Klaar voor SRS?

[Gwendolyn]

Dit even los gezien van de fysieke ongemakken in het hersteltraject...

Het zijn vooral de SRS complicaties waarover ik zoveel hoor waardoor ik denk: "Wacht even, is het wel echt verstandig zo'n groot risico te nemen?"

Wat voor risico's? Voor mij was het risico als je dat zo wil noemen, dat zonder de SRS er geen toekomst voor mij was, en dan einde verhaal.
Als je dan de """risico's""" van een operatie tegenover zet, zijn die te verwaarlozen. Als je alleen naar de risico's kijkt ben je m.i. nog niet klaar voor het traject, er van uitgaande dat je als vrouw wil leven / zijn. Leven als een """She male""", vrouw met mannelijk geslacht delen, is natuurlijk wel een optie, als je dat bent. M.i. zeker niet een te nemen tussen weg louter omdat je angst hebt voor een evt complicatie van de operatie. Complicatie / s die anderen wel eens hebben beleefd. Waarom zou het niet goed gaan met jouw operatie?

De complicatie van het niet aangaan, ( SRS ) kan zelfs vernietigend zijn. bedenk wel dat elke medische handeling risico's met zich mee brengt, oftewel niets in het leven is zeker. Zelfs zonder welke medicatie / medische handeling dan ook, je lichaam is beperkt houdbaar en kan al uit zich zelf wel "complicaties oplopen, of zelfs de brui er aan geven. GELUKKIG gaan we ( hopelijk ) op basis van die kennis er niet naar handelen. Die natuurlijke falen kan je alleen voorkomen als je er niet meer bent. Dat is een weg die je echt niet wil inslaan. Is geen wezenlijk optie. Zo ook het transseksualiteit zelf, er kleven daar veel "risico's" aan, wanneer je het erkent en er naar handelt. Maar wacht eens, dat is nu juist wat je moet doen, er naar handelen, en dan is er maar één weg, geef gehoor aan je bewust wording, word die trans persoon. Je kunt veelal niet anders, al danken velen onder ons dat je het probleemloos kan uitstellen, niet voor jezelf maar voor anderen... Goed bedoeld maar wel bedenkelijk, en zeker ook weer niet zonder risico's voor jezelf.

Geef je aan perse' te willen zwemmen, maar het niet doet omdat je anders nat wordt, dan wil je niet zwemmen, / , ben je in werkelijkheid er nog niet aan toe.
We maken allemaal wel eens deel uit van het verkeer, rijden dikwijls allemaal wel eens in een auto / op een motor enz, dat zou ik dan ook niet meer doen, er zijn zeker wel risico's aan verbonden. Maar daar kijken we niet naar. Ons verplaatsen is van belang, en daar weegt niets tegen op. WEL is het zaak om er bewust van te zijn.

Het traject is niet even zo maar wat, dat blijkt overduidelijk van alle ( verschillende en verscheiden ) verhalen van transen die tegen van alles en nog wat aan lopen.
Vergeet trouwens niet, dat het leven voor ieder mens, trans of niet niet zonder enige "risico's" is, en dat het niet altijd van een leien dakje gaat. Als je iets ernstig mankeert laat je je medisch behandelen, dikwijls opereren, waarom dan bij het ernstigste vorm van genderdysforie niet naar de persoonlijke noodzaak, naar wat het je oplevert kijken?

Iemand ompraten behoef ik niet. ieder beslist uiteindelijk altijd zelf. Wat echter wel kan gebeuren, is dat je niet goed voorgelicht bent, éénzijdig, negatief, niet zeker van je zelf bent, en dan ga je dikwijls de zwakheden van zaken opzoeken ipv dat te doen / ondernemen wat voor jou werkelijk belangrijk is.

Gwendolyn

57 jaren levens ervaring, en ik ben nog altijd niet uitgeleerd met wat het leven aanbiedt, voor mij maar ook voor anderen, aangenaam maar ook anders.

