Diagnostische gesprekken

[Anon20190712]

dit is mijn ervaring uiteraard, maar als het om psychologen van het genderteam gaat hebben relatief veel mensen problemen

[fenna]

zouden veel van die problemen niet ontstaan door een verkeerde verwachting van wat een genderteam psycholoog voor je doet?
Die zitten er tijdens de diagnostiek in principe niet om te helpen problemen op te lossen. Die kijken alleen of er noodzaak is om een behandeling te ondergaan.

Ook problematisch is als iemand voor zichzelf juist heel duidelijk weet dat behandeling de enigste route is en het VU ziet als een winkel waar je direct uit het schap krijgt wat je wilt hebben.

bovenstaand is gebaseerd op eigen ervaring en wat ik om me heen heb zien gebeuren met anderen die bij het VU door de molen gingen.

Fenna

[Veronica]

@Fenna, voor sommige mensen is dat helaas de enige manier om achter te komen dat ze de verkeerde weg kiezen, echter door dat soort mensen worden diegenen die echt naar verlangen, gestraft door wachten, protocollen en regeltjes, die laatste vooral als je net de verkeerde psycholoog treft...

[fenna]

Veronica,

heb je ook mijn tweede alinea gelezen?

Fenna

[Emma]

Toch blijf ik GD vooral zien als iets gewoon medisch. De behandeling bestaat uit medicatie en chirurgisch ingrijpen. Laat ik de boel eens een beetje uitvergroten en de verschillen overdrijven:

Iemand met longkanker druk je op het hart dat stoppen met roken gewoon móet. Je begint wèl direct met behandelingen, je start niet eerst een psychologisch traject om die patiënt van de verslaving af te helpen. Je wilt immers niet dat de patiënt voortijdig overlijdt.

Genderdysforie is voor sommigen levensbedreigend. Een adequate behandeling kan het gevaar van voortijdig overlijden van de patiënt voorkomen. Vreemd genoeg bestaat er de gewoonte om deze patiënten wèl een langdurig psychologisch traject in te sturen, dat ook nog eens vooral uit wachten bestaat. Wat proberen we daar nu eigenlijk mee te bereiken? Het welzijn van de patiënt lijkt niet op de eerste plaats te staan, maar wel de aansprakelijkheid van de artsen voor een foutieve diagnose. Op andere gebieden lijken artsen zich daar echter helemaal geen zorgen over te maken...

Natuurlijk mag je kanker en GD niet met elkaar vergelijken. Behandelmethoden zeer zeker wel.

[Anon20190712]

Ben het helemaal eens met Emma...

Om die vergelijking nog iets te benadrukken...

Ikzelf loop een soort dubbeltraject, in samenwerking met het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis- in verband met kanker dus.
Mijn familie heeft ook met het AVL te maken, zowel mannen als vrouwen want het betreft een genetische aandoening - Ik weet dus hoe zij daar omgaan met keuzes die betrekking hebben op seksualiteit, gender en lichamelijke kenmerken, en dat is naar mijn idee prima toe te passen bij het genderteam. Het gaat alsvolgt...

Men constateert een gevaar op ziek worden door een korte diagnose (dat zou ivm genderdysforie de wens van de client in combi met de drie uur durende psych tests zijn)

Hier zijn oplossingen voor wat betreft hormonale behandeling en chirurgische ingrepen.
Bijvoorbeeld bij prostaatkanker. Er wordt gewaarschuwd dat bepaalde medicatie voor borstvorming zal zorgen en dat het gebrek aan testosteron na bepaalde ingrepen of hormonale behandeling de vruchtbaarheid doen afnemen. Er wordt de patiënt gevraagd of hij hiervan op de hoogte is en of hij de behandeling in verhouding vindt staan met de mogelijke risico's om niet te behandelen.

Wil de patiënt hier psychologische of seksuologische hulp om de afweging te maken, dan wordt hier voor gezorgd, heeft de patiënt die hulp niet nodig dan is dat ook oké.

De patiënt wordt door elke betrokken arts tevoren de behandelingen gewezen op de gevolgen van de behandeling en wordt gevraagd of hij dit begrijpt, de risico's goed inschat en wanneer hij akkoord gaat, gaat het volgende stadium van de behandeling door. Pas als de behandeling en risico's afwijken van waar de patiënt mee akkoord is gegaan zou er een aanklacht ingediend kunnen worden.

[Danielle]

Wat jij daar beschrijft is een informed consent model. Lijkt me een prima basis voor transgenderzorg anno 2015. Maar ik ben van mening dat er in dat geval weleer psychische begeleiding nodig is in plaats van uitgebreide diagnose. Ik heb zo gaandeweg wel gemerkt dat zo'n transitie het nodige van je vergt op mentaal gebied. Ik heb zelf heel veel gehad aan mijn diagnostische gesprekken. Maar dat zou korter kunnen en voor een deel prima vervangen worden door meer begeleiding.

[fenna]

Emma en Lucas,

Jullie punten snap ik en vanuit dat perspectief lijkt het diagnostische protocol van het VU wat overdreven.

Laat ik een tegen casus inbrengen, puur voor de discussie.

Een potentieel, nog niet bij de GGZ bekend, psychiatrisch patient met een ziektebeeld waardoor die patient denkt aan genderdysforie te lijden, terwijl het alleen een symptoom is van onderliggende andere problemen.
Wil je die dan op basis van een verkorte diagnostiek en direct gestarte gender behandeling zichzelf laten verminken met iets wat niet nodig is als de onderliggende problematiek afdoende is opgelost? Het kan enige tijd en een flink aantal gesprekken duren voordat een en ander helder is voor het genderteam.
De diagnostiek van het VU werkt de contra indicaties af en als dan alleen genderdysforie overblijft, start de behandeling.

Fenna

[Emma]

Tja, leverde het genderteam maar echte psychologische begeleiding voor diegenen die dat echt nodig hebben.

Stel dat artsen iedere patiënt zouden behandelen alsof deze mogelijk het syndroom van Munchhausen heeft? Want zo gaat het VUmc eigenlijk te werk. Volgens een methode die stamt uit de tijd dat genderdysforie nog Gender Identity Disorder heette en het als een psychische stoornis werd gezien. En dat is al lang niet meer. Ook niet bij het VUmc.

[Emma]

Oh, en ik wil artikel 1:28 BW graag even buiten de discussie houden.