Nieuwe chat! Zie dit topic.

Zelfacceptatie

Pas ik nou in een hokje of niet?
Gebruikersavatar
Alexandra
Berichten: 835
Lid geworden op: 20 aug 2012, 12:15
Gender: Vrouw

Re: Zelfacceptatie

Bericht door Alexandra »

Ben het allebeide wel, intro/extra. Het is maar net hoe mijn hoedje staat. :D

Hoewel de grondtoon waarschijnlijk introvert is, in deze dat ik niet van mensen hou. Ik wil graag alleen zijn. Het liefste helemaal alleen. Omdat ik weet dat mensen één ding betekenen: problemen. Zwaar negatief beeld natuurlijk, maar ja, ik ben zo gevormd. En als je als kind als misbruikt wordt door mensen die je opvoeden, tja, vertrouw dan nog maar eens een vreemde. Ik wil niet zielig doen, maar ik ben wel degelijk het resultaat van mijn verleden. Ik vind het leven nog steeds zwaar oneerlijk, en ik vind er niet zoveel meer aan. Het is nog net niet ernstig genoeg om er dan maar mee te stoppen, maar ik weet dat dat moment wel een keer zal komen. Dus ik probeer er nu nog van te genieten.
The body is a temple. Know yourself, and you shall know the gods. — Ancient Egyptian Proverb
Gebruikersavatar
janine2363
Berichten: 1035
Lid geworden op: 30 jul 2016, 18:21
Gender: Vrouw
Locatie: Hasselt

Re: Zelfacceptatie

Bericht door janine2363 »

Alexandra schreef:Ben het allebeide wel, intro/extra. Het is maar net hoe mijn hoedje staat. :D
Het is goed om beide kanten te hebben, maar het is zeker niet je humeur dat hier telt. Introvert/extravert is echt wat je nodig hebt, je energie vandaan haalt en dus blij van wordt. Het heeft niks te maken met of je veel of weinig praat (al praten extraverte mensen over het algemeen wel meer)
Alexandra schreef:Hoewel de grondtoon waarschijnlijk introvert is, in deze dat ik niet van mensen hou. Ik wil graag alleen zijn. Het liefste helemaal alleen.
Als je een extraverte kant heb, dan is het essentieel om communicatie te hebben (doet er niet toe of je van die mensen houdt ...), dus als je door je verleden angst heb gekregen om de communicatie (met vreemden) te ontlopen, dan zorgt -dat- juist ervoor dat je niet blij bent.

Stel je een zonnebloem voor die zijn blaadjes "zon verbrand heeft". Een bloem heeft zon nodig, zon doet toch wat pijn, bloem sluit zich, maar het gaat slecht omdat ie toch zon nodig heeft. Kan je je een bloem (een zonnebloem nog wel) voorstellen die zonder zon kan ?

Om je introverte kant te voeden, dan is alleen zijn OK, maar dan moet je altijd zorgen dat je iets maakt, knutselt, programmeert, huis inricht, whatever, als er maar een resultaat is.

Omdat ik toch (vreemde) metaforen aan het bedenken ben, dat stel ik me voor als een grote boom, met zijn wortels diep in de grond in de schaduw van zijn eigen bladeren, die zich rustig concentreert op hetnaar boven zuigen van water. (Hey, krijg er zelf zin in)
Gebruikersavatar
Alexandra
Berichten: 835
Lid geworden op: 20 aug 2012, 12:15
Gender: Vrouw

Re: Zelfacceptatie

Bericht door Alexandra »

Mooi verteld Janine... zeker het metafoor met de zonnebloem. Ik hou erg van zonnebloemen, en plant ze elk voorjaar om er heel de zomer van te genieten... :)

