Kan je meerdere dingen tegelijk zijn?

[J/C]

Ok, ik ga hier even kort mijn verhaal doen.

Ik werd als jong kind vaak aanzien voor jongen omdat ik meestal kort haar had en er tot mijn dertien erg jongensachtig uitzag. Meestal vond ik dat leuk en liet ik mensen denken dat ik een jongen was, maar ik herinner me ook dat ik op een bepaald moment (begin puberteit) lang haar wilde. Toch weet ik dat ik het vreselijk jammer vond toen ik niet meer als jongen kon doorgaan (borsten, billen, alles erop en eraan) Ik was het meest aangetrokken tot meisjes, en heb serieus wat geëxperimenteerd, maar na verloop van tijd zag ik ook wel eens wat in een jongen. Ik vond dat zelf op een of ander manier vreemder, maar mijn omgeving leek daar op te focusen en ik leerde dat dat de norm was. Dit heeft me echter nooit tegengehouden om het met meisjes te proberen, zei het dan altijd stiekem. Als ik ooit jurken of rokken droeg was het omdat mijn ouders dat wilden, bij speciale gelegenheden een feesten. Ik deed dat dan ook braaf. Het was niet mijn ding maar ik kan me niet herinneren dat ik het afschuwelijk vond of zo, ik zou het niet als dysforie benoemen, eerder gewoon als onbehaaglijk. Ik herinner me wel dat ik in mijn late tienerjaren een paar keer schertsend heb gezegd dat ik me op mijn veertig zou laten transformeren tot man, zodat ik half mijn leven als vrouw en de andere helft als man zou kunnen leven, en omdat mijn ouders dan misschien al dood zouden zijn, wat me een hoop ellende zou besparen. Ik heb die notie echter verdrongen denk ik, want ik herinner het me nog maar pas terug weer.

Ik heb nooit mijn lichaam verstopt, tenzij misschien met losse kleding. Ik voelde me onzeker en onaantrekkelijk, maar, misschien omdat ik er echt heel vrouwelijk uitzag heb ik mijn gender issue losgelaten en ‘leren leven met wat ik had’. Wat ik wel altijd bleef doen een soort van sublimatie, zei het onbewust. Als ik fictie schreef in ik-persoon was ik altijd een man. Ik vond dat niet vreemd tot ik (zeer recent) erover begon na te denken. Op internet forums en online spelletjes deed ik me, deels onbewust, ook voor als man omdat ik dat leuk vond, en heb mijn geheime persoonlijkheid ook een naam gegeven: Jonas. Transgender? Nope, dat was nog steeds niet in me opgekomen. Integendeel, een tiental jaar geleden, na de manifestatie van mijn mannelijke internetpersoonlijkheid begon ik me in het echte leven juist nog meer vrouwelijk te gedragen en uiteindelijk ook te kleden, heb op mijn dertig voor het eerst in mijn leven make-up opgedaan en creëerde op die manier een soort tegenhanger voor Jonas. Mijn vrouwelijk ‘kostuum’ heet Clara. Ze begon als act maar is letterlijk een eigen leven gaan leiden. Het is zo zwaar uit de hand gelopen dat ik niet meer weet wie of wat ik ben. (en of ik überhaupt nog wel 1 persoon ben)

Ik heb in december, in het dieptepunt van een zeer turbulente en stresserende periode, voor het eerst tegen mijn psycholoog gezegd dat ik buiten al mijn andere problemen ook nog in de knoop lag met mijn gender identiteit, en ze raadde me aan om contact op te nemen met UZ gent. Ik heb deze week mijn moed bijeen geraapt en gebeld. Ik heb een afspraak in Augustus. Ik heb twee vriendinnen tegen wie ik wel iets kan zeggen, maar die begrijpen niet hoe ver of hoe diep dit gevoel gaat. Ik woon in Antwerpen en weet dat er hier ook organisaties bestaan maar ik durf niet naar cavaria of het roze huis omdat ik mensen ken die er werken of ermee verbonden zijn, die ook mijn gezin kennen en denken dat ik een hetero vrouw ben. Ik denk niet dat ik ooit uit de kast kan komen, (Kast? Ik woon in Narnia!) ik sta doodsangsten uit bij de gedachte en ik ben er op dit moment nog niet eens uit of ik transgender ben of gewoon psychisch gestoord.

Herkent iemand dat dualiteit gevoel, alsof je meerdere mensen tegelijk bent?

[Lise]

Hoi J/C, ik denk dat ieder mens dat gevoel wel in beperkte mate heeft. Het ene moment en in een bepaalde groep ben je iemand anders dan in een ander moment. Ik denk wel dat het bij de ene persoon veel sterker duaal is dan bij een ander. Bij jou is dat dubbele kennelijk heel sterk; bij mij trouwens ook en wat je schreef is voor mij juist heel erg herkenbaar.

[Anon20190122]

hoi j/c misschien dat dit topic jouw kan helpen http://www.t-nederland.nl/forum/viewtop ... f=7&t=2683" target="_blank het gaat over tussen de geslachten in zitten!

