Diagnostische gesprekken

[fenna]

Wie haalt dat artikel erbij dan Emma?

[fenna]

Tja, leverde het genderteam maar echte psychologische begeleiding voor diegenen die dat echt nodig hebben.

Stel dat artsen iedere patiënt zouden behandelen alsof deze mogelijk het syndroom van Munchhausen heeft? Want zo gaat het VUmc eigenlijk te werk. Volgens een methode die stamt uit de tijd dat genderdysforie nog Gender Identity Disorder heette en het als een psychische stoornis werd gezien. En dat is al lang niet meer. Ook niet bij het VUmc.

Je pleit voor meer begeleiding voor mensen die dat nodig hebben. Hoe wil je die mensen eruit filteren als je een verkorte diagnostiek hanteert?

Fenna

[Veronica]

*merkt op dat veel mensen vaak gewoon niet begrijpend lezen*

Emma pleit niet ervoor, zij geeft aan dat VU dat niet doet, dat VU loopt te k***en weten wel, ik ben blij dat ik destijds erdoorheen kwam maar die wachttijd heeft meer kwaad dan goed gedaan, pijn en huilen als een voorbeeld, dat wachten is moordend als je ernaar verlangt en echt weet dat dit de juiste weg is, omdat het de enige manier is om je lichaam aan je geest te laten kloppen.

Al die vragen, vraag lijsten, of psychologisch onderzoek, ik weet de vragen nog en soms vroeg ik mij af of ze soms genieten van deze marteling van een ander.

Dat terzijde, stel je voor dat je kanker hebt, of een ernstig ongeluk hebt gehad en dan krijg je te horen "u moet op de wachtlijst, daarna gaan wij na maanden wachten gesprekken met u voeren en daarna heel misschien helpen wij u".

Nee, een verkort traject bij het VU zal misschien niet de oplossing zijn, maar erger maakt het de boel niet, want ik geloof er niet in dat er dan plots een rij mensen staat die snel en voor de lol even aan de hormonen beginnen, verkorten kan wel mitst goed uitgevoerd en qua uitvoering is VU een ramp, zeker sinds dit jaar.

Ik bedoel ze verpillen je tijd gezien wat ze doen, veel vragen maar geen echte psychologische hulp zoals sommigen mensen en het VU zelf beweren, in dat geval is wat hun doen tijd verpilling voor de patiënt en juist dat moet aangepakt en verbeterd worden.

[Anon20190712]

Het meest kwetsende vond ik dat toen ik de psychologische tests had gedaan ik bij het volgende gesprek (gesprek num 2) te horen kreeg dat ik zeker weten met hormonen mocht beginnen, dat ik early onset genderdysforie heb en dat er ik geen psychologische stoornissen heb die de diagnose belemmeren. Ik hoefde me geen zorgen te maken....

Waarom dan in hemelsnaam nog bijna een jaar aan gesprekken voeren, die enkel frustreerden en me steeds depressiever maakte?!
Wat ik overigens écht niet aan durfde te geven uit angst niet stabiel genoeg meer te zijn en groen licht geweigerd te worden....
Ik ben dus op eigen houtje hormonen gaan gebruiken- terwijl ik hier eigenlijk tevoren op tegen was en alles gewoon netjes via de endocrinoloog wilde regelen.

@Veronica...Het is in veel gevallen inderdaad tijdverspilling wat ze doen en ze zetten er levens mee op het spel

[Emma]

Je pleit voor meer begeleiding voor mensen die dat nodig hebben. Hoe wil je die mensen eruit filteren als je een verkorte diagnostiek hanteert?

Fenna

Door de intake anders in te richten en een ander eerste gesprek te houden. Je moet de mensen eruit filteren waarvan je snel overtuigd bent dat ze aan het juiste adres zijn. Die kun je met de waarborgen die Lucas beschrijft snel in laten stromen in het medische proces. Je hebt dan eenvoudigweg meer capaciteit over om mensen te begeleiden die dat nodig hebben, en je verkort de wachtlijsten enorm. Zeker als je het toestaat dat mensen naar een endocrinoloog in de eigen regio gaan.

