Nieuwe chat! Zie dit topic.

Is dit herkenbaar? en advies gevraagd

Pas ik nou in een hokje of niet?
Gebruikersavatar
Claire Slingerland
Berichten: 78
Lid geworden op: 20 jul 2019, 11:22
Gender: Trans MtF

Re: Is dit herkenbaar? en advies gevraagd

Bericht door Claire Slingerland »

Dag Minke,
Voor mij is jouw verhaal heel herkenbaar. Het uitte zich bij mij wat anders. Beklemmende paniekaanvallen, weinig kunnen hebben, snel boos, nachtmerries. Jaren heb gedacht dat mijn vrouwelijk gevoelens wel zouden verdwijnen als ik ouder werd. Maar het omgekeerde gebeurde. Hoe ouder ik werd hoe sterker het werd. Maar ik probeerde het altijd te onderdrukken. In al die jaren kleedde ik mij heel soms als vrouw en dat voelde altijd als falen. Want ik had het mezelf verboden. Maar ik werd er niet gezelliger op zeg maar en die paniekaanvallen en nachtmerries waren ook niet zomaar. Het gevoel vecht zich 'gewoon' een weg naar buiten als je het tegenhoudt. Nog niet zo heel lang geleden besefte ik door gesprekken op fora dat het niet te stoppen is. Op dat moment heb ik geaccepteerd dat dit is wie ik ben en het aan mijn vrouw verteld. Ik begon met een lange inleiding en voor ik het kon zeggen zei ze; wil je vrouw zijn? Toen ik ja zijn schrok je natuurlijk wel maar ze gaat er heel goed mee om. Ze had eigenlijk altijd wel gezien dat ik een vrouwelijke kant had. Maar daar uiting aan geven dat had ze niet gedacht. Toen we het onze beste vrienden vertelde waren ze eigenlijk niet verbaasd. Familie moeten we het nog vertellen maar dat ik mijn gevoel kan delen scheelt al zoveel. Ik voel me nu zoveel beter. En mijn vrouw zegt dat me nog nooit zo gelukkig heeft gezien. Onze volgende stap is naar de huisarts. Heel veel succes.
Veel liefs, Claire.
zuidwest
Berichten: 108
Lid geworden op: 05 jun 2019, 22:19
Gender: Trans MtF

Re: Is dit herkenbaar? en advies gevraagd

Bericht door zuidwest »

Claire Slingerland schreef: 26 jul 2019, 17:45 Dag Minke,
Voor mij is jouw verhaal heel herkenbaar. Het uitte zich bij mij wat anders. Beklemmende paniekaanvallen, weinig kunnen hebben, snel boos, nachtmerries. Jaren heb gedacht dat mijn vrouwelijk gevoelens wel zouden verdwijnen als ik ouder werd. Maar het omgekeerde gebeurde. Hoe ouder ik werd hoe sterker het werd. Maar ik probeerde het altijd te onderdrukken. In al die jaren kleedde ik mij heel soms als vrouw en dat voelde altijd als falen. Want ik had het mezelf verboden. Maar ik werd er niet gezelliger op zeg maar en die paniekaanvallen en nachtmerries waren ook niet zomaar. Het gevoel vecht zich 'gewoon' een weg naar buiten als je het tegenhoudt. Nog niet zo heel lang geleden besefte ik door gesprekken op fora dat het niet te stoppen is. Op dat moment heb ik geaccepteerd dat dit is wie ik ben en het aan mijn vrouw verteld. Ik begon met een lange inleiding en voor ik het kon zeggen zei ze; wil je vrouw zijn? Toen ik ja zijn schrok je natuurlijk wel maar ze gaat er heel goed mee om. Ze had eigenlijk altijd wel gezien dat ik een vrouwelijke kant had. Maar daar uiting aan geven dat had ze niet gedacht. Toen we het onze beste vrienden vertelde waren ze eigenlijk niet verbaasd. Familie moeten we het nog vertellen maar dat ik mijn gevoel kan delen scheelt al zoveel. Ik voel me nu zoveel beter. En mijn vrouw zegt dat me nog nooit zo gelukkig heeft gezien. Onze volgende stap is naar de huisarts. Heel veel succes.
Veel liefs, Claire.
Wat goed dat je al zoveel stappen hebt gezet Claire. Jij hebt stappen al gezet die mij erg moeilijk lijken (naaste familie) maar die ik zeker ga zetten. Als je deze stappen al hebt gedaan dan is de stap huisarts relatief eenvoudig volgens mij.
Ik heb nu huisarts en psycholoog ingelicht en gisteren een tante en dus de eerste naaste familie. Zij reageerde erg goed. Ik heb met haar besproken hoe en wanneer ik het mijn ouders ga vertellen. Iedere keer als ik iemand heb verteld voelt goed. Ik ben daarna wel harstikke moe maar dat zal wel ermee te maken hebben dat mijn emoties natuurlijk tijdens die gesprekken een achtbaan zijn. Lichamelijke klachten (spanning in hoofd) wordt na zo'n gesprek echt wel minder, maar komt uiteindelijk terug. Ik hoop dat mijn lichamelijke klachten uiteindelijk minder worden. Ik voel me wel al geestelijk beter. Tot nu toe had ik angst dat ik soms het eruit floepte dat ik transgender ben. Nu heb ik zoiets van so what, ik ben zo, ik heb me niet zelf zo gemaakt en ik doe niemand kwaad ermee. Ik merk ook dat sinds mijn coming-out een aantal weken terug ik zachter en nog meer invoelend word in hoe ik andere mensen behandel. Wellicht omdat ik de vrouw in mij niet langer hoef weg te duwen en ik moet je zeggen dat voelt heel goed.