verschrompelde huid zo netjes mogelijk te hechten aan de huid in m'n lies.

Belangrijke tip: Ongeacht de grootte van je scrotum, doe aan dagelijkse rek en strek oefeningen om de krimpende effecten van HRT tegen te gaan Mij is dit niet verteld, en zou sowieso weinig uitgemaakt hebben omdt ik altijd klein was, maar deze tip wordt wel aangeraden, maar wordt niet daadwerkelijk gedeeld met de patient.

Iedereen komt anders uit de operatie, en zo ook ik.
Ik heb in mijn hele revalidatie tot nu toe nog geen pijn gevoeld die boven "4 van 10" uitkwam.
De eerste 4 nachten in de kliniek word je flink verwend met pijnmedicatie. 3 of 4 keer 1 tramadol en 2 paracetamol per dag, terwijl de tramadol ruggeprik ook nog steeds bevestigd is.
Ik had nog de meeste last van m'n kuiten, ik neem aan dat dit van al die uren met m'n benen in de stijgbeugels liggen komt.
In mijn privekamer (was daar dinsdag- tot vrijdagmorgen) heb ik heel veel geslapen, meestal werd ik wakker gemaakt voor 1 van de drie maaltijden/wasbeurten, waarna ik probeerde op m'n laptop een film te kijken, maar na 10-15 minuten al weer sliep. Ik heb dus ook nooit gemerkt dat er 's nachts een zuster bij me in de kamer sliep.

De vrijdagmorgen (operatie maandagmiddag) werd ik na wassen en ontbijt en wonddrain verwijderen (even op de tanden bijten, is onprettig, maar niet pijnlijk) teruggebracht naar m'n hotel.
Dat was trouwens Dusit Princess, de meest luxe van de 3 opties (en met ca. 55eur/nacht nog steeds goedkoop). Omdat ik in het geval ik als een natte krant uit de operatie keam het maximale comfort hebben.

Zaterdag liep ik alweer schuifelend naar de ontbijtzaal omdat het ontbijt op bed (inbegrepen voor patienten) erg teleurstellend was; alleen westers eten, terwijl juist het oosterse eten erg lekker was. En omdat ik toch wel kostenbesparend dacht, als ik uit de ontbijtzaal wat meeneem voor lunch en diner kom ik daarmee + instant noodles toch een aardig eind.
Ik ga er niet van uit dat anderen zo snel ook al weer op de been zijn; misschien werkte mijn weekje kop/hart vullen met positiviteit dus echt.
Of misschien ben ik gewoon te koppig om pijn te voelen.
Anyway.

De dagen daarna was het vooral veel drinken (ik kwam uit op zo'n 5.5l gemiddeld per dag uit de katheter). Wat er ook gebeurde, ik zou geen blaasontsteking oplopen door te weinig drinken., en aftellen tot het verband er af mocht.

Dat was uiteindelijk op oudjaarsdag (alweer een feestdag <E>;)</E> ) een feit.
En oh, wat een ervaring.
Die dag was Sri (een van de twee zusters, Tair is de andere zuster) er, en nadat het verband weggehaald werd, was daar de eerste schoonmaakbeurt.
Dat gebeurde met jumbo wattenstaafjes gedipt in een vloeistof.
Het eerste wat ze schoonmaakte was (zonder me dat te vertellen, en zonder dat ik dit zag) m'n clit en clitoral hood.
OMG, wat een schok was dat. Zo'n sterke reactie had ik nog nooit gevoeld. M'n eikel (waar de clit van gremaakt wordt) was nooit bijzonder gevoelig, dus ik verwachtte niet veel van clit gevoel na de operatie. En daarna de rest een beetje schoonmaken.

Ik heb later die middag terwijl ik een mooi introspectief berichtje op intagram/facebook wilde schrijven liggen janken van geluk, met daarna zeker een halfuur orgasmisch grote gevoelens over m'n hele lichaam maar ook expliciet de opratiezone gevoeld die maar niet ophielden. <3

Dit was ook de eerste dag dat ik weer mocht douchen, en wat was dat fijn. Niet alleen omdat mijn haar er na 30 minuten in bed al niet meer uitziet, laat staan na 7 dagen, maar ook vooral omdat ik eindelijk stromen water over me kon voelen; ik heb dat altijd heel fijn gevonden.
En die metalen geur (hebben meer dat ook gemerkt?) kon ik eindelijk van me af wassen. Ik denk dat die geur combinatie is van antibiotica en wondvocht.

