Klaar voor SRS?

[Eva]

Het heeft geen zin anderen met jezelf te vergelijken en een waardeoordeel (al dan niet vaag) is niet aan de orde. Wat voor de een vreemd is, is voor de ander gewoon het eigen gevoel. Okee?

[Silvia_weg]

het is geen waardeoordeel maar bezorgdheid. Als we allemaal ja nee en amen tegen elkaar zeggen kun je nooit n kritische vraag stellen over de beleving van een ander.

Ik heb het in het verleden vaak gezien. Transen die elkaar naar de mond praten met ernstige gevolgen.

Transitie moet je alles behalve onderschatten vind ik.

[Alexandra]

hoe kan het zijn dat je je totaal geen voorstelling kunt maken op hetzelfde geslacht te vallen terwijl je pre transitie tientallen vriendinnen had...
Klinkt heteronormatief op n bepaalde manier. Nu kun je alleen maar een vrouw worden die op mannen valt. Dus net zo worden als je exvriendinnen?

Ik val al mn hele leven op mannen maar ik ga zelfs flexibeler om met eventuele bigevoelens die ik mogelijk zou hebben dan jij. Het lijkt wel of je de man in jezelf en daarmee zijn voorkeur voor vrouwen in jezelf probeert weg te dringen...

pre transitie niet op mannen vallen en post transitie wel...heel merkwaardig...niets mis mee...zolang je jezelf maar niet voor de gek houdt...

Je klinkt nl soms nogal radicaal in je behoefte fysiek te veranderen ( srs zonder gevoel ) hopelijk verwacht je niet dat je radicaal gaat veranderen qua wensen verlangens en persoonlijkheid.

Je zegt hier echt iets vreemds Sasha en iets waarvan ik vind dat je er beter over na zou moeten denken. Zeggen dat je je niets kunt voorstellen van seksuele relatie van een man en een man of tussen twee vrouwen...dat is echt merkwaardig. Kun je je er niets bij voorstellen omdat je alleen bekend bent met heteroseksuele seks en liefde...?
Dat staat los van je seksuele voorkeur...het is zeer waarschijnlijk dat je post transitie weer op vrouwen valt...als je dan daarom met jezelf in de knoop raakt is het wel iets om nog even dieper over na te denken lijkt me.

ohja en bedenk je ook dat de "buitenwereld" n contact tussen een TS en een man nog vaak ziet als een homoseksueel contact ipv heteroseksueel.

Als dit zo vreemd is, waarom zijn er dan talloze homoseksuele mannen en vrouwen die vóór hun homo-identiteit, seks hebben gehad met het tegenovergestelde geslacht? houden die zich dan nu ook voor de gek? zullen ze leuk vinden om te horen. Je begrijpt dus nog steeds niet dat seksuele voorkeur voortkomt uit een zoektocht naar je identiteit. Het lijkt alsof je denkt dat alles al in steen is gehakt bij geboorte. Nee, een mens leeft, groeit, leert en ontdekt. Tenzij je conservatief bent. "Vreemd" is het alleen als je conservatief denkt, in de trant van: "homoseksualiteit is een ziekte". Als ik zoiets uit jouw pen zou lezen zou ik me niet eens meer verbazen moet ik je eerlijk toegeven.

Wil je hier nu echt een serieus antwoord op? of zit je nu je eigen onzekerheid te projecteren? Je bent nogal vooringenomen. Je kijk heel zwart/wit en reageert ronduit cynisch. Is niet erg hoor, maar zulke reacties (de langspeelplaat die blijft hangen) gaat hooguit vervelen na pakweg 2 jaar transgender forums. Wat wil je dat ik hier op zeg? moet ik gaan vertellen dat ik meerdere malen ben misbruikt en verkracht door meerdere pedofielen in mijn jeugd en dat totaal mijn gevoel voor seksualiteit heeft verwoest? dat ik me verplicht voelde om seks te hebben met mannen en ook met vrouwen? Maar het boeit je toch niets, want je hebt je oordeel al klaar ongeacht of je het weet of niet.

Je kan het mooi verkapt vertellen hoe je over me denkt, maar je reactie(s) ga ik niet eens meer lezen.

Poste restante.

[Silvia_weg]

ook prima...zoek het maar lekker uit dan.

seksuele voorkeur en genderidentiteit staan trouwens wel los van elkaar...

