Re: Is dit herkenbaar? en advies gevraagd
Geplaatst: 26 jul 2019, 17:45
Dag Minke,
Voor mij is jouw verhaal heel herkenbaar. Het uitte zich bij mij wat anders. Beklemmende paniekaanvallen, weinig kunnen hebben, snel boos, nachtmerries. Jaren heb gedacht dat mijn vrouwelijk gevoelens wel zouden verdwijnen als ik ouder werd. Maar het omgekeerde gebeurde. Hoe ouder ik werd hoe sterker het werd. Maar ik probeerde het altijd te onderdrukken. In al die jaren kleedde ik mij heel soms als vrouw en dat voelde altijd als falen. Want ik had het mezelf verboden. Maar ik werd er niet gezelliger op zeg maar en die paniekaanvallen en nachtmerries waren ook niet zomaar. Het gevoel vecht zich 'gewoon' een weg naar buiten als je het tegenhoudt. Nog niet zo heel lang geleden besefte ik door gesprekken op fora dat het niet te stoppen is. Op dat moment heb ik geaccepteerd dat dit is wie ik ben en het aan mijn vrouw verteld. Ik begon met een lange inleiding en voor ik het kon zeggen zei ze; wil je vrouw zijn? Toen ik ja zijn schrok je natuurlijk wel maar ze gaat er heel goed mee om. Ze had eigenlijk altijd wel gezien dat ik een vrouwelijke kant had. Maar daar uiting aan geven dat had ze niet gedacht. Toen we het onze beste vrienden vertelde waren ze eigenlijk niet verbaasd. Familie moeten we het nog vertellen maar dat ik mijn gevoel kan delen scheelt al zoveel. Ik voel me nu zoveel beter. En mijn vrouw zegt dat me nog nooit zo gelukkig heeft gezien. Onze volgende stap is naar de huisarts. Heel veel succes.
Veel liefs, Claire.
Voor mij is jouw verhaal heel herkenbaar. Het uitte zich bij mij wat anders. Beklemmende paniekaanvallen, weinig kunnen hebben, snel boos, nachtmerries. Jaren heb gedacht dat mijn vrouwelijk gevoelens wel zouden verdwijnen als ik ouder werd. Maar het omgekeerde gebeurde. Hoe ouder ik werd hoe sterker het werd. Maar ik probeerde het altijd te onderdrukken. In al die jaren kleedde ik mij heel soms als vrouw en dat voelde altijd als falen. Want ik had het mezelf verboden. Maar ik werd er niet gezelliger op zeg maar en die paniekaanvallen en nachtmerries waren ook niet zomaar. Het gevoel vecht zich 'gewoon' een weg naar buiten als je het tegenhoudt. Nog niet zo heel lang geleden besefte ik door gesprekken op fora dat het niet te stoppen is. Op dat moment heb ik geaccepteerd dat dit is wie ik ben en het aan mijn vrouw verteld. Ik begon met een lange inleiding en voor ik het kon zeggen zei ze; wil je vrouw zijn? Toen ik ja zijn schrok je natuurlijk wel maar ze gaat er heel goed mee om. Ze had eigenlijk altijd wel gezien dat ik een vrouwelijke kant had. Maar daar uiting aan geven dat had ze niet gedacht. Toen we het onze beste vrienden vertelde waren ze eigenlijk niet verbaasd. Familie moeten we het nog vertellen maar dat ik mijn gevoel kan delen scheelt al zoveel. Ik voel me nu zoveel beter. En mijn vrouw zegt dat me nog nooit zo gelukkig heeft gezien. Onze volgende stap is naar de huisarts. Heel veel succes.
Veel liefs, Claire.