Alexandra schreef: ↑15 mar 2017, 15:18
Hoe doen jullie dat... omgaan met je verleden, en dat verwerken?
Ik merk dat ik daar steeds grotere problemen mee heb. Af en toe kan ik het niet verkroppen dat ik vroeger nooit eerder heb gezegd dat ik me niet prettig voelde in een jongenslichaam. Ik heb niet als een meisje kunnen opgroeien, en heb min of meer tot aan mijn 33e alles gemist wat er te missen valt: eerste vriendje, relatie, trouwen, kinderen, huisje boompje, beestje. Naja, misschien wel dat beestje...
Nu ik bijna klaar ben met alles: SRS, ontharen, FFS, zou je zeggen: de wereld ligt voor je open... en toch voel ik dat niet zo. Ik ben vanuit een volwassen mannenlichaam, verhuisd naar een volwassen vrouwenlichaam. Ik ben min of meer wakker geworden in een volwassen vrouwenlichaam. Geen handleiding te vinden... En dat lichaam wordt ook een dagje ouder... de transitie heeft me 7 jaar gekost, waarvan 2.5 jaar vertraging door het VU.
Nu mag ik me verheugen op de 40, enzovoorts... iets waar ik niet echt vrolijk van word... heb continue het gevoel dat ik continue achter de feiten blijf aanlopen.
Maar over dat verleden, hoe krijg je daar vrede mee... tips, ideeën?
Er is al een tijdje niet meer gereageerd in dit topic, maar de gestelde vraag spreekt mij in het bijzonder aan. Ik ben ook benieuwd hoe het inmiddels met je gaat, Alexandra.
Ik heb in ieder geval een soortgelijke moeite met het omgaan met het verleden en ook een soortgelijk verdriet om wat eens was en wat simpelweg had moeten zijn. Als kind en jongvolwassene heb ik ook nooit durven uitspreken dat ik me veel vrouwelijker voelde dan mijn uiterlijk deed vermoeden.
Persoonlijk en in mijn geval geloof ik echter - hoe moeilijk dat ook kan zijn - dat het verdriet nooit weg zal gaan. En dat betekent dat ik het verdriet gewoon wil voelen, wanneer het spontaan omhoog komt. Ik ervaar verdriet op zo'n manier ook als iets moois, omdat het dan heel puur blijft en voortkomt uit een helder inzicht voor wat betreft waar ik naar verlang. Zodra ik er echter bij stil ga staan en ga zitten nadenken over heel het verleden en alles wat ik ben misgelopen, doe ik mezelf tekort. Dan valt het mooie verdriet weg in onderdrukkende en vage depressieve gevoelens, waar ik niets mee kan en die mij niet verder helpen. Er valt niets aan te veranderen. Mijn "mannelijke" verleden beschouw ik bovendien zelfs als een deel van wie ik ben. Ik kan de dertig jaar aan ontwikkeling als jongen/man immers niet zomaar negeren. Hoe graag ik het ook anders had gezien, dat is waar ik het mee moet doen. Ik probeer dus eigenlijk zoveel mogelijk de eenheid in mijn leven en levensgeschiedenis te behouden, qua hoe ik er psychisch mee omga.
Het omgaan met het verleden en er vrede mee vinden, zit hem wat dat betreft volgens mij dus in een combinatie van het verdriet voelen, inzien waar je verlangens liggen, het niet gaan zitten mijmeren erover en het zorgvuldig, maar doortastend gaan voor wat je wilt op dit moment en wat nu haalbaar is, zodat je gevoelens van spijt zich niet verder opbouwen.
Nou goed, ik hoop dat je wat hebt aan deze reacties en hoop dat je die vrede met het verleden vindt! Sterkte.