Gebrek aan fysieke steun

[Anon20190516]

Daar ik zo ongeveer iedereen prive en op werk heb ingelicht dat ik trans ben en me ook zo kleed.sinds kort maak ik ook op werk gebruik van de dameskleedkamer en toilet..overal begrip en positieve woorden.....TOT.........ik aan mensen ga vragen of ze mee willen naar de VU.dan is plots niemand thuis..de 1 heeft nog een betere smoes dan de ander,maar uiteindelijk komt het er op neer dat ik er alleen voor sta hierin.mijn hartsvriendin is mee geweest naar de screeningsgesprek en zij is er op vele andere momemten voor mij geweest(vrij genomen toen ik bovengebit moest laten trekken en kunstgebit kreeg)ze is naast haar werk druk doende iets voor zichzelf op te starten in de fotografie en ze heeft al eens een mooie fotoshoot van mij gemaakt,mijn profielfoto is 1 van die foto's.zij heeft het enorm druk,maar neemt toch regelmatig de tijd voor mij al is het alleen maar om samen te chillen.zij kan domweg gewoon niet veel tijd vrijmaken,door haar werk en fotografie,dus voor haar niets dan lof.mijn familie:vader in bejaardentehuis,88 jaar.in slechte conditie.de gang uitlopen al een hele toer.2 broers en een zus die met rotsmoezen komen om niet mee te gaan.een neef die gewoon zegt,nee ik ga toch maar niet mee(reden???)andere familie in friesland gewoon te ver weg wonend.en "vrienden"van het mannelijke geslacht die het niet zo zien zitten om mee te gaan!het VU wil graag eens iemand van de familie ofzo spreken die mij allang kent..wat zal ik zeggen?dat iedereen het verdomt om mij te steunen???herkent iemand anders zich hier in dit probleem?beetje verdrietig en boos hierom

[Beardelady]

Hoi Rikki,

Wat vervelend voor je dat je met dat gevoel rondloopt. Als ik een ding geleerd hebt in het algemeen, dan is het dat je er alleen voor staat. Voor de duidelijkheid, ik bedoel niet perse trans issues. Dat je een vriendin hebt die je zo steunt is al super. Ik reken mijzelf rijk met dat ik mijn twee zussen heb en drie vriendinnen die mij in alles steunen.

Maar voor velen blijven trans issues een lastig te begrijpen iets laat staan dat anderen er een gezonde nieuwsgierigheid naar hebben. Ik denk ook dat het wennen is voor mensen in je omgeving. Daarom denk ik dat het VU vaker mee zal maken dat het lastig is om iemand mee te nemen. En als het gebeurt daar ook begrip voor is. Aan de andere kant je staat geloof ik aan het begin van je traject, er is nog tijd zat en ik twijfel niet dat het goed komt.

[Rianne62]

Hoi Rikki,

Wat naar dat je je hier zo verdrietig om voelt. Ik deel de lieve reactie van Joukje, het VU heeft hier vast wel eerder mee te maken gehad. Geef in ieder geval de mensen die begrip tonen de ruimte om te wennen. Misschien denken zij wel dat één keer meegaan een verplichting geeft. Daar kan je misschien wel iets aan doen. In ieder geval weten zij nu dat je op zoek bent naar ondersteuning en wellicht staat er binnenkort iemand op, ik hoop het zo voor jou.

xxx Rianne

[Ilse]

Hoi Rikki,

Herkenbaar hoor en dat je boos en verdrietig bent, snap ik volkomen.
Dat je dit gaat merken en voelen, dat is ook best wel lastig en rot, vooral als jijzelf wel anders in elkaar zit en anders denkt over het steunen van naasten.
Wat voor jou normaal of vanzelfsprekend kan zijn, is voor anderen lang niet altijd zo en zoals Joukje het ook al omschrijft dat je er in het algemeen alleen voor staat, zo heb ik het ook wel ervaren hoor.

Die vriendin van jou, daar moet je heel zuinig op zijn, want dit soort mensen zijn best wel bijzonder.

En natuurlijk zal de Vu daar al eerder mee te maken hebben gehad en laat dat alsjeblieft niet een zorg voor jou worden, want dat is niet nodig.

[Anon20190516]

Dank jullie wel voor de lieve reacties..

[Hakuna]

IK heb helemaal niemand en ook geen familie partners, kinderen, collega's oid. Na de dood van mijn vader 20 jaar geleden zijn vrijwel alle overgebleven familieleden uit mijn leven verdwenen. Daarbij heb ik door mijn autisme ene extreme afkeer van mensen gekregen dat ik vrijwel geheel alleen door het leven ga. Ben dan ook benieuwd hoe het gender team hiermee omdat als ik aangeef dat ik totaal niemand heb en dat ik het traject helemaal alleen wil doorlopen.

[Anon20190516]

Het grootste deel van mijn fam/vrienden/collega's blijft ook doodleuk mijn oude naam gebruiken en "hem" en "hij"zeggen.en als ik er over begin,zeggen ze:ja moet er nog aan wennen.of wat nog erger is:ja,maar je bent officieel nog geen vrouw(wtf!?)alsof ze plotseling direct over zullen schakelen als het officieel voor de wet is..heb ook gezegd dat als ze nu vast Rikki beginnen te zeggen dat ze er alvast aan kunnen wennen.als ze mij bij mijn oude naam roepen,reageer ik direct..zit er zo ingebakken..maar doet wel steeds meer pijn,nu ik open ben tegenover iedereen ben en me overals presenteer als vrouw..sorry voor de sippe berichtjes,maar moest het even kwijt.

[Anon20190122]

Heeft een 6 jaar geduurd voordat die vreselijke oude naam bij mij verbannen was!
Ik kreeg er vaak het idee bij dat sommige er plezier uit haalde die oude naam er even lekker in te wrijven.
Ik ben op een gegeven moment gestopt te reageren op die oude naam en gaf geen sjoege tot ze me netjes Tanisha noemde!

[diederique]

Het doet pijn, dat begrijp ik, maar het is wat Tanisha zegt, het kan maar zo 5-6 jaar duren voor de omgeving je nieuwe naam en de associaties daarmee heeft overgenomen.

[Ylse]

Er is bij mij ook nog nooit iemand anders dan mijn huidige vriendin mee geweest naar de gesprekken die ik bij Alwin voer. Hij heeft mij volgens mij ook niet gevraagd om iemand anders uit mijn omgeving mee te nemen. Overigens is mijn vriendin er wel elke keer bij als ik een afspraak heb.

Dat mensen moeite hebben met je anders aanspreken begrijp ik ook nog wel, als ik naar mijn situatie kijk heeft het mij ruim 40 jaar gekost om te accepteren wie ik ben. Ik kan, en wil, niet van anderen verwachten dat zij het direct goed doen. Ik ben al blij als ze het in ieder geval proberen goed te doen. Ook ik vergis me nog wel eens met mezelf, al gaat dat steeds beter