Voor wat betreft 1:28 BW: als de term 'informed consent' valt wordt die er nog wel eens met de haren bijgesleept hier, is mijn ervaring. Dat wil ik even voorkomen.

[dy984]

Ik zelf heb ook dezelfde probleem ervaar.
Ik kwam bij vu als man gekleed en levende al vanaf me 18 de als man .kreeg
wasmaar toen kreeg ik een andere tijdens diagose een klap in mijn face dat het gewoon minimaal 5 gesprekken was (werd
8) en ik had er werkelijk niks aan want ik kwam daar niet om te kijken of ik gd was maar omdat ik het was .

Nu rl word er gevraagd
is het wat is verander bleble ...ik denk dan dame bij mij is er niks veranderd alles is precies hetzelfde allemaal waist off my time .

Ze kunnen misschien de 1 fase niet verkorten maar voor degene die al leven zoals ze willen zijn denk ik dat rl zeker korter kan .

Al met al zoals ik lees heb ik veel niet mee gekregen wel werd er telkens gevraagd of ik op oudere vrouwen valt en of ik strapon gebruikt en nu word gevraagd hoe merk je dat je libido al veranderd is





Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[fenna]

De algemene sfeer die ik nu hier proef is nauwelijks anders dan destijds dat ik door de molen ging.
Het VU wordt nog steeds bemenst door een stelletje sufferds die je persoonlijk geluk in de weg staan (even heel kort door de bocht gesteld en niet persoonlijk naar een individu)

Wat me daarin verbaast is dat er nog steeds best 'schopperig' gereageerd wordt richting dat VU. Dat werkte destijds eerder tegen dan mee en wat ik zo meekrijg, is dat nog steeds zo.
Tot zover had ik mijn persoonlijke mening nog wat voor me gehouden en zat ik een beetje in de rol van advocaat van de duivel.

Mijn persoonlijke visie ligt in deze richting:
Het VU protocol is niet meer van deze tijd, laat ik dat voorop stellen. Het is al wel een stap vooruit dat ze nu ook zorg aanbieden aan transgenders, hetgeen ook past bij een minder strakke gender tweedeling in de maatschappij. De wachttijden voor de psychologen is bizar en daar moet echt wat aan gebeuren.
Ter vergelijking was ik onlangs aan de balie bij receptie K om een afspraak te maken bij een endo. Terwijl mijn afspraak werd ingeplant op een wachttijd van 1,5 maand was er een andere client die een nieuwe afspraak bij de psycholoog moest maken. de psych was er nog bij en drukte de baliemedewerkster op het hart dat die afspraak zo snel mogelijk moest zijn. Nauwkeuriger dan 'dat duurt nog erg lang' kreeg ik niet mee, maar het zal zeker langer zijn geweest dan de 1,5 maand die ik had.
Knelpunt is in mijn beleving psycholoog capaciteit. Dat is er te kort en dat geeft vanzelf de bizarre wachttijden. Die capaciteit uitbreiden zou logisch zijn, maar kost geld en ik vraag me ernstig af of dat geld er voor wordt uitgetrokken. Alternatief is de psycholoog capaciteit die er is op een andere manier inzetten. Meer samenwerking met lokale GGZ instellingen als eerste vangnet. Lokaal de probleem gevallen uitfilteren en begeleiding geven met het VU als ondersteunende kennisbank voor die lokale GGZ instelling.
Waar we met zijn allen wel realistisch in moeten zijn, is dat de genderzorg niet zondermeer een populair vakgebied is...

Een mogelijke route om een en ander voor elkaar te krijgen:
Zorg voor een groter constructief contact tussen de zorgvragers en de zorgaanbieders. TNN zegt daarin het een en ander te doen, maar wellicht kan dat vanuit de transgender gemeenschap wat meer gestimuleerd worden. De indruk die ik heb van TNN is dat het vooral richting de politiek actief is. Het lijkt me zinvol dat TNN zich namens de clienten actiever profileert richting de zorgaanbieders.
TNN en transvisiezorg kunnen bv samen een alternatief protocol samenstellen om voor te leggen aan het VU. Er is kennis en ervaring genoeg binnen de transgender gemeenschap om dat voor elkaar te krijgen.
Samen sterk!

Fenna