Diagnostische gesprekken

[Bas123]

Hallo allemaal,

Ik ben erg benieuwd hoe jullie de diagnostische gesprekken hebben ervaren.

Hoeveel diagnostische gesprekken hebben jullie totaal gehad?

Wat was bij jullie de uiteindelijke tijd vanaf het eerste diagnostische gesprek t/m je eerste dag hormonen?

Vonden jullie het zinvol om deze gesprekken te hebben? Of hadden jullie liever meer of minder gesprekken?

Zijn er ook vragen geweest wat kant nog wal sloeg?

Kortom ik ben benieuwd.

Bij mij duurt het nog ongeveer een half jaar of net iets langer voordat ik mijn eerste diagnostische gesprek zal hebben.
Ik ben zo toe aan hormonen. Maar uiteindelijk bepalen zij of ik ze wel of niet ga krijgen.

Ik weet dat ik keurig mijn beurt af moet wachten, en dat ik zeker niet de enige ben die ''wacht'',
alleen valt het me gewoon zwaar. Ik ben ''ook'' zeer ontevreden over mezelf hoe ik er nu uitzie.

Ik voel me zo vaak depressief hierdoor. Is dit voor jullie herkenbaar?
Ik voel me soms zo alleen hiermee. Ik ben er ook achter dat voor mij het langzaamaan uit de kast komen alleen gaat werken, als ik hormonen zal krijgen.
Hoe raar dat dit voor sommigen ook zou kunnen klinken, dan pas durf ik, denk ik.

Soms weet ik het even helemaal niet meer. Baal ervan dat het allemaal nog zo lang gaat duren. Geduld is een schone zaak,
maar denk vaak '' Geef me nou gewoon die hormonen, dan kan ik zijn wie ik ben''. Het is kort door de bocht, maar ik weet zo zeker dat ik man ben en geen vrouw. Nu genderteam nog.

[Mr.X]

Ik geloof dat ik een stuk of 6-7 gesprekken heb gehad over de periode van iets minder dan een jaar. Het duurde wat langer bij mij omdat ik een aantal maanden naar Afrika was geweest en dus niet op gesprek kon komen. Ook had ik een gesprek extra omdat mijn vader en moeder apart op gesprek wilden komen (ze zijn gescheiden, vandaar).

Of ik er iets aan heb gehad? Muah, het was wel fijn om eindelijk eens over mijn gendergevoelends te praten. Mijn familie is vrij gesloten, dus dit was nieuw voor mij. Mijn psycholoog was ook sexuoloog, wat wel te merken was. Dat was soms een beetje vreemd. Maar verder ben ik erg neutraal wat betreft de gesprekken.

Dat je lang moet wachten en dat dit vervelend is herken ik helemaal. Als je eenmaal de keus hebt gemaakt om er voor te gaan, dan kan het niet snel genoeg gaan. Het was bij mij op den duur zo erg dat toen ik te horen kreeg dat ik pas na 3-4 maanden kon beginnen met de hormonen na het groene licht (de endo was erg druk) ik zelf ben begonnen met de testo. Ik had immers al groen licht, dus ik dacht what the hell, kan even goed zelf beginnen. Niet verstandig, I know. Maar ik kon niet langer wachten.

Tot je aan de beurt bent zijn er nog wel dingen die je kunt doen. Ik las dat je een binder gekocht hebt, wat een goede stap is. Verder is mannelijke kleding kopen een goede stap, evenals mannelijke producten (denk aan shampoo, geurtjes, deo). Dat helpt al ontzettend. Lekker veel sporten helpt ook. Dat legt een goede basis voor de testo.

