Ik wil me aanmelden bij het VUmc, maar...

[Eva]

Is gedaan, Meisje. Je wachtwoord is ongewijzigd

[Meisje1991]

Ik zie het Dank je

[Janna]

Ik vind het een prachtige naam.

[Meisje1991]

25 mei schreef ik het volgende:

Toen ik ermee begon, nam ik wel het besluit om vroeg of laat de huisarts in te lichten en hem om hulp te vragen. Dat werd uiteindelijk pas 15 mei, ruim 5 weken nadat ik ermee begonnen was. Ik ging er heen met het verzoek of hij de benodigde controles wilde uitvoeren en eventueel de medicatie wilde voorschrijven.
....
Verder had hij mij dezelfde hormoonmedicatie voorgeschreven omdat het mijn leven dragelijker kon maken. Wel onder voorwaarde dat ik dus z.s.m. op zoek ging naar een meewerkende endocrinoloog die dat over ging nemen.
....
Ik besloot daarna een ziekenhuis vlakbij m'n school (in Den Haag) te bellen, omdat ik in het vage verleden iets had gehoord over dat daar een meewerkende endocrinoloog zou zijn.
....
En ze moesten eerst mijn verwijsbrief v/d huisarts hebben voordat er een eerste afspraak gemaakt kon worden.
....
Nu even 1,5 weken wachten... wel spannend... ik hoop dat hij mij wil helpen. Ik weet namelijk niet of inname v/d brief en een eerste gesprek ook automatisch betekent dat hij mij wil behandelen.

Op 4 juni bezocht ik dus de endocrinoloog v/h HagaZiekenhuis. Het was een grote teleurstelling. Hij had me afgewezen, omdat hij niet wilde behandelen op aanwijzing van een huisarts, maar alleen cliënten accepteerde met "groen licht" van een gender-psycholoog. De afwijzing had hij op papier gezet en zou hij doorsturen naar mijn huisarts en het VUmc. Of het is aangekomen bij de huisarts, weet ik nog niet. Bij het VUmc is het i.i.g. niet aangekomen, want tijdens mijn gesprek vandaag wist de psycholoog van niets en toen ik het erover had, kon ze het in mijn dossier ook niet vinden. Maar goed, die brief is nu niet meer van belang

De huisarts spreek ik pas volgende week woensdag. Hiervoor was geen gelegenheid omdat hij een 3-weekse vakantie en daarna een cursusweek had. Zijn recept voor de hormonen blijkt echter tot nu toe wel herhaalbaar per 2 weken. De uitslag v/h bloedonderzoek wat betreft de werking van mijn lever krijg ik ook pas woensdag a.s. te horen. Ik hoop dat het recept niet wordt "ingetrokken" gezien de afwijzing bij het HagaZiekenhuis...

Bloedprikken is trouwens zo eng... het was voor het eerst in m'n leven dat het gedaan werd...

-------------------------

Verder had ik vandaag weer een gesprek met de psycholoog bij het VUmc.

Korte samenvatting:
Het gesprek verliep goed. De psycholoog zag me pas de 2e keer en kreeg in eerste instantie de indruk dat er bij mij geen lijdensdruk was, omdat het bij mij niet zichtbaar was in mijn stemming tijdens de gesprekken, ik ben daar altijd vrij neutraal/zakelijk. Pas nadat ik had verteld dat ik het eerder niet meer zag zitten en zelf ben begonnen met medicatie, begreep ze dat ik wel degelijk leed en eigenlijk geen gelukkig mens was.

Het vervolg nu is dat ik op 7 augustus a.s. besproken wordt in het team. De dag erna heb ik mijn volgende afspraak. Dan krijg ik te horen of ik door mag voor medische behandeling. Volgens de psycholoog zit het wel goed, maar toch is het erg spannend...


De gedetailleerde versie:
Dit was het 2e gesprek met deze psycholoog. Het vorige (1e) gesprek was samen met mijn moeder, deze keer weer alleen.

