Klaar voor SRS?

[Enquist]

Denk je dat je klaar bent voor SRS omdat het VU je een wachttijd op heeft gelegd, of ben je er klaar voor omdat je dat zelf zo voelt? Ik vraag me dat af omdat er best omwegen zijn en je sneller een operatie zou kunnen krijgen als je dat wilt.

Ook ben ik benieuwd of je jezelf anders voelt na je operatie, ben je dan eindelijk vrouw, gaat er een deur dicht en een andere open? Wat zijn jullie gevoelens hierbij? Geldt misschien ook wel voor de female to male transgenders onder ons. I'm just curious how you guys feel about this.

[Hedwich]

Ik denk dat mijn vrouw gevoel erdoor verstevigd wordt, maar meer in de zin van dat ik dan iets minder in het verkeerde lijf zal zitten dan dat ik nu heb. Mijn vrouw-gevoel zit tussen mijn oren. Hormonen hebben daar veel voor gedaan, voor mijn gevoelsleven en beleving dat is. De wachtlijst als heilzaam middel voor het denkproces is gewoon een dankbaar smoesje om snel van al die rellende T's af te komen. Het is gewoon ondercapaciteit om economische redenen. Die wachtlijst is heus niet in het leven geroepen voor ons welzijn. Het zou de eerste zijn.

[Enquist]

Zou je anders sneller voor SRS hebben gekozen? Of denk je dat je gewacht zou hebben?

[Arike]

Ik wist al dat ik de SRS wilde voordat ik mij de VU aanmeldde...

Sterker nog: de wil om een SRS te hebben was de enige reden om mijzelf bij de VU aan te melden. Het hele circus wat de VU er om heen maakt, vond ik weinig te maken hebben met diagnostiek, laat staan met een behandeling van A tot Z...

Kiezen voor de VU is i.m.h.o. niets anders dan bewust de prijs de betalen voor een langere wachttijd in ruil voor de zekerheid van vergoeding door je zorgverzekering en nazorg door artsen dichtbij je in de buurt.

[Gwendolyn]

Je bepaalt zelf wanneer je er klaar voor bent, wat de SRS betreft, alleen zoals Arike het zei, om de hele circus ( legaal ) te doorlopen, met de nog enkele vergoede prestaties die er aan verbonden zijn, moet je wel de idiote wacht tijden voor lief nemen. Er werd 18 maanden RLE gehanteerd, en mogelijk daarna nog enige tijd wachten op de SRS operatie, maar soms hanteert men ook wel 12 maanden. En als je wilt, en in staat bent om het te regelen ( financieel ), zou je het zo kunnen plannen dat je na een jaar RLE in Nederland, direct daarop aansluitend in het buitenland geopereerd wordt, bv bij Dr Suporn in Thailand, of welk ander. Dan zou de doorloop tijd 12 + 1 maand zijn.

Ik had na mijn operatie nauwelijks een ander gevoel dan voor heen. Ik had er geestelijk al lang afscheid genomen van mijn ongewenste geslacht delen, met die uitzondering, dat ik het wel fijn vond om over de nodige materiaal te beschikken die een SRS mogelijk maakte. Ik denk dat als je al van het mannelijke ( fysiek ) uiterlijk verlost bent, borst vorming, geen of nauwelijks mannelijke beharing hebt, een weelderige bos hoofd haar, en een vrouwelijk ( vervrouwelijkt ) gelaat, dat dan de SRS dan wel het sluitstuk is van een lange doorlopen weg, en een veel groter impact zal hebben dan wanneer je zoals ik, nauwelijks fysiek vervrouwelijkt ben, en dat de SRS in die zin nog niet bij draagt aan mijn vrouw zijn. Alsmede je intieme leven, waarbij het geslacht gebied al een belangrijke rol speelt. Ik ben natuurlijk erg blij met mijn vagina, dat ik vanaf dag één beleefde als volledig normaal, en was het eigenlijk ooit anders? Het is zo gewoon voor mij, dat het niet meer voor te stellen is dat ik er ooit anders daar uit zag. En ja, als ik niet de SRS had ondergaan, kunnen ondergaan, dan is het best wel mogelijk dat ik er niet meer was.... Zo belangrijk was en is het voor mij.

Gwendolyn

[Hedwich]

Ik wist al dat ik de SRS wilde voordat ik mij de VU aanmeldde...

