Wat opvalt is dat pas aan het einde van mijn diagnostische fase "de waarheid" aan het licht komt. Het diagnostische proces heeft me flink aan het denken gezet en vorige keer dat ik mijn psychologe sprak, kwam onderstaande overdenking in al zijn kwetsbaarheid naar boven.
Vrouw zijn brengt in mij geweldig geluksgevoel naar boven, vergelijkbaar met een endorfine eruptie. Alles bruist in mijn lichaam en ik ben totaal in balans met mezelf. Mijn huisarts had het vorig jaar goed gezien, een gesprek met een genderpsycholoog zou best wel eens kunnen helpen om mij dichter bij mijn innerlijke (lees intrinsieke) gevoel te kunnen brengen.
De afgelopen gesprekken heb ik mezelf echt helemaal open durven geven en heb diep vanuit mijn hart gesproken. Het waren emotionele gesprekken, waar regelmatig de tranen over mijn wangen rolde. Ik zei tegen m'n psych dat ik het mooi vind dat we in NL een zorgstelsel hebben wat er ook in voorziet, dat mensen zich gelukkig mogen voelen als zij van mening zijn in het verkeerde lichaam te zijn geboren. In NL laten ze ons soort gelukkig niet bungelen en aan hun lot over met "het gaat allemaal wel weer over". Ik heb de afgelopen jaren dan ook grote waardering / bewondering gekregen voor de genderzorg.
Los van het feit dat deze mogelijkheid geboden wordt, heb ik me bij iedere stap die ik in mijn proces heb gezet, steeds afgevraagd "is dit echt zoals ik het voel en wordt ik meer gelukkig dan nu?" Een aantal stapjes ben ik ook echt meer gelukkig van geworden, maar had ook de nodige scepsis. De zorg biedt zich aan en als jij JA zegt, zal men je helpen.
Mijn psych heeft overduidelijk vastgesteld dat er sprake is van genderdysforie. Daar ben ik het absoluut mee eens, maar had tegelijkertijd sterke twijfels of HRT en een geslachtsverandering mij dichterbij mijn innerlijke zouden brengen en meer gelukkig zouden maken dan ik nu ben. De balans die ik in mijn leven heb, heb ik o.a. te danken aan mijn hormoonhuishouding. Testosteron heeft mij gemaakt tot een evenwichtig persoon en daadkrachtig persoon. Of dit evenwicht bij een evt. overstap op oestrogeen ook nog aanwezig zo zijn, had ik sterke bedenkingen bij en of ik er dus echt gelukkiger van zou worden, twijfelde ik sterk aan.
Verder heb ik lang nagedacht over de vraag "hoe zie ik mezelf nu eigenlijk?" Uiteindelijk durf ik te stellen dat, ik geboren ben als man en me een man voel. Ik heb geen aversie naar mijn geslachtsdeel en ik val overduidelijk op vrouwen. Als man is mijn diepste wens, om in volle overgave een vrouw te mogen beminnen en van te kunnen houden. Mijn uiterlijke vertoont veel overeenstemming met die van een vrouw en dat maakt het vinden van een partner er natuurlijk niet makkelijker op, maar is een transitie dan een middel waarmee ik sneller bij mijn diepst wens zal komen?
Het antwoord was op beide vragen was nee. Ik denk niet gelukkiger te worden van HRT en met een geslachtsverandering wordt het beminnen van een vrouw meer een platonische aangelegenheid.
Ik heb de afgelopen maanden veel gelezen en me hier en daar in een discussie gemengd, maar ik kan jullie in volle overgave melden, Ik ben gelukkig als man, met een vrouwelijk uiterlijk.
Mijn transitie traject houdt dus op, voordat het goed en wel begonnen is. Wat ik wel heel graag zou willen is geen gezichtsbeharing en een hogere stem. (het liefst zou ik helemaal geen haar op mijn lichaam willen hebben
) Natuurlijk had ik ook een weelderige haarbos willen hebben, maar met veel plezier draag ik altijd en overal een pruik en wat ik er tot dusver van heb gezien, zit je haar met een pruik doorgaans ook beter.
Dus lieve vrienden, ik blijf mijn droom verder leven zoals het nu is en zal er ongetwijfeld met enige regelmaat aan terugdenken, hoe mooi het leven zou zijn geweest als vrouw. Voor mij is de winst onvoldoende om deze weg in te slaan, waar vele van jullie wel zijn ingeslagen. Respect en bewondering voor jullie, maar ik leg me er verder bij neer. De man in mij biedt me meer kansen.
Mijn inbreng aan dit forum zal zich waarschijnlijk beperken tot wat foto's waaruit jullie mijn ontwikkeling, zonder hormonen en ingrepen kunnen aflezen.