Transitie of geen transitie... Dat is de vraag!?

Gevoelens die je met de wereld deelt
Plaats reactie
Linda78
Berichten: 5
Lid geworden op: 07 jul 2017, 17:09
Gender: Vrouw

Transitie of geen transitie... Dat is de vraag!?

Bericht door Linda78 »

Hoi allemaal!

Sinds mijn laatste bijdrage, nu anderhalf jaar geleden, is er veel gebeurd.
In november 2018 is mijn behandeling bij het VU gestart. Mijn fysieke gezondheid is verbeterd en hiermee ook mijn slaap, concentratie, energie.

Ik ben heel blij dat ik mijn genderdysfore gevoelens deelde met familie, vrienden en uiteindelijk mijn omgeving. Ik heb geen enkele negatieve reactie gekregen. Slechts begrip, interesse, begrip en steun. Hier ben ik ontzettend blij mee!

Ik ben nog niet gestart met mijn sociale transitie. Mijn familie en vrienden hebben wel al met mijn vrouwelijke kant kennis gemaakt. Al voelde dit natuurlijk en bevredigend, er knaagde iets. Een sluimerende onzekerheid, een verborgen twijfel. Lange tijd begreep ik niet wat hiervan de oorzaak was. Natuurlijk zie ik niet de vrouw in de spiegel die ik vanbinnen voel. Mijn baardhaar, mannelijke trekken en stem zijn voor de hand liggende voorbeelden die mij minder passabel maken. Maar ik ben geen puber meer. Al waardeer ik de mening van een ander, deze weerhoudt mij niet om te zijn wie ik ben. Of wil zijn.

Vorige week las ik een artikel over een echtpaar dat ongewenst kinderloos was. Na een 3e mislukte IVF behandeling vroegen ze zich af 'hoe nu verder'? Ondanks hun grote kinderwens was adoptie geen optie. Het ging hen niet alleen om een kinderwens, het ging hen om hun kind.
Ik besefte dat een transitie voor mij voelt als surrogaat. Als het dichtst in de buurt komend. Een transitie maakt mij niet de vrouw die ik ben, maar brengt mij ergens in de buurt ervan. Alle moderne behandelingen zijn fantastisch. Wij zijn bevoorrecht dat wij in een tijdperk en land leven waar transgenders een plek hebben en de medische wetenschap oplossingen en behandelingen biedt.

Mijn twijfel is niet langer meer verborgen. Ik vraag mij serieus af of een transitie mij gelukkig maakt of dat ik ondanks nieuwe mogelijkheden moet leren leven met de beperkingen ervan. Ik heb bovenstaande ook gedeeld met mijn therapeut bij het VU.

Herken jij je in mijn relaas? Graag ontvang ik jouw ervaring, gedachten, twijfel, advies... Mag openbaar op in een PB.

Alvast bedankt voor je reactie!

Liefs!
Anon20200101
Berichten: 1108
Lid geworden op: 23 jan 2019, 10:52
Gender: ———

Re: Transitie of geen transitie... Dat is de vraag!?

Bericht door Anon20200101 »

Hoi Linda, ik herken veel van wat je schrijft.
Vooral het stukje "surrogaat" resoneert sterk bij mij.

Hopelijk heb je wat aan mijn verhaal.

Ik ook ben me zeer bewust van "surrogaat", wat in veel opzichten (voornamelijk het medisch/fysieke) de transitie is.
Maar dit surrogaat is tegelijkertijd voor mij een oneindigheid veel meer voldoening gevend dan het alternatief; "blijven zitten waar je zit".

Ik ben overigens een ander pad gewandeld dan jij hebt gedaan.
Ik ben eerst begonnen met de sociale transitie (toen zelfs nog naamloos, pas 2 maanden later, in een "phoenix from the flames" moment in m'n leven, heb ik m'n naam gekozen), en heb terwijl ik onderweg was naar m'n eerste therapiesessie besloten om "full time" (Real Life Experience, zoals dat genoemd wordt) te gaan, en me vanaf die dag volledig als vrouw te presenteren.

Bij mij kwam het zelfvertrouwen (dat had ik voorheen niet) toen ik mijzelf durfde te aanvaarden en accepteren als een transvrouw.
Vanuit dat zelfvertrouwen kon ik, al had ik nog een lichte baardgroei (nooit veel gezichtsbeharing head, yay), en een mannenstem, en een gaandeweg beterwordende loop en houding, mijzelf al als vrouw presenteren. Met als resultaat, een met de dag groeiend zelfbeeld en zelfvertrouwen, en zelfwaardering (zelfs zelfliefde).
Kijk naar het verschil hierin: ik had voorheen een spiegeltje in de badkamer, en keek daar in principe alleen maar in om te zien of ik nog spinazie tussen de tanden had; de dag na dat "phoenix from the flames" moment, heb ik een fullsize gedecoreerde spiegel gekocht voor in de slaapkamer om mijzelf in te kunnen/mogen/willen zien, en als ik mezelf in de spiegel zag dan kwam automatisch een glimlach naar voren.

