Hoe wisten jullie het?

[Dinges12]

De vraag die op dit moment door mijn hoofd spookt is; hoe wisten jullie dat jullie in het verkeerde lichaam geboren waren? Ik ben er voor mijzelf nog niet helemaal uit.

Ik bedoel ik heb poppen altijd al eng gevonden, maar Barbies bijvoorbeeld niet, motortjes en autootjes vond ik ergens wel leuker. Maar my little pony vond ik weer geweldig, maar onze buurjongen ook ... De kleur roze heb ik altijd een walgelijke kleur gevonden en zou ik niet dood in gevonden willen worden, helaas staan bepaalde tinten roze mij juist wel goed. Op school en ook op andere gelegenheden wilde ik graag bij de mannen en jongens hangen, alleen of zij begrepen mij niet of ze wilden meer van mij... Over het algemeen heb ik dus alleen maar vriendinnen, op mijn verjaardagen is het dus ook een echte kippenhok. Ik voel mij fysiek aangetrokken tot zowel mannen als vrouwen, maar ik heb alleen relaties gehad met mannen. Ik durf vrouwen niet eens te zoenen, bang dat ik het te fijn ga vinden... Maar dat is volgens mij een heel ander onderwerp. Hoe dan ook heb ik mij het denk ik wel eens afgevraagd of ik nou een jongetje was, toen ik nog een kind was. Ik heb zelfs in mijn pubertijd een fase gehad dat ik 'baggy' kleding droeg, en als ik terug kijk zag ik der eerder uit als een kerel met lang haar dan op een mooi schattig meisje. Ik heb mijn borsten altijd te groot gevonden, en tijdens geslachtsgemeenschap moesten ze ook echt niet aan ze komen, das zo'n mood killer. Ik zelf raak ze ook niet echt aan. In tegenstelling tot mijn beneden gebied, dat vind ik prima en daar heb ik mij nooit echt aan gestoord ofzo. Daarnaast heb ik ook gewoon een kinderwens en dan bedoel ik geen adoptiekind of een kind van een partner, maar mijn eigen kind met 50% van mijn genen. Als er een pil zou zijn waarmee ik een vruchtbare man zou kunnen worden zou ik het eigenlijk wel weer willen in nemen... Oke om een lang verhaal even kort te maken, hoe wisten jullie dat je in het verkeerde geslacht geboren was?

[Raisa]

Heel herkenbaar wat je schijft, het geldt ook wel een beetje voor mij.

Hoe ik er echt achter ben gekomen... heter was altijd heel veel twijfel zoals jij die nu hebt maar na een tijdje ben ik het gewoon gaan doen en zo voelde ik dat het beter bij me paste.
Ik heb nog best wel veel getwijfeld nadat ik de docu van vValentijn zag. Ik was niet zoals haar, ik speelde niet met poppen en eiste dat ik rokjes mocht dragen. Dat deed em wel een tijdje afvragen of ik wel 'trans genoeg' was voor een transitie. Het VU heeft dit juist rechtgezegd door te zeggen dat zij er 1 uit duizenden is en zeker niet de norm voor transseksualiteit is.

[Madeleine]

Korte modbreak,en opschoning.
Het onderwerp gaat over: hoe heb jij het ontdekt.
Vermeende VU inzichten en "trannier/vrouwelijker dan jij" discussie's horen daar niet in.

[Aster]

Ik heb het van kinds af aan al beseft....niet zozeer omdat het een 'los iets was wat ontdekt moest worden' maar omdat het een diep verankerd deel van mezelf uitmaakt.
Viel niets aan te ontkennen ook.

