diederique schreef:Toch heb ik het gevoel dat het, althans in Nederland, eerder regel is dan uitzondering dat er tijdens en na de operatie wat tegen zit.
Echt bemoedigende en opbeurende woorden voor transgenders die nog een srs moeten ondergaan in NL.
In het bijzonder voor diegene die zich liever in het buitenland willen laten opereren maar daartoe niet de (financiële) mogelijkheid hebben.
Diederique heeft helaas gelijk en dan doel ik niet op SRS, geldt voor alles in het algemeen, het staat samen in het rijtje van arrogante artsen, verkeerde diagnoses en arts diploma bij een pakje boter...
(bovenstaand is algemeen bedoelt en niet specifiek qua transgender zorg)
Don't pretend to be someone else, be yourself, and be proud of that.
diederique schreef:Toch heb ik het gevoel dat het, althans in Nederland, eerder regel is dan uitzondering dat er tijdens en na de operatie wat tegen zit.
Echt bemoedigende en opbeurende woorden voor transgenders die nog een srs moeten ondergaan in NL.
In het bijzonder voor diegene die zich liever in het buitenland willen laten opereren maar daartoe niet de (financiële) mogelijkheid hebben.
Beetje stemmingmakerij dit. Er treden bij operaties zo vaak kleine complicaties of tegenslagen op. De pijn en het tijdelijk gevoelloos zijn van huid is niet eens een complicatie, maar een normaal gevolg waar de een meer last van heeft dan de ander.
Ik kan ook klagen dat ik twee maanden niet op mijn buik kon slapen en pas naar vier maanden weer kon/durfde te fietsen. Maar dat zijn ongemakken die vooraf vloekend waren.
Beste Jaqueline,
Rustig aan, je bent herstellende. Ik ben begin april geopereerd. Bijna zes weken op bed gelegen. Moe en pijn. Steeds een beetje zitten en lopen. Langzaam weer opbouwen. Ik heb nog steeds pijn als ik teveel doe. Lopen gaat bijna normaal. Zitten gaat goed. Maar ik ben ook nog veel moe. Als ik zorgen heb bel ik de vu om me te laten geruststellen. Nog steeds dag voor dag een stukje vooruit.
Veel succes.
Rust en kalmte zorgen voor het best mogelijke herstel. Het is al gezegd en ook van mij zul je het horen.
Mijn persoonlijke ervaring is dat die gevoelloosheid geleidelijk wegtrekt. Hierin kan ook een links/rechts verschil zijn tijdens de revalidatie en kan het best een tijd duren voor je overal weer wat voelt.
Ik fietste na twee maanden.
Vrijwel alles liep van een leien dakje bij mij, de complicatie die ik heb, die had ik in ieder ziekenhuis opgelopen.
Dat bleek aan mijn afwijkende anatomie in mijn benen te liggen, knieholten vooral.
Kanhai heeft er echt een 'designerdoos' van gemaakt.
Heeft ie 8 uur over gedaan overigens, anatomie en dergelijke.....
Ieder lichaam reageert anders.
Zeuren over complicaties in Nederland is dus vooral onwetendheid of onwil.
Ik had in het operatiegebied geen complicaties en ook geen pijn.
Koorts ook niet.
Geopereerd in Nederland door dokter Kanhai in het MCA (Medisch centrum Alkmaar) alwaar er een fantastisch team verpleegkundigen rondloopt.
