Spijtoptanten

[Veronica]

@Jessy, maar vind je de transitie resultaten in Nederland van iemand van buitenlandse afkomst ook "teleurstellend" dan?

Indien nee, kan het aan de "Nederlandse" genen liggen, indien ja dan ligt het probleem elders denk ik.

[Jannet V]

Dit is mijn mening.
Ik denk dat er meer mensen teleurgesteld zijn in het resultaat van de transitie dan we beseffen. Maar die mag je geen spijtoptanten noemen, spijtoptanten hebben echt de verkeerde afslag genomen. Voor mijn operatie heb ik rekening gehouden met alles en de lat lag niet veel hoger dan een ongevuld slipje en eventueel een gevulde bh. Vrouw voelde ik me toch al, daar was ik geen perfect lichaam meer voor nodig. Perfecte vrouwen bestaan niet, net zo min als perfecte mannen. Of je nu trans bent of cis, je zult altijd een soort berusting moeten vinden in wat je wel hebt en los moeten laten wat jou niet ten deel is gevallen.

[Danielle]

Dit is mijn mening.
Ik denk dat er meer mensen teleurgesteld zijn in het resultaat van de transitie dan we beseffen. Maar die mag je geen spijtoptanten noemen, spijtoptanten hebben echt de verkeerde afslag genomen.

Is dat dan niet zozeer spijt, maar gewoon verkeerde verwachtingen hebben van wat een transitie je kan brengen? Ik ben zelf ook altijd heel erg nuchter geweest in het denken over de te verwachten resultaten. Maar zelfs ik heb wel even terug gekeken en beseft dat ik op bepaalde gebieden wellicht teveel verwachtte. Vooral dat er dingen vanzelf zouden gaan, terwijl ik er toch echt zelf wat meer moeite voor moet doen. Het is een beetje een "als ik later groot ben" denkpatroon wat hier op de loer ligt als een valkuil. Ik leef in het nu, en dat later is er nog niet en als het er al gaat zijn dan komt dat omdat ik het er zelf zo heb gebracht.

[Amy]

Dit is mijn mening.
Ik denk dat er meer mensen teleurgesteld zijn in het resultaat van de transitie dan we beseffen. Maar die mag je geen spijtoptanten noemen, spijtoptanten hebben echt de verkeerde afslag genomen.

Is dat dan niet zozeer spijt, maar gewoon verkeerde verwachtingen hebben van wat een transitie je kan brengen? Ik ben zelf ook altijd heel erg nuchter geweest in het denken over de te verwachten resultaten. Maar zelfs ik heb wel even terug gekeken en beseft dat ik op bepaalde gebieden wellicht teveel verwachtte. Vooral dat er dingen vanzelf zouden gaan, terwijl ik er toch echt zelf wat meer moeite voor moet doen. Het is een beetje een "als ik later groot ben" denkpatroon wat hier op de loer ligt als een valkuil. Ik leef in het nu, en dat later is er nog niet en als het er al gaat zijn dan komt dat omdat ik het er zelf zo heb gebracht.

Dat van die verwachtingen daar werd bij mij bij de diagnose heel erg op gehamerd. Ik moest zelfs een lijst opstellen over wat ik verwachte aan veranderingen en hoe ik er op zou reageren mocht het tegenvallen. Ze hebben mijn verwachtingen heel erg naar beneden gesteld. Ik praat niet vaak positief over de diagnose van het VU maar ik vond dat toch wel een van de goede dingen die ze gedaan hebben. Het valt me zo ver heel erg mee, het gaat beter dan dat ik verwacht had (effecten van hormonen heb ik het dan nu over, operaties heb ik nog niet gehad) en ik denk mede dankzij dat ze mij goed bewust hebben gemaakt van dat het ook minder kan uitpakken.

Even los daarvan en terug naar dat spijt hebben. Ik heb er over na zitten denken maar ik zou voor mezelf niet weten waar ik spijt van zou moeten krijgen. Als ik spijt zou moeten krijgen dan zou ik spijt moeten hebben dat ik niet direct zelfmoord had gepleegd in plaats van in transitie te gaan. Beetje raar want zelfmoord kan altijd nog. Deze hele transitie is voor mij meer een poging om mezelf te redden of mijn leven te verlengen als je er zo naar kijkt, niet echt een keuze.