[Merel77]

Ik heb het altijd wel geweten. Dat is niet vanwege allerlei typische voorbeelden (ook al heb ik die genoeg) maar vooral het gevoel. Ik speelde graag met popjes, maar de verwantschap die ik voelde met meisjes was voor mij een veel belangrijker signaal en dat heeft een veel sterkere gevoelswaarde. Ik heb het wel heel moeilijk gevonden om het te benoemen. Dat ik een meisje was dat wist ik, dat wist iedereen, maar wat je daar dan mee moest. Van een transseksueel had je vagelijk wel eens gehoord, maar dat was eigenlijk niks anders dan een full time show travestiet. Zo zag ik mezelf niet. Ik heb lang gedacht dat ik iets wilde wat niet bestond. Ik denk dat je daardoor ook maar probeert te doen wat er van je verwacht wordt en ook ontkennen dus. Dat hoort er bij helaas. Ik kan me er wel iets bij voorstellen eigenlijk dat je dan toch wel hele jongensachtige interesses ontwikkelt. Dat maakt ook allemaal niks uit. Ik heb dat denk ik niet zo extreem gehad. Maar dat is wel wat een meisje kan gebeuren als ze aangezien wordt voor een jongen en ik geloof ook wel dat daar hele oprechte interesses uit voort kunnen komen.

Dat ik een meisje was wist ik dus altijd al. Het besef dat ik transseksueel was is denk ik ontstaan omdat ik eens met de beide benen op de grond ging staan en besefte dat er geen sprookjes fee a la assepoester bestond die van mij een prinsesje kon maken. Ik heb echt heel lang heel sterk geloofd dat het zo kon namelijk. Maar het wondertje kwam maar niet.

[Arike]

hmmm op de kleuterschool voelde ik al dat ik anders was dan andere jongens... en de andere kinderen zagen dat ook ...
Het heeft nog wel jaren geduurd voordat ik besefte wat dat "anders" nou eigenlijk was...

[marlies]

mmmmm, ik had niet echt toen ik heel jong was iets van 'ik ben een meisje'. Ik had wel al heel jong 'shit, ik vind meisjesdingen leuk, ik ben een slechte jongen'. Daarin heb ik vrij lang gezeten, ik ben in m'n jeugd best wel bang geweest dat mensen door zouden hebben dat ik op de een of andere manier geen echte jongen was. Ik was me in de kleuterklas al enorm bewust van gendernormen ('ik wil in de poppenhoek spelen maar dat is voor meisjes').

Toen ik later hoorde van transseksualiteit baalde ik dat ik 't niet was, want dan had ik een meisje kunnen worden en dat leek me wel wat. Ik liet me verwarren door uitdrukkingen als 'gevangen in het verkeerde lichaam', daar kon ik me niets bij voorstellen. Ik nam het veel te letterlijk, denk ik. Ik wist toen wel dat ik een meisje wou zijn, maar dat was anders dan transseksuelen, want die waren het altijd al. Ofzo.

[Eva]

Mijn jeugd was grijs. Opgegroeid in een uiterst conservatieve omgeving waar onderdrukken van emoties de basis van overleven was. Vergeten was ook een motto. Ik ben er uitstekend in geslaagd om grote delen van mijn jeugdherinneringen naar onbereikbare delen van mijn geheugen te verplaatsen. Eén kleinigheid herinner ik me sinds kort weer. Ik liep vaak op met een klasgenootje dat vlakbij ons woonde. Zij meende dat ik niet netjes liep; ik plaatste mijn voeten teveel naar buiten gericht, meende zij. Ze deed het ook voor. De voeten liever iets naar binnen gericht dan naar buiten gericht. Mannen lopen zo; vrouwen niet. Kennelijk zag zij geen jongen in me.

Later, veel later kwam Elisabeth. Die was er al jaren zeker van dat ze lesbisch was; althans meer lesbisch dan hetero. Groot was dan ook de verbazing in de familie dat ze met een man ging trouwen. Achteraf moet ze er om glimlachen en zegt ook dat ze (onbewust) nooit een man in me heeft gezien.
Enkele decennia later werkte ze enige tijd buitenshuis en zodra ze 's ochtend weg was trok ik een jurkje van haar aan. Wat me nog steeds verbaast is dat ik daar niets achter zocht. Veel mensen zouden zich afvragen of ze misschien travestiet zijn, neem ik aan, maar het enige dat ik voelde was dat ik meer ontspannen werkte. Die episode heb ik overigens ook lange tijd redelijk succesvol uit mijn parate geheugen weten te bannen.

