Belgische aanpak van de transgenderzorg

[Sabrina40]

In België kijkt men m.i. toch veel gezonder aan tegen de wijze, waarop zorg aan transgenders moet worden verleend. Zie hiervoor : http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/video ... =1.2206555" target="_blank . In Nederland mag iedereen binnen de beschikbare mogelijkheden zelf kiezen, langs welke weg men voor de eigen broodwinning gaat zorgen en zijn wij ook voor een vrije partner keuze in plaats van een gearrangeerd huwelijk, waarbij de ouders die zeer belangrijke verantwoording voor een juiste partnerkeuze van hun kind overnemen of afpakken. Als men bij dat soort keuzes hulp ambieert, dan kan die natuurlijk door adviseurs vrijblijvend worden verleend. In Nederland is iedereen sinds 1 juli 2014 met die nieuwe wet BW 1:28 over de geslachtsverandering, na een onderzoek door een deskundige over uitsluitend de duurzaamheid en niet de inhoud van iemands gevoelens, gerechtigd om onder vermelding van het gevoelsmatig ervaren geslacht en bijbehorende voornaam verder door het leven te gaan. Maar als iemand daar hulp of zorg bij nodig heeft, dan besteedt ons kenniscentrum voor genderdysforie helaas geen aandacht aan het voortraject, vanaf het moment dat iemand ervaart dat er iets niet klopt tussen het eigen gendergevoel t.o.v. het lichamelijke geboortegeslacht met de daaropvolgende mogelijke problemen met zelfacceptatie en acceptatie door een partner, familie, kennissen en een school- of werkomgeving. Een eerstelijns gezondheidszorg door huisartsen, lokale psychologen en GGZ instellingen is helaas door ons kenniscentrum genderdysforie nog niet opgezet. Als zo iemand uiteindelijk dan bij een gender team terecht komt, dan stelt men niet de open vraag : "Wat is precies uw probleem en hoe kunnen wij U hiermee mogelijk helpen ?", maar wordt gelijk met de deur in huis gevallen met een diepgaande diagnose, of zo iemand wel past in hun (uit 1970 daterende) man/vrouw beeld en in staat moet worden geacht om een volledig traject met HRT en SRS behandelingen tot een bevredigend einde te kunnen brengen. En als klap op de vuurpijl neemt dan zo'n genderteam dan ook nog de verantwoordelijkheid van zo'n betrokkene geheel zelf over en gaat met rode of groen lichten zwaaien. En dat in een tijd, waarin het "informed consent" principe zeker ook in de gezondheidszorg toch de leidraad wordt. Daarbij neemt de patiënt , na afdoende over alle mogelijke gevolgen geïnformeerd te zijn zelf ten alle tijde de eindverantwoording en beslissing over wel of geen voorgestelde behandeling. In onze kanker zorg zie je ook, dat steeds meer patiënten steeds vaker na bijv. een gedeeltelijke borst amputatie zelf het besluit nemen of zij uit voorzorg nog een verdere chemo of hormoon behandelingen willen ondergaan of dat zij dat stukje extra zekerheid niet vinden opwegen tegen de nadelige effecten daarvan. Het is toch de hoogste tijd, dat die Belgische en Nederlandse aanpak eens naast elkaar worden gelegd.

[Claire]

maar dit is dan weer wat minder http://zizo-online.be/node/6295" target="_blank
Dus ja we kunnen best van elkaar leren

[Sabrina40]

maar dit is dan weer wat minder http://zizo-online.be/node/6295" target="_blank
Dus ja we kunnen best van elkaar leren

Ben het helemaal met je eens Claire. Wij lopen in Nederland voor op het gebied van de juridische erkenning van transgenders, maar de Belgen lopen voor op het gebied van de erkenning van het zelfbeschikkingsrecht van diezelfde transgenders op medisch gebied. Maar aan beide kanten kan dus nog best wat geleerd worden.

[Danielle]

Ik kan echt geen touw aan je verhaal vastknopen. Wat wil je nu eigenlijk zeggen?

[Sabrina40]

Ik kan echt geen touw aan je verhaal vastknopen. Wat wil je nu eigenlijk zeggen?