En ja je kunt jezelf natuurlijk voor de gek hebben gehouden al die jaren...dat kan...

maar sluit de deur niet direct... n transitie veroorzaakt verwarring en veel onzekerheden...hou alle opties open...

ik doe dat ook voor mezelf hoor.
ik ben niet aan het projecteren en vind homoseksualiteit zeker geen ziekte....

maar jij bent wel heftig getriggered door wat ik schreef....

omdat je dingen leest zoals jij wilt...interpreteer het eens anders....lees het met onbevooroordeelde ogen...en bekijk jezelf ook eens zo...

voordat je jezelf vastroest in een beeld van jezelf en hoe je moet zijn ...wat je nu wilt...wil je misschien over 2 jaar niet meer...

sluit jezelf niet op in een ideaalbeeld...je bent veranderlijk...ieder mens is dat...

xxx

[Joyce]

Hoi Silvia

Zoals Sasha haar kritiek heeft opgevat, zo heb ik het als onafhankelijke derde ook ervaren.

In een ander topic, wat helaas door de moderators is gesloten, krijg ik duidelijk het gevoel dat jij jezelf als voorbeeld stelt (ideaalbeeld) ten opzichte van anderen. Dat is jou goed recht, alleen laat wat ruimte over voor personen dit de belevenis anders ervaren of er anders mee om gaan. Bekritiseer niet elke gemaakte opmerking.

Ik ben het zeer zeker met je eens dat de transitie een heel moeilijke weg is met de nodige valkuilen en respecteer het dan ook dat je daarvoor wilt waarschuwen, terecht., maar doe dat dan op een wat humanere manier en niet door aan te vallen.

De opgedane ervaringen van iemand is een verworven recht, dat kan je niet afnemen en mag je niet aanvallen. Je kunt slechts wijzen op aanvullingen of het in vergelijk zetten met jou ervaringen zonder aan die van een ander afbreuk te doen. En dat laatste ging hier mis.

Ik vind overigens jou inbreng op dit forum van grote waarde en lees ze graag, dus graag ga zo door.

Liefs Jacinda

[Anon20180501]

Je seksuele voorkeur en geaardheid staat inderdaad los van je genderidentiteit maar slechte ervaringen kunnen daar veel invloed op hebben. Niets vreemds aan. Des te erger en langduriger de nare ervaringen des te langer haar invloed op je seksuele en emotionele ontwikkeling. Het verlies van eigenwaarde, schaamtegevoelens, walgen van seks (zelfs wanneer je er alleen maar aan denkt), afkeer en haatgevoelens tegenover mensen of die met een bepaalde seksuele geaardheid en voorkeur, zelfs een identiteits-crisis kunnen het gevolg zijn, en dan bedoel ik niet een genderidentiteitscrisis maar een verstoord zelfbeeld van je persoonlijkheid en je bestaansrecht .
Vaak komt een combinatie van deze factoren voor die therapeutisch opgelost moeten en dat is een langdurig proces. Oplossen betekent in dergelijke gevallen meestal een plaatsje geven waardoor je, voor zover dat mogelijk is, kan beginnen met een 'normaal' leven op te bouwen. Na-ebben zal het echte altijd blijven doen.

Nadat je alles een plaatsje hebt kunnen geven kom je mentaal tot rust en begin je je eigen ik en je leven te ontwikkelen en te ontplooien. De negatieven en positieve ervaringen die je vanaf dan meemaakt zijn enigszins te vergelijken met de puberteit tijdens welke je gekneed wordt tot wie en wat je bent. Genderidentiteit, geaardheid en voorkeur maken daar onderdeel van uit en dat proces gaat gepaard met twijfels en wisselende uitkomsten die pas op het eind van de rit enigszins stabiliseren.