[Raisa]

Ik denk dat ik mijn genderdysforie op een andere manier beleef dan jij dat doet, Gwendolyn. Ik geloof dat er 3 soorten genderdysfore gevoelens bestaan die elke transseksueel in verschillende mate heeft: Genitale dysforie, lichamelijke dysforie en sociale dysforie. Voor mij is het belangrijker om als vrouw door het leven te kunnen gaan en zo geaccepteerd te worden dan om iets te corrigeren wat maar zelden een mens ooit ziet. Passabel zijn is niet wat er in je broek zit, maar hoe je er uit ziet en je gedraagt. Daarom heeft de SRS voor mij een lagere prioriteit. Verder wil ik goed nadenken over elke stap die ik zet in dit proces omdat ik wil voorkomen dat ik een obsessie najaag. Besluiten genomen vanuit een obsessie zijn immers ondoordachte besluiten.
Een jaar geleden was ik best ontvankelijk voor de SRS, maar sinds ik met mensen ben gaan praten op dit forum, de chat, op bijeenkomsten en hoor wat de ervaringen zijn met de SRS wil ik goed nadenken. Ik spreek mensen bij wie de vagina was verkleefd, mensen die een jaar na dato nog steeds in een rolstoel zitten, mensen die jaren na de srs nog veel pijn hebben en daardoor geen seks kunnen hebben. Eigenlijk heb ik maar van 1 persoon gehoord dat ze haar srs als vlekkeloos heeft ervaren.

[Silvia_weg]

Ik denk dat ik mijn genderdysforie op een andere manier beleef dan jij dat doet, Gwendolyn. Ik geloof dat er 3 soorten genderdysfore gevoelens bestaan die elke transseksueel in verschillende mate heeft: Genitale dysforie, lichamelijke dysforie en sociale dysforie. Voor mij is het belangrijker om als vrouw door het leven te kunnen gaan en zo geaccepteerd te worden dan om iets te corrigeren wat maar zelden een mens ooit ziet. Passabel zijn is niet wat er in je broek zit, maar hoe je er uit ziet en je gedraagt. Daarom heeft de SRS voor mij een lagere prioriteit. Verder wil ik goed nadenken over elke stap die ik zet in dit proces omdat ik wil voorkomen dat ik een obsessie najaag. Besluiten genomen vanuit een obsessie zijn immers ondoordachte besluiten.
Een jaar geleden was ik best ontvankelijk voor de SRS, maar sinds ik met mensen ben gaan praten op dit forum, de chat, op bijeenkomsten en hoor wat de ervaringen zijn met de SRS wil ik goed nadenken. Ik spreek mensen bij wie de vagina was verkleefd, mensen die een jaar na dato nog steeds in een rolstoel zitten, mensen die jaren na de srs nog veel pijn hebben en daardoor geen seks kunnen hebben. Eigenlijk heb ik maar van 1 persoon gehoord dat ze haar srs als vlekkeloos heeft ervaren.

mensen??? die n jaar na dato in een rolstoel zijn beland??? ik mag hopen dat het om 1 enkel geval gaat??

ik denk op dit punt hetzelfde als jij Raisa...
Mijn sociale en lichamelijke genderdysforie ervaar ik als vele malen dwingender en pijnlijker dan genitale genderdysforie...des te rottiger vond ik het dus dat de VU geneigd was alleen genitale genderdysforie serieus te nemen..

ik heb n hoop transen ontmoet met n dwingende genitale genderdysforie en zeer matige sociale en lichamelijke dysforie.. je zou er haast jaloers op kunnen worden.....

[Gwendolyn]

Raisa, natuurlijk kan ik allen jouw wijze woorden beamen. het zijn jouw woorden, is jouw beleving. Ongeacht hoe anderen er over denken, is dat jouw werkelijkheid.
Ik zou wel willen toevoegen dat ik het opmerkelijk vind dat jij blijkbaar elke minder geslaagde vagina weet op te sporen, maar al de prima geslaagde vagina's niet.
Zoals ik al zei, voor velen is het leven als vrouw, en dus zo weinig mogelijk van het mannelijke behouden de enige weg te volgen, en het mannelijke geslachtsdeel is niet bepaald vrouwelijk. Voor hun, denk ik dan, is het gewoon eraf met dat zooi. Daarbij komt dan natuurlijk een vervanging voor in de plaats, en maar hopen dat het zo natuur getrouw mogelijk gebeurt. Maar het belangrijkste in eerste instantie is het verwijderen van het o zo mannelijke spul. ( opgetekend uit eigen beleving en dat wat ik van anderen heb mogen lezen en aan horen. )

Ik was er zelf gewoon klaar mee, vanaf dag één, de intake had ik zo op de O.K. tafel willen gaan. En dat terwijl ik een bloed hekel had aan het zien alleen al van .. bloed. Ik had er geestelijk al afscheid van genomen, van mijn man zijn, geestelijk, gedrag en fysiek, maar het fysieke was nog volop aanwezig en dat zat mij in de weg. Gelukkig is ieder mens uniek, anders. tenzij er gekloonde mensen rond huppelen, maar dan nog zullen ze geestelijk verschillend zijn. dus uitwisseling van ervaringen en meningen kan alleen goed zijn, om van te leren of juist om je eigen gedachten te bevestigen.