[Alice]

En hoe tevreden is men in Nederland, wat leeswerk

Proefschrift (2002) Smith, Yolanda Louise Susanne. Universiteit Utrecht.
http://dspace.library.uu.nl/bitstream/h ... sequence=2

In het bijzonder hoofdstuk 5 – 6, er is een NL samenvatting hiervan.

[elke]

Ongetwijfeld.

Daarbij zie ik ook een groep mensen die het gewoon achteraf niet aankunnen om met constante confrontaties te leven, als ze niet helemaal passabel blijken te zijn. En ik moet toegeven dat dat voor mij ook een grote factor is, want ik wil gewoon mezelf kunnen zijn met een sociaal leven en zónder vervelende vragen en blikken. Tijdens het transitieproces heb ik daar alle begrip voor, maar uiteindelijk wil ik zo'n hoofdstuk toch definitief kunnen afsluiten.

Nu weet ik niet of het aan medicatie of gewoon aan de genen ligt, maar het lijkt erop dat ze in bepaalde landen er beter mee wegkomen dan andere. Ik heb transitiefoto's gezien van mensen waar ik online contact mee heb waar je echt van achterover slaat, je zou er niks anders meer achter zoeken. En no offense naar eender wie, maar ik vind de resultaten hier nogal eens tegenvallen en blijf me afvragen waar dat aan ligt. Komt nog eens bij dat veel Nederlanders groot zijn (zeker zij die als man werden geboren), en dan val je zowiezo al wat meer op.

Kortom: ik ben nog altijd terughoudend om de transitie te starten, bang dat ik sociaal niet geaccepteerd ga worden of tegen vervelende confrontaties blijf aanlopen. Je weet natuurlijk nooit zeker wat de toekomst brengt, maar als dat het geval zou zijn dan kan ik zoveel mezelf zijn als ik wil maar zou ik nooit gelukkig zijn... en misschien spijt hebben en terug verlangen naar een enigszins "normaal" leven.

Heel belangrijk punt!!!
Goed dat je hier flink over nadenkt!
Ik ben van vrouwelijke homo (dus toch al opvallend)... naar trans gegaan.... het gaat nu redelijk maar ik maak me toch vaak zorgen over de toekomst. Blijf ik passabel. Ik heb namelijk ook geen zin uren bezig te zijn iedere dag voordat ik naar buiten kan en permanent pruiken dragen is voor mij te duur en lijkt me ook een hel. Dan zijn er nog wel hoofddoekjes ed maar toch vind ik dat allemaal behelpen.

Ik vraag me soms wel eens af of ik weer als man zou kunnen gaan leven. Even los van of ik dat emotioneel en psychisch aan zou kunnen (want dat weet ik simpelweg niet). Ik hoop dat ik met de jaren toch het hele gendergebeuren zou kunnen overstijgen... dat ik het volledig los kan laten en mezelf accepteren hoe ik er ook uitzie. Maar dan moet de omgeving dus omgaan met een vreemd uitziende zeer vrouwelijke man. Het is nooit normaal geweest en het wordt ook nooit normaal. Op dit moment ben ik tot mijn grote schrik aardig passabel, en ik zou het zo vreselijk naar vinden als ik me niet meer vrij zou voelen om te gaan en staan waar ik wil en steeds maar aangestaard en nagekeken zou worden (wat ik OOK heb meegemaakt!!!). Ik ben een gevoelig mens en het valt me daarom ook altijd op als mensen dat doen. ARG!

Ik moet niet voor anderen spreken en denken en voelen want dat kan ik niet. Maar ik heb echt wel een gedacht... als ik een onverdachte heteroman was geweest met de wens om vrouw te zijn... zou ik het denk alleen binnenshuis doen enz. Omdat ik van nature een vrouwelijk karakter gevoelsleven communicatie ed heb met andere mensen was het voor mij beter om als vrouw te gaan leven... veel makkelijker. Maar als ik dat niet had gehad had ik graag veilig een onverdachte man geweest.

Ik vind het best balen om levenslang trans te zijn. (ik hou er namelijk helemaal niet van om in de belangstelling te staan en wordt het liefst door mijn omgeving gewoon volledig met rust gelaten). En dan nog los van het gegeven dat ik uiteraard niet weer gepest, bedreigd e.d. wil worden (ook allemaal meegemaakt).

[jacqueline]

Het gaat erger dan toen ik bij VU aanklopte.

Mijn hele traject liep bijna in de soep omdat mijn moeder door haar ziekte niet kon komen, maar wat boeit het VU dat? niks, het is de f**king protocol zeggen ze (excuus voor het taalgebruik, dankzij het VU heb ik een schijthekel aan het woord "protocol" gekregen).

