Is dit herkenbaar? en advies gevraagd

Pas ik nou in een hokje of niet?
zuidwest
Berichten: 108
Lid geworden op: 05 jun 2019, 22:19
Gender: Trans MtF

Re: Is dit herkenbaar? en advies gevraagd

Bericht door zuidwest »

Nate_0 schreef: 23 jun 2019, 11:46 Ik vind het behoorlijk herkenbaar, zeker terug gaande naar het begin van mijn transitie. Het is complex, en het is een eng proces, want je verandert toch een hoop aan je sociale perceptie.

Maar wat het vooral is, is dat "doorzetten" zeker op dit moment nog helemaal niet tot permanente keuzes leidt/hoeft te leiden. Het is een proces van ontdekken waar jij je het meest prettig bij voelt, en dat doe je door experimenteren (met kleding, met nadenken over je toekomst, hoe je jezelf nu ziet en hoe je jezelf over 5 of 10 of 20 jaar vanaf nu ziet, etc.). Ik zou trouwens wel adviseren om je gewoon aan te melden voor een wachtlijst (of dat bij het VU is of elders) zeker wanneer die behoorlijk lang is. Het komt regelmatig voor dat dysforie erger wordt op het moment dat je er meer mee bezig bent en minder gaat twijfelen over wat de goede keuze is. En zo'n aanmelding verplicht je alsnog nergens toe. Ik hoop dat dat helpt :)
Dank voor je reactie Nate. Ik denk dat een aanmelding voor een genderteam binnenkort wel slim is. De huisarts wilde dat wel in gang zetten indien ik dat wilde. Ik vind het nu nog te vroeg, maar kan me best voorstellen dat ik over enkele weken/maanden wel een verwijzing wil hebben.

Ik begrijp dat de transitie complex is, maar zou je kunnen aangeven wat je eng vond in jouw beleving? Ik kan me er wel iets bij voorstellen daar niet van, maar zou graag horen hoe jij een en ander ervaren hebt.

Omdat ik mijn gevoelens nu heb geuit bij de huisarts en binnenkort bij de psycholoog denk ik wel eens hoe een en ander over een paar jaar zal zijn. Vooral op mijn werk komen de gedachten wel eens op over hoe collega's tegen mij aan zouden kijken indien ik in transitie zou gaan.

Wat ik me ook afvraag is in hoeverre je tijdens een transitie qua gedrag verandert (door jezelf of door HRT)? Kun je daar iets over delen?
Irene_de_Vreede
Moderator
Berichten: 3639
Lid geworden op: 23 mei 2012, 22:26
Gender: Transgender
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Breda

Re: Is dit herkenbaar? en advies gevraagd

Bericht door Irene_de_Vreede »

De wachttijden zijn behoorlijk lang, dus is het misschien slim toch alvast te laten verwijzen, mocht je er tegen die tijd nog niet aan toe zijn kun je dat altijd aangeven. Jij bepaalt dat.
Irene
Nate_0
Berichten: 2923
Lid geworden op: 04 aug 2016, 20:16
Gender: Man

Re: Is dit herkenbaar? en advies gevraagd

Bericht door Nate_0 »

Irene_de_Vreede schreef: 24 jun 2019, 20:46 De wachttijden zijn behoorlijk lang, dus is het misschien slim toch alvast te laten verwijzen, mocht je er tegen die tijd nog niet aan toe zijn kun je dat altijd aangeven. Jij bepaalt dat.
Ik ben het hier helemaal mee eens! Ik ben zelf eerst op advies van mijn psychiater bij een seksuologe langs geweest. Dat kostte uiteindelijke zo'n maand tot anderhalve maand wat als niet bijzonder lang klinkt, en op dat moment dacht ik ook dat het niet zoveel zou uitmaken, maar naderhand (tijdens het wachten) kon ik mezelf wel voor de kop slaan. Ik ben immers gewoon verder gegaan met mezelf ontdekken, om het maar even zo te zeggen, en toen kwam er toch een moment dat het een kwestie van "liever eerder dan later" werd. Zeker omdat een aanmelding bij een genderteam ook niet meteen een start met medicatie betekent--daar gaan ook weer tig maanden overheen (soms is er een wachttijd na de intake, vervolgens de diagnostiek, er kan een wachttijd voor de second opinion zijn en je kunt meestal ook niet meteen bij een endocrinoloog terecht). En wat Irene zegt is ook absoluut waar: als jij er nog niet klaar voor bent hoef je niet te beginnen. Het is erger wél te willen starten en dat nog niet kunnen/mogen omdat je diagnostiek oid nog niet rond is.