Ik heb altijd veel gegeven om mijn ex-vrouw maar verliefd ben ik nooit geweest op haar. Ik ben haar gehuwd om haar in bescherming te nemen tov andere die ik verder niet wil noemen. Wat zij meegemaakt heeft heb ik zelf ook meegemaakt toen ik ik 7 en 8 jaar was maar ik ervaarde dat niet als dwang (lwaarom niet leg ik niet uit) en ik had de mogelijkheid 'de daders' te ontwijken. Seksueel ging het goed tussen ons al heb ik al die jaren wel het gevoel gemist dat het zo speciaal maakt. Na mijn scheiding ging ik veel denken aan de jaren voor dat ik huwde en ik wist nog dat ik twijfelde aan mijn (gender)identiteit en geaardheid. Vanaf mijn 11e was ik, zonder dat ik het wist, depressief, ook nog na mijn scheiding en toen ik 2 jaar later in de homo-scene terecht kwam. Ik dacht dat ik homoseksueel was maar net als tijdens mijn huwelijk miste ik die drie jaar het speciale gevoel wat daar normaal gesproken bijhoort. Pas na die drie jaar, toen ik mezelf heb laten opnemen omdat ik het echt allemaal niet meer wist en zwaar overspannen was geworden, kwam er uit dat ik al mijn hele leven zwaar depressief was. Nadat die onderdrukt werd met een anti-depressivum kon ik helder (terug)denken en besefte niet zo lang na het aanslaan dat ik een vrouw was. Dat was een euforisch moment in mijn leven.
Oke, ik accepteerde dat meteen en nadat ik mijn basis weer gestabiliseerd had ben ik 24/7 als vrouw gaan leven. Ik kreeg een vriend waarmee ik maar tijdelijk (4mnd) het bed heb gedeeld maar nooit verliefd op ben geworden tijdens de 4 jaar dat we samen waren. Maar toch dacht ik dat ik heteroseksueel was en dat bleef zo tot ik onlangs voor het eerst in mijn leven verliefd werd op een vrouw. Ik kwam er des achter dat ik biseksueel ben. Het is wel zo dat ik denk dat ik nooit verliefd op een man zal kunnen worden, alleen maar op een vrouw.
Seksueel ben ik dus bi maar lesbisch als het om een relatie gaat. Mijn SRS zit er aan te komen waardoor ik weer nieuwe ervaringen zal kunnen gaan opdoen en misschien wordt dat dan weer een keerpunt in mijn leven waardoor mijn geaardheid en voorkeur zal veranderen. Ik zie het wel, wat komt dat verwelkom ik van harte.

Liefs, Daniela

[Joyce]

Even on topic,

Eigenlijk was ik, hoewel ik het grootste deel van het proces nog moet doorlopen, al jaren geleden gereed voor de SRS.
Heel vaak van die momenten gehad dat ik wenste dat ik een ongeluk kreeg en dat daarbij de handel beneden eraf zou gaan en dan aan een nieuwe situatie aangepast zou worden.
Voor mij is het ook geen vraag meer of ik SRS wil (het is ook geen doel), maar wanneer en liefst zo snel mogelijk. Binnen de transitie is voor mij de SRS de punt op de i, het plaatje is dan af en ben compleet. En het geheel is in overeenstemming met mijn innerlijk

Een tijd terug al zelf aan zelfmedicatie gedaan, en meer dan een half jaar (voordat ik naar de Vu ging) hormonen gebruikt. Alhoewel het geen snoepjes zijn heb ik me nog nooit zo goed gevoeld.
Aanmelding bij de Vu heeft mij doen besluiten het reguliere proces te doorlopen en de hormonen af te bouwen (en uiteindelijk gestopt) – mis ze wel.

{zou het overigens reëel vinden wanneer de leeftijd hoger is dat de wachttijd korter wordt, heb om welke reden dan ook al heel lang gewacht}

Momenteel, gedurende de wachttijd, volg ik logopedie, doe aan ontharen en informeer mijn directe omgeving –stapsgewijs- de indirecte omgeving wil ik wat meer tijd voor nemen omdat mijn werksituatie en dus bestaansrecht hier van afhangt. Dit alles met het doel het beeld te laten kloppen met de RLE fase.
Zit nog wel eens te denken aan een FFS, maar de mega hoge kosten houden mij hiervan af.
Ook denk ik, met mijn vorige ervaringen als achtergrond, toch maar weer zelf hormonen te gaan gebruiken.

Beetje warrig verhaal, maar de pauze is niet zo lang om er een mooi verhaal van te maken.

Liefs Jacinda

[Heleen]

Aanmelding bij de Vu heeft mij doen besluiten het reguliere proces te doorlopen en de hormonen af te bouwen (en uiteindelijk gestopt) – mis ze wel.

Het is voor het VU niet noodzakelijk met de hormonen te stoppen (als dat je beweegreden was).

[Eva]

Kennelijk dringt het tot sommige mensen niet door dat hier veel heel kwetsbare mensen verkeren.
Kennelijk is het hen niet duidelijk dat je daar een tikje prudent mee omgaat.
Inmiddels zijn we Sasha kwijt en ik weet (als moderator) ook niet altijd exact waar ik wel of niet moet ingrijpen. Het is vaak zo verdomd op het randje!

Je kunt mensen kwetsen door ze verrot te schelden, maar je kunt ze veel harder kwetsen door subtiel te doen.
Eerlijk gezegd weet ik het even niet meer. Ik treur om het verlies van een waardevol forumlid.

Hoe groot je gelijk ook is; formuleer het alsjeblieft op een vriendelijke manier.

[Eva]

PS: Als jullie menen dat ik - gezien het bovenstaande - geen goede moderator ben, laat me dat dan weten. Dan kap ik ermee.