Het gesprek begon met de vraag wat ik van het vorige gesprek vond, wat mijn moeder ervan vond en tot hoeverre ze me in dit traject steunde. Mijn antwoorden waren positief, wat ook daadwerkelijk zo was

Daarna werd gevraagd naar mijn plannen voor de nabije toekomst. Ofwel wat ik ging doen als het schooljaar na de volgende week afliep, in de zin van dagbesteding. Ik antwoordde dat ik nog steeds beroepschauffeur wilde worden en opnieuw met het UWV in gesprek wil gaan over het opleidingstraject tot taxichauffeur. In de tussentijd ga ik contact opnemen met een knaagdierenopvang waar ik vrijwilligerswerk wil gaan doen. In het verleden had ik daar stage gelopen en mijn PvB gedaan van mijn vorige opleiding.

Er werd ook gevraagd naar of ik al een meisjesnaam had bedacht en of ik die ging gebruiken bij een nieuwe dagbesteding. Onverwachte vraag, maar geen moeilijke Ik wist overigens dat mijn naam al in het dossier en levensverhaal stond, maar dat was er blijkbaar niet uitgehaald door de psycholoog.

Daarna werden nog vragen gesteld over de huidige situatie op school. Grotendeels was dat herhaling en deels aanvulling. Wel een nieuwe vraag: hoe ze op school reageerden dat ik wel nog steeds als jongen gekleed ging, maar wel oorbellen, nagellak en lang haar had. Mijn antwoord: nare reacties waren er altijd, maar na een jaar ben ik er onderhand wel aan gewend.

Na de bespreking van school, werd mij gevraagd op welke positie ik mezelf vond staan wat betreft het diagnostisch traject. Ik vond het een lastige vraag en gaf dat ook aan met "wat bedoeld U er precies mee?". Toen werd het versimpeld tot "wat zal je denken wat nu goed voor je is?". Ik gaf toen aan dat ik eigenlijk wilde beginnen met medische behandeling, maar dat ik dus had begrepen dat ze er nog even mee wilde wachten. Zij stelde toen de vraag "waarom", ofwel dat ik moest vertellen waarom zij nog wilde wachten ermee. Ik kreeg het gevoel dat het een soort "controle" was om te kijken of ik hun bedoelingen begreep. Ik vertelde toen dat het zo was, omdat ze nog wilde kijken of het ook goed ging als ik volledig als vrouw ging leven (het was een langer verhaal, maar voor hier even ingekort).

Hierna volgde een stukje waarin ze haar visie over de huidige situatie vertelde: Ze denkt dat er inderdaad sprake is van genderdysforie. Maar ze wilde nog weten of medische behandeling mij inderdaad gelukkiger kon maken. Haar angst was namelijk of ik geestelijk wel sterk genoeg ben om tegen opmerkingen, pesterijen e.d. te kunnen.

Nadat ze gesproken had, vroeg ze of ik zelf denk dat ik gelukkiger kon worden met medische behandeling. Ik zei "ik denk het wel". Toen was de vraag "Dus je zou zelf nu eigenlijk al willen beginnen?" Ik zei "ja".

Daarna stelde ze de vraag "Wat weet je van hormonen?" Die vraag overviel me op dat moment waardoor ik geen zinnig antwoord kon geven. Ik zei toen "Ehhmm... waarom wordt deze vraag gesteld?". Ik dacht namelijk dat ze me aan het "uitproberen" was doordat ze het e.e.a. van het HagaZiekenhuis had doorgekregen, maar dat bleek niet zo, het was nooit aangekomen

De psycholoog zei toen "Oh... omdat als je ermee begint, dan wil ik weten of je goed op de hoogte bent van wat hormonen doen en wat ze zijn". Als antwoord noemde ik een paar dingen waarvan ik wist dat ze wel/niet konden veranderen. Dat was goed. Daarop volgende nog een aantal vragen en wat uitgebreidere informatie over wat de hormonen wel/niet konden doen.