Qua wat ik eng vond, dat was deels een stukje sociaal contact (dus mijn coming out, de reacties daarop, en hoe mensen daar verder mee om zouden gaan) en deels de vraag of ik hier wel goed aan deed. Dat laatste hing ook direct samen met mijn coming out: een op een tegen professionals (mijn psychiater destijds, bijvoorbeeld) kon ik er wel redelijk over praten, maar in groepen was het al een stuk lastiger. Mijn familie durfde ik niet over na te denken omdat ik zo angstig was over het delen van wat ik mijn leven lang als mijn "grootste geheim" heb beschouwd, en waarvan ik lang heb gedacht dat ik het nooit met iemand zou delen. Voor mij voelde het als me enorm kwetsbaar opstellen. En ik wil niet zeggen dat ik me er voor schaamde, maar het gevoel kwam daar soms wel een beetje bij in de buurt.

Daarnaast waren er drempels die ik over moest, iedere keer weer. Bijvoorbeeld bij het veranderen van mijn kleding, of mijn benen niet meer scheren (ik ben FtM): altijd de vraag (angst? hoop?) of het andere mensen zou opvallen, en hoe die er op zouden reageren. Alles was nieuw, bijna een soort puberale ontdekkingstocht, en hoewel het heel fijn was in de zin dat ik merkte dat ik meer comfortabel werd met mezelf en met het idee, was het ook vaak genoeg zenuwslopend.

Dit was dus vooral het eerste jaar het geval. Ik heb meerdere avonden op bed liggen huilen en voor mezelf besloten dat ik mijn aanmelding bij het genderteam zou afzeggen, puur en alleen omdat ik niet wist hoe ik het aan de buitenwereld moest zeggen. Om de een of andere manier vond ik het bij mijn ouders aangeven dat ik een mastectomie wilde nog moeilijker dan zeggen dat ik transgender was (en uiteindelijk heb ik dit allemaal in één brief gezet omdat ik het mijn strot niet uit kreeg). Dat eerste jaar was psychisch ook het zwaarst, ik ben het eerste half jaar nadat ik er voor mezelf uit was flink depressief geweest (en daar hielp de lange wachttijd bij het genderteam ook niet in mee). Vanaf het moment dat ik bij meer mensen uit de kast kwam en sociaal verder ging als man begon dat een stuk beter te worden.

Daar wil ik ook nog even bij zeggen dat er voor mij in eerste instantie een extreme focus op mijn transitie kwam te liggen, wat ook niet hielp bij het beter voelen. Ik zat op dat moment thuis, wat betekende dat ik er constant mee bezig kon zijn (en dus ook was). Tegelijkertijd denk ik dat het voor veel (binaire transgender) mensen geldt dat het wachten en de diagnostiek een zwaar proces is, omdat je met vanalles wordt/kunt worden geconfronteerd en op een gegeven moment ben je klaar met dat deel van het proces en wil je verder.

Sinds ik aan de hormonen ben is die stress een stuk minder, en sinds ik mijn mastectomie heb gehad is het transgender zijn helemaal een beetje naar de achtergrond verdwenen. Ik ben er een jaar heel intensief mee bezig geweest en de 1,5 jaar daarna (naamsverandering, begin hormonen, operatie, etc.) heeft het nog een behoorlijk centrale rol in mijn leven gespeeld, maar ik merk dat dat nu wat meer naar de achtergrond begint te verdwijnen. Mijn lichaam past meer bij me, de hormonen blijven langzaam hun werk doen, en het is niet meer iets waar ik over na hóef te denken. Dan helpt het natuurlijk dat ik vanuit de maatschappij ook constant bevestigd word in mijn identiteit: misgenderd worden is niet meer aan de orde van de dag (en ik ben me er van bewust dat dat anders kan zijn voor MtF) en ik begin steeds meer van mezelf te zien in de spiegel.