De dag erna begon het dilateren, en de eerste dagen nog met katheter in.
Dilateren ging prima, maar het was onwennig, en de eerste keer solo moest ik wel over een mentale drempel heen "doe ik het goed zo, maak ik niets kapot?".

Fast forward naar de dag dat katheter er uit mocht, vrijheid. De laatste twee dagen schuurde de katheterbuid toch wel onprettig tegen mijn schaamlippen en clitoral hood aan, dus yes, eindelijk verlost.

De dag erna ben ik verhuisd naar Bangkok Rama hotel, waarmee ik veel meer in de natuur kon zijn. Dit is een hotel met daarbij ook huisjes, en een deel daarvan wordt liefkozend "tranny alley" genoemd, waar alle patienten vlak bij elkaar blijven en steun en contact mogelijkheid hebben. Toen ik daar aankwam waren we met z'n 6-en, van over de hele wereld. Van Finland tot Australie.
En omdat dit hotel ook veel goedkoper was (maar 22eur/nacht), kon ik ineens een deel van ,'n geld reserveren om...

Belangrijke tip: zoveel mogelijk Q-C lube te kopen en mee naar huis te nemen. Die gel is oneindig veel fijner in het gebruil dan K-Y of Durex gel, en ook nog eens een fractie van de prijs. Via de kliniek kon dit, en was al goedkoop, maar ik had een nog goedkoper adres gevonden waarbij de bezorgtijd nog geen 3 uur na bestellen was, waar ze "1-2 dagen" stellen

In dat hotel werd het revalideren heel erg fijn.
's morgens wakker worden, ontbijten onder het afdakje voor m'n huisje omder het genot van een ochtendzonnetje en veel vogels, daarna dilateren (met een film of een concert op tv), douchen, en wat uitrusten of naar het zwembad wat 30meter lopem was (niet zwemmen, mag pas na 3 maanden, maar zonnen mag wel als je de wondzone maar ontziet) en dan het hele proces van eten en dilateren en douche nog een paar keer herhalen.
En fijn contact met buren.
Ik ben daar misschien wat makkelijker in dan anderen, maar op een gegeven ogenblik lagen m'n buurvrouw en ik gewoon samen te dilateren. <E>;)</E>

En zo ging het rustig verder tot aan m'n terugvlucht.
Elke dag (muv zondag) 1 of 2 zusters op bezoek, en 5 dagen voor terugkeer een terugkom consult bij Chettawut om eventuele kleine ingrepen te doen (bij Emily werd een grote hechting losgeknopt) of om complicaties (bijvoorbreld klein beetje necrose) te kunnen behandelen.
Bij mij was alles prima.

Voor de vlucht terug schrijft Chettawut een brief aan de luchtvaartmaatschappij om een business class stoel aan te vragen. Bij mijn airline ging dat niet door, ze waren iets te luze, en dus wilden ze mijn upgrade alleen tegen betaling doen.
In mijn geval was dat 1225eur, mij iets te veel, en ver boven m'n budget.
Ik had een lange overstap (expres zo gedaan om een beetje in de lounge te kunnen bijslapen en te kunne dilateren in de douche). De eerste vlucht was prima, maar de tweede vlucht was erg zwaar.

Nu ik thuis ben (vanaf donderdag avond), is het dilateren een stuk moeilijker, en ik ben er nog niet helemaal uit over de reden
misschien temperatuuverschil (30 graden)
misschien de zware vlucht waar ik speierpijn aan heb overgehouden
misschien het vele overthinking (zaterdag zou ik met #2 beginnen, hoe zou dat gaan?).
misschien een sterk aangespannen puborectalis

Tot die tijd merkte ik van mijn puborectalis spier niet eens dat die er was, en gleden #0 en #1 zo m'n vagina binnen. #2 sloeg keihard tegen een muur aan, en krijg ik sinds zaterdag #2 niet naar binnen, en geven #0 en #1 nu ook moeite (tussen verkeersdrempeltje waar ik langs moet, en flinke berg zand in).
Voor nu houd ik me aan het focusen op diepte, die breedte komt vanzelf wel.
Diepte die ik nu eventueel verlies komt niet meer goed, breedte is niet zo tijdgebonden, al is nu de huid nog vers is het allemaal wat makkelijker.