Je ziet het vaak met muzikanten, velen zijn introvert. Maar op het podium kunnen ze ineens een hele groep mensen amuseren. Het is natuurlijk ook te leren, maar ik merk het wel vaker dat creatieve mensen het allebei hebben, zowel uitgaand als diegaand naar binnen...
The body is a temple. Know yourself, and you shall know the gods. — Ancient Egyptian Proverb
Gebruikersavatar
janine2363
Berichten: 1035
Lid geworden op: 30 jul 2016, 18:21
Gender: Vrouw
Locatie: Hasselt

Re: Zelfacceptatie

Bericht door janine2363 »

Alexandra schreef:metafoor met de zonnebloem. Ik hou erg van zonnebloemen
:-) Al had ik het misschien leuker gevonden als je gezegd zou hebben dat je van metaforen houdt, die zijn wintervast en kunnen het hele jaar bloeien

Als je wilt, ik heb er nog een, niet over zon, maar over regen en eigenlijk een herinnering, maar wel een die ik voor jou kan planten als metafoor.

Ik kom uit Noord Holland uit de polder; De Schermer, dat laat zich omschrijven als: Plat, kaal, sloot, wei met hier een daar een niet al te inspirerend wit-zwart gevlekt decoratief element, dat overigens ook het lokale dialect verklaart: Boeeehh, Mhoeeeh.

Het landschap is zo simpel, dat als je er al jaren doorheen fietst, de herinnering is van toen ik 17 was, je het eigenlijk niet meer ziet. Je kan met je ogen dicht fietsen en nog droog van school thuiskomen (langs elke weg lopen aan twee kanten sloten, dus da's niet helemaal evident). Als dit verhaal al wat langdradig en saai begint aan te voelen. That's the point. Polder == diepe, diepe zucht.

Ik kwam op een herfst middag terug op de fiets uit Wormerveer, als ik mij goed herinner. Om in de Schermer te komen moet je dan over een brug
over het Noord-hollands kanaal. De brug ligt hoog op de dijk (in het hoekje van het meer van Akersloot) en dan ben je zo hoog dat je over bijna de hele (saaie) polder kan uitkijken, bijna over de stolp boerderijen heen. Het was geen mooi weer, het waaide best hard en de lucht was potdicht en grijs.

Maar wat voor een grijs... Normaal zou ik zonder op- of omkijken over het stuur gebogen doorgefietst zijn, maar dit keer, toevallig, ik hield in en keek naar de lucht. Het was niet één grijs, er waren wel tien, honderd! tinten. En dan de vormen; Het waaide echt hard, grote donkere wolken stormden door de hemel. Hun tinten al mengend met de lichtere wolken, misschien geen kleur, maar zoveel variatie en dynamiek. En ook, dit alles in beweging; Een continue veranderend luchtschap boven een volkomen stilstaand landschap. Ik stopte en stapte af en kéék. Ik woonde hier al 17 jaar, maar eigenlijk had ik nog nooit ècht gezien waar ik leefde. En net op dat moment schoven de wolken net wat uit elkaar en een paar waaiers van zonlicht streelden over het landschap, alsof dat met licht en schaduw, heldere en donkere kleuren ook in beweging was. Mooi, zo on-ge-lofe-lijk mooi die goede oude "saaie" polder.

Toen begon het natuurlijk meteen te regenen, maar ach, gek genoeg is dat helemaal niet zo storend als je buiten de stad ben, in de stad is regen irritant, buiten, je wordt wat nat, nou èn, droogt wel weer op. En ik fietste verder.

Dit is niet helemaal off-topic, voor zelf-acceptatie heb je wat awareness nodig en soms net anders tegen dingen aankijken die je denkt te kennen, je moet 't some willen / durven zien en wat regen voor lief nemen. Als ik binnen was gebleven, of een bus of auto had genomen had, zou ik deze herinnering niet gehad hebben. En dit is verreweg mijn mooiste herinnering aan de polder (dus dank je voor jouw berichtje die 'm triggerde)