Oh, en wat betreft het veranderen in gedrag? Ik werd een puberaal rotjoch dat alleen seksgrappen maakte de eerste paar maanden aan de testosteron, maar verder hoor ik van iedereen dat ik nu een stuk kalmer en blijer over kom, en veel meer zelfvertrouwen uitstraal. Daar is ook een directe samenhang met het niet meer depressief zijn, natuurlijk, en ik weet ook niet in hoeverre therapie hier aan heeft bijgedragen. Het is een combinatie van factoren in ieder geval, en iets wat voor iedereen anders zal zijn. Qua persoonlijkheid of interesses heb ik verder niet echt het idee dat ik veranderd ben, of in ieder geval geen dingen te wijten aan mijn transitie.

Ik hoop dat dat helpt :)
meerdere zakken met zaagsel
zuidwest
Berichten: 108
Lid geworden op: 05 jun 2019, 22:19
Gender: Trans MtF

Re: Is dit herkenbaar? en advies gevraagd

Bericht door zuidwest »

Volgende week heb ik een afspraak bij de psycholoog en daarna een afspraak bij de huisarts. De psycholoog weet er nog niet van, maar de huisarts wilde me wel verwijzen naar een genderteam. Als ik jullie zo hoor is het het verstandigste om die verwijzing maar alvast te vragen gelet op de lange wachttijden.

Wat Nate schrijft over hoe complex het is het eerste jaar, daar kan ik inderdaad alles bij voorstellen. Ik sta nog aan het begin, maar weet nu al dat er zware stappen zullen zijn zoals vertellen aan ouders, familie en vrienden (vertellen tegen ouders zie ik het meeste tegenop omdat ze vaker afkeurend over transgenders praten; je moet weten hoe ik me dan voel..., ze hebben het dan ook over mij zonder het te weten). Ik denk dat rest van familie wel meevalt en bij vrienden ook wel.

Op het werk vertellen lijkt mij niet gemakkelijk. Van de meeste collega's weet ik dat ze het gewoon accepteren (In mijn bedrijf zijn al verschillende mensen in transitie geweest). Natuurlijk heb je wel altijd die paar speciale collega's zoals vrouwen die ooit hebben laten merken dat ze me leuk vonden als man, hoe gaan die reageren? Ik weet niet en eigenlijk is het ook niet belangrijk.

Heeft iemand ervaring met een geleidelijke transitie op het werk? Bij mensen die bij mij op het werk in transitie gingen was het van de ene op de andere dag van compleet man naar compleet vrouw. Mij lijkt dat te heftig. Een meer geleidelijke transitie past meer bij mij.
Irene_de_Vreede
Moderator
Berichten: 3639
Lid geworden op: 23 mei 2012, 22:26
Gender: Transgender
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Breda

Re: Is dit herkenbaar? en advies gevraagd

Bericht door Irene_de_Vreede »

Ik ben nog bezig geleidelijk om te gaan op het werk. Ik ben begonnen met op casual friday uitsluitend dameskleding te dragen en ook iets meer make-up, sieraden en parfum. Dat heb ik inmiddels uitgebreid naar altijd, maar nog altijd tamelijk androgyn, ook als ik naar klanten ga.
Irene
ReneeCross
Berichten: 244
Lid geworden op: 03 okt 2018, 09:45
Gender: Trans MtF
Locatie: 's-Hertogenbosch
Contacteer:

Re: Is dit herkenbaar? en advies gevraagd

Bericht door ReneeCross »

en of dat dit herkenbaar is. bij mij gaf het zelfs hartklachten. nu ik bij het genderteam loop is dat vele malen minder. Ik ben er nog lang niet, maar idd die gesprekken die zo eng leken gingen zo gemakkelijk. Nu kom ik zelfs bijna wekelijks buiten als Renée. Ook ik twijfel of ik in transitie wil en hoever...maar daar is mijn psychologe van het genderteam een prtima hulp bij. Inmiddels ben ik nu 4 maanden verder en merk ik dat ik meer rust ga ervaren. Dus probeer eens rond te kijken naar andere mogelijkheden dan het vUmc..uiteindelijk zul je daar misschien toch terecht komen, maar dan heb je nu al hulp. Als je eens een privé gesprekje wilt voerne Je kan me vinden via Facebook onder dezelfde naam. Je mag me een berichtje sturen hoor.
Vethrvolnir
Berichten: 2347
Lid geworden op: 27 mei 2019, 20:07
Gender: Trans FtM
Voornaamwoorden: hij/hem