Vanmorgen ben ik bij de fysiotherapeut geweest om te vragen hoe ik 'mn puorectalis kan laten ontspannen en zo het dilateren weer makkelijker te maken.

Tot zo ver mijn SRS reis, er volgen beslist nog updates <E>:)</E>

Belangrijke tip: wordt ook aangeraden, maar niet gemeld: 21 dagen in hotel na operastie wordt verplicht gesteld, maar eigenlijk raadt Chettawut aan dast je 42 dagen blijft.



Handig om mee te nemen, naast alle andere lijstjes die hoogstwaarschijnlijk al gemaakt em gedeeld zijn:
* Chromecast en/of HDMI kabel zodat je vanaf telefoon/tablet/laptop toegang hebt tot de tv in je kamer
* Weinig kleren (de drie weken na de operatie kom je in principe niet/weinig buiten) Ik had niet veel bij me, maar had daarvan rustig 75% nog thuis kunnen laten</r>
Wolfy_girl
Berichten: 361
Lid geworden op: 10 sep 2018, 17:54
Gender: Trans MtF
Locatie: Twente

Re: Laura's (en unicorn's) reis naar Thailand (Chettawut)

Bericht door Wolfy_girl »

Een ding wil ik even corrigeren omdat het een veel verspreide mythe is in the trans gemeenschap: de scrotum huid krimpt niet, ook niet door HRT. Ik heb hier zelfs met artsen van het VU over gesproken en ze zeggen allemaal dat het onzin is.

https://transcare.ucsf.edu/article/info ... ne-therapy
"Though your testicles will shrink to less than half their original size, most experts agree that the amount of scrotal skin available for future genital surgery won’t be affected."
Anon20200101
Berichten: 1108
Lid geworden op: 23 jan 2019, 10:52
Gender: ———

Re: Laura's (en unicorn's) reis naar Thailand (Chettawut)

Bericht door Anon20200101 »

Ja en nee,

Fysiek krimpen for het scrotum niet, maar waar mijn scrotum voor hrt er redelijk uitzag als een druif, werd deze door hrt toch echt permanent een rozijn (goed vergelijkbaar met verschil van scrotum in warm weer en koud water).
Door die rek en strek oefeningen blijft het scrotum meer als een druif, en blijft de scrotum huid soepel en minder verschrompeld. Waardoor die beter bruikbaar is.
Wolfy_girl
Berichten: 361
Lid geworden op: 10 sep 2018, 17:54
Gender: Trans MtF
Locatie: Twente

Re: Laura's (en unicorn's) reis naar Thailand (Chettawut)

Bericht door Wolfy_girl »

Mijn enige punt is dat de huis niet fysiek krimpt, da's alles. Je verliest geen materiaal, maar helaas denken veel transgenders wel dat dit gebeurt.
Anon20200101
Berichten: 1108
Lid geworden op: 23 jan 2019, 10:52
Gender: ———

Re: Laura's (en unicorn's) reis naar Thailand (Chettawut)

Bericht door Anon20200101 »

Ik had beter "verschrompelende effecten" dan "krimpende effecten" kunnen schrijven. Dat was wat ik bedoelde.
JustMe
Berichten: 205
Lid geworden op: 19 aug 2016, 09:57
Gender: Trans MtF

Re: Laura's (en unicorn's) reis naar Thailand (Chettawut)

Bericht door JustMe »

Hoi,

Welkom op het forum & bedankt voor je verslagl!

Ik heb overigens een vergelijkbare ervaring met psytrans / de vaart. Ik had ook geen klik met de hoofdbehandelaar van de Vaart. Ik had het idee dat alles wat ik zei totaal langs haar heen ging.

Na weken had ik ook nog geen behandel plan, ook mijn geval vonden ze kennelijk lastig. Het bleef maar voortslepen tot ik er echt niet meer tegen kon en het dossier liet sluiten. Geen fijne ervaring.
Anon20200101
Berichten: 1108
Lid geworden op: 23 jan 2019, 10:52
Gender: ———

Re: Laura's (en unicorn's) reis naar Thailand (Chettawut)

Bericht door Anon20200101 »

Mijn herstel gaat heerlijk, en bloed al bijna 2 weken niet meer, en het ziet er allemaal fantastisch uit.
Ik raak al redelijk wat van m'n grote hechtingen aan de buitenkant kwijt, maar waar @Vera duidelijk spreekt over het zien van hechtingen tijdens het urineren, ben ik nog niets tegengekomen. MAar ze verdwijnen wel.. Heb ik dan een hechtingenfee die ze oppikt zonder dat ik het weet?

