hoe het was

[frencis]

hoe het was

stiekem, alleen thuis, alle gordijnen dicht, deur op slot.
dan naar de plek waar het verborgen lag, kleren, schoenen,
pruiok en alles wat er bij hoorde. waarom zo geheimzinnig,
het paste niet als je als jongetje vrouwenkleding aantrok,
je eigen opmaakte als vrouw

maar het was zo leuk, een fijn gevoel, even ontsnappen
aan de dagelijkse sleur van jongetje zijn. was dit het allemaal
waard, al die moeite voor soms niet meer dan een half uurtje,
de spanningen, het gevoel dat ieder moment de voordeurbel
kon gaan, doodsangsten uitstaan als dit gebeurde, je eigen
doodstil houdend hopend dat degene die voor de duer stond
weg zal gaan, de angst om betrapt te worden, dat ze je
geheime opbergplaats vonden, maar het gevoel, de drang dat
bleef iedere keer opnieuwd ondanks alle angsten die er aan
kleefden. het kwam iedere keer terug en iedere keer als het
ging gaf je eraan toe, je wist dat dit geen normaal puberaal
gedrag was, dus je hield het maar verborgen hoe moeilijk het
ook was. hoe zwaar het ook was met 12 jaar, de puberteit
bewust meegemaakt heb ik niet, ik was te druk bezig met
geheimen, verbergen, spanningen en angsten.
het was ook erg eenzaam, veel op je eigen want je kon het
niet delen met leeftijdsgenoten, je eigen afzonderen, weinig
vrienden, elke kans aangrijpend om het gevoel even te kunnen
hebben, om je even om te kunnen kleden, en vriendjes die
konden dat moment wegnemen omdat je dan niet alleen was op
dat moment

langzaam krijg je meer vrijheid, meer tijd om je uit te leven als
tienermeisje, sommige angsten worden sterker, andere iets minder
je begint je lichaam meer te verafschuwen omdat het zich manne-
lijk gaat ontwikkelen. je begrijpt steeds meer van de wereld, maar
tegelijker tijd legt dat ook meer stress op je, je weet dat het niet
geaccepteerd wordt door de buitenwereld, je wordt voor gek versleten,
of je wordt psychisch niet in orde verklaart, maar het gevoel is zo
fijn, het klopt gewoon, en het wordt steeds sterker, je wilt steeds
meer perfectie hoe gering je financieen ook zijn. afgezien van het
feit dat je het meeste wat je wilt hebben ook moet kopen dus veel
smoesjes moet verzinnen om het te verdoezelen dat je die vrouwen-
dingen voor je zelf koopt, dus naast angst, spanningen en een
tweede leven komt er ook nog liegen bij

nog wat later, je gaat op je eigen wonen, lang leven de lol, eindelijk
alle tijd voor het vrouw zijn denk je, fout
nog steeds komen er mensen aan de deur, familie, vrienden, buren
of andere die iets moeten hebben, daarnaast heb je een baan, veel
uren, je moet je huis bekostigen, inrichten en of verbeteren en ge-
durende die jaren ga je ook proberen aan het beeld te voldoen dat
andere van je hebben, dit sluipt er langzaam in en voor je het weet
zit je in een rollenpatroon wat je diep van binnen niet wilt
huisje, auto, vrouw en kinderen, het hoort er allemaal bij, en waar is
je vrije tijdgebleven, foetsie, weg als sneeuw voor de zon, heel af en
toe een moment, een ogenblik voor jezelf en dan vlug alles pakken
en omkleden, echt genieten doe je hier niet van want de spanningen
lopen zo hoog op, je hebt immers meer te verliezen, dus waarom?
die drang blijft, het gevoel blijft, je kunt het even wegstoppen, maar
het komt terug

wat verder in je leven botert je huwelijk niet meer, je zit continu in een
dip misschien wel een depressie, je kunt je eigen niet zijn, deze
spanningen worden te hoog, overschrijden een niveau dat als gevaar-
lijk wordt beschouwd
hier kun je kiezen uit verschillende wegen, of je stopt het zover weg
laat het niet meer opkomen, je geeft er niet meer aan toe.
of je gaat door zoals hiervoor, af en toe je momentje pakken en probeert
zo verder te leven
of je verteld je partner het en hopelijk geeft zij je de ruimte om je eens per
zoveel tijd je eigen te kunnen zijn
of je komt tot het besef dat dit niet je eindpunt is, een travestie, of dat er
meer speelt, dat dit een tussenfase is tot iets wat je dacht dat niet
mogelijk was