Re: Is dit herkenbaar? en advies gevraagd

Bericht door Vethrvolnir »

Ik ben bezig met een geleidelijke transitie ftm op het werk. Maar eerlijk... mannenkleding dragen en mannenkapsel valt weinig op. Ook harig zijn , maar dat valt niet op op het werk afgezien van dat ik soms stoppels heb, geeft nauwelijks reactie. Harige benen lijkt niemand op te vallen. Ja soms kijken mensen ietsje langer. Maar dat is alles. Binder dragen of sport bh. Maakt niet uit. 1 collega heeft er naar gevraagd. Klopt het dat je geen jurken meer gaat dragen vroeg ze. Toen uitgelegd. Teamleider en directe collega heb ik actief geïnformeerd. Valt erg mee.
:shock:
Anon20200101
Berichten: 1108
Lid geworden op: 23 jan 2019, 10:52
Gender: ———

Re: Is dit herkenbaar? en advies gevraagd

Bericht door Anon20200101 »

zuidwest schreef: 26 jun 2019, 17:15Als ik jullie zo hoor is het het verstandigste om die verwijzing maar alvast te vragen gelet op de lange wachttijden.
Ja, als je verder wilt in je transitie, en eventueel ook wettelijke of medische veranderingen wil aanbrengen, dan zal je die stap ook moeten zetten.
En dan is nog steeds niets definitief, je kan gewoon van die lijst af, en 'stoppen', maar gaat in ieder geval de tijd lopen.
zuidwest
Berichten: 108
Lid geworden op: 05 jun 2019, 22:19
Gender: Trans MtF

Re: Is dit herkenbaar? en advies gevraagd

Bericht door zuidwest »

Ik heb een gesprek met mijn psycholoog gehad ivm herstel na burn out. Nadat ik had verteld dat ik al 30 jaar vrouwelijke gevoelens heb, vielen de stukjes puzzel voor mijn psycholoog op de plek.

Het was een erg fijn gesprek. Ze gaf aan dat ik meer mijn vrouwelijke ik mag tonen als ik dat wil. Daar heeft ze harstikke gelijk in en dat moet ik dan ook maar gaan doen de komende tijd. Een logische volgende stap zou zijn om als vrouw in de openbare ruimte te stappen denk ik of hebben jullie nog andere tips om de volgende stap te zetten?

Binnenkort ook maar weer een gesprek bij de huisarts inplannen om bij te praten en het over verwijzing naar genderteam te hebben. In ieder geval is de vrouw in mij nu volledig naar buiten gekomen en dat voelt heel goed, maar soms ook beetje angstig en stressvol.
MichelleB
Berichten: 768
Lid geworden op: 13 sep 2016, 17:43
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Zij/Haar
Locatie: Dongen
Contacteer:

Re: Is dit herkenbaar? en advies gevraagd

Bericht door MichelleB »

Mooi dat je stappen wil nemen!!

Ik heb zelf van mijn vader geleerd dat het slim is om meteen het koude water in te springen. Treuzelen kan heel lang duren, en daar wordt het water niet minder koud van. Als je springt is het toch even schrikken.
Toen ik begon met de hele "transitie-en-zo" dacht ik ook dat ik wel zou beginnen met alleen een vrouwelijkere broek dragen. Of voorzichtig is bralette onder mijn shirt. Maar dat valt niemand op. Als je dan een week later in een rokje verschijnt komen de vragen toch. ik vond het zelf heel fijn om in 1 keer alles om te gooien. Meteen een verse start en je weet vrij snel wat je aan mensen hebt.

Maar hey. Dat is mijn ervaring. Ik ben even eigenzinnig als ongeduldig. Het is al heel mooi dat je aan het onderzoeken bent, en je komt er ongetwijfeld wel uit :D
-Life is a work in progress-
Plaats reactie