Er is nog redelijk wat zwelling; mijn venusheuvel is echt groot, en mijn labia zijn nog redelijk gezwollen, maar dat neemt per dag af (soms een klein beetje toe), lijkt wel. Tot gisteren was m'n venusheuvel symmetrisch opgezwollen, en is sinds vandaag heel erg niet-symmetrisch.
Vind ik niet erg, maar ziet er vreemd uit; en zie ik per saldo verbetering. Alle afname van zwelling is winst, want dat betekent hoe dan ook genezing.
Mijn labia waren vanaf dag 1 al niet gelijk gezwollen (rechts altijd iets meer).

Over symmetrie gesproken trouwens, dat was voor m'n coming out via OCD (wat ik nu mooi kwijtraak, het was voor mij duidelijk een masker om Laura te kunnen controleren en verbergen) super belangrijk.
Ergens vind ik het nog wat storend dat m'n skin grafts links en rechts niet gelijk waren. Rechts lopen de hechtingen bijna 2cm langer door.
Ik ben benieuwd hoe dat er straks uit komt te zien als de hechtingen verdwenen zijn.

En het gevoel komt ook goed terug. rechts alleen nog precies in m'n lies een doffe plek, en links ook nog een stuk van m'n dij.
Ik ben er nog niet helemaal uit of mijn labia ook volledig gevoel hebben, maar aangezien ik elke dag wel een paar keer die stroomstoot (weer een stukje lichaam wat aangesloten wordt op het netwerk) voel, meestat in/bij de labia, soms bij de grote hechtingen zit dat denk ik wel goed.
Mijn venusheuvel voelt nog steeds wat boos, maar is nog steeds niet 'pijn', en ook m'n schaamhaar daar aanraken is gevoelig.
Wel heel vreemde gewaarwording dat m'n clitoral hood wat openkrult, en daarmee m'n clitoris wat blootlegt.
Aanraking of contact daar is heel gevoelig, en ben er nog niet over uit of ik het fijn of pijn vind.

Het enige waar ik op dit moment last van heb, is dilateren. Zaterdag 2e keer fysio, en dan krijg ik wat oefeningen mee naar huis om mijn puborectalis te leren ontspannen.
Anon20200101
Berichten: 1108
Lid geworden op: 23 jan 2019, 10:52
Gender: ———

Re: Laura's (en unicorn's) reis naar Thailand (Chettawut)

Bericht door Anon20200101 »

Hier is weer een update over mijn SRS en herstel.

De laatste week van Januari, en eerste week van Februari ging het mentaal even wat minder, en dat was omdat ik medische vragen had aan Chettawut die maar niet/slecht beantwoord werden.
'Ik zie nu dit, klopt dit, is dit normaal?" Dat soort vragen.
Ik had ineens na toiletbezoek een flinke stortbui aan bloed, maar stopte net zo spontaan als het begon. Maar waar ik tot dan toe maar 1 of 2 druppeltjes op het wc papier vond, was het ineens zeker wel een of twee eierdopjes vol. Dus dat baarde me zorgen.

Tussendoor ook nog een blassontsteking opgelopen (e.coli), die ik nooit gevoeld heb, maar die ik opmerkte door troebele urine, en daar met antibiotica tegenin gegaan; ik heb nog 1 dag kuur te gaan, en dan zou dat weer goed moeten zijn.

En ik had al een poosje een boel vage witte/gele plekjes in de vestibule, en fel rode huid/vlees waar niets wit/geel was, en het zag er allemaal wat ontstoken uit, zonder dat dit zo was, of zo voelde.
Op aanraden van m'n oude buurvrouw in Bangkok, en m'n fysio en gynaecologe, ben ik overgestapt van (zoals Chettawut en team dit aanraden, met vloeibare zeep de buitenkant van de vulva wassen onder de douche met vloeibare zeep) naar de douchekop overgestapt, waarmee ik op een laag standje de vulva en vestibule kon spoelen, en eventuele losse wit/gele deeltjes kon verwijderen (terwijl ik sta, dus met de zwaartekracht en afvoerende werking in m'n voordeel).
En na het douchen met een haardroger op milde temperatuur/snelheid rustig droogblazen.
Binnen een paar dagen was alles van alles weer netjes en fijn.