Janine
Alexandra schreef:Je ziet het vaak met muzikanten, velen zijn introvert. Maar op het podium kunnen ze ineens een hele groep mensen amuseren.
Hier is een heel mooi voorbeeld: Rory Gallagher, koude rillingen muziek
https://www.youtube.com/watch?v=9Z_drl3luuE
https://www.youtube.com/watch?v=EO49qNiqyGE
Anon20210626
Berichten: 2285
Lid geworden op: 02 jul 2013, 16:51
Gender: ———

Re: Zelfacceptatie

Bericht door Anon20210626 »

rory , top
Overigens ben ik van mening dat Carthago moet worden verwoest.
Gebruikersavatar
Alexandra
Berichten: 835
Lid geworden op: 20 aug 2012, 12:15
Gender: Vrouw

Re: Zelfacceptatie

Bericht door Alexandra »

janine2363 schreef:
Alexandra schreef:metafoor met de zonnebloem. Ik hou erg van zonnebloemen
:-) Al had ik het misschien leuker gevonden als je gezegd zou hebben dat je van metaforen houdt, die zijn wintervast en kunnen het hele jaar bloeien
Ja, maar dat zou zóóó gemaakt zijn... té doordacht. :)
janine2363 schreef: Als je wilt, ik heb er nog een, niet over zon, maar over regen en eigenlijk een herinnering, maar wel een die ik voor jou kan planten als metafoor.

Ik kom uit Noord Holland uit de polder; De Schermer, dat laat zich omschrijven als: Plat, kaal, sloot, wei met hier een daar een niet al te inspirerend wit-zwart gevlekt decoratief element, dat overigens ook het lokale dialect verklaart: Boeeehh, Mhoeeeh.

Het landschap is zo simpel, dat als je er al jaren doorheen fietst, de herinnering is van toen ik 17 was, je het eigenlijk niet meer ziet. Je kan met je ogen dicht fietsen en nog droog van school thuiskomen (langs elke weg lopen aan twee kanten sloten, dus da's niet helemaal evident). Als dit verhaal al wat langdradig en saai begint aan te voelen. That's the point. Polder == diepe, diepe zucht.

Ik kwam op een herfst middag terug op de fiets uit Wormerveer, als ik mij goed herinner. Om in de Schermer te komen moet je dan over een brug
over het Noord-hollands kanaal. De brug ligt hoog op de dijk (in het hoekje van het meer van Akersloot) en dan ben je zo hoog dat je over bijna de hele (saaie) polder kan uitkijken, bijna over de stolp boerderijen heen. Het was geen mooi weer, het waaide best hard en de lucht was potdicht en grijs.

Maar wat voor een grijs... Normaal zou ik zonder op- of omkijken over het stuur gebogen doorgefietst zijn, maar dit keer, toevallig, ik hield in en keek naar de lucht. Het was niet één grijs, er waren wel tien, honderd! tinten. En dan de vormen; Het waaide echt hard, grote donkere wolken stormden door de hemel. Hun tinten al mengend met de lichtere wolken, misschien geen kleur, maar zoveel variatie en dynamiek. En ook, dit alles in beweging; Een continue veranderend luchtschap boven een volkomen stilstaand landschap. Ik stopte en stapte af en kéék. Ik woonde hier al 17 jaar, maar eigenlijk had ik nog nooit ècht gezien waar ik leefde. En net op dat moment schoven de wolken net wat uit elkaar en een paar waaiers van zonlicht streelden over het landschap, alsof dat met licht en schaduw, heldere en donkere kleuren ook in beweging was. Mooi, zo on-ge-lofe-lijk mooi die goede oude "saaie" polder.

Toen begon het natuurlijk meteen te regenen, maar ach, gek genoeg is dat helemaal niet zo storend als je buiten de stad ben, in de stad is regen irritant, buiten, je wordt wat nat, nou èn, droogt wel weer op. En ik fietste verder.