[J/C]

Hoi J/C, ik denk dat ieder mens dat gevoel wel in beperkte mate heeft. Het ene moment en in een bepaalde groep ben je iemand anders dan in een ander moment. Ik denk wel dat het bij de ene persoon veel sterker duaal is dan bij een ander. Bij jou is dat dubbele kennelijk heel sterk; bij mij trouwens ook en wat je schreef is voor mij juist heel erg herkenbaar.

Ik ben bijzonder opgelucht dat je mijn twijfels herkenbaar vindt. Hoewel ik iemand ben die veel nadenkt en analyseert is het toch zo moeilijk om momenteel aan mezelf uit te geraken. Het is echt alsof al mijn bevindingen of herinneringen elkaar tegenspreken.

hoi j/c misschien dat dit topic jouw kan helpen http://www.t-nederland.nl/forum/viewtop ... f=7&t=2683" target="_blank het gaat over tussen de geslachten in zitten!

Dit is inderdaad herkenbaar genoeg om mezelf wat in te vinden. Ik mijn tienerjaren voelde ik me eerder man of helemaal geen van beide, terwijl nu eerder man/vrouw tegelijk of van het een naar het andere ga.
Van de andere kant, ik heb gisterenavond nog een goed gesprek met de ene vriendin die ik echt betrouw om erover te praten. Ze heeft me ook enkele vragen gesteld die ik nog niet zelf had bekeken. Ze vroeg me of het feit dat ik mijn vrouwelijkheid in het dagelijks leven plots ben gaan benadrukken niet een soort overcompensatie is. En ze heeft ook nog eens aangehaald dat ik haar eens heb verteld dat ik een libido heb van nul. Theoretisch gezien vind ik seks wel boeiend, maar in mijn fantasie ben ik dan wel een man.
Ze vroeg ook waarom ik per se in een hokje wil passen en/of mezelf wil definiëren. Ik hou van logica en structuur en dingen die kloppen. Het is niet mijn bedoeling iets ‘op te lossen’ of zo, maar ik moet dit gewoon ooit snappen zodat ik het een plaats kan geven en doorgaan met mijn leven (al of niet in Narnia)

[ada]

Het is eigenlijk heel simpel of je bent een androgyn of een transgenderist, de toekomst zal het uitwijzen.
Volg de weg en je gevoelens en probeer je niet in een hokje te douwen wat je eigenlijk bent.
Blijf gewoon je ding doen en probeer positief te leven, dat is mijn raad want je leef maar 1 keer.

[Fay]

Zo simpel lijkt het me juist niet, er zijn ontelbare veel mogelijkheden binnen het genderspectrum

Fay

[Anon20190122]

precies wat Ada schrijft voor al als je er niet helemaal zeker van bent wat je nu eigenlijk bent gewoon op je gevoelens afgaan!

[J/C]

Hm, gevoelens. Ik heb dat niet zo vaak en als ik ze heb luister ik er meestal niet naar, zo blijkt. Te verwarrend en confronterend. Het zou makkelijker zijn moest iemand me gewoon het juiste hokje aanwijzen, maar het is uiteraard niet altijd simpel of logisch, of überhaupt definieerbaar.
Ik ben erg bang om er te veel verder over na te denken en te 'voelen', maar voel me op dit moment eigenlijk al veel beter met het besef dat er niets mis is met mij. Dar ben ik nu wel uit en dat helpt. Waar ik exact pas onder de paraplu der genderdiversiteit zal ik nog wel uitvissen. Bedankt alleszins voor jullie reacties.

[micheal-richard]

Humm herkenbaar en lastig als je er een label aan hangt. Ik deed dit ook met gevolg overload, had ook vrienden die bepaalde vragen stelde die confrotered waren maar me ook aan t denken zetten. Waarom een hokje? Wat is mis met jezelf zijn? Zou het kunnen zijn dat als je jezelf accepteert al jezelf zou het dan niet relaxter zijn? Tja kon niet gelijk alles beantwoorden maar deze vragen lukte, dacht ik op dat moment wel. Nu een tijd verder ben ik zover dat ik, zonder mezelf te miskennen, zeggen ik pas in geen enkel hokje want ben uniek. Met dat inzicht zie ik ook dat er niks mis is met mij alleen voelt mijn verpakking niet geheel zoals ik me voel, beter gezegd gevoels matig mis ik iets. Door mijn bouw en kleding kan ik aardig voor man doorgaan en uitstraling werkt ook mee. Ik heb, buiten beste vriendin en man, niemand wat gezegd en ben me gaan kleden zoals ik wil en niet wat men graag zou zien.
Een heel verhaal maar misschien heb je er wat aan en zo zie je maar ge zijt niet alleen.

[LisaM]

Je titel is ongelukkig gekozen, een mens (en genderidentiteit) is geen ding.
Voor de rest is er geen zwart of wit, maar 50 tinten grijs...