Hoe wisten jullie het?

[Aliss]

Nu dat de buitenwereld zeker ziet dat ik ben aan het veranderen, veel mensen zeggen zo van, joh ik had wel vermoeden, en toen je begon met transitie, kon ik het leven in je ogen zien!

[tvdave01988]

ik had het vanaf dat ik een jaar of 9 was ik voelde dat ik meisjes kleding leuker vond en ook dat ik me als meisje fijner voelde een meisje uit de klas was zwarte piet en droeg een zwarte maillot vanaf dat punt wilde ik ook een zwarte piet zijn om dat ik het fijner vond om ook een maillot te hebben maar dat heb ik nooit gekregen toen ik 13 was wilde ik een panty en die kreeg ik ook even was dit gevoel weg maar toen ik 16 werd en met meisjes keek ik meer naar de kleding als naar het meisje nu weet mijn moeder en zus het en draag ik ook pantys mag niet overdags alleen in de avond als ik ga slapen dat vind ik wel jammer voor mijn gevoel zou ik alles als meisje willen hebben kleding maar om dat ik ook nog autisme en een verstandelijke beperking heb is alles wel moeilijker ik ben nog niet helemaal uit de kast want ik weet ook niet meer waar ik op valt.

[Angel]

Hoe wist ik het?? Moeilijk te zeggen. Het begon bij mij al op zeer jonge leeftijd als ik me moeder moet geloven. Alles wat mooi was trok mijn aandacht, iedere mooie vrouw die ik zag gaf ik complimenten over haar mooie jurk, of schoenen. Ik was ook echt een gevoelskind, ik was een jaar of 4 toen mijn moeder dacht dat ik homo zou worden, speelde altijd met barbie's, en my little pony's op school had ik eigenlijk meer vriendinnetjes dan vriendjes. Ik trok regelmatig het minirokje van me moeder aan wat ik dan optrok onder me armen zodat ik een jurkje aanhad en trok daarna haar mooie zwarte naaldhakken aan afgezet met een roos, waarna de buurman kwam vragen of me moeder haar zoontje niet zo vroeg op klompjes wilde laten lopen
in die tijd was het hebben van een matje mode, ik had dus bovenop kort haar maar aan de achterkant had ik lang blond krullend haar en werd daardoor altijd als meisje aangesproken, hoe het voelde weet ik niet want dit heb ik van mijn moeder, ik kan me dit zelf niet meer herinneren. Dat vond mijn moeder op een gegeven moment de druppel en heeft toen besloten mijn haar kort te laten knippen zodat ik meer in het plaatje jongen viel.


Dit hele proces speelde zich af van mijn 4de tot mijn 12de ongeveer. Tot mijn moeder toen een aflevering van Catherine Keyl aan het kijken was en dat ging over kinderen die geboren waren in het verkeerde lichaam. Het leek alsof mijn moeder naar verhalen aan het luisteren was van haar eigen kind. Eindelijk wisten we het een naam te geven. Er verschenen contactgegevens van Utrecht waar Peggie Cohen toendertijd zat en me moeder heeft gelijk gebeld en een afspraak gemaakt. Ik kwam bij Peggie toen ik 12 was en net na mijn 13 de verjaardag ben ik doorgestuurd naar Amsterdam om behandelt te worden door Dr Gooren.

Ik hoop dat het duidelijk is dat we het altijd al wisten alleen niet wisten, als het beesje geen naampje heeft weet je ook niet wat er is. Als mijn moeder toen niet de aflevering van Catherine Keyl had gezien had mijn leven er mischien heel anders uit gezien, als mijn moeder toendertijd niet gescheiden was van mijn vader had mijn leven er misschien heel anders uit gezien.

[Veronica]

Ik hoop dat het duidelijk is dat we het altijd al wisten alleen niet wisten, als het beesje geen naampje heeft weet je ook niet wat er is. Als mijn moeder toen niet de aflevering van Catherine Keyl had gezien had mijn leven er mischien heel anders uit gezien, als mijn moeder toendertijd niet gescheiden was van mijn vader had mijn leven er misschien heel anders uit gezien

Dat had ik ook, wij hadden pas in 2009 internet thuis, tot die tijd zat ik altijd in een bibliotheek te internetten, ik wist op mijn 15de dat ik mij een vrouw voel, maar pas op mijn 17de zag ik een documentaire over een FtM transseksueel, toen wist ik het, dit ben ik maar dan andersom.