op die laatste mogelijkheid borduren we verder, inmiddels is het huwelijk
op de klippen gelopen, nadat alle perikelen zijn afgehandeld, pak je de draad
weer op, en de drang is weer terug, heviger dan ooit, veel van de andere
dingen die speelde in je leven hiervoor zijn weggevallen, geen vrouw en
misschien kinderen die je aandacht opeisen veel meer tijd voor jezelf dus
het komt in alle hevigheid terug.
het internet is inmiddels gemeen goed geworden en het aanschaffen van
spulletjeskan veel anoniemer gebeuren, naast je depressie of dip zijn de
momenten van vrouw zijn, lichtpuntjes in je leven, en langzaam naar jaren
komt het punt dat je niet meer tevreden bent met het vrouw zijn binnenhuis
de vrouw in je wil naar buiten treden, eerst laat in de avond wanneer iedereen
te bed is, de eerste stapjes buiten zettend, een blokje om hopend dat je
niemand tegen zult komen, daarna naar speciale bijeenkomsten, de eerste
keer zeven kleuren stront schijtend, je eigen onderweg omkledend in de
auto en dan als een nerveus en gespannen vrouw voor het eerst een openbare
gelegenheid binnengaan, allemaal vreemden, maar wel iets gemeen hebbend,
ze zijn allemaal transgenders of het zijn partners van transgenders.
goed opgevangen worden door de gastvrouwe, zelf transgender en heel
goed wetend waar jij op dat moment doorheen gaat, de vrouw in je treedt naar
buiten

de eerste stap van vele kleine stapjes naar de openbaarheid is gezet, een
tweede huis gevonden, geborgenheid, een veilige thuishaven al is het maar
eenmaal per maand, je kunt jezelf zijn op een plek anders dan bij je thuis
met lotgenoten praten, ervaringen uitwisselen en veel lezen, veel boeken
die over het transgenderisme gaan en alles wat er mee te maken heeft.
zeer veel fijne avonden beleven, jezelf meer en meer thuisvoelen, steeds
wijzer wordend over het genderisme, maar ondertussen groeit het besef dat
wat je dacht dat het je eindstation was in deze gevoelens, niet meer dan een
tussenstop is, al pratend en lezend beseffen dat er meer is, aanwijzingen zien
en vinden, de halve nacht zittend in bed , huilend omdat de vrouw in je weer
terug naar de naar de achtergrond moet verdwijnen. boeken lezen die over
jou vertellen, precies wat jij voelt en meemaakt nu en in het verleden,
beseffen dat je echt niet de enigste bent met deze gevoelens, maar vooral
andere transgenders zien en spreken die verder zijn gegaan dan travestie,
een werled openbaart zich naar je, de ultieme stap, volledig als vrouw gaan
leven de rest van je leven.
de facade afgooien wat man is, de rol die je hebt leren spelen maar nooit
bij je paste, gaan leven zoals je je voelt en blij van wordt, niet doen alsof,
niet meer je eigen verstoppen, gewoon als een mooie bloem ontluiken, een
rups die zich verpopt naar zoveel jaren en eindelijk zijn ware ik laat zien.
dit alles is mogelijk, je ziet het gebeuren met andere, weer andere hebben
de transitie al volledig achter zich, andere zitten er midden inen een ding
hebben ze allemaal gemeen ze zijn allemaal veel gelukkiger, veel meer de
persoon die ze altijd al hadden willen zijn, nu op de voorgrond getreden en
sterk in het leven staand, niet meer stil, terug getrokken, angstig, maar vol
levenslust, popelend om te leven, om in te halen wat verloren is gegaan