Beste Danielle, waarschijnlijk zul jij al weten, dat ikzelf dus inmiddels alweer ruim 24 jaar permanent als vrouw aan onze maatschappij deelneem maar, door diverse gelukkige bijkomstigheden, daarbij nog nooit ook maar enige vorm van transgenderzorg heb hoeven in te roepen. Ik heb dus wel het hele proces van een eerste gewaarwording, dat mijn gender belevenis niet strookt met mijn lichamelijke geboortegeslacht, naar een nota bene acht jaar durende rigoureuze totale overschakeling naar een leven in mijn wensgeslacht zeer ingrijpend meegemaakt. Daarbij werd een pruik, om mijn allermeest zichtbare mannelijke secundaire geslachtskenmerk van zo'n kalend hoofd te maskeren, een absoluut eerste levensbehoefte. Maar vervolgens bleken er ook nog eens niet minder dan 500 uren elektrische epilatie dwingend noodzakelijk te zijn, om zelfs in hittegolven gewoon permanent mijzelf vrouw te kunnen voelen en als zodanig ook door mijn hele sociale omgeving als zodanig te worden gezien en geaccepteerd te kunnen voelen. Mede omdat ik er in mijn vrouwelijke hoedanigheid in slaagde om ook nog een nieuwe levenspartner te vinden, werd het doel uit mijn jeugddromen, om volledig als vrouw aan onze maatschappij deel te mogen gaan nemen, voor mijn gevoel volledig vervuld. Daarbij had ik dus het enorme geluk, dat ik ook zonder HRT al voldoende passabel mijn vrouwelijke inborst kan uitstralen en dat ik gelukkig nooit die dwingende wens naar een SRS bij mijzelf heb voelen opkomen, wat mij denk ik een hoop sores heeft bespaard. En borstimplantaten kun je ook extern toepassen in een BH. En dat meest cruciale foutje in mijn zogeheten verkeerde lichaam kan ik in het dagelijkse leven, zelfs met een speciaal badpakje ook nog op een strand of in een zwembad, echt afdoende maskeren.

Daardoor kijk ik natuurlijk niet met een subjectieve, maar op afstand met een objectieve blik tegen onze transgender gezondheidszorg aan. En in het algemeen gaat in onze gezondheidszorg het principe van het "informed consent", waarbij de patiënt na uitvoerige positieve en negatieve informatie zelf verantwoordelijk is voor een eindbeslissing om een mogelijke behandeling wel of niet te prefereren gelukkig steeds meer ingang vinden. Ik heb zelf dus gelukkig nooit enige behoefte aan transgenderzorg ervaren, maar begrijp volkomen, dat vele anderen die zorg wel degelijk ambiëren. Maar daarbij dient de vraag vanuit de medische hoek vanaf het beginstadium voorop te staan, welk probleem of men precies ervaart en hoe men daaraan vanuit een gender team tegemoet kan komen en niet een onderdompeling in een of ander uit 1975 afkomstig standaard protocol. Daarom vind ik die Belgische film een enorme opluchting, die ik nog steeds mis in de benadering van bijvoorbeeld ons VUmc gender team.

[Danielle]

Ik snap nog steeds niet wat je punt is. Kan je eens post schrijven zonder je levensverhaal erin, we weten inmiddels wel hoe superieur je jezelf voelt omdat je geen medische hulp hebt gehad. Dan ook graag verdeeld in wat duidelijke alinea's?

[Anon20180501]

Ons zelfbeschikkingsrecht is met de nieuwe transgenderwet enigszins toegenomen maar dan hebben we het alleen over het recht om zelf te mogen bepalen tot hoe ver we de transitie willen doorzetten. De vraag óf we überhaupt aan het (medisch) traject mogen beginnen ligt dan weer in handen van de genderteams en dat is het verschil met hoe het in oa België er aan toegaat. Uiteraard is het daarbij wel belangrijk om van tevoren te weten of men over voldoende lichamelijke dan wel mentale draagkracht/gezondheid beschikt om een transitie succesvol te kunnen doorstaan. Dit is denk ik wat ook Sabrina bedoelt..??

Ik denk wel dat het niet uitmaakt of je hier objectief dan wel subjectief tegenaan kijkt om tot een goed inzicht en oordeel te kunnen komen, dus dat - en de oorzaak daarvoor - doen verder niet (meer) ter zake.

grts Daniéla

[leonie]

dag Sabrina ,

hoe gaat het met U ?
met leonie hier uit Bretagne

ik lees alles aandachtig hier hoor , maar zowel nederland als belgie doet het voor transgenders heel goed hoor , moest je hier in frankrijk wonen , dat is hier wel iets anders , met de franse administratie en zo
Ik ben sinds 23 december 2013 100 % vrouw , transitie is gedaan , men gender probleem is opgelost , ben nu zoals ik eigenlijk heel men leven wilde zijn , zoals ik geboren was , simpel een vrouw , met naam leonie .