Protocol dit, protocol dat maar zelf volgen ze die niet maar dat is een ander verhaal.

Ik lees in mijn ogen te vaak dat VU vind dat je familie mee moet voor gesprek, dat je psychisch stabiel bent en vooral deze is een doorn in het oog, ze verwachten dat je een sociaal leven hebt.

Het valt me op dat jij alsmaar je familie en dan vooral je moeder de schuld geeft van tegenslagen in je traject. De volgende bij wie je de schuld van alles wat je niet zint neerlegt is het genderteam. In je post bespeur ik nauwelijks een spoor van zelfreflectie. Bij het genderteam vragen ze niet om een familielid, maar om een 'naaste', dat mag ook een goede vriend zijn, of de buurvrouw of een klasgenoot. Of dat heel nodig is voor het stellen van de diagnose, dat betwijfel ik inderdaad ook. Maar het geeft wel een indicatie of je een netwerk hebt waaruit je steun kunt putten.

Mijn psycholoog is een type die daar veel waarde aan hecht, zij vind dat je sociaal (vele vrinden of contacten) moet hebben om het traject goed door te kunnen komen, nou ben ik niet sociaal, heb bijna geen vrienden en toch kwam ik het traject door, wat raar hè?

(en ja, toen ik dat doorkreeg loog ik over mijn sociale leven en over mijn problemen, ik wist dat ik het aan kan maar ik wist ook dat hun zullen tegenwerken)

Als je er zo in staat, dan vrees ik dat je jezelf nog wel eens tegen gaat komen. Zonder mijn sociale netwerk zou ik nooit door mijn transitie heen zijn gekomen. Ik heb slechts een handjevol vrienden en een boel goede kennissen, maar ik heb er nog wel een vangnet aan. Dat vangnet heb ik op momenten ook echt nodig gehad.

En dan lees ik zelfs tegenwoordig dat er bij paar mensen alleen androcur werd gegeven en die alleen progynova krijgen als ze tevreden zijn, nou snap ik wel als er door een medische oorzaak dit zou gebeuren maar serieus? Je gaat daar voor de gehele hrt, lijkt mij stug dat je tevreden bent met 1 van de 2 als je voor beide aanklopt.

Af en toe lees ik wat mensen over dat psychologische traject zeggen en mee maken, en ik schud soms vol ongeloof met mijn hoofd, het traject mag iets strenger maar niet op die manier aangezien vaak genoeg de manier van hoe het VU hanteert helemaal nergens op slaat.

Ik ben ook begonnen met eerst alleen androcur. Dat ging in goed overleg met mijn psycholoog aldaar die me die optie gaf. Als ik had gewild dan kreeg ik vanaf dag 1 gewoon androcur én progynova. Ik heb daar destijds mijn persoonlijke, geen medische, redenen voor gehad om die route te nemen. Achteraf gezien had ik die eerste drie maanden gewoon gelijk de oestrogeen erbij kunnen nemen, toch ben ik uiterst tevreden dat ik getrapt ben begonnen.

Tijdens de diagnostische fase had ik geen sociaal vangnet.....nu als vrouw heb ik mijn vrienden wel

[Eveliene]

Ik zou het niet gered hebben moet ik eerlijk zeggen en Sandy zou het ook niet gered hebben. Vooral de eerste week thuis is behoorlijk zwaar dus wij zijn blij dat we ons aan elkaar op hebben kunnen trekken. Helukkig hebben we ook een sterke band met de buren die ook voor ons vliegen als dat nodig is.

Ik heb er dan ook moeite mee om te horen hoe slecht het met mijn geweldige kamergenootje Arlin gaat doe het allemaal alleen moet doen en baal er van dat ik nog niet kan autorijden om een beetje te helpen met iets simpels als boodschappen doen of gewoon even gezelschap houden.

[elke]

Als ik spijt zou moeten krijgen dan zou ik spijt moeten hebben dat ik niet direct zelfmoord had gepleegd in plaats van in transitie te gaan. Beetje raar want zelfmoord kan altijd nog. Deze hele transitie is voor mij meer een poging om mezelf te redden of mijn leven te verlengen als je er zo naar kijkt, niet echt een keuze.

Zonder dramatisch te willen zijn: dat was bij mij net zo.

[Claire]

Dat dramatische valt wel mee ik ervaar dat toch ook wel