En ik ben pas na gestelde diagnose met het medische traject begonnen (in volgorde laser+hormonen met een maand verschil tegelijkertijd begonnen, en na 12 maanden en 10 dagen HRT heb ik de SRS ondergaan, en ergens komend jaar wordt FFS ingepland.

Maar voordat ik met het medische traject begonnen was, en ondanks dat ik me niet bijzonder passabel vind, kreeg ik in winkels al regelmatig "oh, ik wist niet dat je trans bent, ik had dat niet gezien", als ik uitleg gaf over waarom ik hulp nodig had met iets in de winkel. Of dat vrienden mij meer vrouw vinden dan een andere gezamelijke transvriendin die lichamelijk veel moeite heeft gedaan om zoveel mogelijk vrouwelijk over te komen. Vrouw vs vrouwelijk.

Waarom ik vertel aan anderen dat ik transgender ben? Ik kan toch ook gewoon "zijn", en desgevraagd uitleg geven?
Ik denk dat dit voornamelijk 'trots' is; ik durf te zijn wie ik ben, en deel die trots graag. Ongeacht hoe ongemakkelijk dat ook kan zijn, en hoe ongemakkelijk mijn omgeving daarmee kan zijn.

Voor mij is die hele transitie vooral mentaal en sociaal, en is het fysieke deel "maar" de kers op de taart, al is het medische deel meteen OOK een extreem belangrijk onderdeel van het passabel zijn en het verlagen van de dysforia.

Zoveel van m'n vrienden en familie waren doodsbenauwd en nerveus voor mijn SRS; "doet dat niet pijn, weet je het zeker, maar wat als het fout gaat, is het niet hartstikke moeilijk, ben je niet bang", maar voor mij was het letterlijk en figuurlijk "maar" een hokje wat ik aanvinkte.

Ik gebruikte daarvoor een (vind ik) mooie analogie; stel je koopt je eerste huis... En door te simplificeren, kom je uit op dat er twee belangrijke momenten zijn; het zetten van de handtekening, en het krijgen van de sleutel.
Welke van die twee is symbolischer, en welk van die twee is ingrijpender? Voor mij is het zetten van de handtekening het belangrijkere moment, het "ervoor gaan", met overtuiging, het 'commitment' maken. En in vergelijking is de SRS "slechts" het ontvangen van de sleutel.
Maar ik denk dat ik met deze gedachtegang wat alleen sta. Ook binnen mijn trans vriendenkring. Ik krijg veel "vraagtekens" terug, maar ook wel bewondering.

Het fysieke deel, ja.. Het maakt ons in ieder geval meer passabel, we kunnen ineens die bikini aan zonder dat we negatief of positief opvallen; we zijn voor de buitenwereld dan gewoon een vrouw.
Fysiologisch was ik en blijf ik in een mannenlichaam wonen tot dat ik sterf, maar 'for all intents and purposes' ben ik een vrouw.

Een mooi voorbeeld misschien, een paar maanden geleden was ik bij de huisarts voor een longfunctietest nav een vreemde opmerking van de specialist bij de thoraxfoto die ik nodig had voor de SRS, dat de beeldvorming COPD zou kunnen suggereren.
Net voor het afnemen van die longfunctietest zag ik m'n huisarts heel veel moeite hebben met het stellen van een, voor haar, moeilijke vraag. En ik wist al wat ze ging vragen voordat ze dit kon doen, dus nam ik haar die hete aardappel uit de hand.
Ja, ik ben wettelijk een vrouw, maar bij het uitvoeren van een test als deze moet ik "M" bij m'n testresultaten zien, want als "V" zouden mijn testresultaten volledig abnormaal zijn.
Ik heb geen moeite met die gedachte, maar ik kan me voorstellen (getuige ook de moeite die mijn huisarts met die vraag had), dat anderen hier wel degelijk aanstoot aan kunnen nemen.
Wolfy_girl
Berichten: 361
Lid geworden op: 10 sep 2018, 17:54
Gender: Trans MtF
Locatie: Twente

Re: Transitie of geen transitie... Dat is de vraag!?

Bericht door Wolfy_girl »

Ik kan me er goed in vinden. Ik weet heel goed dat ik waarschijnlijk nooit helemaal tevreden zal zijn; ik zal nooit dat moment van "gender euforie" hebben waarbij ik me echt 100% op mijn plek voel met mijn lichaam. Er is simpelweg teveel tijd verstrekt en in die tijd heeft testosteron zijn schade achtergelaten. Ik ben gigantisch blij met de mogelijkheden die we hebben als transgenders, met name omdat dit voor mij het enige is dat me nog een *beetje* hoop geeft. Dat klinkt waarschijnlijk dramatisch, maar zo ervaar ik het wel.

