Sara schreef:Ik heb op zich geen moeite met hokjes/labels, zolang ze maar vaag genoeg zijn om toepasbaar te zijn, maar ook duidelijk genoeg om er nog iets mee te kunnen zeggen. Voor mij zijn crossdresser en travestiet synoniem, dus als ik een model tegenkom waarin deze twee termen als twee verschillende uiteinden worden gezien, loop ik vast
Voor zover ik heb meegekregen, wordt de term 'crossdresser' gebruikt voor wie zich naast het dragen van kleding van het andere, meest vrouwelijke geslacht niet, en 'travestiet' voor wie zich wel opmaken. Al denk ik, dat dit een speciale toepassing is van een Engels/Amerikaans begrip dat strikt genomen precies hetzelfde betekent als het oorspronkelijke Latijnse woord. Maar dat krijg je met al dat (vaak zogenaamde) Engels tegenwoordig. Vaak lijkt zo'n woord meer toe te voegen dan het werkelijk doet.
Los daarvan vind ik het voor mezelf volstrekt irrelevant waar ik mij op enige schaal bevind. Ik ervaar mij als trans, of als T, zoals ik me het liefste noem. Zo sta ik in het leven, ik ben een trans, ik bevind mij tussen identiteiten, maatschappelijke waardebepalingen omtrent mijn geslacht. Dat vind ik voor mijzelf belangrijker dan de vraag, in hoeverre ik dat uitwendig vormgeef. Al was het maar, omdat ik bepaalde kanten van een vrouw na volledige transitie eigenlijk te weinig vrouwelijk vind. Het overviel me laatst dat ik zielsgraag een kind zou willen baren, een kind in mij zou willen voelen groeien, maar dat kan sowieso niet, nog afgezien van mijn leeftijd. Toen ik me dat realiseerde, ging er een verschrikkelijk verdriet door me heen, en dat is nog lang niet weg. Dat zit zo direct onder de oppervlakte, dat ik niet zeker weet, of ik zo'n volledige transitie werkelijk zou kunnen verdragen, eenmaal voltooid. Het kan zijn dat ik dan nog veel erger in dysforie beland. Een eventueel besluit om niet verder te gaan dan verregaande travestie zegt daarmee niets over de echtheid van mijn trans-zijn. Het is dan eerder om me te beschermen tegen zo'n pijnlijk gevoel van onvolkomenheid. Nogmaals, ondanks dat ik pas op zijn vroegst rond mijn 60e überhaupt tot een volledige transitie kan zijn gekomen, op een leeftijd dus waarop normaliter een vrouw geen kind meer baren kan. Dat andere mensen dat niet wezenlijk voor hun vrouw-zijn vinden, is aan hen; daar wil ik verder niet in treden, maar voor mij ligt dat zo. En dat besef heeft zeker bijgedragen aan het voortdurende wegduiken voor mijn eigen situatie, zoals jaren aan de gang is geweest. Ik ben trans, ik ben geen man, ik ben geen vrouw. Dat begin ik nu te leren accepteren, en er dan maar het beste van maken.