En kwam die glimlach die ik al weken droeg weer net zo makkelijk terug als die eind januari was verdwenen.

Ik ben nu 7 weken "oud", en afgezien van transities tussen zitten-liggen-staan kan ik eigenlijk alles moeiteloos doen (zitten, liggen, staan, lopen, het is allemaal makkelijk en zonder problemen).
Ik ga heel bewust nog niet door de hurken. Ik voel er weinig voor om hechtingen langs m'n gezicht te zien schieten door de druk :P
Wel is m'n venusheuvel nog vrij gezwollen, en voelt het af en toe alsof ik een "stenen onderbroek" aanheb, maar ook dat is niet meer dan "wat ongemakkelijk".

Na een paar kilometer lopen voel ik m'n inlegkruisje of de onderbroek duidelijk, maar is niet onprettig. Ik lek gelukkig weinig *, en heb dan liever een vieze onderbroek, dan een irriterend inlegkruisje wat me schuurplekken geeft.

De voortdurende moeheid die veel vrouwen omschrijven in hun herstelfase moet ik nog tegenkomen.

ik doe het voorlopig nog rustig aan, maar ik denk stiekem alweer gaan sporten, of in ieder geval op de loopband (zodat ik per stap kan stoppen en 'thuis' ben) meer te doen.
Zodra de door Chettawut voorgeschreven "3 maanden rustig aan doen" voorbij zijn, ga ik zeker weer meer doen.
Anon20200101
Berichten: 1108
Lid geworden op: 23 jan 2019, 10:52
Gender: ———

Re: Laura's (en unicorn's) reis naar Thailand (Chettawut)

Bericht door Anon20200101 »

Het is maar weer tijd voor een update.

Vandaag toen ik beneden kwam, viel het me op dat ik voor het eerst "niets" voelde; niets drukkends of trekkends, geen stijfheid, gewoon heerlijk "niets". :D

Vorige week voor controle bij de gynaecologe geweest (leuk, zij heet ook Laura) :)
Omdat ik weinig feedback kreeg over m'n genezing, ben ik via huisarts bij de gynaecologe gekomen; en dat vond ik qua gevoel heel fijn. De vrouwendokter; daar kom je als man niet voor jezelf... Ik had en heb het niet meer nodig, maar zoiets is toch wel heel fijne bevestiging.
Anyway, ik was stomverbaasd, en dolblij, toen ze zei dat ik amper van echt te onderscheiden was, en dat op dit moment alleen de externe littekens me verraden.
En genezing daarvan gaat heel fijn. Rond de vulva zelf, is vanaf het perineum het litteken al heel mooi aan het vervagen. En hoe verder naar voren/boven, des te duidelijke het litteken nog is; in de schaamstreek zijn er nog een paar kleine plekjes waar korstjes zijn.

Qua energie, ben ik echt weer toe aan 'dingen doen'. Ik heb al deze weken de vaakgenoemde moeheid niet gevoeld, maar heb nu zelfs energie teveel, gevoelsmatig.

Om dit te reguleren, ben ik sinds vorige week vrijdag begonnen met de loopband en crossttrainer bij m'n fysio. Daar hebben ze ook een grote sportzaal met veel equipment. Ik ben zo'n beetje vaste klant aan huis bij hen (vorig jaar knie, en vanwege dilateerprobleem nu ook bekkenbodem en rug/nek), dus mag ik probleemloos even binnenwippen. En het voordeel van dit bij de fysio doen (en die is maar 50m van m'n huis), is dat ik per enkele stap kan ophouden als ik 'iets voel', en terug naar huis gaan; zou dit tijdens een lange wandeling gebeuren, ben ik letterlijk en figuurlijk ver van huis.

Kortom, die glimlach op m'n gezicht wordt steeds breder. :)
Anon20200101
Berichten: 1108
Lid geworden op: 23 jan 2019, 10:52
Gender: ———

Re: Laura's (en unicorn's) reis naar Thailand (Chettawut)

Bericht door Anon20200101 »

En die glimlach is net nóg een stuk breder geworden 😁
Ik kwam terug van m'n nu reguliere loopband en cross trainer sessie, en vond een email van Brigitte Meijer in m'n inbox, of ik 18 maart trachea shave, neus en jukbeen operatie wil.
En óf ik dat wil! 😁
Plaats reactie