Judith schreef:spijt van mijn bestaan op de aardbol
Je hoeft geen spijt te hebben van jouw bestaan op de aardbol. Je doet toch niemand kwaad?
Mensen die anderen wel kwaad doen zouden spijt moeten hebben van hun bestaan. Dat komt volgens mij maar weinig voor.
"Gendervrij" vind ik eigenlijk mooier dan "Non-binair", want "Gendervrij" zegt namelijk wat het wel is, in plaats van niet.
Judith schreef:ik heb er nog altijd moeite mee om aan mijn gevoelens gehoor te geven,
spijt van mijn bestaan op de aardbol en nog tal van andere gedachtes...
Ik heb dit ook gehad, maar ik kan er immers niks aan doen dat ik 'als verkeerd' persoontje hier ben neer gezet.
Vergeet nooit dat er mensen zijn die van je houden!
klopt maar zodra je " andere gedachtes" hebt dan wordt je famillie/ vriendenkring wel heel klein... daarentegen leer je wel je echte vrienden/ famillie kennen
Judith schreef:klopt maar zodra je " andere gedachtes" hebt dan wordt je famillie/ vriendenkring wel heel klein... daarentegen leer je wel je echte vrienden/ famillie kennen
Soms zijn dat er weinig.... Maar geeft wel duidelijkheid....
"You try to forget but it's impossible
That song stays in your head and it's unbearable
It says remember who you are remember what you want"
Ik heb me nooit schuldig gevoeld want het was al vanaf jonge leeftijd erg duidelijk. Ik heb me weleens afgevraagd waarom mijn vader zo'n hork was en waarom die zo moeilijk deed.
Dat dit verwarring veroorzaakt kan ik me goed voorstellen, Judith. Maar schuldig...??? Niet.
Mocht er sprake van schuld zijn dan is dat het leven. Niet jij, Judith.
All great truths begin as blasphemies. (George Bernard Shaw)
ik heb me nooit schuldig gevoeld,om wie ik was.
vanaf mijn vierde jaar jaar was het al duidelijk volgens mijn vader,en vanaf toen liep ik er al als een meisje bij.
en vanaf mijn 18e begonnen met hormonen.en ben nu 38.
met alle moeite van dien,want mijn moeder haatte het gewoon,nu nog en dat zal altijd zo blijven denk ik.
heb vanaf mijn 15e nooit geen contact meer met hun meer gehad en ben toen weggebracht door mijn vader naar een opvanghuis/internaat omdat het thuis niet meer te harden was en was erg opstandig en mijn moeder maakte mijn leven tot een hel en ik dat van haar. en in al die opvanghuizen door het hele land heen onderhand met steeds overplaatsingen heb ik mijn transzijn/vrouwzijn echt werkelijkheid gemaakt,niemand had er moeite mee de leiding van toen niet en alle jongens en meisjes ook niet ze wisten niet beter elke keer als ik weer naar een andere instelling ging moest ik me weer voorstellen enzo en ze wisten bijna nooit dat ik een jongen was toen.en ik het vertelde in de groep van dat ik mij gewoon een meisje voelde en ze vonden het eigenlijk heel gewoon.
dus ik voel me absoluut niet schuldig,mijn ouders willen het gewoon niet begrijpen accepteren.jammer maar helaas.