[Valentina]

Hello Bas123,
ik heb ongveer 5 diagnostische gesprekken
De eerste diagnostiche afspraak was 22 maar 2014(met Doct Fuchs) en 4 Okt 2014 endo afspraak
Jouw vraag: Vonden jullie het zinvol om deze gesprekken te hebben? Ik heb altijd die gesprekken leuke gevond een vooraal voll help.
Success

Valentina

[Bas123]

Vandaag mijn eerste bestelling gedaan ''mannenkleding'' morgen krijg ik het binnen. Spannend.
Mijn vrouw zei gister tegen me, waarom bestel je gewoon niet eens leuke T-shirts en broeken, kan je thuis passen.
Vind je het wat, voel je je er goed bij dan draag je het gewoon wanneer jij wil.
Misschien wil je wel helemaal niet anders meer, zei ze.
Wie weet bevalt het me zo goed dat ik nooit geen vrouwenkleding meer draag.
Dan hoef ik helemaal niet meer te ''wachten op'' , ik ben natuurlijk vrij om te dragen wat ik wil.
Net zoals iedereen vrij is. Dat omgeving daar anders over denkt is dan hun probleem.

[Veerle Mertens]

Geduld is een schone zaak! Bij mij moesten ze juist een beetje pushen
En ik was verbaast ( in positieve zin) dat ik al bij gesprek 5 de diagnose kreeg.
Ook toen gaf men aan dat het nog wel 3 maanden kon duren voordat ik aan de hormonen
Zou gaan beginnen. Die 3 maanden werden uiteindelijk 2 weken.

Je bent inderdaad afhankelijk van hun maar als je laat zien dat je sterk in je
Schoenen staat en inzicht in het traject hebt je niets in de weg zou
Komen te staan van hun. Ik denk als je snel, snel wilt ze je juist gaan
Afremmen en het alleen maar langer gaat duren.

Ik vond al enorme rust in het feit dat ik hulp kreeg en kon de tijd vanaf de intake
En de start van de diagn gesprekken gebruiken om mijn omgeving in te lichtten. En
Het leukste een volledig nieuwe garderobe aan te schaffen.

[Jeste]

Vonden jullie het zinvol om deze gesprekken te hebben? Of hadden jullie liever meer of minder gesprekken?

Hoeveel diagnostische gesprekken hebben jullie totaal gehad?

Voor mij was het best wel zinvol om die diagnostische gesprekken te hebben. Ik was blij dat ik mijn verhaal kon doen met als doel te bereiken wat ik heel graag wilde.
Gelukkig was ik er al zeker van dat het ook ging lukken, al was er toch altijd wel een beetje spanning. In de jaren voor dat ik begon met het traject durfde ik er niet aan te beginnen, omdat ik juist het idee had dat ik niet vrouwelijk genoeg was. Toen ik uiteindelijk wel de stap had gezet wist ik dat het toch wel ging lukken. Dat dan dankzij dingen die ik op dit forum (of eigenijk de voorloper hiervan) had gelezen.
Hoeveel gesprekken het waren weet ik niet meer. Het liep ook een beetje door elkaar PIG en VU. Bij de PIG kon ik eerder beginnen en dat wilde het UWV, waar ik toen een ZW-uitkering had, graag. Die wilden graag dat ik zo snel mogelijk naar een psycholoog ging. De PIG leek me daarvoor het goede adres en dat was ook zo. Later echter doorgegaan bij het VU.

Zijn er ook vragen geweest wat kant nog wal sloeg?

In de psychologische tests stonden allemaal dingen die in mijn leven helemaal niet speelden. Sommige vragen waren zelfs lachwekkend. In de gesprekken heb ik echter geen onzinnige vragen gekregen.

Ik weet dat ik keurig mijn beurt af moet wachten, en dat ik zeker niet de enige ben die ''wacht'',
alleen valt het me gewoon zwaar. Ik ben ''ook'' zeer ontevreden over mezelf hoe ik er nu uitzie.

Ik voel me zo vaak depressief hierdoor. Is dit voor jullie herkenbaar?

Bij mij viel dat wachten wel mee. Die tijd heb ik ook gebruikt om mijn leven te veranderen. Het was voor mij meer het aannemen van een andere levenshouding dan mijn uiterlijk. Ik ben niet eens zo veel veranderd door die hormonen. Wel voelde ik me een stuk beter toen ik er uiteindelijk mee begon.
Verder had het geholpen om goed actief zijn op het forum. Veel lezen en schrijven.
Wat jij hier schrijft is voor sommigen wel heel herkenbaar. Daar is hier wel over geschreven. Ik wens je er in ieder geval sterkte mee.