Na de uiterlijke werking te hebben besproken, vertelde ze dat de hormonen ook effect kunnen hebben op het libido en hoe ik dat zou vinden. Ik gaf toen aan dat ik wist dat het ging verdwijnen en dat ik het niet erg vond.

Hierna volgde de vraag of ik nog vragen had over de hormonen en of ik het spannend vond. Ik gaf aan de er op dit moment geen vragen waren en dat ik het niet te spannend vond en denk dat de veranderingen best meevallen. De psycholoog zei toen dat het soms kan zorgen voor moeheid, hoofdpijn, stemmingswisselingen of emotioneler worden, maar dat ze nooit van te voren precies kunnen vertellen wat het met mij zal kunnen doen. Ze vroeg toen of het lastig kon zijn voor mij i.v.m. autisme, omdat die doorgaans minder goed tegen veranderingen kunnen. Ik gaf aan vrij weinig moeite te hebben met de veranderingen, wat ook daadwerkelijk zo was.

En ik was eigenlijk al redelijk van op de hoogte wat hormonen deden, maar omdat ik tijdens dit stadium v/d gesprek nog niet had verteld dat ik al met hormonen was begonnen, deed ik alsof ik niet wist wat het met mij deed.

Vrij onverwacht kwam de vraag "Vind je het spannend?". Ik zei toen "Mwahh... het gaat wel."

De psycholoog zei toen na een korte stilte "Ik zie bij jou nu eigenlijk niet zoveel lijdensdruk. Maakt het voor jou wel uit wanneer er begonnen wordt?". Ik was toen nogal verbaast en gaf aan dat ik eigenlijk er z.s.m. mee wilde beginnen, maar dat ik begreep dat het eenmaal niet kon. Ze vroeg toen waarom ik er dan snel mee wilde beginnen. Er viel toen een stilte, ik wist niet wat ik moest zeggen. Van binnen was ik verdrietig dat ze dus blijkbaar vond dat ik niet leed en een gelukkig mens was waarbij behandeling niet zo noodzakelijk was, terwijl ik door het uitstel het al bijna niet meer zag zitten (wat ze nog niet wist)

Na de stilte besloot ik eerlijk aan te geven dat ik dus zelf al was begonnen met hormonen, omdat ik na een gesprek in maart niet meer de indruk kreeg binnen korte tijd nog geholpen te worden. Terwijl ik echt niet meer zo verder wilde en het niet meer zag zitten.

Toen begreep de psycholoog wel dat het juist het tegenovergestelde was van wat zij dacht, en er dus wel veel lijdensdruk was maar dat het is verminderd doordat ik zelf al was begonnen.


Het werkt blijkbaar ook niet mee om elk gesprek met een neutrale of "vrolijke" stemming aan te gaan. Maar ja, mijn "standaard"-stemming is eigenlijk vrij neutraal en neigt naar ontspannen. Stress, gejank, verdriet of boosheid hield ik binnen de auto, zodra ik eruit was dan was ik weer neutraal qua gezichtsuitdrukking en zat ik altijd in een redelijk ontspannen houding tegenover de psycholoog. Mijn manier van spreken is er dan ook naar, best zakelijk in mijn beleving. Ik had dan vaak wel wat stress, maar dat is aan mijn gezicht en/of spraak niet zo gauw te merken... dat werkt dus blijkbaar niet in mijn voordeel...


Maar goed, ze vroeg daarna wanneer ik was begonnen en waar ik het vandaag haalde. Ik vroeg toen tweemaal of het gevolgen had voor mijn traject en het verkrijgen v/d medicatie, voordat ik het vertelde. Ik had immers wel eens hele nare verhalen gelezen, maar die klopten volgens haar niet.

Verder nog kort gehad over de mogelijkheid tot het krijgen van kinderen i.c.m. hormonen, of ik daar al van op de hoogte was. Ik zei toen dat ik al wist dat het niet mogelijk was en het ook eerder was besproken met de oude psycholoog. En dat ik het niet als een probleem zie, omdat ik toch nooit kinderen wilde. Ze vond het prima.

