Waarom voelt het fout?

[Coen]

Beste mensen,

Ik ben erg benieuwd of er iemand is die zich herkent in het volgende. Al lang geleden 'wist' ik dat ik geen meisje was zoals de meisjes om me heen. 'Ik hoor eigenlijk bij de jongens', dacht ik, of als m'n moeder me een straatmeid noemde, dan verbeterde ik haar in m'n hoofd met 'straatjongen'. Ik heb dat gevoel nooit hardop geuit. Ik had het idee dat die gevoelens niet strookten met de realiteit en omdat ik niet voor gek verklaard wilde worden heb ik ze voor me gehouden.
Tot een jaar geleden (ik ben nu 32). Ik heb me eindelijk aangemeld bij het VU en ben inmiddels uit de kast bij familie, vrienden en op mijn werk. Helemaal goed, zou je denken, maar er is iets waar ik ontzettend van in de war raak. Iedere keer, nee, dat is niet waar, vaak als mensen 'meneer' of 'hem' tegen me zeggen, en helemaal als het klinkt als 'kerel' of 'vent', dan voel ik dat mijn buik een beetje samentrekt. Als mensen 'mevrouw' of 'haar' tegen me zeggen dan voelt dat ook fout, daar niet van, alleen voel ik dat niet zo specifiek in m'n buik (meer in m'n hele lichaam). Waarom zou ik buikpijn krijgen van gemeneerd worden? Ik bedoel, ik zou toch juist blij moeten zijn?!

Ik ben dus nieuw op het gebied van luisteren naar mijn gevoel. Het heeft me al heel veel goeds gedaan om wat ik van binnen beleef hardop uit te spreken maar wat ik met dit gevoel moet weet ik niet. Wat zou mijn buik willen zeggen?

Sorry als ik een vraag stel die jullie helemaal niet kunnen beantwoorden, wat kunnen jullie nou zeggen over wat mijn buik bedoelt. Ik hoop dat er mensen zijn die dit herkennen en me misschien kunnen vertellen hoe zij dat beleven / beleefd hebben.

Alvast bedankt!

[Emma]

Ik weet niet of het hetzelfde is, waarschijnlijk niet. Maar ik krijg braakneigingen als mensen me heel goedbedoeld 'meid' noemen.

[Fay]

Mevrouw vind ik ook vervelend, meneer past sowieso niet, dan voel ik dat ook, mijn een beetje op lucht gebaseerde theorie is dat ik diep van binnen nog een klein meisje ben dat zich eerst nog mag gaan ontwikkelen alvorens het vrouw kan worden

mevrouw klinkt mij heel bejaard in de oren

Fay

[Coen]

Haha, ik snap wat je bedoelt, Emma, zo'n ik-vind-transgenders-heel-ok-hoor-statement...
Maar misschien heb je daar ook wel een punt: ik vind het moeilijk om mezelf serieus te nemen als man. Ik kan toch geen echte man zijn, want ik ben geboren als vrouw. Ik ben gewoon nog niet zover dat ik mezelf voor vol kan aanzien en me tegelijkertijd man kan noemen (of laten noemen). Misschien is dat wel wat er gebeurt als ik het een ander het hoor zeggen.
Thanks voor je reactie

[Coen]

Jij ook bedankt voor je reactie, Fay. Dat heb ik ook, ik voel me veel meer een jongen. Maar ik ben ook nog pre-T en heb daarom echt het idee dat mijn pubertijd nog moet komen (die eerste heb ik gewoon compleet genegeerd, hoe bedoel je ontkenning ).
Maar heb of had je ook wel eens dat het gek voelt al mensen naar je verwijzen als 'haar'?

[Fay]

Haar voelt ok, meisje onwennig, mijn pa noemt me meidje, ook wennen

meneer of man ist iig niet, en jongen zeggen veel vrouwen ook tegen elkaar, kan ik mee leven

onwennig gewoon denk ik

Fay

[Anon20180501]

Hi Coen...

Ik heb het zelf nooit zo ervaren maar ik kan me voorstellen dat ge-meneerd en/of ge-mevrouwd worden raakt aan je dysforie met als mogelijk gevolg een lichamelijke reactie zoals buikkrampen. Dat hoeft in mijn ogen niet eens persé te betekenen dat deze reflex een gevolg is van afkeer/weerstand, het zou net zo goed opgewekt kunnen worden door een euforisch gevoel...

grts Daniéla

[Coen]

Zit wat in, Daniëla, voor iemand die zo goed is in vermijden als ik, is het best confronterend als mensen me ineens anders aanspreken dan 'normaal'. Ik bedoel, mevrouw en zij is fout, maar ik ben daar wel aan gewend...
Het heeft eigenlijk al heel erg geholpen om het op te schrijven en hier te uiten. Vandaag had ik geen buikpijn toen m'n collega me als Coen aansprak maar voelde ik me juist opgelucht (ik ben nog niet om op mijn werk, lang verhaal, iets met veel te grote bewbs en me daar juist meer van bewust worden en ongemakkelijk bij voelen als ik een binder draag). Nu ik dit zo opschrijf, volgens mij ben ik nog steeds ontzettend aan het vermijden. Ja, ik ben uit de kast, maar jeetje, ik heb mezelf geloof ik nog lang niet geaccepteerd.
Thanks for listening!

[Mr.X]

Hey Coen,

Ik ben inmiddels iets verder in het traject, maar het gevoel dat je omschrijft is heel herkenbaar. Ook ik had een wat ongemakkelijk gevoel bij het ge-hij en ge-hem in het begin. Dit was voornamelijk te wijten aan het feit dat een 25-tal jaren ik anders ben benoemd. Dus het ge-zij en ge-haar was zeker fout, maar zomaar switchen naar hem e.d. neemt tijd. En ja, ook ik had toen het idee dat ik niet goed genoeg was om als een 'hem' of 'hij' door het leven te gaan, zo voor hormonen. Nu, een tweetal jaren later, is het helemaal goed. Het went, en daar gaat het om.

[Anon20190516]

Mijn beste vriendin noemt me steevast "chick". Was eerst ook ff wennen,maar voelt nu normaal