twijfels

Pas ik nou in een hokje of niet?
Plaats reactie
Ylse
Berichten: 757
Lid geworden op: 30 aug 2015, 20:39
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: zij/haar
Locatie: Oosterstreek (Friesland)

Re: twijfels

Bericht door Ylse »

Ik heb begrepen dat er wel roze bouwhelmen verkrijgbaar zijn
All changes;
even the most longed for,
have their melancholy;
for what we leave behind us is a part of ourselves;
we must die to one life before we can enter another.

Anatole France
Pipdenotter
Berichten: 18
Lid geworden op: 07 feb 2016, 10:42
Gender: Trans MtF
Locatie: Den Bosch

Re: twijfels

Bericht door Pipdenotter »

Ik vind het ook lastig. Nu dat ik sins kort aan mijn familie en vrienden heb verteld dat ik transgender ben, voel ik me enigszins al bevrijd. Dan vraag ik mezelf af of ik niet gewoon mijn lichaam moet accepteren. Ik ga ondanks mijn twijfels toch al mijn angsten uit de weg. Ik wil voor eens en altijd erachter komen hoe ernstig de drang om ook fysiek een vrouw worden, daadwerkelijk is. Ik heb te lang in beperkingen gedacht, die mijn angst voeden, en saboteren. Het meest lastig in dit proces vind ik om te merken dat mijn lieve familie het moeilijk vind om hun jongen te zien veranderen. Zo ben ik op de volgende zin gekomen. Moet ik om mezelf te helen, anderen breken? Pip :wship:
Anon20190122
Berichten: 1777
Lid geworden op: 18 jan 2015, 21:07
Gender: Vrouw

Re: twijfels

Bericht door Anon20190122 »

Pipdenotter schreef: Zo ben ik op de volgende zin gekomen. Moet ik om mezelf te helen, anderen breken? Pip :wship:
Intressante stelling!

Je breekt niet zo zeer mensen maar je doorbreekt het verwachtingspatroon dat ze van jou hadden nu het is meer de vraag of dat verwachtingspatroon op de eerste plaats wel eerlijk was?
janine2363
Berichten: 1034
Lid geworden op: 30 jul 2016, 18:21
Gender: Vrouw
Locatie: Hasselt

Re: twijfels

Bericht door janine2363 »

Voor mij was -het- moment om de twijfelingen onder ogen te zien, toen ik mijn transgenderisme aan mijn echtgenote vertelde.
Da's ongeveer 2 maanden geleden (mijn geboorte als meisje zoals ik in m'n introductie zei). Het was een moment dat ik de
consequenties van mijn coming out kon accepteren (tel maar uit wat dat kan zijn voor iemand die bijna 20 jaar getrouwd),
en dat kwam weer van mijn acceptatie van mijzelf als "anders" en dat ik ophield met precies een label te geven aan wat dat
"anders" dan precies is. i.e. ik zoek nog steeds, maar ik twijfel niet, anders Is anders

>> Maar ik zie het ook nog steeds als een grote "mazzel", dat ik in dat hele proces nooit die wens naar een HRT en/of SRS heb voelen opkomen
Dit vind ik leuk om te lezen want dat heb ik ook niet. Een deel van mijn acceptatie van mijzelf is dat hetgeen ik in de spiegel
zie ik OK vind. Ik moet daarbij zeggen dat ik "mijzelf" nooit echt in een spiegel herkent heb, ik zag een "gezicht" en ik herinner
me nog de schok toen ik met wat lichte maquillage en een subtiele verandering van de lijnen van mij gezicht daardoor ik mezelf
wel een eerste keer herkende.

Mischien omdat ik ouder ben, of misschien omdat mijn bewustwording van buiten naar binnen is gegaan eerder dan van binnen
naar buiten (buiten: sexuele orientatie t.o.v. de ander, binnen: De identificatie van mijzelf in die orientatie), maar met mijn
transgenderisme, zo sterk -in- mijn hoofd; Mijn physieke geslachtskenmerken zijn eigenlijk een detail, OK er zijn grenzen,
het moet wel allemaal netjes bijgehouden zijn, anders stoort het, maar of het nu een stokje of gaatje is; Is dat nu wat een
man of vrouw defineert? Waar houdt het op? Eierstok, baarmoeder, chromosomen?

Omdat ik ouder ben, met een gezin en ik zoveel dingen tegen elkaar moet balanceren en ik niet zomaar mijn wensen boven
die van een ander kan stellen (zou ik wel kunnen, maar dat is niet zoals vrijheid werkt, ik hou zoals elke ouder zielsveel van
mijn kinderen, wat zijn hun wensen en noden ?) Ook dat tempert de behoefte om te "tonen" wie ik ben. Ik weet wie ik ben
en de persoon waar ik het meest om geef weet dat ook. De rest van de wereld,..., ach, die hebben genoeg aan hun eigen
problemen. Mijn identiteit issue hebben ze daar niet als een bonus bij nodig.

Als ik jonger was geweest als mijn onbewuste zich geopend had, dan had het bijna zeker anders gegaan. Ik herinner mezelf nog
al te goed aan de universiteit, pas afgestudeerd. De wereld moest en zou verandert worden. Ik zou bijna zeker met een mes
scherpe focus het hele pad afgelopen hebben. Twijfel opzij geduwd. Ook gedreven door de wens op erkenning van buiten.
Om op het einde van het pad, na het nemen van alle obstakels te vinden dat het nog maar het begin zou zijn. Dat het leven dan
eigenlijk pas begint. Zoals ik nu ook net 2 maanden geleden ook weer ontdekt heb.

Wat ik wel heel sterk voel is de noodzaak om als mijzelf en normaal gekleed uit te gaan. En hoe minder er gebeurd als ik uitga
des te beter. Het interessante is dat mensen mij niet snel verwarren. Als ik mezelf ben ik "mevrouw", maar ik ben er niet super
gevoelig over. Kijk, als je leuke schoenen/laarsjes zoekt met maat 45, en de verkoopster je uit arren moede naar heren
schoenen wijst, kan je haar dat niet echt kwalijk nemen. Ik hef een wenkbrouw van: "Zeg meid even serieus nu" en ze bloost en
zegt sorry, we hebben Uw maat niet ... Mevrouw (in een lingerie winkel vergissen ze zich nooit, maar dat spreekt voor zich ;-)

Janine
Plaats reactie