Dat anderen je niet zien is maar relatief. Je gaat er blijkbaar alvast van een eenzame bestaan uit. Ik denk bij mijn zelf, dat ik de aanwezigheid van een mannelijk geslachtsdeel mijn leven als vrouw letterlijk in de weg zou zitten, ongeacht of anderen het gebied aanschouwen of niet. Je weet pas of een ander jouw in volle glorie zal zien of niet als je zo ver bent. Het lijkt mij dat er vele momenten zijn waarbij je even naakt bent in het bijzijn van anderen. Onschuldig naakt, verkleden in het bijzijn van anderen, vrouwen of misschien mannen, Douchen na het zwemmen, of sporten. Al is het misschien even vreemd voor anderen, hoeft het hebben van mannelijke geslachtsorganen niet perse een probleem, als jij er helemaal gelukkig mee bent, als vrouw. Omdat dat is wie je bent, maar niet voor reden van angst voor een niet perfecte vagina... lijkt mij toch wel zo fijn om het mannelijke er niet van onderen te hebben... De reden waarom is van groot belang. Handelen uit angst is meestal niet zo'n goede zet.

Ook per ongeluk momenten. Je moet je even verkleden en je vriendin komt zien wat je aantrekt... en al helemaal als je een intieme ontmoeting hebt met wie dan ook. Even naakt als vrouw ( met vagina ) op het strand is er dan ook niet bij. Als je schaamte hebt voor anderen , mochten ze jouw extra bagage opmerken, wordt het leven extra zwaar. Altijd dat spul maar moeten verstoppen, wat een stress. Tenzij je als fysieke mens daar gelukkig mee bent.

Mede omdat de toekomst niet zeker is, lijkt het mij niet verstandig om nu al voor jezelf te bepalen dat je geen intieme momenten met een ander zal hebben. Intiem in het zien, aanschouwen, of fysieke aanraking. Zeker als het hebben van een mannelijke spul jou weerhoudt om jezelf te begeven tussen andere mensen. Louter omdat jij het weet, niet eens omdat een ander het zou kunnen zien aan je. En dat allemaal omdat er wel eens een minder perfecte vagina is. Vergeet ook niet dat de betreffende personen ook debet aan problemen kunnen zijn. Niet consequent dilateren en normale hygiëne houden kan een perfecte vagina doen veranderen in een brok ellende.

Laat je vooral niet éénzijdig ( mis ) voorlichten. En wees eerlijk tegenover jezelf, wordt de persoon die je bent, en nooit wat een ander wil dat je wordt, of wat je meent dat een ander van je verwacht.

liefs

Gwendolyn.

[Anon20180501]

@Raisa

Ik vind je onderverdeling in genitale dysforie, lichamelijke dysforie en sociale dysforie mooi gevonden en ook wel juist eigenlijk. Als ik je goed begrepen heb Raisa, zijn ze eigenlijk alle 3 van toepassing op jou maar vanwege je angst dat de SRS mogelijk niet helemaal slaagt ga je misschien de confrontatie aan met jezelf en je genitale dysforiegevoelens om die je verdere leven permanent de kop in te drukken, Althans, dat zal het gevolg zijn.
Dit zou zeker geen enkel probleem opleveren wanneer men vanaf het begin alleen maar heeft geworsteld met lichamelijke en sociale genderdysforiegevoelens maar in geval, gelijk aan jouw situatie, lijkt me dat, als men er definitief van afziet, toch een factor die blijvend de meerwaarde van een transitie, de contentie met het lichaam, het ontplooien en de beleving van seks en het geluksgevoel zal aantasten. Dit zou in ieder geval wel het geval zijn bij mij wanneer buiten mijn wil om, om welke reden dan ook, mij de SRS onthouden zou worden. Ik betwijfel of ik daarmee zou kunnen leven. Niet dat ik niet sterk in mijn schoenen sta maar omdat het leven dan geen zin meer heeft voor mij. Ik worstel met de gevoelens van alle 3 de 'catagorien' en alledrie hebben een evengroot aandeel daarin.

Allicht speelt mee of je tijdens een volledige transitie toch in staat bent te genieten van seks (de coitus) zonder SRS. Genitale dysforie krijgt dan een iets andere lading. Het blijft tussen de oren zitten maar schopt minder herrie waardoor het niet meer is dan geruis op de achtergrond, een bijzaak.