De optie die ik nu heb is om te leven als mannelijke vrouw. Veel andere opties heb ik niet. Als ik vrienden spreek, zeggen ze dat ik er prima mee door kom als vrouw, maar als ik dan in het openbaar of aan de telefoon geklokt wordt als trangender valt die droom meteen in duigen. Dus hun (vriendelijk bedoelde) woorden neem ik ook niet meer zo serieus. Het lijkt me iets makkelijker als je je transgender zijn volledig omarmt en er trots op bent, maar als iemand mij aanspreekt met "hey jij bent transgender" of iets dergelijks is het contact van mijn kant snel verbroken. Ik denk dat ik mezelf dan alleen maar nog meer ga haten als ik dat niet doe.
Laatst gewijzigd door Wolfy_girl op 15 feb 2019, 01:24, 1 keer totaal gewijzigd.
Anon20200101
Berichten: 1108
Lid geworden op: 23 jan 2019, 10:52
Gender: ———

Re: Transitie of geen transitie... Dat is de vraag!?

Bericht door Anon20200101 »

Wolfy_girl schreef: 15 feb 2019, 01:18 Ik kan me er goed in vinden. Ik weet heel goed dat ik waarschijnlijk nooit helemaal tevreden zal zijn; ik zal nooit dat moment van "gender euforie" hebben waarbij ik me echt 100% op mijn plek voel met mijn lichaam. Er is simpelweg teveel tijd verstrekt en in die tijd heeft testosteron zijn schade achtergelaten. Ik ben gigantisch blij met de mogelijkheden die we hebben als transgenders, met name omdat dit voor mij het enige is dat me nog een *beetje* hoop geeft. Dat klinkt waarschijnlijk dramatisch, maar zo ervaar ik het wel.

De optie die ik nu heb is om te leven als mannelijke vrouw. Veel andere opties heb ik niet. Als ik vrienden spreek, zeggen ze dat ik er prima mee door kom als vrouw, maar als ik dan in het openbaar of aan de telefoon geklokt wordt als trangender valt die droom meteen in duigen. Dus hun (vriendelijke bedoelde) woorden neem ik ook niet meer zo serieus. Het lijkt me iets makkelijker als je je transgender zijn volledig omarmt en er trots op bent, maar als iemand mij aanspreekt met "hey jij bent transgender" of iets dergelijks is het contact van mijn kant snel verbroken. Ik denk dat ik mezelf dan alleen maar nog meer ga haten als ik dat niet doe.
:hug2:
Eva
Beheerder
Berichten: 6805
Lid geworden op: 25 mar 2012, 11:00
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: zij/haar
Locatie: Etten-Leur

Re: Transitie of geen transitie... Dat is de vraag!?

Bericht door Eva »

Passabiliteit, daar draait het - denk ik - wel een beetje om. Voor de meesten van ons heeft dat tijd nodig. De HRT doet zijn werk, al moet je daar geen al te hoge verwachtingen van hebben. Sommige dingen blijven. De telefoon blijft voor mij een verraderlijk ding. Het verknoeit bepaalde frequenties en ik word meestal weer gemeneerd via dat ding.
Maar ook in de dagelijkse praktijk. Héél klein voorbeeld, gisteren. Ik sta voor de kassa van een supermarkt. De dame aan de andere kant heeft gezien dat er een vrouw aankwam. Toen ik iets zei keek ze plotseling op. Was dat omdat ze een vrouw had gezien, maar plots een man hoorde?

Ik heb ook logopedie gedaan, maar perfect wordt het niet. Een moment als gisteren beeld ik me misschien in. Misschien, maar ik zal dat de rest van mijn leven blijven ervaren.

Maar dan. Indertijd heb ik de beslissing genomen om ‘om te gaan’. Ik ben niet over een nacht ijs gegaan. Had ik nog tientallen jaren door kunnen leven als man? Niet langer in staat de dysforie te onderdrukken? Altijd op mijn hoede moeten blijven om niet door de mand te vallen? Want ik denk dat ik niet de enige was die half-bewust sommige dingen, handelingen, gedrag vermeed omdat dit ‘verdacht’ zou kunnen zijn? Het nooit écht gezien te worden als een ‘echte’ man.
Ja, ik was een laatbloeier. Ik had dat te lang ervaren. Dat niet serieus worden genomen.

Nogmaals, honderd procent passabel is voor mij niet weggelegd. Maar langer doorgaan in een vermomming? Ik had dat niet kunnen opbrengen.
All great truths begin as blasphemies. (George Bernard Shaw)
Marica
Berichten: 2917
Lid geworden op: 31 mei 2018, 15:57
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: zij/haar
Locatie: Woubrugge
Contacteer:

Re: Transitie of geen transitie... Dat is de vraag!?

