eerste tegenvaller

[Tyler]

het is inmiddels een week geleden dat ik mijn moeder heb verteld dat ik de transitie in ga. ik heb het nu ook aan een heel stel vrienden verteld en mn broer en zus. De meeste mensen reageren positief, de rest neutraal. Behalve mijn moeder. Ze was vandaag bij mij op schilderles en ze kon me nauwelijks aankijken. Ik kreeg ook geen zoen bij binnenkomst of vertrek. Ze heeft bijna niets gezegd die 3 uur behalve gezeur over de vitrage in de keuken die ik had gewassen en niet weer terug had gehangen. Duidelijk klagen omdat haar iets dwars zit maar wat ze niet kan uiten. Dit is niet de eerste keer dat ik problemen heb met haar. Ik heb haar ooit 5 jaar niet gesproken omdat het niet ging tussen ons. Ik kwam haar weer tegen op de bruiloft van mijn broer en sinds dien zie ik haar weer regelmatig en gaat het best goed tussen ons. Maar alleen als ik bepaalde onderwerpen niet aanroer. We kunnen niet over het verleden spreken en wat daar fout is gegaan. Als iets me dwars zit kan ik niet bij haar aankloppen. Ze wil graag dat ik normaal ben ondanks dat ze al heel lang weet dat dat nooit gaat gebeuren. Ik denk dat ik wel weet waar dat vandaan komt. Haar ouders hebben in een Jappenkamp gezeten en hebben daar geleerd om je zo onopvallend mogelijk te gedragen omdat ze het anders niet zouden overleven. Dat hebben ze mijn moeder ook geleerd. geen zwakte laten zien, gewoon door bikkelen en je gewoon als brave burger gedragen, dan komt alles wel goed. Ze vindt het heel moeilijk om te accepteren dat ik anders ben omdat ze niet kan geloven dat ik ooit gelukkig kan worden als ik me niet aanpas aan de rest van de wereld. Maar dat is niet hoe ik werk. Ik ben 30 jaar bezig geweest met proberen me aan te passen, met proberen dat wat anders aan me was te laten verdwijnen, al kostte het me bijna mijn leven, maar het is me nooit gelukt. Ik heb het echt geprobeerd maar ik kan het niet. Dit is wie ik ben, wat ik ben. Vrienden van me zeggen dat ik haar tijd moet geven om aan het idee te wennen. Maar ik ken haar. Ik denk niet dat ze dit zal kunnen accepteren. Al zal ze me over een tijd misschien wel weer kunnen aankijken, ze zal het me nooit vergeven dat ik haar dit aan doe. Want ik kan wel zeggen dat dit om mij gaat maar zij zal het haar vrienden, haar buren etc ooit ook moeten vertellen. En dat betekent dat zij er ook op aangekeken zal worden. Dan kan ze nog zo haar best doen om een goed leven te leiden en alles, mensen zullen haar er op aan kijken dat zij een trans kind heeft. Een blamage.
Ik ga morgen bij haar eten. Ik heb er geen zin in. Ik weet dat ik haar tijd moet geven maar ze moet met me praten. Als ze me blijft negeren ook al zit ik recht voor haar ga ik haar een keer de harses in slaan. Heeft iemand tips? Hoe ga ik hier mee om? Ze is ook de enige familie die ik nog in de buurt heb wonen.

[Hedwich]

Allereerst mijn medeleven. En ik wil je graag goede raad geven, maar ik weet ook dat als het een makkelijk probleem zou zijn, je het wel zou hebben weten op te lossen; dus wat is mijn toevoeging dan nog? Ik doe toch een gooi.

Ik concludeer uit je post dat je moeder een blokkade heeft om jouw ontwikkeling te erkennen.

Zelf heb ik ervaren dat ik tegen een emotionele blokkade aanliep op een gegeven moment. (Vrouwenhormonen...) Wat werkte, was om het met mensen (dit was in mijn geval wel professionele hulp in eerste instantie) niet over de opgekropte gevoelens te hebben (waar wel mijn doel lag), maar over de blokkade zelf. Het beestje bij z'n naam nomen, zeg maar. Op die manier kon ik voor mezelf erkennen, accepteren en eraan gaan werken dat die emoties en gevoelens wèl een plek gingen krijgen in mijn leven.

[Tyler]

Bedankt voor je reactie. het is inderdaad niet makkelijk. Het is ook zo dat als mijn moeder aan die blokkade wil gaan werken ze eerst moet erkennen dat er een blokkade zit. Dat is een stuk moeilijker dan tegen mij zeggen dat ik normaal moet doen. Ik wil graag dat ze gelukkig is, echt waar. Maar ik ga mijn leven niet voor haar opofferen. Ik weet niet of ze niet te oud is om nog te kunnen veranderen. Ze is al met pensioen en zit tegen haar laatste levensjaren aan te hikken en zich af te vragen wat voor nut haar leven heeft gehad. En dan komt daar ook nog eens bovenop dat een van haar kinderen nu echt definitief mislukt is. Arm mens.

[Anne]

Dat klinkt enigszins als mijn relatie met mijn moeder nu. Al had ik wel een goede relatie met mijn moeder voordat ik haar het nieuws vertelde. Maar sinds ik zei dat ik trans was is dat een heel stuk minder geworden. Er zitten bij haar nog duidelijk blokkades. Ik kan nu met haar over koetjes en kalfjes praten, maar over serieuze dingen nog niet (waaronder trans zijn).