Ik had op een gegeven moment tegen het einde v/h gesprek heel direct gevraagd hoe lang de diagnostische fase nog ongeveer ging duren. Er was even een stilte waarbij ze nadacht. Toen zei ze dat ze het eigenlijk nu best wil afronden. Zij gaat in augustus mij in het team bespreken, onder voorwaarde dat ik mij ook aan mijn woord houdt wat betreft de dagbesteding

De afspraak in juli vervalt i.v.m. vakantie van de psycholoog. Bij het eerstvolgende gesprek op 8 augustus krijg ik te horen of ik door mag. Hoewel zij zei dat de kans wel groot is dat het goedkomt, vind ik het toch best nog heel spannend. Niet te vroeg juichen...

-
-
Verder, zoals in een voorgaand bericht geschreven, was ik op 4 juni bij het HagaZiekenhuis geweest voor een gesprek met een endocrinoloog. Deze had me afgewezen, omdat hij niet wilde behandelen op aanwijzing van een huisarts, maar alleen cliënten accepteerde met "groen licht" van een genderteam. De afwijzing had hij op papier gezet en zou hij doorsturen naar mijn huisarts en het VUmc. Of het is aangekomen bij de huisarts, weet ik nog niet. Bij het VUmc is het i.i.g. niet aangekomen, want de psycholoog wist daar niets van en toen ik het erover had, kon ze het in mijn dossier ook niet vinden. Maar goed, die brief is nu niet meer van belang.

[Meisje1991]

Afgelopen vrijdag had ik weer een gesprek gehad bij mijn psycholoog. Ik heb goedkeuring gekregen om te mogen beginnen met medische behandeling

Morgen (maandag) mag ik bellen naar het VUmc om een afspraak met o.a. de endocrinoloog te maken. Normaal kan dat meteen aan de balie gedaan worden na het gesprek, maar ik had vrijdag de pech dat het gehele computernetwerk v/h VUmc plat lag...

Verder, om mijn naam en geslacht officieel te wijzigen, werd mij door m'n psycholoog verteld dat ik op de website v/h VUmc een formulier kan invullen, afdrukken en opsturen naar het genderteam. Dan krijg ik binnen een aantal weken een deskundigenverklaring thuisgestuurd waarmee ik naar de burgerlijke stand v/d gemeente waar ik ben geboren kan gaan. Hoe dat verder werkt, verschilt volgens haar per gemeente en moet ik zelf navragen.

Tijdens het gesprek met mijn psycholoog had ik ook gevraagd of ik eerst een tijdje moest wachten/stoppen omdat ik al hormoonmedicatie gebruik, maar volgens haar hoeft dat niet. De wachtlijst voor de endocrinoloog is echter ongeveer 4-6 weken werd mij verteld.

Als ik maandag een datum kan krijgen, dan ga ik het woensdag met mijn huisarts overleggen... Hij wil sowieso ook weten hoe het gesprek bij het VUmc is gegaan En de huisarts mag de medicijnen nog voorschrijven als hij daartoe bereid is, het mag tot het moment dat ik de endocrinoloog v/h VUmc zie


Ik was overigens echt zó nerveus geweest voor dat gesprek afgelopen vrijdag. De voorgaande weken heb ik niet heel goed kunnen slapen en op de heenweg zat ik met tranen in m'n ogen achter het stuur en in de wachtkamer kon ik het al niet meer ophouden... maar volgens de psycholoog was dat nergens voor nodig geweest...

[Veronica]

Geweldig nieuws Meisje, ben super blij voor je

[Jennifer19]

Super voor je gefeliciteerd.

[Claire]

Gefeliciteerd Meisje ben heel blij voor je

[Ilse]

geweldig, maar een enorme last van je schouders of niet?

gefeliciteerd!!

[diederique]

Gefeliciteerd, mooi nieuws