Hoe verder?

Gevoelens die je met de wereld deelt
Plaats reactie
HeartSoul
Berichten: 6
Lid geworden op: 31 aug 2017, 11:07
Gender: Onzeker

Hoe verder?

Bericht door HeartSoul »

Onderstaande schreef ik bij mijn persoonlijke introductie. Ik vroeg me af of er transmannen zijn die dit herkennen.

Ik ben nooit een meisje-meisje geweest. Ik moest huilen toen ik voor het eerst ongesteld werd en mijn ouders zeiden: 'Gefeliciteerd, je bent nu een vrouw.' Dat wilde ik helemaal niet.. Ik snapte niet waarom ik BH's moest gaan dragen. Cupmaat? Weet ik veel, het zit wel toch?
In mijn studententijd heb ik wel heel hard geprobeerd het rollenpatroon van succesvolle studente te volgen. Om geaccepteerd te worden, gezien te worden, erbij te horen. Ik keek heel veel programma's over hoe je kleding moest combineren en hoe je make-up perfect zat. Maar hoe ik ook probeerde de regels toe te passen, op mij werkte het allemaal nét niet. Als ik foto's terugkijk, herken ik mezelf helemaal niet. Ja, ik hoorde erbij, was opeens soort van populair. Mooie vrouw (zag ik toen niet), maar het is iemand anders.

Afgelopen jaar ben ik gaan winkelen op de mannenafdeling. Wat bleek: daar was alles te vinden wat ik al die jaren heb gezocht. Het paste direct en stond perfect, zonder moeite. Eindelijk had ik eens niet het gevoel dat er iets mis was met mijn figuur, omdat de kleding gewoon eens een keer goed zat. Ik ben gaan doen wat ík leuk vond om te doen, ipv wat zou moeten voor een vrouw. Ik hou van met hout en machines werken, techniek, met mijn poten in de klei staan. Ik ga liever een avondje poolen of muziek maken dan dat ik met een vriendin thee drink. Het was een enorme opluchting: ik voel me weer mezelf.

Ik weet alleen niet wat nu de volgende stap is voor mij. Door mijn beperking voel ik me op veel vlakken zwak. Ik raak snel in paniek wat (voor anderen) tot grappige/schattige situaties leidt. Ik kan niet lang sporten, word onhandig als ik moe ben. Op sommige momenten klink ik als een meisje, maar ik voel me momenteel heel ongemakkelijk bij vrouwen. Ik weet niet meer waar ik met hen over moet praten. En ik wil niet alleen maar de steunpilaar voor hen zijn, zoals tot nu toe altijd is geweest. Zelf heb ik ook steun nodig. En daar zit ik vast: steun vind ik bij jongens, maar op wat voor manier dan?
Gwenda
Berichten: 825
Lid geworden op: 06 nov 2016, 18:03
Gender: Trans MtF
Locatie: omg Leiden
Contacteer:

Re: Hoe verder?

Bericht door Gwenda »

Hoi HeartSoul,

Ik ben geen transman, toch voel ik me aangesproken. Als ik in jou verhaal alles omdraai lees ik mijn verhaal. De herkenning is 100%. Ik heb me jaren afgevraagd hoe het nou kwam dat ik geen connectie had en ik op die punten buiten de groep viel.

Groetjes
Gwenda
Anon20190712
Berichten: 959
Lid geworden op: 19 dec 2012, 19:56
Gender: Man

Re: Hoe verder?

Bericht door Anon20190712 »

Voor mij van begin tot eind een heel erg herkenbaar verhaal.
Toen ik eenmaal mezelf had hervonden verliep het contact met vrouwen ook een heel stuk stroever, zij vonden mij 'een van hen' en zelfs degene die wisten van het trans-zijn behandelde me niet anders. Ik voeldeeen enorme kloof, ik kon me niet vinden in hun interesses en kon het niet meer aan om mee te praten over hun sores. Ik wilde niet alleen gebruikt worden als steun zonder nog iets terug te krijgen. En het voelde zo fout dat zij dingen met mij bespraken die ze nooit met andere mannen deelden. Dat contact heeft zich wel weer hersteld sinds m'n transitie, nu is het soort contact volkomen anders.
Maar door wie je dan gesteund wordt? Ik vond in het begin van mn transitie steun bij andere transmannen, maar het was gewoon een vrij eenzame tijd wat dat betreft.
HeartSoul
Berichten: 6
Lid geworden op: 31 aug 2017, 11:07
Gender: Onzeker

Re: Hoe verder?

Bericht door HeartSoul »

Bedankt voor de reacties. Op zich geeft dit ook steun.
Het komt even hard aan, van 'Oké, dit is echt.' maar het maakt wel duidelijk dat ik er op een of andere manier mee bezig moet blijven. Want ik merk hoe meer ik weer in 'de gewone wereld' kom, hoe sneller ik weer geneigd ben om de rol aan te nemen die ik altijd gespeeld heb, juist omdat anderen me zo kennen. Ik krijg het gewoon heel moeilijk over mijn lippen, omdat ik doodsbang ben voor de gevolgen. Wat wordt het contact dan met vrouwelijke vriendinnen? Kunnen mannen me als één van hen zien, in plaats van het meisje waar ze misschien wel verliefd op zijn geweest? Kan ik het zelf aan om met een vrouw te zijn, als ik weet dat ik juist in dat contact zo moeilijk mezelf kan blijven?

