Ender schreef: ↑13 mar 2018, 18:41
heb je haar al verteld van dit deel van het forum, janine?
Nog niet, daar is 't nog iets te vroeg voor. Zal uitleggen waarom. Da's een trans/partner verhaal op zich.
28 Mei 2016: Coming-out naar mjin partner. Maar ik wist nog niet wie ik wel was, alleen wie ik niet was, dus erg duidelijk kon ik niet zjin. Maar omdat onze relatie toch al wel in crisis was; Door dysforie totaal asexueel en voor mijn coming-out was ik volkomen geblokkeerd om over eender welk onderwerp aangaande sexualiteit en relatie te spreken. Het is een understatement om te zeggen dat mijn echtgenote enigszins gefrustreerd was.
10 December 2016: Zelf acceptatie, ik vertelde haar dat ik zoals ik het voelde, een trans-vrouw was, mijn blokkeringen weg. Maar ook, dat ik eigenlijk bij mijn gezin wilde blijven en mijn transitie wilde uitstellen / vermijden / aanpassen, zolang ze mij maar kon zien zoals ik was. (Dat was ... ... een beetje naief van mijn kant).
Vrouwen hebben een aantal bijzonderheden, die dit nogal explosief kunnen maken. "Je kijkt naar mannen, met zo'n blik van, onbegrijpelijk, whatever, laat ze maar, gaat wel over". "Je kunt je te gemakkelijk opofferen in een relatie; Het is voor de kinderen; Morgen zal het beter zijn".
Ook "je kunt echt in een emotie zitten, zonder rationeel touwladdertje om er uit te komen". En "Je denkt te gemakkelijk dat het aan jezelf ligt en je dan voor de situatie schaamt"
Dus zo zag het er voor mijn echtgenote een beetje uit. Ze ontplofte toen ik voorstelde om bijvoorbeeld samen informatie over transgenders of contact met andere transgenders te zoeken. Dat zou voor haar een acceptatie betekenen, terwijl zij er nog niet uit was of ze wel met mij kon en wilde leven. Maar niet alleen acceptatie van mijn trans zijn, maar ook van alles van hoe onze relatie gegroeid was. Vooral het besef dat de hoop van "het zal ooit beter worden" weg was. En nog steeds geen duidelijkheid. Wat betekend "mijn transitie uitstellen" ? Tot wanneer ? ooit ? nooit ?
Voor haar om hier te schrijven vereist ook acceptatie, van dat het is zoals het is en dat ze zelf voelt dat het haar helpt om haar verhaal te delen. Ik hoop van wel, niet voor mij, maar voor haar en dat transgenders die na ons komen de empathie voor anderen kunnen opbrengen. Da's moeilijk genoeg want als je transitie begint is dat net zo verblindend als een "emotionele put".
Eigenlijk is het behouden avn je relatie ook essentieel voor de persoon in transitie, want enkel de banden van een relatie zijn sterk genoeg om je transitie te kunnen vertragen naar een tempo dat goed is voor jezelf maar ook voor beiden. Indien die band door de schok breekt, dan is het: "Zoef, weg ..." en dan is het moeilijk alles weer te repareren. Lees hierin mijn bewondering voor mijn echtgenote dat ze dat toch weer probeert, ook al is een scheiding onvermijdelijk & wat kan ik anders doen dan mijn deel ?
Janine
P.S. voor de mensen die nog twijfelen over wat "spiritueel" betekend & het belang. Dit verhaaltje is puur spiritueel. Het gaat niet over het fysieke, het gaat over gevoel, zelf beschouwing, empathie, compassie. Dat soort dingen dus.