Dit is niet helemaal off-topic, voor zelf-acceptatie heb je wat awareness nodig en soms net anders tegen dingen aankijken die je denkt te kennen, je moet 't some willen / durven zien en wat regen voor lief nemen. Als ik binnen was gebleven, of een bus of auto had genomen had, zou ik deze herinnering niet gehad hebben. En dit is verreweg mijn mooiste herinnering aan de polder (dus dank je voor jouw berichtje die 'm triggerde)

Janine
Dat bedoel ik dus! ;)


Maar ik zal het vanavond even opnieuw lezen. Mijn bewustzijn groeit naar gelang de dag en de tijd komt.
The body is a temple. Know yourself, and you shall know the gods. — Ancient Egyptian Proverb
Anon20180311
Berichten: 2489
Lid geworden op: 25 dec 2015, 18:03
Gender: ———

Re: Zelfacceptatie

Bericht door Anon20180311 »

Zelfacceptatie is voor mij,

De zin/onzin inzien van 1001 vragen zonder echte antwoorden. Zelfbeklag/schuldgevoelens achterwege laten en je problemen in de eerste plaats durven herkennen. Oplossingen zoeken indien mogelijk of niet langer in rondjes draaien als een hond die in zijn staart wil bijten. Durven loslaten indien nodig en aanpakken indien mogelijk.

Grtz Nick ;)
Hey, pa je kinderen werden groot. En al heb je het nooit geweten,... ik werd u zoon. Liefs Nick .
Hey, ma bedankt dat je me kende en herkende, als je zoon. Veel liefs Nick :hug2: .
Lise
Berichten: 629
Lid geworden op: 23 dec 2013, 00:25
Gender: Onzeker
Locatie: Utrecht

Re: Zelfacceptatie

Bericht door Lise »

Simão schreef:En je buitenkant bepaalt echt je leven niet.
Dat is leuk om tegen jezelf te zeggen om jezelf een beter gevoel te geven, maar in de praktijk (zoals ik die om me heen zie althans) werkt het heel anders.

janine2363 schreef: Een mens kan niet zonder relaties.
Dat vind ik ook. Ik weet dat dat voor iedereen persoonlijk is,, maar als ik de keuze zou hebben (eventjes ontzettend zwart-wit gesteld) tussen altijd alleen, maar wel helemaal mezelf zijn, of met veel anderen om je heen jezelf"verloochenen" kies ik toch dat tweede.
Gebruikersavatar
Simão
Berichten: 865
Lid geworden op: 07 aug 2013, 09:26
Gender: Transgender
Locatie: Alentejo, Portugal

Re: Zelfacceptatie

Bericht door Simão »

Lise, een en ander kan toch ook gewoon binnen zelf acceptatie? Ik leef notabene als mijn geboortegeslacht en verloochen dus mezelf als man, maar ik heb mezelf volledig geaccepteerd. Het is zoals het is. Ik ben zo ook "volledig mezelf" ondanks de "verkeerde buitenkant" .
Acceptatie en dus ook zelfacceptatie is niet meer dan zonder bezwaar kunnen omgaan met de situatie.
Dat wil niet zeggen dat het niet beter kan, maar gewoon dat het zo ook al goed is.
"We vinden steun bij de mensen die het met ons eens zijn, en groei bij de mensen die het met ons oneens zijn" Frank A.Clark
Gebruikersavatar
Dieuwertje
Berichten: 1102
Lid geworden op: 29 mei 2016, 09:00
Gender: Trans MtF
Locatie: Lelystad

Re: Zelfacceptatie

Bericht door Dieuwertje »

Lise schreef:maar als ik de keuze zou hebben (eventjes ontzettend zwart-wit gesteld) tussen altijd alleen, maar wel helemaal mezelf zijn, of met veel anderen om je heen jezelf"verloochenen" kies ik toch dat tweede.
Heel zwart wit, maar zo gesteld ben ik het wel eens. Maar als ik mijzelf ben, ben ik wel een prettiger mens*. Minder somber, minder chagrijn. Daarmee wordt de kans ook kleiner dat ik helemaal alleen blijf.
* In eerste instantie bevestigd door kennissen en daarna zelf over na ga denken en tot de conclusie gekomen dat het best wel waar kan zijn.