Amen. Ik heb dat ding nooit gemogen. Ik wilde er al vanaf voordat ik doorhad dat ik T was, wat uiteraard een erg verwarrende beleving was.

Verder komen mijn gevoelens redelijk overeen met die van Gwendolyn, behalve dan dat ik nog geen SRS heb gehad. De fysieke werkelijkheid is dikwijls een domper op hoe ik mezelf zie.

[Venka]

Ik wist al dat ik de SRS wilde voordat ik mij de VU aanmeldde...

Amen. Ik heb dat ding nooit gemogen. Ik wilde er al vanaf voordat ik doorhad dat ik T was, wat uiteraard een erg verwarrende beleving was.

De fysieke werkelijkheid is dikwijls een domper op hoe ik mezelf zie.

Dat is ook mijn drijf veer voor een SRS,steeds die stomme bobbel in je broek als je weer eens wat leuks aan wil.Vraag me niet hoe maar toen ik een jaar of 5/6 was stond ik onder douche naar mijn piemel te kijken en zat alleen maar te denken wat doet die daar.Ik heb geen zussen en ik wist niet wat een meisje had.1 ding wist ik wel die hoort daar niet.Geprobeerd om het er af te trekken maar die piemel zat verdomd goed vast.

[Enquist]

Ik moet toegeven dat ik met mijn vraag kwam nadat ik weer eens ben gaan zoeken wat het betekent om toestemmeing voor SRS te krijgen. Ik heb in het verleden psychological assessments gehad na een hele rits psychiatrische gesprekken. Die gesprekken met de psychiater vond ik niet onprettig (het was een vriendelijke vrouw) maar voor de verdere ontwikkeling vond ik ze overbodig. Dus toen ik aankaarte dat ik gewoon voor SRS wilde gaan (en dit was 4 jaar geleden) ondanks dat die psychiater geen toestemming gaf draaide ze om en belandde ik bij een psycholoog die moest beoordelen of en hoe SRS onze relatie/gezin zou beinvloeden en of we daarover hadden nagedacht.

Nou ja, nu moet ik toegeven dat ik redelijk doelgericht was ingesteld en achteraf gezien denk ik niet dat we daar goed over na hadden gedacht. Nu is het dilemma eigenlijk dat ik bang geworden dat SRS onze relatie beinvloed op een level waar ik niet bij stil heb gestaan (zou mijn partner op een gegeven moment zeggen: ik kan toch niet met je leven als vrouw). Om deze reden hou ik SRS een beetje tegen. En aan de andere kant: als ik thuis kom na mijn werk en ik kijk in de spiegel, dan staat daar een vrouw en meer dan dat: ik ben best tevreden met wat ik zie, durf soms te zeggen dat ik mezelf een mooi persoon vind!

Dus misschien vecht ik tegen windmolens als Don Quichote, ben ik aan de ene kant bang dat ik alles verlies wat ik heb maar voel aan de andere kant dat ik ook niet veel langer verder kan zo.

[Anon20180501]

Hi enquist,

Helaas heb ik het wiel uitgevonden en ben daarom nooit in staat geweest de SRS uit eigen zak te financieren maar had ik wel de middelen gehad dan had ik het hele traject zonder inmenging en bemoeienis van welke genderkliniek dan ook begonnen en voltooid,
Net als Arike wist ik vanaf begin af aan wat ik wilde en daarvoor heb ik me bij het VUMC aangemeld. Geestelijk was ik er dus allang uit, het VUMC heeft ook niet geprobeerd mijn wens voor een volledige transitie te beinvloeden, wel onderzochten ze of mijn wens beinvloed kon zijn door mogelijk 'verdachte' andere stoornissen.
Omdat genderpsychologen nogal beducht zijn op het voorkomen van foute diagnoses (en daardoor mogelijk hun baan verliezen) en eventuele eerder gedocumenteerde verdachte comorbiditeiten haast zien als verslavingsdeskundigen de verslaving van hun patienten zien, nl permanent ingebakken, kan de gang naar een genderteam en het verloop van de diagnostische fase uitlopen op een in mijn ogen vaak onnodige en te voorkomen nachtmerrie. Ik heb dus zo'n tumultueus en backpack verleden.
Had ik de Rubik's cube maar bedacht was me dit allemaal bespaard gebleven maar helaas.

