Nieuwe chat! Zie dit topic.

Verwarring.

Pas ik nou in een hokje of niet?
Gebruikersavatar
Fay
Berichten: 2484
Lid geworden op: 03 nov 2012, 14:01
Gender: Trans MtF
Locatie: Eindhoven

Re: Verwarring.

Bericht door Fay »

Zeg maar gerust totaal fucked up in die rol en continue in gevecht met jezelf,depressies, burn outs, drank drugs, u name it, en maar denken, ik krabbel wel weer op en ga weer door, zonder de kern van het probleem onder de loep te nemen

Je kan er niet omheen, of je vecht je letterlijk dood


Fay
Oll
Berichten: 20
Lid geworden op: 15 jul 2015, 10:23
Gender: Transgender

Re: Verwarring.

Bericht door Oll »

''Niet zozeer her verlangen is om een vrouw te zijn.
Maar eerder mijn afkeer om een man te zijn.''

Dit heb heb je mooi gezegd en ik herken het helemaal. Als ik denk aan de manier waarop ik ben opgevoed, moet ik zeggen dat ik ook altijd heel vrij was. Toch, ik vind vrouw zijn niet verschrikkelijk, juist heel cool zelfs(mannenwereld? ja dag vrouwenwereld), maar ik heb er toch een afkeer van om het zelf te zijn. Het is nog steeds onduidelijk voor me wat ''man'' of ''vrouw'' zijn, naast de biologische kenmerken, nou precies inhoudt.

Ik ben er de laatste tijd wel achter gekomen dat het dezelfde vraag is als ''Wat is het doel van het leven?'', daar is geen correct antwoord op, die vraag kun je alleen voor jezelf beantwoorden. En voor mij is man/vrouw zijn een bepaalde energie of misscien iets spiritueels zelfs(maar ik prefereer energie :P). In ieder geval iets wat ik buiten die dingen niet kan uitleggen.

Ik besef nu wel dat ik vrouw zijn nu niet zo verschrikkelijk vind, omdat mijn humeur goed is, maar als de dysforische wolken zich weer boven mijn hoofd stapelen, dan is het weer goed raak :cry:
Gebruikersavatar
Blue
Berichten: 214
Lid geworden op: 06 mar 2015, 10:20
Gender: Trans MtF
Voornaamwoorden: Zij/Haar

Re: Verwarring.

Bericht door Blue »

Oll schreef:''Niet zozeer her verlangen is om een vrouw te zijn.
Maar eerder mijn afkeer om een man te zijn.''

Dit heb heb je mooi gezegd en ik herken het helemaal. Als ik denk aan de manier waarop ik ben opgevoed, moet ik zeggen dat ik ook altijd heel vrij was. Toch, ik vind vrouw zijn niet verschrikkelijk, juist heel cool zelfs(mannenwereld? ja dag vrouwenwereld), maar ik heb er toch een afkeer van om het zelf te zijn. Het is nog steeds onduidelijk voor me wat ''man'' of ''vrouw'' zijn, naast de biologische kenmerken, nou precies inhoudt.

Ik ben er de laatste tijd wel achter gekomen dat het dezelfde vraag is als ''Wat is het doel van het leven?'', daar is geen correct antwoord op, die vraag kun je alleen voor jezelf beantwoorden. En voor mij is man/vrouw zijn een bepaalde energie of misscien iets spiritueels zelfs(maar ik prefereer energie Afbeelding). In ieder geval iets wat ik buiten die dingen niet kan uitleggen.

Ik besef nu wel dat ik vrouw zijn nu niet zo verschrikkelijk vind, omdat mijn humeur goed is, maar als de dysforische wolken zich weer boven mijn hoofd stapelen, dan is het weer goed raak :cry:
Het gevoel is ook lastig onder woorden te brengen. Ik weet dat me gelukkig en vredig van binnen voel wanneer ik als vrouw gezien en behandeld word. Maar als iemand concreet vraagt hoe ik dan exact behandeld wil worden is dat lastig te beantwoorden.

Het is een gevoels kwestie.

Als iemand me gewoon neutraal behandeld is dat ook prima, vaak sta ik er dan niet bij stil.

Maar wanneer ik "Ge-meneerd" word of wanneer ik geconfronteerd wordt met gender zoals bij het invullen van formulieren of openbaar toilet. Dan is het toch wel pijnlijk.




Sent from my SM-N910F using Tapatalk
Gebruikersavatar
Sanne_S
Berichten: 104
Lid geworden op: 24 jun 2014, 11:15
Gender: Transgender

Re: Verwarring.

Bericht door Sanne_S »

Ook voor mij is het heel herkenbaar.
In de tijd voordat ik mijn vrouw leerde kennen, was ik heel vaak depressief en was ik het niet, was ik ook niet in mijn hum.
Alleen wanneer het mooi weer was en ik echt goed was uitgeslapen, waren er tijden dat ik me goed voelde.
Zo ook als ik iemand blij maakte, iets voor mezelf kocht of me met mijn hobby's bezig hield. (Chatten, Star Trek kijken en later rollenspel).
Ik hield me vast aan alles wat bekend was. Had het moeilijk met veranderingen en was voornamelijk in mezelf gekeerd en extreem verlegen.
Mijn vrouw heb ik ook leren kennen middels een prikbord op internet.
Dus voelde ik ook dat ik een relatie MOEST hebben en trouwen. U know, het bekende beeld volgen.
Ook tijdens mijn relatie totdat mijn ogen openden, begin vorige jaar, ging dit nog door.
Had veel steun nodig. Had iemand nodig die me moest vertellen wat te doen. Erkenning krijgen was vooral belangrijk.

