Marica schreef: ↑29 jun 2018, 08:10
Wat mij vooral tegenviel is dat je aan je lot wordt overgelaten zodra je uit de kast komt, nadat je die stap naar de huisarts hebt gemaakt.
Het probleem is IMHO dat de nadruk nog altijd ligt op de notie van een medische diagnose voor "dysforie" dus binnen het kader van een medische behandeling en dan heb je zoals met "ziekte verschijnselen" het standaard proces van: Wachtlijst, behandeling traject, diagnose, chirurgie. en alles om kosten redene vast gekoppeld aan DBC's en verzekeringen
Voor ziekte verschijnselen, noem b.v. een niersteen wordt je ook aan je lot overgelaten toch, alleen daar is geen psychologisch aspect ?
Transvisie raporteerde in 2016 correct, dat het traject feitelijk zinloos is omdat een enorm aantal transmensen al feitelijk hun transitie gedaan
hadden (de eerste dan toch) in de tijd van aanmelding en eerste intake. Het paard achter de wagen spannen (ik was in die tijd al mijn hormoon
therapie begonnen en was mijn aanmelding voor de geslachts bevestigende chirurgie geaccepteerd en aanbetaald voor ik herinnerd werd aan
mijn intake bij Gent, die i kal weerr vergeten was ...)
Aan de ander kant, als je in Nederland een SGGZ verklaring heb, kan je naar een psycholoog gaan, dus ik vind dan dat het eerder is dat jejezelf
aan het lot overlaat. Er zijn meer wegen naar Rome dan een VUMc traject en als het doel is om een gelukkig mens te worden, dan is het toch
onverstandig om gewoon zelf de hulp te zoeken die je nodig heb.
Binnen het traject zelf is er zoals ik het zie eigenlijk ook geen opvolging. Het traject volgt een medisch protocol dat leunt naar het medische
aspect. Maar dat gaat nergens over indien het doel is een gelukkig mens te worden. Dan heb je vragen over hoe een goede mooi en effectieve
feminisatie te doen. Hoe indien er chirurgie komt dat dat esthetisch mooi is, want dat is essentieel om je goed te voelen, het moet niet gaan
om het weghalen van een probleem, maar om het vinden van schoonheid. Iets wat artsen in het traject in mijn ervaring eigenlijk niet begrijpen
(ik heb met verschillende artsen in verschillende ziekenhuizen gesproken).
Het is, zoals ik het in mijn dagboek schreef wel gelukt om aan mijn endocrinoloog uit te leggen. Ik stelde dat routinematig om de 3 maanden langs
komen niet hetzelfde is als een "opvolging" die betekenis heeft voor mij. Ik heb hulp nodig bij het verwezelijken van mijzelf, niet dsat er wonderen
mogelijk zijn en ik weet zeker dat als ik over 5 jaar terug kijk het is van: "maar maakte ik mij druk over ?!" maar heel eenvoudig het is wat -nu-
in mijn hoofd leeft en dat moet aan de orde zijn bij een opvolging. Het resultaat is dat de endocrinoloog mij nu volledig steunt in mijn op mijn
gevoel aangepaste hormoon therapie, die op geen enkele manier lijkt op wat het medische protocol voorschrijft, maar aan dat protocol heb ik
geen boodschap, aan de kennis en ervaring van de endocrinollog wel.
Om maar aan te geven, er kan wel een goede opvolging zijn, maar als betrokken en meest geintereseerde persoon moet je wel echt duidelijk
aangeven en vragen wat je wilt.
Nou, wees eerlijk, wie op dit forum doet zoiets voor zichzelf ???
Janine