Daarvoor kende ik geen transseksualiteit, wel travestie, homoseksualiteit ect ect, transseksualiteit kende ik niet.

[Eva]

Helaas was er toen eigenlijk niets bekend over transsexualiteit, tenminste niet voor de gewone simpele burger, ik heb het over 20 jaar geleden.

Je hebt geluk gehad, Angel. Redelijk geluk, in elk geval. Mijn gelukwensen daarmee, maar vergis je niet. Vandaag-de-dag is er ook nog veel onbegrip in (para)medische kringen. Ik kreeg ooit in mijn medisch dossier de aantekening "twijfels over seksualiteit". Dat was nou precies niet mijn probleem, maar het heeft me toch wel moeite gekost dit uit het dossier te krijgen. Genderdysforie blijkt in veel gevallen gerelateerd te zijn aan transseksualiteit. De meeste hulpverleners zien dan de eerste lettergreep gemakshalve over het hoofd en verwijzen bijvoorbeeld nog steeds naar een seksuoloog. Dat is in veel gevallen niet de beste weg, mild uitgedrukt.
Er is nog veel te doen qua voorlichting hoor. Maar ik ben blij dat jij zonder al te grote problemen je traject hebt kunnen afronden!

[Angel]

Ja maar dat weet ik, kwam het over alsof ik denk dat als je nu de transitie in gaat het allemaal veel makkelijker is? want dat wil ik absoluut niet zeggen. In tegendeels misschien wel. In mijn tijd was het zeer onwaarschijnlijk dat een meisje een jongetje zou zijn, ik kreeg dus vaak nog het voordeel van de twijfel zeg maar toen ik 13/14 was door mensen die mij niet kenden. Nu is het bijna zo algemeen bekend dat mensen er al bijna vanuit gaan als ze ook maar enigzins twijfelen.

Ook in de medische wereld gaat het er nog vreemd aan toe, zo was ik een keer bij de dermatoloog voor exeem op mijn handen, werd met koeienletters in mijn status geschreven, dit was ook jaren na mijn operatie en dat was dus ook het punt dat je weer even geconfronteerd wordt met een maatschappij die het belangrijker vind dan ikzelf

Meer bekendheid brengt natuurlijk een hoop positieve dingen met zich mee, maar het heeft ook een schaduwkant.

[Quinn]

Ik denk niet dat ik het wist. Ik wist alleen dat mijn borsten en ik geen vrienden zijn. Dat ik vrouwen niet begrijp, dat ik overmatig macho was als vrouw zijnde. Dat ik soms vergat dat ik vrouw was. Dat ik het echt een belediging vind vergeleken te worden met andere vrouwen in welke competitie dan ook. Ik wist dat ik mij geen vrouw voel, maar niet dat ik mij een man voel. Pas nu ik een mannelijke voornaam gebruik, zoveel mogelijk als hij en hem word benoemd. En kort haar heb, geen strings en bh's meer hoef te dragen enzo. Nu voel ik me zo bevrijd en voor het eerst hoef ik niet meer na te denken hoe ik me moet gedragen enzo. Ik denk niet dat ik het wist, ik denk dat ik het nu pas weet, nu ik eigenlijk al uit de kast ben. Voor mij was het de keus tussen onzijdig en man zijn, want vrouw ben ik gewoon niet en kan ik niet zijn. Ik heb man gekozen en dat is de beste keuze ooit geweest

[J1nny]

Maar het duurde niet lang totdat ik MOEST, ik herhaal MOEST mezelf in het lichaam van mijn partner voorstellen, en proberen te voelen wat zij voelt. Anders kon ik niet klaar komen.

Sounds familiar....
En wordt bevestigd hier naast me...