Volgens mijn psych neemt het vermogen om emoties te onderdrukken af met het vorderen der jaren. Nu ben ik nog wel heel jong (30, plus een paar maanden) maar het onderdrukken stopte een jaar of 4 geleden. Ik wilde schoentjes kopen. Een mooie klassieke pump met een hakje. Nu deden we dat al veel jaren, maar dan voor Elisabeth. Grote goden, wat hebben we een schoentjes voor haar gekocht. Heerlijk vond ik dat! Nu kochten we ze voor mij. Elisabeth stond er op ze te betalen.

Van het een kwam het ander. De remmen weigerden volledig dienst. Ik voelde me goed als ik als vrouw door het leven ging en deed dat gaandeweg vaker. Bijna twee jaren geleden kwam het finale keerpunt. Sedertdien heb ik me niet meer als man gemanifesteerd. Drempels of andere nare ervaringen heb ik nauwelijks ondervonden. Klanten accepteren het probleemloos.
Wel jammer dat ik een paar maanden na mijn 30e gemist heb van mijn echte leven. Om eerlijk te zijn: dat zijn inmiddels 422 maanden.

[Hedwich]

Ik wist al vroeg dat ik anders was, maar dacht dat het lag aan het feit lag dat ik het slimstje jongetje van de klas was. En je kan nu eenmaal niet slim en stoer tegelijk zijn. Vanaf mijn twaalfde begon ik door te krijgen dat mijn seksualiteit niet heteronormatief was,m aar ik leerde op school dat dat niet erg was omdat het ook wel weer over kon gaan vanzelf. Vanaf mijn negentiende begon ik toch wel erge twijfels te krijgen over mezelf, maar een dergelijke "bijzondere" toestand gunde ik mezelf niet. Mij was immers altijd voorgehouden dat alles en iedereen gek was, behalve bij moeders thuis. In de tijd die erop volgde, heb ik wel eens met de gedachte van transseksualiteit gespeeld, en me ook wel genderqueer gedragen, maar ik heb altijd gehoopt dat ik het niet nodig had en vond dat ik sterk genoeg moest zijn om "normaal" te kunnen leven. Het uiteindelijke besef kwam op mijn 28ste, uit wanhoop geboren.

[La-Clau]

De vraag zou in mijn geval ook kunnen zijn "Weet je het eigenlijk al?". Maar daar gaat dit topic niet over, dus die bewaar ik nog wel even
Wat ik me uit mijn jeugd kan herinneren is dat ik anders was. Niet wat ik was, ik was gewoon anders en had voor mezelf al vroeg de conclusie getrokken dat dat nu eenmaal zo was, en dat niemand daar iets aan kon doen. Net als ik al vroeg van mening was dat meisjes er veel leuker uit konden zien dan jongetjes. Ze mochten jurkjes en rokjes aan, maillots, en bij de gymless zo'n gympakje. Veel mooier dan zo'n suf sportbroekje. Redelijk vrij opgevoed aan 1 kant, speelde ik zowel met poppen als met autootjes, net als mijn zusje overigens. Ik vertoonde overigens geen uitgesproken voorkeur voor meisjesspelletjes, wel had ik moeite met sommige, naar mijn idee te wilde, jongensspelletjes. De andere kant van mijn opvoeding kenmerkt zich als plattelands-calvinisme. Dus toen ik in onbewaakte ogenblikken begon mezelf met spullen van mams me min of meer als meisje uit te dossen gaf dat behalve een tevreden gevoel ook het idee dat ik vies en zondig bezig was. Op die manier is het jaren weggedrukt. Van tijd tot tijd keerde het terug, en in een later stadium bestempelde ik het als travestie, tenslotte kon ik er heel goed mee leven om het af en toe eens te doen. Ook dat heb ik jaren volgehouden.
Het breekpunt lag aan het eind van mijn vorige relatie. Het verlangen me als vrouw te presenteren werd toen zo groot, dat ik voor mezelf besloot te gaan kijken wat het nu precies was. De relatie was op dat moment toch al niet meer te redden. Sindsdien heb ik het stapje voor stapje opgebouwd, en begin ik me steeds beter te voelen in mijn vrouwelijke presentatie. Dichter bij mezelf. Zelfs sommige karaktertrekjes zijn in positieve zin veranderd.
Maar al met al, een lange, langzame ontdekkingsreis die nog steeds niet ten einde is, want of ik het nu al weet is nog maar de vraag.

Claudia