Hoe gingen jullie daarmee om? (Gwenda, ook in andersom ;) )
Anon20190712
Berichten: 959
Lid geworden op: 19 dec 2012, 19:56
Gender: Man

Re: Hoe verder?

Bericht door Anon20190712 »

Ook ik was bang voor de gevolgen, en transitie heeft ook gewoon gevolgen op relaties en omgang met mensen. Ik ben al 18 jaar bevriend met 2 vrouwen, beide hadden het wel even moeilijk met de transitie, maar juist door openhartig te zijn en hen te betrekken bij waar ik mee bezig was zijn die vriendschappen overeind gebleven. Ik had het erg moeilijk met dat zij een tijd lang 'de oude ik', die façade, bleven zien, maar hormonen en hoe de buitenwereld tegen me aan begon te kijken hebben ervoor gezorgd dat dat is veranderd. Onze vriendschap is juist sterker geworden. De mannen met wie ik bevriend ben hadden het juist makkelijker met m'n transitie dan de vrouwen. Gingen er meer nuchter mee om, wat heel prettig was.

De twijfel of mensen me wel zien zoals ik werkelijk ben heb ik erg lang gehad, maar er komt een punt waarop dat totaal niet meer speelt. Ook in relaties. Ik val op mannen en had een tijd de angst dat homo's mij nooit zouden accepteren, die angst bleek ongegrond. Als je eenmaal verder in het traject zit dan valt die sociale omgang, met zowel vrouwen als mannen, wel op de plaats. Dan speelt dat hele gendergebeuren totaal geen rol meer, ook niet in relaties, zelfs al zie je fysiek wel dat er 'iets' anders is. Maar de periode tussen uit de kast komen en een aantal maanden hormoongebruik voelde als een soort limbo. Een periode waarin je heel gevoelig bent in sociale omgang, maar waarin het loont een dikke huid te hebben en de mensen om je heen niet af te straffen voor de manier waarop ze omgaan met jou- wat enorm zwaar is.
DeSprinkhaan
Berichten: 23
Lid geworden op: 18 jun 2017, 15:03
Gender: Trans FtM

Re: Hoe verder?

Bericht door DeSprinkhaan »

Hey hoi,

Ik ben een transman, en herken het gedeeltelijk, maar ook véél dingen niet. Ik ben een man, 100%, ik voel me een knul, wil graag een jongenslichaam, ben super blij nu met hormoontherapie, voel me zó veel beter nu ik sociaal als man wordt gezien, etc etc.
En toch... kan ik zó met mijn vriendinnen 's avonds lekker een kopje thee drinken. Ik houd van fantasie/avonturen films, maar zit ook te zwijmelen bij een goed romantisch verhaal/film, ik ben een romanticus van hier tot tokyo. Zacht, vriendelijk, ik houd van een cool zijn, maar zeker ook van elegantie. Ik houd van koken, leuke kleren, kinderen, etc. Één van mijn lievelingskleuren is magenta, verdorie !
Echt het stereotype van een vent, hè?

Maar dat is het hem nou juist. Niet alle mannen zijn erg "mannelijk", en niet alle vrouwen erg "vrouwelijk", en hetzelfde geldt voor transmannen en transvrouwen. En dan heb ik het nog niets eens over androgyne, non-binaire, agender, etc personen.
Mijn beste vriendin (cis-vrouw, 100% zeker), is tussen ons tweeën echt dat "mannelijkste". Sport super veel, dol op gamen, ze gaat de deur niet uit met bloemetjes sokken (ookal kan je de sokken niet zien), meiden dingen heeft ze echt helemaal niets mee. Was altijd een jongensachtig meisje. Pokemon, avonturen, etc etc. En toch echt een vrouw.
Het is eigenlijk dankzij haar dat ik me heb gerealiseerd dat ik echt transgender was, omdat we het over gender-identiteit hadden, en zij echt met duidelijkheid kon zeggen dat ze zich een vrouw voelt, en ik me realiseerde dat hoewel ik "vrouwelijker" ben, dat zó ontzettend niet kon zeggen.

Als ik jou verhaal lees zou ik zeggen. Het kan allebei de kanten op. Je zou zowel een vrouw kunnen zijn die niet in het vrouwelijke stereotype past, als transgender. Dat kan ik echt niet zeggen in jou plaats. Maar hoe voelt het, als je naar jezelf kijkt met het beeld van een vrouw, maar eentje die gewoon lekker die jongenskleding draagt, die gewoon 's avonds leuke dingen doet, die niet van thee houd, en van haar leven geen bh meer wil dragen (misschien net een sport bh), etc etc Voelt dat oké? Of is het van "hell no". En als het "hell no" is, is dat omdat het "niet normaal is", of omdat het "niet jou" is? Als het die laatste is, hardstikke grote kans dat je gewoon een man bent. En dat is helemaal oké.

Succes met je zoektocht naar jezelf ;)
Plaats reactie