Liefs, Daniela

[Silvia_weg]

Raisa, natuurlijk kan ik allen jouw wijze woorden beamen. het zijn jouw woorden, is jouw beleving. Ongeacht hoe anderen er over denken, is dat jouw werkelijkheid.
Ik zou wel willen toevoegen dat ik het opmerkelijk vind dat jij blijkbaar elke minder geslaagde vagina weet op te sporen, maar al de prima geslaagde vagina's niet.
Zoals ik al zei, voor velen is het leven als vrouw, en dus zo weinig mogelijk van het mannelijke behouden de enige weg te volgen, en het mannelijke geslachtsdeel is niet bepaald vrouwelijk. Voor hun, denk ik dan, is het gewoon eraf met dat zooi. Daarbij komt dan natuurlijk een vervanging voor in de plaats, en maar hopen dat het zo natuur getrouw mogelijk gebeurt. Maar het belangrijkste in eerste instantie is het verwijderen van het o zo mannelijke spul. ( opgetekend uit eigen beleving en dat wat ik van anderen heb mogen lezen en aan horen. )

Ik was er zelf gewoon klaar mee, vanaf dag één, de intake had ik zo op de O.K. tafel willen gaan. En dat terwijl ik een bloed hekel had aan het zien alleen al van .. bloed. Ik had er geestelijk al afscheid van genomen, van mijn man zijn, geestelijk, gedrag en fysiek, maar het fysieke was nog volop aanwezig en dat zat mij in de weg. Gelukkig is ieder mens uniek, anders. tenzij er gekloonde mensen rond huppelen, maar dan nog zullen ze geestelijk verschillend zijn. dus uitwisseling van ervaringen en meningen kan alleen goed zijn, om van te leren of juist om je eigen gedachten te bevestigen.

Dat anderen je niet zien is maar relatief. Je gaat er blijkbaar alvast van een eenzame bestaan uit. Ik denk bij mijn zelf, dat ik de aanwezigheid van een mannelijk geslachtsdeel mijn leven als vrouw letterlijk in de weg zou zitten, ongeacht of anderen het gebied aanschouwen of niet. Je weet pas of een ander jouw in volle glorie zal zien of niet als je zo ver bent. Het lijkt mij dat er vele momenten zijn waarbij je even naakt bent in het bijzijn van anderen. Onschuldig naakt, verkleden in het bijzijn van anderen, vrouwen of misschien mannen, Douchen na het zwemmen, of sporten. Al is het misschien even vreemd voor anderen, hoeft het hebben van mannelijke geslachtsorganen niet perse een probleem, als jij er helemaal gelukkig mee bent, als vrouw. Omdat dat is wie je bent, maar niet voor reden van angst voor een niet perfecte vagina... lijkt mij toch wel zo fijn om het mannelijke er niet van onderen te hebben... De reden waarom is van groot belang. Handelen uit angst is meestal niet zo'n goede zet.

Ook per ongeluk momenten. Je moet je even verkleden en je vriendin komt zien wat je aantrekt... en al helemaal als je een intieme ontmoeting hebt met wie dan ook. Even naakt als vrouw ( met vagina ) op het strand is er dan ook niet bij. Als je schaamte hebt voor anderen , mochten ze jouw extra bagage opmerken, wordt het leven extra zwaar. Altijd dat spul maar moeten verstoppen, wat een stress. Tenzij je als fysieke mens daar gelukkig mee bent.

Mede omdat de toekomst niet zeker is, lijkt het mij niet verstandig om nu al voor jezelf te bepalen dat je geen intieme momenten met een ander zal hebben. Intiem in het zien, aanschouwen, of fysieke aanraking. Zeker als het hebben van een mannelijke spul jou weerhoudt om jezelf te begeven tussen andere mensen. Louter omdat jij het weet, niet eens omdat een ander het zou kunnen zien aan je. En dat allemaal omdat er wel eens een minder perfecte vagina is. Vergeet ook niet dat de betreffende personen ook debet aan problemen kunnen zijn. Niet consequent dilateren en normale hygiëne houden kan een perfecte vagina doen veranderen in een brok ellende.

Laat je vooral niet éénzijdig ( mis ) voorlichten. En wees eerlijk tegenover jezelf, wordt de persoon die je bent, en nooit wat een ander wil dat je wordt, of wat je meent dat een ander van je verwacht.

liefs

Gwendolyn.

misschien moet je eens ophouden een ander n srs aan te praten...
bedenk namelijk dat niet iedereen tevreden kan zijn met het eindresultaat...
complicaties en het niet mooi of functioneel genoeg vinden van n neovagina zijn legitieme redenen om bedenking te krijgen....

[Anon20180501]

Ik lees je in vele gevallen als men, dus niet als jij, ... (naam), ook in dit geval, Silvia. Het gebruik van je in zinsverband op deze manier doe je wanneer je algemene verbanden van het denken, het gedrag en het handelen van mensen vs het gevolg wilt aangeven. Eigen ervaringen maken daar zeker onderdeel van uit. Het is dus niet meer dan attenderen op.

