Slechts met vlagen neemt het mijn gedachten over...
Geplaatst: 18 mar 2020, 10:40
Goedendag allemaal!
Ik hoop dat het goed gaat met jullie. Het zijn gekke tijden waarin we extra zuinig mogen zijn op onszelf en onze omgeving.
Maar goed, daar gaat mijn post natuurlijk niet over.
Ik merk dat mijn transgender-dingetje weer steeds meer op de achtergrond raakt, dat ik er weer nauwelijks mee bezig ben, dat ik mezelf erop betrap dat ik het ‘niet meer’ aandurf omdat ik misschien ‘te laat’ of ‘te oud’ of ‘te dik’ of ‘te mannelijk’ ben. Ik weet dondersgoed dat het dikke flauwekul is, dat ik met mijn 35 lentes nog zo’n 50 jaar voor de boeg heb, dat ik wel degelijk transgender ben én dat transgenders in allerlei soorten en maten komen. Ik vind het alleen wel eng en spannend, want wat haal ik me op de hals? En neem ik de juiste beslissing?
Ik weet dat het geen bevlieging is. En sinds anderhalve week slik ik finasteride, waardoor mijn sjakie niet meer wakker wordt en dat vind ik echt heerlijk. Geen geworstel meer met die ‘mannelijke’ geilheid, geen geworstel meer met de aanwezigheid van een penis in erectie. Dat ik dit als een opluchting ervaar, zegt natuurlijk wel wat. Een bevlieging is het dus zeker niet, maar gaat het nu weer op de achtergrond raken?
Ik wilde eigenlijk alleen maar even vragen of het bij jullie ook in vlagen aanwezig is/was. In je dagelijks leven, in je brein, in je (dag)dromen. Beheerst(e) het bij jullie (vrijwel) fulltime je gedachten en humeur? Of heb je ook dagen/weken (gehad) dat je er niet/nauwelijks aan denkt/dacht en dat je denkt/dacht: het komt allemaal wel zodra ik op gesprek mag komen?
Ik vind het een geruststelling dat ik én op de wachtlijsten sta én voorlopig nog niet aan de beurt ben. Dubbel hè? Mijn EMDR-therapie is door de komst van het virus gepauzeerd en dat zal nu ook wel het geval zijn bij zowel Stepwork als het VUmc. Hier heb ik natuurlijk alle begrip voor. Sterker nog, het stelt me misschien zelfs gerust. Ik kan mijn gedachten soms niet meer volgen. Immers, van uitstel komt afstel. Is dat wat ik wil?
Ik ben dus een beetje in de war. Het feit dat mijn 2 vriendinnen (die overigens geen vriendinnen van elkaar zijn) sinds mijn coming out als transgender niets meer van zich hebben laten horen, op wat afzegging na, helpt natuurlijk ook niet echt. Wordt mijn wereld nog kleiner zodra ik in transitie ga?
xx DelicateFlower
Ik hoop dat het goed gaat met jullie. Het zijn gekke tijden waarin we extra zuinig mogen zijn op onszelf en onze omgeving.
Maar goed, daar gaat mijn post natuurlijk niet over.
Ik merk dat mijn transgender-dingetje weer steeds meer op de achtergrond raakt, dat ik er weer nauwelijks mee bezig ben, dat ik mezelf erop betrap dat ik het ‘niet meer’ aandurf omdat ik misschien ‘te laat’ of ‘te oud’ of ‘te dik’ of ‘te mannelijk’ ben. Ik weet dondersgoed dat het dikke flauwekul is, dat ik met mijn 35 lentes nog zo’n 50 jaar voor de boeg heb, dat ik wel degelijk transgender ben én dat transgenders in allerlei soorten en maten komen. Ik vind het alleen wel eng en spannend, want wat haal ik me op de hals? En neem ik de juiste beslissing?
Ik weet dat het geen bevlieging is. En sinds anderhalve week slik ik finasteride, waardoor mijn sjakie niet meer wakker wordt en dat vind ik echt heerlijk. Geen geworstel meer met die ‘mannelijke’ geilheid, geen geworstel meer met de aanwezigheid van een penis in erectie. Dat ik dit als een opluchting ervaar, zegt natuurlijk wel wat. Een bevlieging is het dus zeker niet, maar gaat het nu weer op de achtergrond raken?
Ik wilde eigenlijk alleen maar even vragen of het bij jullie ook in vlagen aanwezig is/was. In je dagelijks leven, in je brein, in je (dag)dromen. Beheerst(e) het bij jullie (vrijwel) fulltime je gedachten en humeur? Of heb je ook dagen/weken (gehad) dat je er niet/nauwelijks aan denkt/dacht en dat je denkt/dacht: het komt allemaal wel zodra ik op gesprek mag komen?
Ik vind het een geruststelling dat ik én op de wachtlijsten sta én voorlopig nog niet aan de beurt ben. Dubbel hè? Mijn EMDR-therapie is door de komst van het virus gepauzeerd en dat zal nu ook wel het geval zijn bij zowel Stepwork als het VUmc. Hier heb ik natuurlijk alle begrip voor. Sterker nog, het stelt me misschien zelfs gerust. Ik kan mijn gedachten soms niet meer volgen. Immers, van uitstel komt afstel. Is dat wat ik wil?
Ik ben dus een beetje in de war. Het feit dat mijn 2 vriendinnen (die overigens geen vriendinnen van elkaar zijn) sinds mijn coming out als transgender niets meer van zich hebben laten horen, op wat afzegging na, helpt natuurlijk ook niet echt. Wordt mijn wereld nog kleiner zodra ik in transitie ga?
xx DelicateFlower