[Cait]

Ik heb het altijd wel geweten. Dat is niet vanwege allerlei typische voorbeelden (ook al heb ik die genoeg) maar vooral het gevoel. Ik speelde graag met popjes, maar de verwantschap die ik voelde met meisjes was voor mij een veel belangrijker signaal en dat heeft een veel sterkere gevoelswaarde. Ik heb het wel heel moeilijk gevonden om het te benoemen. Dat ik een meisje was dat wist ik, dat wist iedereen, maar wat je daar dan mee moest. Van een transseksueel had je vagelijk wel eens gehoord, maar dat was eigenlijk niks anders dan een full time show travestiet. Zo zag ik mezelf niet. Ik heb lang gedacht dat ik iets wilde wat niet bestond. Ik denk dat je daardoor ook maar probeert te doen wat er van je verwacht wordt en ook ontkennen dus. Dat hoort er bij helaas. Ik kan me er wel iets bij voorstellen eigenlijk dat je dan toch wel hele jongensachtige interesses ontwikkelt. Dat maakt ook allemaal niks uit. Ik heb dat denk ik niet zo extreem gehad. Maar dat is wel wat een meisje kan gebeuren als ze aangezien wordt voor een jongen en ik geloof ook wel dat daar hele oprechte interesses uit voort kunnen komen.

Dat ik een meisje was wist ik dus altijd al. Het besef dat ik transseksueel was is denk ik ontstaan omdat ik eens met de beide benen op de grond ging staan en besefte dat er geen sprookjes fee a la assepoester bestond die van mij een prinsesje kon maken. Ik heb echt heel lang heel sterk geloofd dat het zo kon namelijk. Maar het wondertje kwam maar niet.

Dit is precies hoe mijn tocht ging Merel.... Ik dacht dat ik raar was door dat te denken, maar dit is echt hetzelfde. Bedankt voor het stuk schrijven, en voor mij herkenning.

Liefs Cait

[Erica U]

He Dinges,

Het is voor mij op mijn 48ste net pas echt duidelijk geworden. De puzzel valt stukje bij stukje op zijn plaats. Toen voor mij een paar maanden geleden het duidelijk werd dat ik liever als vrouw verder wil, ben ik mijn leven op gaan schrijven, eerst in grote lijnen en dan met steeds meer in details en toen vielen de stukjes op hun plaats dat ik altijd een meisje wilde zijn. Ik kon eigenlijk nooit goed bij mannen gesprekken zijn, ik kon dat macho gedrag niet goed nadoen, ik voelde me meer op gemak bij meisjes hoefde ik me niet anders voor te doen dan wie ik was, (al was het meisje zijn een fantasie voor me). Een fantasie is nu niet meer genoeg. Ik dacht eigenlijk geheel onbewust en onschuldig elke dag wat ik zou dragen als meisje en hoe zou mijn haar zitten. Ook waren er periodes dat ik deze gedachten niet mocht hebben van mezelf omdat ik een jongen ben. Kreeg ook een vriendinnetje maar na een jaar was dat wel klaar. Ergens in mijn jeugd was het heel dicht bij toen bleek dat er een begin van borstvorming bij me was en de huisarts zei tegen mijn ouders dit in de gaten te houden. Toen dacht ik, ik wordt een meisje gelukkig. maar helaas gebeurde dat niet. zo'n 15 jaar terug werd het me duidelijk dat ik wel graag een man zou willen hebben. En kwam als homo uit de kast, mijn vriend al 14 jaar is ook best wel een echte man ...hij houd alleen niet van voetballen ...maar maakt rommel draait het dopje niet op de tandpasta en stopt zijn kleren niet in de wasmand haha. Maar ik zie mezelf als een hetero vrouw. Ondanks dat ik nog niet toe ben aan het openbaar maken zijn er wel een stuk of 10 mensen op de hoogte,zij regeerde allemaal goed. Omdat dit natuurlijk ook consequenties met zich mee brengt zoals werk omgeving ik heb eigen bedrijf met klanten deze moeten tzt voorbereid worden wil ik ze niet allemaal kwijtraken. Mijn vriend kan het ook nog niet plaatsen en daarom kan ik hier in Hilversum nog niet op straat gaan flaneren en blijft het in huis van de keuken naar de woonkamer en terug. Hij wil er ook nog niet mee geconfronteerd worden maar probeer met humor hem er toch bij te betrekken. Of we bij elkaar blijven dat zal de toekomst moeten uit wijzen hij heeft voor een man gekozen en krijgt er straks een vrouw voor terug. Ikzelf voel me erg opgelucht dat hij het weet en ben elke dag een beetje dichter bij de vrouw die ik zou willen zijn. Zaterdag is dan ook mijn eerste dag dat ik op straat ga maar dan in Amsterdam. Beste Dinges ik hoop dat mijn verhaal je wat kan helpen. gr Erica