Herhaaldelijk lees ik dat Gwendolyn Raisa's gedachten en motieven respecteert, ze valt haar niet aan en laat haar in haar waarde. Van een SRS aanpraten is totaal geen sprake. Ook ontkent ze niet dat het resultaat van een SRS nogal wisselvallig kan zijn.

Het is maar wat je wil lezen maar dat staat er niet altijd.

Liefs, Daniela

[Gwendolyn]

"Raisa, natuurlijk kan ik alleen jouw wijze woorden beamen. het zijn jouw woorden, is jouw beleving. Ongeacht hoe anderen er over denken, is dat jouw werkelijkheid.

Laat je vooral niet éénzijdig ( mis ) voorlichten. En wees eerlijk tegenover jezelf, wordt de persoon die je bent, en nooit wat een ander wil dat je wordt, of wat je meent dat een ander van je verwacht."

Dat geldt natuurlijk niet alleen voor één persoon, ( maar was mijn reactie op wat ik meende te lezen in het stuk van Raisa ) maar m.i. voor iedere trans, en ik ben de laatste die een ander een kant op wil duwen, daar is niemand bij gebaat.
Het is juist de openheid waarmee mensen op deze en andere besloten trans forums komen dat die personen ook de mogelijkheid heeft om te kunnen reflecteren, hun gedachten bevestigen, of tot nieuwe inzichten te komen. Juist door de interactie met anderen, hun medeleven, betrokkenheid zonder zelfzucht. Wat en hoe men beslist blijft altijd aan die persoon gebonden en voorbehouden.

Zo leer ik dagelijks hoe anderen verschillend het genderdysforie beleven, en hoe ze er mee om gaan. Wij, ( transgenders en met name transseksuelen ) behoren allemaal tot de zelfde verzamel groep, maar zijn net als ieder mens, allemaal stuk voor stuk uniek, dat besef ik meer dan overduidelijk. En heb daar volledige respect voor. Toch zijn er vaak overeenkomsten, vergelijkbare gedachten, belevingen, levens situaties en daar kunnen anderen die mogelijk al eerder het wiel hebben uitgevonden die kennis en wijsheid aandragen, waarmee anderen mogelijk van kunnen profiteren. Of een ander er van profiteert, of het naast zich neer legt is volledig aan die persoon voorbehouden.

liefs
Gwendolyn, ook maar een mens,

Doordenkertje. Je bent pas mens als er een ander mens er is.

[Alexandra]

Het valt me tot nu toe op dat niemand geslachstgemeenschap als reden heeft aangehaald. Dit is voor mij (deels) een zeer belangrijke reden. Ik kan immers geen seks hebben als Vrouw met een Man, zonder een SRS te hebben gehad. Dit is voor mij een heel dwingende behoefte, naast het feit dat ik me geen zorgen meer hoef te maken over die smerige "bobbel" in de broek, en de afschuw van dat ding.

Sinds ik heel jong was probeerde ik het al te verbergen, en speelde het ook na onder de douche, om te zien hoe het was zonder dat slangetje. Dat beviel me wel. Ik durfde ook nooit in een kort zwembroekje te zwemmen, en ik wilde daarom altijd een lange boxer-zwembroek, zodat het niet te zien was. Dus ja, aardig stressvol dat ding. Ik ga het niet missen.

Ik stel me ook al heel lang voor hoe het zou zijn om gepenetreerd te worden. Ik had er altijd wel een gevoel of idee bij hoe het zou kunnen zijn. Ik vroeg het dan na bij vriendinnetjes, en die beaamden precies hoe ik het me voorstelde hoe het zou zijn. Daarnaast mis ik die opening gewoon, het hoort niet dicht te zitten en er hoort geen slangetje aan te bungelen.

Maar het is voor mij ook mentaal en geestelijk. Ik mis gewoon het aspect van gemeenschap, de overgave, de daad zelf en de geborgenheid in de armen van een Man. Tja, zo zie ik het hoor...

En ik zou niet weten hoe dit mogelijk is zonder een SRS.

[Gwendolyn]

Sasha, heb ik dat gedeelte overgeslagen? Je neemt mij de woorden als het ware uit mijn mond. Naast alle andere reeds gedane argumentatie, is het ook voor MIJ zeer zeker de wens om geslacht gemeenschap met een man te hebben. Daar heb je als vrouw gewoon een vagina voor nodig. Hopelijk komt dat er nog van.

Gwendolyn