Nieuwe chat! Zie dit topic.

Hoe voelt dat nou ? ... ... Zelfverzekerd !

Gevoelens die je met de wereld deelt
Gebruikersavatar
janine2363
Berichten: 1035
Lid geworden op: 30 jul 2016, 18:21
Gender: Vrouw
Locatie: Hasselt

Hoe voelt dat nou ? ... ... Zelfverzekerd !

Bericht door janine2363 »

Nu ik op mijzelf woon en mijn transitie gedaan heb (en als ik niet zo onhandig was, zou ik de foto van mijn badge van mijn werk hier uploaden) voel ik mij goed. Het enige dat mogelijk was minder is, is de kwaliteit van het eten de laatste tijd, maar elke keer als ik in een spiegel kijk heb ik de gelegenheid om tegen de kokkin daarover te klagen.

Ik woon nu in Hasselt een zoals ik het ervaar een zeer trans-vriendelijke stad. Ik ga veel uit, cafe, terras, discotheek, dansschool en hoewel er genoeg mensen zijn die even opkijken want hoewel er toch wel meer transgender mensen zijn, je ziet ze (zelfs in Hasselt) minder vaak in het straatbeeld. Of misschien vergis ik mij hier, en dat de mensen gewoon opkijken omdat ik 1m90 ben en dus zonder competitie de langste vrouw in Hasselt ben.

Ik werd vorig weekend in een cafe aangesproken door een vrouw; Of ik haar vriend met iets kon helpen. Het bleek dat de vriend in kwestie ook een vrouwelijk kant heeft, nog niet wist hoe-of-wat, maar recent als vrouw was uitgegaan en ... ... een heel slechte ervaring had gehad. "Waar ben je dan uitgegaan" vroeg ik. "Charleroi of zo ?" (Charleroi is het Belgische equivalent van "Detroit" voor degenen die de Kentucky Fried Movie kennen, als je de film niet kent, kan je nu raden dat het een "place-not-to-be" is). Grote verbazing; Het was hier in Hasselt, dus hetzelfde Hasselt waar ik al ruim een jaar regelmatig kom, nu met plezier woon en mij eigenlijk niet kan voorstellen dat er iets rottigs gebeurd ...

Of toch ... ? ... Het is misschien een kwestie van perceptie ...

Ruim een maand geleden toen ik op een terras met iemand stond te babbelen, was er inderdaad iemand die wat opmerkingen onze kant opgooide,
dat was een man (natuurlijk, vrouwen gooien namelijk blikken, geen opmerkingen ;-)) maar mannen maken wel eens irritante opmerkingen naar vrouwen in het algemeen, dus ik negeerde het. Tenminste dat probeerde ik, ik had misschien een glas wjin teveel op, maar in ieder geval <klik> mijn hoofd besloot dat ik er genoeg van had. Dus ik loop op dat jong mens af en vertelde hem in niet mis te verstane bewoordingen wat ik ervan vond.

Nu, ik had een glas wijn teveel op, anders had ik mij meteen gerealiseerd wat voor effect ik op hem had, nu was er een vertraging van een paar minuten. Hij was namelijk accuut bang van mij en ik ben echt niet gespierd of zo, wel een (zeer) scherpe tong natuurlijk. Hij deinsde achteruit
van mij (en hij was wel groot en gespierd): "Val mij niet lastig, raak mij niet aan !". Waarop ik zei: "Wel, dan moet je in de eerste plaats mij niet lastig vallen en wat is het wat ik niet mag doen ? <dit> ?" (en ik raakte hem aan). Hij vluchtte weg. Oh my god ... wie was in deze situatie nu eigenlijk de aggressor. Oepsie, dat was ik, want ik was duidelijk, zonder met hem rekening te houden in zijn comfort zone gekomen !

Die realisatie hielp mij want een week daarna, liep ik met een vriend op straat langs een ontmoetings plek van Islamitische jongeren. (Begrijp dit niet verkeerd, het verhaal heeft niks te maken met religie, maar met culturele verschillen) Er hing een trosje op straat. De passage wat blokkerend op een niet te expliciet blokkerende manier, maar je herken zo'n situatie meteen voor wat het is. Intuitief dan, want het is ook niet zo dat ik er bij (of voor) stil sta. "Is dat je vriendje? Klonk het wat schamper". Ook hier de toon was gekozen om wat confronterend te zijn, dat herken je ook meteen, maar dat maakt mij ook niet uit en ik had natuurlijk de situatie van een week eerder in mijn hoofd met het voornemen mijn leven te beteren. Dus ik antwoord gewoon: "Nee hoor, P. is gewoon een goede vriend. Hoe is het hier, alles goed ?" De reactie was niet verwacht, of was er ueberhaupt van hen uit een verwachting ? Het werd wel duidelijk dat hun interesse naar mij uitging als "fenomeen". "Ben jij een man? ... of een vrouw ?" vroeg de woordvoerder van het groepje. "Ik ben een trans-vrouw, maar dat is niet eenvoudig uit te leggen hoor".

Op dat moment veranderde de sfeer merkbaar, meer ontspannen, want hoewel ze het niet zouden toegeven ze wilden toch eigenlijk wel iets van het fenomeen transgender begrijpen. Dat gaf een nieuwe kijk op de "woordvoerder" aan de ene kant is hij de focus van het groepje qua agressie, want hij confronteert mij (of probeert het althans), maar ook de moedigste want hij gaat als enige een gesprek aan. En het was geen onvriendelijk mens, het was alleen wel duidelijk hoe ver ik buiten zijn (culturele) belevingswereld stond. Door met mij te spreken maakten zijn "vrienden" een grapje over hem. Waarop ik zei: "Sorry, ik wil je niet in verlegenheid brengen" en maakte een stapje in zijn richting. Hij onbewustdoet een stapje achteruit zijn comfort zone voor mij als transgender had een radium van precies 2m. Daarbinnen paste ik (nog) niet, maar laatst kwam ik hem nog eens tegen en toen was het al weer een vriendelijke: "Hallo, goede middag" geworden.

Ik ben er redelijk zeker van dat deze situatie op heel veel verschillende manieren had kunnen ontplooien, maar ik had de keuze en de mogelijkheid om (mee) te bepalen hoe het zou gaan. Het enige wat er van mijn kant voor nodig was, was het begrip dat ik als transgender door velen niet begrepen zal zijn en dat ik ervoor open moet staan om een klein beetje uitleg te geven om een eerste contact mogeljik te maken. Het ingredient hier is zelfverzekerdheid. Ik ben wie ik ben dat is een transvrouw. Niks mis mee toch ?

Voor die trans/trav/weeniewa persoon, die dus een mindere ervaring had gehad. Zou die als mij gereageerd hebben, wat zou er gebeurd zijn? Hoe zou hij/zij dat gevoeld hebben?

Voor mij zijn bovenstaande allemaal positieve ervaringen, ondanks dat er wat spanning en strijd is. Maar dat is voor heel veel mensen zo natuurlijk, dat soort situaties is niet specifiek voor transgenders. Het positieve is wat je met zo'n situatie kan doen, gewoon door jezelf te durven zijn.