Sindsdien is dat allemaal om.
Meeste van de tijd ben ik wel opgewekt. Ga ik mijn eigen weg. Ben neutraal extravert en hou helemaal niet meer van traditionele opvattingen van relaties.
Ik durf nu ook beslissingen te nemen, mijn mening te laten horen.
Ben echt meer gelukkig, ondanks mijn situatie.
Toch: helaas dat ultieme geluksgevoel(overtreffende trap) wat ik vorig jaar had, dat heb ik niet meer.
Liefs,

:hbeat:Sanne

"No One Can make You Feel Bad Without Your Consent"
Joissie
Berichten: 4
Lid geworden op: 27 sep 2015, 12:27
Gender: Man

Re: Verwarring.

Bericht door Joissie »

Ik heb jouw stuk wel 30 keer gelezen... En steeds bedacht ik mij, ja dat had ik kunnen schrijven. Ik ben 53 jaar en weet nu ruim 20 jaar dat ik "anders" ben. Voor die tijd viel het mij, maar ook mijn omgeving, al op dat ik erg vrouwgericht was. Niets mis mee zou je zeggen, maar in mijn geval...ik had hoofdzakelijk vriendinnen en wist als geen ander wat vrouwen leuk vonden wat uitgaan, kleding en andere interesses betrof. Ik ben nu ruim 30 jaar getrouwd met een schat van een vrouw, maar ik merk steeds meer dat ik mij met haar en andere vrouwen identificeer. Zo kan ik echt jaloers zijn op hetgeen wat vrouwen dragen, of ben ik jaloers op zwangere vrouwen en denk ik als ze echte vrouwen dingen doen... Dat wil ik Ook! Ik val absoluut niet op mannen...sterker nog...ik vind vrouwen in alle soorten en maten erg interessant en mooi. Ik weet niet precies wat ik hier mee aan moet. Ik fantaseer steeds vaker over hoe het zou zijn om vrouw te zijn...De laatste jaren laat ik geen moment voorbij gaan om even een kort moment mij als vrouw te gedragen... Ik merk dan dat ik mij heel rustig en gelukkig voel. Maar toch durf ik er met niemand over te praten en heb mij inmiddels neergelegd bij het idee dat ik een man ben in zijn gehele fysieke hoedanigheid. In mijn fantasie ben ik altijd een vrouw, maar in de werkelijkheid moet ik mij in mijn sociale leven gedragen als man. Erg verwarrend allemaal...
Gebruikersavatar
Emma
Beheerder
Berichten: 8004
Lid geworden op: 13 aug 2013, 01:43
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Etten-Leur

Re: Verwarring.

Bericht door Emma »

Hoi Joissie, zou je je even willen introduceren in het daartoe bestemde topic?
Nothing you can do, but you can learn how to be you in time.
It's easy

สวัสดีค่ะ

Emma: I am me

@[email protected]
Joissie
Berichten: 4
Lid geworden op: 27 sep 2015, 12:27
Gender: Man

Re: Verwarring.

Bericht door Joissie »

Emma schreef:Hoi Joissie, zou je je even willen introduceren in het daartoe bestemde topic?
Hoi Emma, tuurlojk, maar waar kan ik die topic vinden? Ben hier vandaag voor het eerst..
Oll
Berichten: 20
Lid geworden op: 15 jul 2015, 10:23
Gender: Transgender

Re: Verwarring.

Bericht door Oll »

Blue schreef:
Oll schreef:''Niet zozeer her verlangen is om een vrouw te zijn.
Maar eerder mijn afkeer om een man te zijn.''

Dit heb heb je mooi gezegd en ik herken het helemaal. Als ik denk aan de manier waarop ik ben opgevoed, moet ik zeggen dat ik ook altijd heel vrij was. Toch, ik vind vrouw zijn niet verschrikkelijk, juist heel cool zelfs(mannenwereld? ja dag vrouwenwereld), maar ik heb er toch een afkeer van om het zelf te zijn. Het is nog steeds onduidelijk voor me wat ''man'' of ''vrouw'' zijn, naast de biologische kenmerken, nou precies inhoudt.

Ik ben er de laatste tijd wel achter gekomen dat het dezelfde vraag is als ''Wat is het doel van het leven?'', daar is geen correct antwoord op, die vraag kun je alleen voor jezelf beantwoorden. En voor mij is man/vrouw zijn een bepaalde energie of misscien iets spiritueels zelfs(maar ik prefereer energie Afbeelding). In ieder geval iets wat ik buiten die dingen niet kan uitleggen.

Ik besef nu wel dat ik vrouw zijn nu niet zo verschrikkelijk vind, omdat mijn humeur goed is, maar als de dysforische wolken zich weer boven mijn hoofd stapelen, dan is het weer goed raak :cry:
Het gevoel is ook lastig onder woorden te brengen. Ik weet dat me gelukkig en vredig van binnen voel wanneer ik als vrouw gezien en behandeld word. Maar als iemand concreet vraagt hoe ik dan exact behandeld wil worden is dat lastig te beantwoorden.

Het is een gevoels kwestie.

Als iemand me gewoon neutraal behandeld is dat ook prima, vaak sta ik er dan niet bij stil.

Maar wanneer ik "Ge-meneerd" word of wanneer ik geconfronteerd wordt met gender zoals bij het invullen van formulieren of openbaar toilet. Dan is het toch wel pijnlijk.




Sent from my SM-N910F using Tapatalk
Openbare toiletten zijn een nachtmerrie. Vandaar, je leeft maar 1 keer, beter geniet je ervan. 8-)