[Anon20190712]

Ik heb zo'n 8 gesprekken gehad. Na gesprek 2 werd gezegd; je hoeft je geen zorgen te maken dat groen licht krijg je wel.
Gesprek 3 had de psych het verkeerde dossier voor zich, dat gesprek moest op nieuw.
Ook was de psych een keer ziek waardoor het weer en maand verzet werd (geen week ofzo, nee gewoon de hele maand)
Heeft 1 extra afspraak gemaakt waar ze tot de conclusie kwam eigenlijk niks meer te bespreken te hebben.
Ennn ze waren vergeten door te geven dat ik groen licht had waardoor ik er maanden later pas achter kwam dat ik een afspraak bij de endo mocht maken.
Ga er vanuit dat het lannnng duurt, dan valt het achteraf mee. Het helpt wel allemaal erg als je ouders/ familie hebt die bereid zijn meermalen mee te gaan.

Ik heb geen donder aan de gesprekken gehad - je hebt die ook niet om er wat aan te hebben, het is geen hulpverlening het is diagnostiek.

Vragen die nergens op sloegen; houd je van anale seks (-en ik maar denken dat een anus genderloos was)
geniet je vriend wel van seks met jou aangezien je lichaam afwijkt (-ik moest me inhouden niet te zeggen 'geniet jouw partner wel van seks met jou aangezien je kop afwijkt?!')
En zo nog 100 vragen die nergens op slaan.

Dus uhm....sterkte!

[Misha]

Jezus, wat heeft anale seks nou weer met gender te maken?

[Anon20190712]

Ja dat begrijp ik dus ook nogsteeds niet.
Volgens m'n psych was het van belang dat te weten omdat het verband houdt met mijn mogelijke kwaliteit van leven op seksueel gebied in de toekomst....(terwijl ze al wist dat ik een vriend heb, dat ik geen phallo/meta wil & ik geen problemen heb op seksueel gebied)
Volgens mij had het veel meer van doen met kijken hoe ik omga en reageer op choquerende vragen. Het ligt echt aan welke psych je hebt, maar sommige testen je echt uit dmv reacties uitlokken

[dy984]

Ik heb zo'n 8 gesprekken gehad. Na gesprek 2 werd gezegd; je hoeft je geen zorgen te maken dat groen licht krijg je wel.
Gesprek 3 had de psych het verkeerde dossier voor zich, dat gesprek moest op nieuw.
Ook was de psych een keer ziek waardoor het weer en maand verzet werd (geen week ofzo, nee gewoon de hele maand)
Heeft 1 extra afspraak gemaakt waar ze tot de conclusie kwam eigenlijk niks meer te bespreken te hebben.
Ennn ze waren vergeten door te geven dat ik groen licht had waardoor ik er maanden later pas achter kwam dat ik een afspraak bij de endo mocht maken.
Ga er vanuit dat het lannnng duurt, dan valt het achteraf mee. Het helpt wel allemaal erg als je ouders/ familie hebt die bereid zijn meermalen mee te gaan.

Ik heb geen donder aan de gesprekken gehad - je hebt die ook niet om er wat aan te hebben, het is geen hulpverlening het is diagnostiek.

Vragen die nergens op sloegen; houd je van anale seks (-en ik maar denken dat een anus genderloos was)
geniet je vriend wel van seks met jou aangezien je lichaam afwijkt (-ik moest me inhouden niet te zeggen 'geniet jouw partner wel van seks met jou aangezien je kop afwijkt?!')
En zo nog 100 vragen die nergens op slaan.

Dus uhm....sterkte!

Wow, is dit de manier van anita wortel hoe zij te werkt gaat? Of is dit bij jou alleen van toepassing?


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk