Welke oneliners gebruik jij bij het horen van foute opmerkingen?
Geplaatst: 03 mar 2020, 12:30
Van de week kwam een kennisje bij me op visite. De huisarts, de praktijkpsycholoog en psycholoog niet meegerekend was ze de zesde waar ik aan vertelde geen homoseksueel maar transgender te zijn. Ze zei: “O, daar schrik ik niet van. Daar ben ik ook te nuchter voor.” Haar reactie leek daarmee goed te zijn. Toch kwamen er ook vervelende dingetjes, zoals “Je kunt het altijd aan transgenders zien dat ze een man geweest zijn” en “Soms zie je slecht opgetuigde kerstbomen op straat lopen”. Ik reageerde met: “Er zijn juist veel transgenders waar je anders graag op zou willen lijken, hoor.” Later dacht ik er steeds weer over na en vroeg me af: wat had ik beter kunnen zeggen? Hoe kun je het beste reageren? Kun je überhaupt goed reageren?
Ik heb in mijn leven heel veel met homofobie moeten dealen, ben vaak gediscrimineerd (niet alleen op school en straat, maar ook op de werkvloer en zelfs tijdens sollicitatiegesprekken) en in elkaar geslagen, gespuugd en noem het allemaal maar op. Ik weet dus hoe verrot mensen kunnen reageren op mijn feminiene uiterlijk en gedrag. Toch voelt het alsof ik — nu ik er voor mezelf niet langer omheen kan dat ik gewoon transgender ben — opnieuw moet uitvinden hoe je het beste op foute opmerkingen reageert.
Ik heb het nu aan bijna twee handjes vol mensen verteld en de reacties lopen erg uiteen. De professionals reageerden (vanzelfsprekend?) professioneel, mijn omgeving heel erg gemixt.
De eerste vriendin waar ik het aan vertelde dat ik spijt heb dat ik 20 jaar geleden mijn transitie niet heb doorgezet, reageerde met “Dan had je nu vast niet gelukkiger geweest”. Niet alleen is dit een domme conclusie, simpelweg omdat niemand hier het antwoord op heeft, ze ontkende hiermee tevens mijn transgender-zijn. Ze zei letterlijk dat ik voor haar “gewoon homo” zou blijven en als ik nu wel de transitie zou doorzetten, ik een “omgebouwde homo” zou zijn. Ik had een enorme kater van dit zeer korte gesprek. Zeer kort, want niet veel later na mijn coming-out vertrok ze. En heb ik haar niet meer gezien (morgen 7 weken geleden voor het laatst) en nog maar sporadisch gesproken.
Omdat het zo hoog zat, vertelde ik het de volgende dag aan vriendin numero 2. Zij reageerde met: “Nou, dan heb ik vanaf nu een vriendin in plaats van een vriend, hoe wil je dat ik je noem?”. Ze reageerde heel begripvol en we hebben nog altijd dagelijks contact. We zijn afgelopen zaterdag zelfs make-up gaan shoppen.
Vriendin numero 3 vroeg zich af of het “geen fase” is (huh, een fase die 20 jaar duurt?) en of ik niet “gewoon in de war” ben, omdat ik volgens haar “niet weet wat ik wil”. Verder reageerde ze wel goed, door te zeggen dat ik met mijn 35 jaar niet te oud ben om alsnog in transitie te gaan. Ze moedigde het echt aan om naar de huisarts te gaan. Maar ook haar heb ik net als vriendin numero 1 niet meer gezien (vandaag precies 6 weken geleden voor het laatst) en de appjes werden steeds korter en nu is het al een paar weken stil.
Kennis numero 1 (die ik al heel mijn leven ken) reageerde met “Niets gek aan toch?”, “Ik heb je altijd als meisje gezien”, “Je wordt vast een mooie vrouw”, “Gewoon doen, hoor”.
Kennis numero 2 reageerde dus met “O, daar schrik ik niet van. Daar ben ik ook te nuchter voor.” Maar had ondertussen wel haar bedenkingen over hoe ik er straks uit zal zien. Volgens haar kon je het aan de meeste transgenders zien en gebruikte daarbij de verkeerde woorden. Zo had ze het dus over slecht geklede transvrouwen als in “slecht opgetuigde kerstbomen”.
Mijn moeder, waar ik — o.a. door haar angststoornis en eeuwig durende depressies — altijd een moeizame relatie mee heb gehad en nu een half jaar geen contact mee heb, belde me gisteren op. Ze wilde iets belangrijks weggooien en vroeg of ik het wilde hebben. Dus toen ben ik het gaan ophalen. Ik vertelde meteen dat ik me alsnog heb aangemeld en dus in transitie wil gaan. Ze reageerde zoals verwacht: vol begrip en acceptatie. Mijn moeder heeft nooit een ding gemaakt van mijn transgender-zijn. Ze zei bijvoorbeeld: “Als je denkt dat je er gelukkiger van wordt, dan moet je het doen”, “Je hebt het eigenlijk altijd geweten dat je geen homo bent, maar volledig vrouw wilt zijn”, “Je hebt zo’n fijn gezicht, dus je gaat er vast mooi uitzien” en ga zo maar door.
Al met al merk ik nu al dat je als transgender duidelijk heel andere dingen te horen krijgt dan wanneer je homoseksueel bent. Bij homoseksualiteit is er natuurlijk ook nog veel onbegrip en discriminatie, maar transgenderisme is echt nog een heel vaag iets voor de meeste mensen. Dat is in ieder geval hoe ik het tot nu toe heb ervaren.
Dat ik nu 2 van de 3 vriendinnen al weken niet meer spreek, vind ik best zorgelijk. Ik vertelde het aan mijn psycholoog, die mij vroeg of ik er bang of boos van word. Geen van beiden eigenlijk, ik ben alleen maar hartstikke verbaasd. Verbaasd dat ze nu geen contact meer met me zoeken, verbaasd dat ik ze zo ontiegelijk verkeerd heb ingeschat, verbaasd dat homoseksualiteit nooit een ding voor ze was maar mijn transgender-zijn blijkbaar een brug te ver is. Maar ik heb ook meteen voor mezelf besloten: ik ga er niet om rouwen als dit soort ‘vriendschappen’ sterven.
Dit is een veel te lang verhaal geworden dat ik graag van me af wilde schrijven, vooral omdat ik benieuwd ben naar jullie ervaringen. Wat waren de meest opvallende reacties van jullie familie, vrienden, kennissen en collega’s? En hoe reageerde je erop? Lukt het je om er ‘goed’ op te reageren? Hoe leerde je er beter op te reageren?
Kortom: ik weet dat iedere situatie anders is en dat je steeds weer anders reageert, maar gebruik(t)en jullie oneliners om de ander op zijn of haar plek te zetten?
Ik heb in mijn leven heel veel met homofobie moeten dealen, ben vaak gediscrimineerd (niet alleen op school en straat, maar ook op de werkvloer en zelfs tijdens sollicitatiegesprekken) en in elkaar geslagen, gespuugd en noem het allemaal maar op. Ik weet dus hoe verrot mensen kunnen reageren op mijn feminiene uiterlijk en gedrag. Toch voelt het alsof ik — nu ik er voor mezelf niet langer omheen kan dat ik gewoon transgender ben — opnieuw moet uitvinden hoe je het beste op foute opmerkingen reageert.
Ik heb het nu aan bijna twee handjes vol mensen verteld en de reacties lopen erg uiteen. De professionals reageerden (vanzelfsprekend?) professioneel, mijn omgeving heel erg gemixt.
De eerste vriendin waar ik het aan vertelde dat ik spijt heb dat ik 20 jaar geleden mijn transitie niet heb doorgezet, reageerde met “Dan had je nu vast niet gelukkiger geweest”. Niet alleen is dit een domme conclusie, simpelweg omdat niemand hier het antwoord op heeft, ze ontkende hiermee tevens mijn transgender-zijn. Ze zei letterlijk dat ik voor haar “gewoon homo” zou blijven en als ik nu wel de transitie zou doorzetten, ik een “omgebouwde homo” zou zijn. Ik had een enorme kater van dit zeer korte gesprek. Zeer kort, want niet veel later na mijn coming-out vertrok ze. En heb ik haar niet meer gezien (morgen 7 weken geleden voor het laatst) en nog maar sporadisch gesproken.
Omdat het zo hoog zat, vertelde ik het de volgende dag aan vriendin numero 2. Zij reageerde met: “Nou, dan heb ik vanaf nu een vriendin in plaats van een vriend, hoe wil je dat ik je noem?”. Ze reageerde heel begripvol en we hebben nog altijd dagelijks contact. We zijn afgelopen zaterdag zelfs make-up gaan shoppen.
Vriendin numero 3 vroeg zich af of het “geen fase” is (huh, een fase die 20 jaar duurt?) en of ik niet “gewoon in de war” ben, omdat ik volgens haar “niet weet wat ik wil”. Verder reageerde ze wel goed, door te zeggen dat ik met mijn 35 jaar niet te oud ben om alsnog in transitie te gaan. Ze moedigde het echt aan om naar de huisarts te gaan. Maar ook haar heb ik net als vriendin numero 1 niet meer gezien (vandaag precies 6 weken geleden voor het laatst) en de appjes werden steeds korter en nu is het al een paar weken stil.
Kennis numero 1 (die ik al heel mijn leven ken) reageerde met “Niets gek aan toch?”, “Ik heb je altijd als meisje gezien”, “Je wordt vast een mooie vrouw”, “Gewoon doen, hoor”.
Kennis numero 2 reageerde dus met “O, daar schrik ik niet van. Daar ben ik ook te nuchter voor.” Maar had ondertussen wel haar bedenkingen over hoe ik er straks uit zal zien. Volgens haar kon je het aan de meeste transgenders zien en gebruikte daarbij de verkeerde woorden. Zo had ze het dus over slecht geklede transvrouwen als in “slecht opgetuigde kerstbomen”.
Mijn moeder, waar ik — o.a. door haar angststoornis en eeuwig durende depressies — altijd een moeizame relatie mee heb gehad en nu een half jaar geen contact mee heb, belde me gisteren op. Ze wilde iets belangrijks weggooien en vroeg of ik het wilde hebben. Dus toen ben ik het gaan ophalen. Ik vertelde meteen dat ik me alsnog heb aangemeld en dus in transitie wil gaan. Ze reageerde zoals verwacht: vol begrip en acceptatie. Mijn moeder heeft nooit een ding gemaakt van mijn transgender-zijn. Ze zei bijvoorbeeld: “Als je denkt dat je er gelukkiger van wordt, dan moet je het doen”, “Je hebt het eigenlijk altijd geweten dat je geen homo bent, maar volledig vrouw wilt zijn”, “Je hebt zo’n fijn gezicht, dus je gaat er vast mooi uitzien” en ga zo maar door.
Al met al merk ik nu al dat je als transgender duidelijk heel andere dingen te horen krijgt dan wanneer je homoseksueel bent. Bij homoseksualiteit is er natuurlijk ook nog veel onbegrip en discriminatie, maar transgenderisme is echt nog een heel vaag iets voor de meeste mensen. Dat is in ieder geval hoe ik het tot nu toe heb ervaren.
Dat ik nu 2 van de 3 vriendinnen al weken niet meer spreek, vind ik best zorgelijk. Ik vertelde het aan mijn psycholoog, die mij vroeg of ik er bang of boos van word. Geen van beiden eigenlijk, ik ben alleen maar hartstikke verbaasd. Verbaasd dat ze nu geen contact meer met me zoeken, verbaasd dat ik ze zo ontiegelijk verkeerd heb ingeschat, verbaasd dat homoseksualiteit nooit een ding voor ze was maar mijn transgender-zijn blijkbaar een brug te ver is. Maar ik heb ook meteen voor mezelf besloten: ik ga er niet om rouwen als dit soort ‘vriendschappen’ sterven.
Dit is een veel te lang verhaal geworden dat ik graag van me af wilde schrijven, vooral omdat ik benieuwd ben naar jullie ervaringen. Wat waren de meest opvallende reacties van jullie familie, vrienden, kennissen en collega’s? En hoe reageerde je erop? Lukt het je om er ‘goed’ op te reageren? Hoe leerde je er beter op te reageren?
Kortom: ik weet dat iedere situatie anders is en dat je steeds weer anders reageert, maar gebruik(t)en jullie oneliners om de ander op zijn of haar plek te zetten?