3 juni srs

[Valentina]

All the best Jacqueline

Het was erg saaie om te lezen wat het is gebeurt aan je.

Ciao
Valentina

[jacqueline]

ik heb ook nog geen uitgebreid verslag gedaan omdat ik hooguit 5 minuten kan zitten....komt allemaal later wel

[Valentina]

Ik weet wat je bedoelt. Het kan theraupetic zijn ' 'sharing' met anders .
Ik werd geopereeed 15 Mai door Doct Smit ook en ik had een complicatie, met een correctie in general anesthesie...en inderdaad de hele verhaal is moeilijk om te schrijven, maar misschien kan helpen om verder te kijken.
Ciao beterschap
Valentina

[J1nny]

Sterkte meis.....

[jacqueline]

Zoals iedereen hier wel weet heeft bij mij de srs plaatsgevonden op 4 juni om 8 uur in de ochtend. Die 5 uren gingen voorbij in een paar seconden. De bedrust voor de donderdag en vrijdag waren best wel vervelend, verveelde me rot. Zaterdag mocht ik voor het eerst opstaan. Ik had toen helemaal niet zo veel pijn en kon het staan en lopen best lang volhouden. Maandagmorgen echter kwam de dokters voor controle en constateerde dat de tampon een stukje eruit was gekomen. Deze werd er met geweld weer teruggeduwd....het leek wel een verkrachting met een tampon.. Vanaf die dag is er denk ik iets misgegaan. Maandagnacht moest er zelfs een morfinespuit aan te pas komen om de pijn draaglijk te maken. Nu ben ik uit het ziekenhuis en kan ik nauwelijks zitten staan of lopen. Dilateren is geen pretje en verergert de pijn bij staan zitten of lopen. Helaas hoor je deze verhalen van anderen bij hun srs niet, dus....heeft iedereen dat gehad en willen ze er niet voor uit komen....of is er werkelijk iets mis?

[diederique]

Jacqueline, gefeliciteerd (en sterkte).
Balen dat dit misging bij je. Toch heb ik het gevoel dat het, althans in Nederland, eerder regel is dan uitzondering dat er tijdens en na de operatie wat tegen zit. Het is uiteindelijk niet niets wat er met je gebeurt.
Of alle pijn die je hebt alleen afkomstig is van die te vroeg ontsnapte tampon is misschien de vraag. Ga er maar van uit dat pijn, niet kunnen zitten, moeilijk kunnen lopen etc er toch wat bij hoort de eerste weken, misschien zelfs wel een aantal maanden.

[Alice]

Vervelend dat er problemen zijn opgetreden na je operatie terwijl het in het begin goed leek te gaan.
Je zult voor dat je naar huis ging nog wel een goede na controle hebben gekregen dus er kan niet veel mis zijn.

Pijn,
het komt echt wel voor dat postoperatieve transgenders de waarheid spreken.*)
Enige directe pijn had ik gelijk na de operatie door de koelpak maar nadat die weg gehaald was bleef een ‘zeurderige’ pijn over die met wat Naproxen te verhelpen was.
Dilateren, in het begin was het wat pijnlijk, oncomfortabel, maar dat was voor een korte periode. Staan en zitten bleef voor een langere tijd pijnlijk maar voor zitten is een windring. Lopen, zeker in het begin wat moeizaam maar is nooit pijnlijk geweest.

Gevoelloosheid onderlichaam, er zijn een stevige hoeveelheid zenuwen doorgesneden die daardoor geen signalen kunnen doorgeven, later hechten ze zich weer en dat merk je doordat je schokken, prikken voelt in je lichaam. Dit gaat door voor een tijd.

Sterkte

*) ik spreek nu namens mijzelf en niet namens de gehele transgendergemeenschap want dit kan en mag ik niet.

[Danielle]

Ik wens je een voorspoedig herstel Jacqueline. De pijn hoort er wel een beetje bij, al verschilt dat natuurlijk per persoon.

Wat betreft de gevoelloosheid: er is nog geen nood aan de vrouw. Ik heb iets vergelijkbaars ervaren, maar dan enkel aan één kant. De huid zelf had geen gevoel, maar het onderliggende weefsel wel. Zacht aaien voelde ik niet, maar duwen wel. Na een maand of 4-5 was het gevoel weer terug.

[J1nny]

Met bovenstaande dames eens, zitten op een zitring en dat slechts voor korte tijd (max kwartiertje) later beter.
Pijnlijke steken in het gebied van zich herstellende zenuwen is ook hier gebruikelijk.
Nu dik twee maanden verder is zitten en lopen geen probleem.
Ik heb alleen een probleempje in mijn knieholten opgelopen met de zenuwen aldaar, maar die had ik dus op elke OK opgelopen, kwestie van anatomisch problematisch in elkaar steken.

Ik heb bijna 2 maanden een ziekenhuisbed in de huiskamer gehad, en ik was er erg blij mee.

[Alice]

Toch heb ik het gevoel dat het, althans in Nederland, eerder regel is dan uitzondering dat er tijdens en na de operatie wat tegen zit.

Echt bemoedigende en opbeurende woorden voor transgenders die nog een srs moeten ondergaan in NL.
In het bijzonder voor diegene die zich liever in het buitenland willen laten opereren maar daartoe niet de (financiële) mogelijkheid hebben.