Hey Julian!AJpoekie schreef: ↑18 mei 2019, 20:20 Yo Ciem!
Ik denk dat je laatste zin zeer krachtig is "mijn echt ik wil eruit".
Hoe duidelijk wil je het hebben?
Dat je vader het pas wil accepteren als het door een expert is vastgesteld, vind ik vrij heftig. Daarmee zegt hij eigenlijk dat hij jou tot die tijd niet accepteer zoals je bent. Moet je dan nu al die tijd weer terug de kast in? ..
Zoals ik het lees weet je het best goed, je wil dat helemaal niet. Je voelt je nu gelukkiger en prettiger in contact met anderen schrijf je.
De acceptatie van je vader is iets waar hij mee moet zien te dealen.
Niet jij. Je kan hem hooguit helpen door info te geven of wat dan ook en hem betrokken te houden bij het proces.
Mijn ouders vinden het ook moeilijk.
Maar zoals mijn psycholoog ook een keer zei "je moet door met je eigen proces".
Ik kan moeilijk mijn leven en mijn eigen welzijn "on hold" zetten, omdat anderen nou eenmaal nog niet zo ver zijn in het proces van acceptatie.
Jouw vader klinkt heel stellig, knap dat je inziet dat hij het beste met je voor heeft.
Maar volgens mij weet je heel goed wat je wil en waar het schuurt.
Kies voor jezelf man, mijn steun heb je.
Weet je, het zal even moeilijk worden.
Maar uiteindelijk is het een storm waar je ouders wel doorheen gaan.
Mijn tweelingbroer wilde het per se niet dat ik het mijn teamgenoten zou vertellen, want dan wisten zijn teamgenoten het ook (zelfde voetbalclub).
De gemoederen liepen toen ook nogal. IK KON NIET LANGER MEZELF NIET ZIJN. Dat heb ik hem huilend duidelijk gemaakt. Hele familie in shock, omdat ik me klaarblijkelijk zó ongelukkig voelde tussen mijn teamgenoten en dat begrepen ze eindelijk. Toen was het van: nog 2 weken en die datum ga ik het vertellen, hier valt niet meer over te onderhandelen.
Je vraagt "wat vinden jullie?"
Maar volgens mij heb je ons advies niet nodig.
Ga doen waar jij gelukkig van word, neem de macht over je eigen leven en knip die laatste draadjes door.
Niet qua contact, maar wel qua hoe je nog in de greep van je ouders wordt gehouden.
(Oh, ik ben de laatste persoon die zo'n opmerking mag maken, want ik struggle daar al jaren mee, maar ik maak wel stappen in onafhankelijk worden en mijn eigen keuzes kunnen maken. Bijv. zij-pad: ik ga dinsdag eindelijk mijn haar laten knippen zoals ik het écht wil en ik schijt nu al in mijn broek om dan woensdag mijn ouders onder ogen te komen. De weg naar onafhankelijkheid, naar mijn eigen vrijheid, gaat bij mij al jaren met mini stappen).
Je hebt ook al bedacht hoe je het wil doen, nu nog uitvoeren dat plan
Desnoods schrijf je nog in die mail dat als ze er nog vragen of opmerkingen over hebben, graag jou persoonlijk benadering en niet je familie (ouders, broers, zus) mee lastigvallen.
En tegen je ouders maar gewoon zeggen als een mededeling "ik ga het de familie vertellen".
En dan moeten zij maar een manier vinden om ermee te dealen.
Dat klinkt hard, dat zei LauraHelene ook al, maar kies voor jezelf.
Wat weerhoudt je om dit plan uit te voeren?
Wat is het ergste dat er kan gebeuren?
Hoe groot is de kans dat dat (het ergste) daadwerkelijk gaat gebeuren?
Bro hug
Weet zeker dat je er uitkomt!
Ik denk dat mijn probleem vooral is dat ik het goed wil doen bij iedereen. Dat heb ik altijd al gehad. Zo heb ik in het verleden meer voor anderen gedaan dan anderen wat voor mij deden. Ik doe anderen graag een plezier en ik kwets ze niet graag, vooral niet mijn familie. Al is jouw schreew: ik kan niet langer mezelf zijn' precies wat ik voel, althans deels. Ik kleed me bij hen zoals ik wil, maar dat betekent niet dat ik de goedkeurig en vrijheid voel. Ik weet dat ze liever willen dat ik terugga, gewoon voor mijn bestwil, om alles makkelijker te maken. Maar ja, dan zou het weer betekenen dat ik niet ga kiezen voor mezelf, dat ik weer een rol moet spelen.. En bij die gedachte, bij het schrijven van die gedachte, worden mijn ogen alweer nat. Ik ben het zat om te verbergen wat er in mijn hoofd speelt, ik wil dat niet meer. Ik moet inderdaad door met mijn eigen proces, ik sta al te lang stil in mijn leven.
Ik heb respect voor je dat je je familie duidelijk hebt gemaakt wat jij wilt. En blij voor je dat ze het eindelijk begrijpen. Dus ze staan nu ook achter je? Stuur je een foto als je tevreden bent met je nieuwe kapsel? Ministappen zijn altijd nog beter dan helemaal geen stappen! Uiteindelijk is dromen van hoe je zou willen zijn niet meer genoeg, dat maakt je kapot vanbinnen, dat is wat ik gemerkt heb.
Jullie hebben me in ieder geval wel een extra duwtje gegeven. Ik wil komende week mijn ouders een bericht sturen met de mededeling dat ik graag de rest van de familie wil laten weten wat er in mij afspeelt, daarna geef ik ze wat tijd om hunzelf daarop voor te bereiden. Met welke woorden ik dat ga doen, weet ik nog niet. Ze gaan me vast proberen tegen te houden, maar ja.
Anyway, bedankt