Na 23 december 2013 , vroeg ik aan de belgische ziekenkas een nieuwe ziekenkas kaart , na 3 weken had ik die , datzelfde vroeg ik al , sinds men voornaams veranderings in frankrijk .......2 JAAR EN 8 MAANDEN geleden , nu , zou ik eindelijk vermoedelijk einde februari 2015 een " carte vital " krijgen , na het geven van zowat meer dan 40 verschillende documenten , de meeste in het nederlands , want ik kreeg die uit antwerpen , en daar verstaan ze hier niks van , dus telkens een vertaler erbij ?? dat is franse administratie , en dit noemen ze hier dan nog snel , ik ben hier in kontakt met mensen van de LGBT en die hebben me enorm geholpen .

De franse transseksuelen die in transitie gaan , en hun voornaam willen veranderen , moeten dat doen via een advocaat en een rechter , een advocaat kost hier al direct 1.500 € enkel om een dossier te openen , dus dat kan nog oplopen , als je dan de tegenslag hebt dat je een rechter hebt die transseksuelen niet zo ziet zitten zegt die op 2 minuten neen , en gedaan , je kan dan in beroep gaan , dat kost je dan aan advocaat om zo een dossier te openen 5.000 € , ook niet vergeten dat er buiten die advocaat nog gerechtskosten bijkomen ??
dit zelfde geld als je officieel wilt erkent worden als vrouw door de franse staat , moet je telkens ook zo een procedure volgen via een advocaat en rechter .
Ik heb hier regelmatig kontakt met de bretoense LGBT en dan komen we samen in een cafe , dus gay's lesbiennes , transgender , allen tesamen , aangenaam spreken en kennis maken , dan tegen 21.30 hr a 22 hr gaan de gay's en lesbiennes apart eten en gaan de transgender mensen ook tesamen eten , fransen eten graag laat , maar ik vind dergelijke bijeenkomsten erg aangenaam , laatst zat ik naast frederick een transseksueel van 42 jaar , een prachtige vrouw , 1 jaar in transitie , aan de androcur en hormonen , en was al meer dan 8.000 € kwijt aan procedurekosten enkel maar om haar voornaam te laten veranderen ????
Al ik dan tegen die mensen vertel hoe gemakkelijk het gaat in nederland en belgie , kun je hun reaktie zien he
Voor de franse wetgeving zijn transgender mensen nog steeds zieke mensen , dat heeft nadelen maar ook voordelen , immers , zieke mensen moeten gratis verzorgt worden , mesdisch dus , ik laat me epileren ( baardje moet nog weg )
ik betaal per sessie bij de dermatologe ( hier mag enkel een dokter dat doen ) 40 € , ik trek dan 27 € terug .

Er zijn hier nog steeds miljoenen fransen , van de oude stempel die denken dat mits goede gesprekken , zieke mensen zoals transsekuelen kunnen " om gepraat " worden ???

Ik hoop Sabrina dat alles goed gaat met je , je bent hier al eens geweest en ik kan je het blijde nieuws melden , dat ik kennis heb met een man , een Engelsman , we vormen al een goed koppel , we gaan dit jaar een nieuwe woning kopen hier in Bretagne , en ja , mischien wel een huwelijk ???? hij is transgender - travesti
groetjes uit het verre Bretagne en dank zij internet kan ik hier alles goed volgen
leonie

[Fay]

Narcisme , subjectiviteit en objectivititeit, dat gaat natuurlijk niet geheel geloofwaardig samen

Fay

[Sabrina40]

Ik snap nog steeds niet wat je punt is. Kan je eens post schrijven zonder je levensverhaal erin, we weten inmiddels wel hoe superieur je jezelf voelt omdat je geen medische hulp hebt gehad. Dan ook graag verdeeld in wat duidelijke alinea's?