de volgende fase kondigd zich aan, verder gaan in de transitie, stappen
ondernemen, met de billen bloot, eerst de huisarts, het probleem uit-
leggend en door verwezen worden naar het genderteam van het vumc
het probleem uitgelegd en er wordt heel begripvol gereageerd
na een intake gesprek de wachtlijst op, na een lange periode van wachten
het eerste gesprek en vele lijsten die je moet invullen, langzaam maar zeker
krijg je meer gesprekken en langzaam maar zeker durf je meer, voor het
eerst overdag de straat op met de trein naar het vu, shoppen niet meer via
internet hopend dat het past maar rechtstreeks passen in de winkel, in de
plaatselijke super je boodschappen doen en dat allemaal als je ware ik
de gesprekken gaan door en langzaam komen we op een punt dat je het de
omgeving bekend moet maken, familie en vrienden, wat een moeilijk gesprek
was dat. het heeft heel wat huilen en gestotter opgeleverd en met een
heleboel getouwtrek van je beste vriendin kwam het er eindelijk uit, de aller-
eerste keer je verhaal vertellen die close tot je is, een van de moeilijkste
gesprekken van mijn leven, maar de reactie fantastisch, nu had ze eindelijk
het totale beeld van me, ze wist wel dat er iets niet klopte maar wat dat nu precies
was kon ze de vinger niet opleggen, nu wel
daarna moeder, ook een zeer moeilijk gesprek maar begripvol gereageerd
snappen deed ze het niet op dat moment maar respecteerde wel mijn keuze
langzaam werd de kring groter, de buurt komt het te weten, gelukkig geen vervelende
reacties, wel veel interesse want de meeste hebben er wel van gehoord maar
kennen niemand die genderdysforie heeft

het einde van de gesprekken komt inzicht en een nieuwe stap kondigt zich aan
de "real life fase" . de fase waar de start van de hormonen is en je geacht wordt
volledig als vrouw te gaan leven als voor bereiding op de operaties en je leven
daarna, 24 uur per dag, 7 dagen per week, je werk, je sociale leven, sporten
noem het maar op alles wat je doet en onderneemt dat ga je als vrouw doen
dus de volgende grote stap kondigt zich aan, je moet eerst je baas inlichten,
daarna je collega's eventueel klanten en alles wat erbij komt kijken, want ook
op je werk moet je als vrouw functioneren, nadat je het verteld hebt komt het
moment daar dat je daadwerkelijk als vrouw naar je werk komt, en de laatste
groep die wat nauwer om je heen staan die weten het nu ook

als ik terug kijk naar het hele proces kan ik bijna niet geloven wat ik in korte
tijd bereikt heb, en dan praat ik over de periode vanaf het intake gesprek tot nu
hoeveel vrijer ik nu ben, hoeveel gelukkiger, hoeveel beter ik nu in het leven sta
ik ben blij dat ik de moed en durf heb gehad om deze stap te ondernemen en
ik geniet weer van het leven, iets wat ik daarvoor verloren was

als ik nu terug kijk naar het verleden, hoe de eerste stapjes begonnen hoe
angstig, bang, teruggetrokken ik was moet ik daar wel om glimlachen
ik kan me nu bijna niet voorstellen hoe het was toen, hoe druk ik me maakte,
hoe verschrikkelijk nerveus ik ben geweest
ik ben blij dat ik dit achter me heb gelaten en nu kan zijn, in alle openbaarheid
wie ik wil zijn,
ik ben frencis, een vrouw die vol in het leven sta en geniet

frencis van run 2014

[Anon20210626]

heel mooi , sommige stukken zijn heel herkenbaar maar andere juist helemaal niet. Maar een ieder moet zijn eigen weg gaan ..........met alle obstakels , echt of slechts in verbeelding, maar ook de lichtpunten op het moment dat je het even niet meer ziet . Het is alleen wel eens moeilijk om die te zien ..... Ik heb er nog wat te nemen ........

x
Renée

[Lara25]

Wat een mooi verhaal om te lezen.. Het is natuurlijk voor iedereen anders maar ik heb het met veel interesse gelezen!

[Tanja]

Prachtig omschreven Frencis.
En wat een herkenning haal ik hieruit.
Ik bewandel exact dezelfde weg, maar ben nog niet zover als jij.

Fijn dat je het zo wilde delen

[diederique]

Mooi en vol herkenning