Euforie en Twijfel - herkennen jullie dit ?

[i-rene]

Euforie en twijfel
Mijn gender dysforie gaat met pieken en dalen. In de piekperiodes is het wel aanwezig, maar niet zo sterk. In de dalperiodes weet ik met mezelf vaak geen raad.
Sinds mijn coming out zit ik in een soort sneltrein en binnenkort ga ik voor het eerst naar de gendertherapeut. Afgelopen vrijdag hebben we aan onze beste vrienden verteld dat ik transseksueel ben en zij accepteerden mij!
Wat een ontzettend fijn gevoel geeft dat! Zeker omdat mijn vrouw nu nog meer in een gedoogfase zit is die acceptatie van mijn beste vrienden goud waard.
Nu leef ik een paar dagen op een wolk en zit dan eigenlijk in een euforische piek en thuis zijn we de volgende mensen om te informeren al aan het plannen. Die euforische piek is ook meteen mijn valkuil, want dat is zo’n moment dat ik weer een bepaalde twijfel voel. Of misschien is het een bepaalde angst dat het nu allemaal nog meer in een stroomversnelling raakt.
Ik weet nog steeds waar ik heen wil en dat ik niet als man verder kan of wil, maar het gevoel van dit moment is iets van de controle kwijtraken en dat is ook wel wat beangstigend. Daarom weer twijfel. Meestal weet ik twijfel terug te herleiden naar een herkenbare angst, maar nu vind ik het lastig om te bepalen waar het vandaan komt.
Is het de twijfel of het allemaal wel nodig is of is het de angst die spreekt? Bij een euforische piek voel ik minder dysforie, dan enkele dagen later wanneer ik weer een dalletje induik. Bij zo’n euforische piek voel ik vaak ook een soort schuldgevoel alsof ik niet gewoon even kan genieten van het feit dat de dysforie iets meer naar de achtergrond is gedrukt en ik een bepaalde rust in mijn hoofd voel. En die rust maakt me door dat schuldgevoel weer onrustig.
Zijn er mensen die dit herkennen?

[Irene_de_Vreede]

Mooi omschreven, zeer herkenbaar.

[anne-nienke]

Hoi I-rene,

Ik herken dat zeker, al niet in de combinatie met een coming-out. Ik kan me voorstellen dat, als je out bent, dat je zelf niet zo goed meer in de hand hebt wat er gaat gebeuren. Ik doel dan vooral op het feit dat je jaren lang een geheim bewaard hebt, waar je ten alle tijde controle over had.....en dat is nu weg. Ik denk dat het lastig is om daar een goede balans in te vinden.

Ik stel me het een beetje zo voor: je hebt een deel van je persoon jaren lang in de gevangenis gehouden, de mond gesnoerd, genegeerd en verwaarloosd. Als ze dan voor het eerst naar buiten mag en kan.....ik kan me voorstellen dat sommige emoties een beetje botsen. Met twijfel en angst als gevolg.

Hoe langer je het verborgen hebt gehouden, hoe langer je tijd nodig hebt om dat verborgen deel van jezelf samen te voegen met dat deel van jezelf dat wel het daglicht mocht zien. Het lijkt me niet meer dan normaal dat dat met wisselingen gepaard gaat.....

[AnjaE]

Jahoor, heel herkenbaar. Meestal blij, soms moedeloos/dipperig (wat heb ik me aangehaald, waarom kan ik niet "gewoon normaal zijn" -- whatever that may be --, wat komt er allemaal op me af qua traject, het duurt me zowel te lang als gaat me te snel). Maar de blijheid over dat ik het nu zeker weet en het er mag zijn (in de eerste plaats van mezelf) plus het compleet wegvallen van de frustratie die ik als man had maken alles weer goed.

[anne-nienke]

Maar de blijheid over dat ik het nu zeker weet en het er mag zijn (in de eerste plaats van mezelf) plus het compleet wegvallen van de frustratie die ik als man had maken alles weer goed.

Mag ik vragen hoe je dat nu zo zeker weet?

[i-rene]

Dank jullie wel voor jullie reacties.
Ik ben blij dat jullie dit gevoel herkennen, want dit gevoel maakt me soms best onzeker over mezelf en mijn eigen inschattingsvermogen.

Jullie herkenning geeft me nu misschien wat meer rust in de zin dat het toch niet zo raar is om die wisselende gevoelens te hebben.

[Anon20180501]

Maar de blijheid over dat ik het nu zeker weet en het er mag zijn (in de eerste plaats van mezelf) plus het compleet wegvallen van de frustratie die ik als man had maken alles weer goed.

Mag ik vragen hoe je dat nu zo zeker weet?

Als je voor je gevoel 100% zeker bent Anne-Nienke, rationeler kan ik het iig niet verklaren...

[anne-nienke]

Als je voor je gevoel 100% zeker bent Anne-Nienke, rationeler kan ik het iig niet verklaren...

.....ik geloof dat ik hem begrijp.


Ik zocht meer naar: eerst waren er kennelijk angsten, twijfels of onzekerheden. Die zijn kennelijk verdwenen. Hoe is dat zo gekomen?

[AnjaE]

Mag ik vragen hoe je dat nu zo zeker weet?

Gewoon - het voelt zo
Maar omdat ik mijn eigen gevoel soms niet vertrouw (ik ben bang mijn eigen gevoel te geloven, die onzekerheid heb ik mijn hele leven al) heb ik me in de anderhalve maand dat ik het nu zeker weet, bijna iedere dag wel afgevraagd of ik niet gewoon kierewiet ben en opgeborgen moet worden.

En desondanks weet ik het zeker, want ik word blij in mezelf als ik eraan denk. Hoeveel meer bewijs heeft een mens nodig?

[Anon20180501]

Anne-Nienke schreef...
Ik zocht meer naar: eerst waren er kennelijk angsten, twijfels of onzekerheden. Die zijn kennelijk verdwenen. Hoe is dat zo gekomen?

Naarmate je voor je gevoel steeds zekerder van jezelf gaat voelen nemen deze in sterkte af, heb jij daar nooit iets van gemerkt..?