Ik kom uit een wetenschappelijke wereld en daarin is het gebruikelijk om als je wat te vertellen hebt, je ook even aangeeft vanuit welke achtergrond en ervaring je tot een mening bent gekomen. En als je op een forum als dit een nieuw draadje opstart kan dat gelezen worden door mensen die mij al lang kennen, maar ook door mensen die voor het eerst met mij in aanraking komen. Vandaar dat ik dus dan toch begin met een korte achtergrondschets. Verder beschouw ik mijzelf absoluut niet als superieur, maar als een pure geluksvogel, die ook zonder hormonen al voldoende passabel de straat op kan en niet alleen mijzelf nu al heel lang vrouw kan voelen, maar ook door mijn hele sociale omgeving als zodanig wordt gezien en geaccepteerd. En ik zie het daarbij ook als een geluksfactor, dat ik daarbij nooit die felle eis tot lichamelijke aanpassingen, anders dan de verwijdering van ongewenste lichaamsbeharing, heb voelen opkomen. Maar ieder mens stelt toch in het leven puur eigen prioriteiten over wat essentieel voor hem of haar belangrijk is en wat niet of minder !

Nadat onze maatschappij eeuwenlang wilde opleggen, dat het lichamelijke geslacht primair bepalend zou zijn voor het man of vrouw zijn en genderidentiteit en gender expressie daar koste wat het kost natuurlijk altijd mee in lijn dienden te zijn, kwam in 2006 dat uiterst revolutionaire Yogyakarta Principle 3 uit de lucht vallen. Daarin werd die maatschappij eis, dat geslacht, en genderidentiteit en expressie absoluut met elkaar in lijn moesten zijn, dus overboord gezet. Elk individu bepaalt nu uitsluitend volledig autonoom, in hoeverre men daar helemaal zelf behoefte aan heeft. Tevens verschuift dat Principle 3 uit 2006 de definitie van wat nu een man of een vrouw definieert van tussen de benen naar tussen de oren. Waarop Paula Vennix onlangs kwam met de nieuwe definities: "Een man is een mens die zich man voelt en een vrouw is een mens die zich vrouw voelt" en daarmee zijn eerdere definities, die nog uitgaan van het lichamelijke geslacht, achterhaald.

Nu zal het best zelfs nog generaties duren, voordat dit nieuwe beeld algemeen is ingeburgerd, maar voor mijzelf was ik daar dus in 1990 al van overtuigd. Maar wel wordt in diverse landen, waaronder recent ook Nederland, dit nieuwe principe door de aanpassing van relevante wetten overgenomen. Ook in België staat een dergelijke aanpassing in hun regeringsprogramma.

Maar mijn kernpunt is dus, dat in onze Nederlandse transgender gezondheidszorg zo'n VUmc genderteam Oost Indisch doof is voor dit soort ontwikkelingen en veel te rigoureus blijft focusseren op hun uit 1975 daterende standaard protocol. Heel schoorvoetend maakt men daar nu af en toe een incidentele afwijking, met name voor mensen die zich noch man noch vrouw voelen. Maar ook het harde feit, dat ik mijzelf dus al tientallen jaren puur vrouw in deze maatschappij kan voelen zonder ooit enige medische zorg te hebben hoeven inroepen geeft toch heel duidelijk aan, dat niet iedereen met dit soort genderincongruente gevoelens maar in een en hetzelfde protocol kan worden geforceerd. En in dat filmpje uit België ervaarde ik dus de grote opluchting, dat het daar dus wel normaal is, dat de gezondheidszorg anticipeert op wat een patiënt daadwerkelijk nodig heeft en dat niet elke patiënt in een en hetzelfde protocol wordt geforceerd en zo'n gender team in wezen de verantwoordelijkheid voor wat er verder mag gebeuren met rode en groene lichten veel te veel naar zichzelf toetrekt en de patiënt benadering dikwijls puur betuttelend is.

Bij "gewone" plastisch chirurgische ingrepen wordt doorgaans helemaal niets aan diagnostiek vooraf gedaan en blijkt bijvoorbeeld volgens het TV programma RADAR de kwaliteitscontrole op die PIP borstimplantaten puur een lachertje te zijn. Maar bij de transgenderzorg bemoeit men zich helaas heel erg diepgaand met heel veel facetten uit het privéleven van de patiënt en daar komt gelukkig steeds meer weerstand tegen. Mijn punt is dus, dat het Belgische model veel beter aansluit bij de steeds mondiger wordende patiënt en dat het de hoogste tijd is, om dat VUmc standaard protocol niet incidenteel maar structureel los te laten en op te houden met die veel te betuttelende benadering van patiënten. Dat is dus de kern van mijn punt en sorry, dat daar weer blijkbaar zo'n lang verhaal voor noodzakelijk is.