Zoals Gwendolyn al schetste is voor de 1 de SRS een niet alles bepalende ingreep en voor de ander een 'must do' die haar/zijn sekse-identiteit vervolmaakt, beide zijn wel geestelijk evenveel vrouw of man. (androgyne is een heel ander verhaal, durf ik mijn vingers niet aan te branden ) Voor mij persoonlijk geldt dat ik pas echt gelukkig wordt wanneer ik niet meer geconfronteerd word met en gemeenschap kan hebben. Bij mij is het dus geen kwestie van minder of meer vrouw voelen maar een belangrijke factor die bepalend is voor mijn rust, tevredenheid en geluksgevoel.

Liefs, Daniela

[Gwendolyn]

@ Enquist,
Quote,
Nou ja, nu moet ik toegeven dat ik redelijk doelgericht was ingesteld en achteraf gezien denk ik niet dat we daar goed over na hadden gedacht. Nu is het dilemma eigenlijk dat ik bang geworden dat SRS onze relatie beïnvloed op een level waar ik niet bij stil heb gestaan (zou mijn partner op een gegeven moment zeggen: ik kan toch niet met je leven als vrouw). Om deze reden hou ik SRS een beetje tegen. En aan de andere kant: als ik thuis kom na mijn werk en ik kijk in de spiegel, dan staat daar een vrouw en meer dan dat: ik ben best tevreden met wat ik zie, durf soms te zeggen dat ik mezelf een mooi persoon vind!

end Quote.

Je kunt wel wachten tot de aarde in stof is opgegaan, om een relatie te behouden / redden, maar je houdt je zelf voor de gek. JIJ hebt een bijzonder eigenschap, bent er bewust van, en je MOET handelen. Niet van mij, maar voor jou, voor de mens van binnen die ook niet het eeuwige leven heeft, en hoe eerder je in transitie gaat, hoe meer je weer uit het leven kan halen, met of zonder partner. Jouw partner op haar beurt heeft in het geval het voor haar niet op te brengen is, verder tezamen te leven, er alleen baat bij het consequent handelen van jou, dat zodra je eindelijk zicht hebt op wat je al de jaren plaagt, DIRECT handelt, en door zet, wat voor haar een voldongen feit betekent. Dat is beslist niet negatief, want dan heeft zij een vast staande gegeven waarmee zij aan de slag kan, bij haar zelf dan wel. Dus mocht het tot een scheiding komen dan heeft ook zij des te meer tijd om weer haar leven op te pakken. Daar staat tegenover, dat zij er niet om heen kan, en uitstel gedrag, jij langzamer aan, zij weer NOG ;langzamer, omdat ze van jou de gelegenheid daarvoor krijgt, niet aanvangen kan. Uitstellen met alle onzekerheden leidt alleen tot pure levens jaren verspilling als gevolg, van beiden. Niemand kan met iets goed om gaan als het een "misschien dit, misschien dan" is. Een afwachtend en ontkennend houding zal daar vast door ontstaan.

Als je kanker hebt, zeg je ook niet, ik doe nu niets, zie wel over 10 jaar, want mijn partner kan het misschien ( nu ) niet aan, en heeft die tijd gewoon nodig om aan het idee te wennen. De K woord is wel een raar iets, maar maakt het wel duidelijk. m.i. In bovenstaande geval gaat het handelen om jou, om levens behoud, en trans zijn is uiteindelijk niet veel anders, en kan ook net zo goed tot een vroege levens einde leiden.Hoe je partner, anderen ook mee over weg gaan, doet er wat jouw welzijn, zowel geestelijk als fysiek, er niet toe. JIJ moet handelen, en zsm. Bij de bewustwording van transseksualiteit is het PRECIES hetzelfde. Jou kostbare levens jaren krijg je nooit terug, al is het nog zo goed bedoeld. En wat voor relatie is het dan, Jij diep ongelukkig, je partner weet daar van, maar geniet er van dat jij er bent voor de buiten wereld. Met zo'n partner wil niemand mee verder, met de bio vrouw partner. Jij wilt alleen het beste voor jou partner, dat dient ook zij voor jou te willen, bij een normale relatie. Gaat het niet meer, dan is dat jammer, en gaat ieder zijn weg, met de beste wensen wederzijds. Als het niet zo is, mag je eigenlijk blij zijn dat je van de partner af bent, die jouw het licht in de ogen niet gunt.


Gwendolyn