Re: soms wil ik me even verstoppen
Geplaatst: 09 jan 2020, 15:24
Ik kan Marielle ook echt aanraden om een keer een bijeenkomst van Transvisie-(H)erkenning bij te wonen. De eerstvolgende is in Utrecht, in februari:
zaterdag 8 februari a.s.
10.30 - 13.00 uur voor partners
14.00 - 16.30 voor ouders en andere familieleden
Mijn vrouw heeft daar veel herkenning gevonden. Het was voor haar vooral fijn om te zien dat er veel meer mensen zijn, die met hetzelfde worstelen. En Marielle staat daar in het middelpunt, jij niet, dat is ook wel een keer fijn.
Meestal als het beest eenmaal los is, dan laat het zich niet meer temmen. Veel met elkaar blijven praten, elkaar blijven voelen.
Je zult zien dat wat jullie altijd heeft gebonden, dat dat gewoon blijft bestaan. De bottomvraag is denk ik uiteindelijk: kan Marielle leven met een vrouw? Zou zij hand in hand met jou over straat kunnen lopen? Zou ze tegen je aan kunnen liggen? Welke affectie is voor haar mogelijk?
En hoe sta jij daarin?
Jullie hebben echt nog heel veel tijd om dat samen te ontdekken. Wees zo open mogelijk. Als er een ding niet nodig is, dan is dat schaamte; je bent nou eenmaal zo.
Bij ons is er erg weinig veranderd uiteindelijk. Mijn vrouw geniet meer van mijn lichaam nu, ikzelf ook, dus dat zal wel terecht zijn. De seks is wel een tijd weggeweest tijdens de transitie. Seks was voor mij vaak pijnlijk met de testosterononderdrukker, en zij vond het moeilijk om mij als man te zien, terwijl ze zo haar best deed om me als vrouw te bekijken. Maar knuffelen, dat zijn we altijd blijven doen.
Nu is de seks trouwens weer prima, al is mijn potentie nooit meer teruggekeerd zoals vroeger. Maar goed, daar ben ik ook blij om, ik vond het maar niks al die seksdwang.
Overigens blijf ik erbij, maar ik geloof dat ik vrij eenzaam ben hierin, dat het een lang proces is, maar dat er maar weinig verandert door je transitie; het is voornamelijk je buitenkant.
zaterdag 8 februari a.s.
10.30 - 13.00 uur voor partners
14.00 - 16.30 voor ouders en andere familieleden
Mijn vrouw heeft daar veel herkenning gevonden. Het was voor haar vooral fijn om te zien dat er veel meer mensen zijn, die met hetzelfde worstelen. En Marielle staat daar in het middelpunt, jij niet, dat is ook wel een keer fijn.
Meestal als het beest eenmaal los is, dan laat het zich niet meer temmen. Veel met elkaar blijven praten, elkaar blijven voelen.
Je zult zien dat wat jullie altijd heeft gebonden, dat dat gewoon blijft bestaan. De bottomvraag is denk ik uiteindelijk: kan Marielle leven met een vrouw? Zou zij hand in hand met jou over straat kunnen lopen? Zou ze tegen je aan kunnen liggen? Welke affectie is voor haar mogelijk?
En hoe sta jij daarin?
Jullie hebben echt nog heel veel tijd om dat samen te ontdekken. Wees zo open mogelijk. Als er een ding niet nodig is, dan is dat schaamte; je bent nou eenmaal zo.
Bij ons is er erg weinig veranderd uiteindelijk. Mijn vrouw geniet meer van mijn lichaam nu, ikzelf ook, dus dat zal wel terecht zijn. De seks is wel een tijd weggeweest tijdens de transitie. Seks was voor mij vaak pijnlijk met de testosterononderdrukker, en zij vond het moeilijk om mij als man te zien, terwijl ze zo haar best deed om me als vrouw te bekijken. Maar knuffelen, dat zijn we altijd blijven doen.
Nu is de seks trouwens weer prima, al is mijn potentie nooit meer teruggekeerd zoals vroeger. Maar goed, daar ben ik ook blij om, ik vond het maar niks al die seksdwang.
Overigens blijf ik erbij, maar ik geloof dat ik vrij eenzaam ben hierin, dat het een lang proces is, maar dat er maar weinig verandert door je transitie; het is voornamelijk je buitenkant.