Bericht door Marica »

@LauraHeleneN
Het fysieke deel, ja.. Het maakt ons in ieder geval meer passabel, we kunnen ineens die bikini aan zonder dat we negatief of positief opvallen; we zijn voor de buitenwereld dan gewoon een vrouw.
Fysiologisch was ik en blijf ik in een mannenlichaam wonen tot dat ik sterf, maar 'for all intents and purposes' ben ik een vrouw.
Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik dit las. Het geeft voor mij zo treffend weer waar mijn dysforie het sterkst is. Daarom moet ik wel in transitie incl SRS om de rest van mijn leven een stuk prettiger te kunnen leven.
Gewoon als mijzelf, een vrouw met wat mannelijke dingetjes zoals brede schouders, en mannenhanden. Ik ben nu een jaar verder in RLE, en de euforie over mijn coming out is behoorlijk getemperd. Ik zie dat de wereld er nog niet echt klaar voor is, en er nog een hoop werk verzet moet worden.

Maar terug naar mijn oude leven, NOOIT VAN MIJN LEVEN :naughty:
ImageJeg er Marica, jeg er en Lastebilsjåfør og Norge gal :)
Linda78
Berichten: 5
Lid geworden op: 07 jul 2017, 17:09
Gender: Vrouw

Re: Transitie of geen transitie... Dat is de vraag!?

Bericht door Linda78 »

Bedankt voor jullie reacties en een kijkje in jullie gevoelswereld!
Het voelt als een steun te lezen dat ik niet de enige ben met deze twijfels en gedachten.

Ik ben met jullie eens dat ik niet terug wil. Voor mij hoort hier ook bij 'terug in de kast'. Het voelt al als een verlossing dat mijn familie en vrienden nu mijn ware 'IK' kennen. Door 'uit de kast' te komen heb ik lagen van schaamte, van zelfontkenning, van zelfverloochening losgelaten. Los van mijn présence, is mijn 'IK' al getransformeerd.

Als denker denk ik dat ik met denken het ervaren kan vervangen. Maar door ervaren leer je het onbekende kennen. Denk ik...
Ik heb geen idee hoe mijn proces er uit gaat zien, maar ik heb er vertrouwen in dat ik op het juiste moment de juiste keuze maak.
Anon20200101
Berichten: 1108
Lid geworden op: 23 jan 2019, 10:52
Gender: ———

Re: Transitie of geen transitie... Dat is de vraag!?

Bericht door Anon20200101 »

Linda78 schreef: 20 feb 2019, 16:23 Los van mijn présence, is mijn 'IK' al getransformeerd.
Dat gevoel had ik ook heel sterk toen ik net uit de kast kwam.
Ik heb het gedurfd, had mezelf eindelijk geaccepteerd zoals ik ben, heb mezelf omarmd. En daarna, was eigenlijk de rest "alleen nog maar" puntjes op de I zetten. Of dat nu ging over voor het eerst als vrouw de supermarkt instappen, of mijn geslachtsoperatie.
De echte transformatie vond plaats op dat moment van die zelf-acceptatie.

Ik ben zo blij voor je, dat je nu dit proces in gaat, wat er ook uit komt, en welke keuzes je ook maakt. <3
janine2363
Berichten: 1034
Lid geworden op: 30 jul 2016, 18:21
Gender: Vrouw
Locatie: Hasselt

Re: Transitie of geen transitie... Dat is de vraag!?

Bericht door janine2363 »

Linda78 schreef: 20 feb 2019, 16:23 Ik ben met jullie eens dat ik niet terug wil. Voor mij hoort hier ook bij 'terug in de kast'.
Ik heb "transitie" eens omschreven als een oversteek van de ene naar de andere -zelfde- kant. In mijn beleving heb jij een transitie gemaakt, iets wat je deelt met velen, ook niet transmensen, je hebt iets fundamenteels over jezelf geleerd en een manier gevonden om als jezelf te leven.

Jezelf zijn is meer als binair man-vrouw, je kan net zo goed halverwege zitten en willen leven, zijn, meer volgens een innerlijk vrouwelijk kompas en daar meer aan hebben dan aan een vrouwelijk uiterlijk (cis vrouwen met een mannelijk uiterlijk inbegrepen)

Ik heb mijn geslachtsbevestigende chirurgie gedaan toen ik een manier had gevonden om van mijn dysforie af te zijn, de beperkingen accepterend, om vervolgens gewoon zonder gevoel van dwang en noodzaak voor de chirurgie te kiezen omdat ik denk dat het wel het goede pad voor mij is. Ik kan mij situaties voorstellen waar ik anders gekozen zou hebben
Plaats reactie