Ik kan dat ook niet forceren. Ik denk dat al veel redenen voor blokkades zie en denk dat er al veel geholpen kan worden om erover te praten. Maar dat is puur mijn perceptie, en ik kan er niet met haar over praten. En hoe graag ik het ook zal willen, praten zit er voorlopig nog niet in. Dat is rot, want ik zie haar in pijn en ik denk dat ik die pijn kan verzachten, maar ik weet dat als ik dingen ga forceren het alleen nog maar erger wordt. Soms heeft het echt gewoon tijd nodig. Dat is naar om te horen en ik moet het zelf ook nog steeds accepteren, maar het is niet minder waar.

Aan de andere kant, er zijn grenzen. Ik vind het moeilijk om die aan te geven; ik leef nu al ongeveer een half jaar als vrouw, maar bij haar is het nog steeds de oude naam en zo. Ik laat het nu maar toe, maar ik weet dat er ooit een moment komt dat ik eisen ga stellen. Niet nu, niet binnen een bepaalde tijd, maar als het niet verandert, ooit... En ik weet dat dat heel rot gaat zijn, maar ja...

Ik kan je helaas geen concreet advies geven. Alleen maar zeggen dat het een enorm rotte situatie waarin je nu zit, waar ik zelf ook weet hoe het is. Hoe moeilijk ik het zelf ook vind, geef het tijd. Da is lastig, maar je nut niet anders. Aan de andere kant zal er een moment komen dat jouw eigen wensen boven haar wensen gaan. Maar probeer niet te forceren, en besef dat korte termijn in dit soort gevallen soms over jaren gaat.

Ik hoop dat dit geratel iets van nut is. Ik vind het zelf ook een heel lastig onderwerp, en ben er nog steeds mee bezig. Je bent niet alleen.

[Raisa]

Erg lastig, in deze situatie kan ik best begrijpen dat je moeder zo denkt. Met een transitie is het vaak dat je een innerlijk conflict verruilt door een uiterlijk conflict. Niet alle mensen kunnen daarin meekomen en niet bij iedereen komt de acceptatie van de situatie even vlug.

Mijn moeder had het er duidelijk moeite mee en had ook aangegeven dat ze er voorlopig even niets van wilde zien, maar gaandeweg zijn we toch dichter bij elkaar gekomen. Van mijn kant uit probeer ik er alles aan te doen om de banden in de familie zo goed mogelijk te houden, maar er er ooit een grens. Ik leef nu een half jaar als vrouw en nog altijd is het de oude naam en 'hij', al komt daar nu wat voorzichtige twijfel in? Wanneer ik mensen ga verbeteren? Ik denk wanneer ik groen licht krijg.

[La-Clau]

Deze reactie vertoont heel veel overeenkomst met de reactie van mijn eigen moeder. Die heb ik het inmiddels 3 jaar geleden trachten te vertellen, maar wat er daarna is gebeurd is dat ze het perse wil vergeten. Met andere woorden, je kunt het er niet meer over hebben, en in haar antwoorden strijden het feit dat ze het wel dergelijk WEET, middels opmerkingen als: "Jij vindt toch van jezelf ook dat je anders bent", maar ook dat ze het wel gegelijk niet WIL weten: Sinds die tijd wordt mijn "man-zijn" benadrukt zodra daarvoor maar enigszins de kans is.
En Tyler noemt dan weliswaar het Jappenkamp, maar ook met minder ingrijpende gebeurtenissen is het voor de Nederlander, en zeker die van het platteland, niet wenselijk om je kop boven het maaiveld uit te steken. "Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg" is het credo, want als je dat niet doet val je op, en wat zullen anderen daar wel niet van zeggen? Inderdaad, in aardig wat gevallen is de mening van anderen belangrijker dan die van haarzelf. En zelfs als die anderen er geen moeite mee hebben, verzint mijn ma nog dat ze dat wel hebben. Mijn verhaal is niet het enige daarin, mijn moeders repertoire omvat ook nog steeds "vieze homo's", "lesbische manwijven" enzovoort.
In totaal is het zo dat alles wat niet in het idealistische verwachtingspatroon wat mijn moeder voor mijn zus en mij had past wordt afgewezen, want ZO HOORT HET NIET. Een oplossing daarvoor kan ik echter niet geven, want die oplossing moet van de andere kant komen. Maar vastgeroeste denkpatrionen krijg je niet zo makkelijk los. Er is geen manier waarop je er over kunt praten waarop het beter zal gaan. Mijn oplossing is er vooral op gericht om de vrede enigszins te bewaren, mijn moeder is al een aardig stukje in de 70, en zo lang het nog gaat tracht ik voor haar in ieder geval gedeeltelijk de situatie na te bootsen zoals zij hem graag ziet. Ik ben daar zelf niet tevreden over, maar zie helaas geen andere manier om niet in een giga ruzie te eindigen, die hoogstwaarschijnlijk niet meer goed zal komen. Ik ga er vanuit dat ieder zelf haar of zijn moeder het beste kent, en derhalve denk ik dat je het beste op je eigen gevoel af kunt gaan. Maar laat dat niet uitsluitend JOUW gevoel zijn, probeer je ook te verplaatsen in de situatie van de ander en waar die mee geconfronteerd wordt.

Claudia

[Aster]

<Haar ouders hebben in een Jappenkamp gezeten en hebben daar geleerd om je zo onopvallend mogelijk te gedragen omdat ze het anders niet zouden overleven. Dat hebben ze mijn moeder ook geleerd. geen zwakte laten zien, gewoon door bikkelen en je gewoon als brave burger gedragen, dan komt alles wel goed.>

Volkomen herkenbaar. Mijn moeder heeft een (berucht) Jappenkamp overleefd én de direct na de Japanse capitulatie volgende bersiap periode, ook vol moord en doodslag.

Mijn (Indische) moeder vind zichzelf al vanuit NL Indië vreselijk Europees maar je ziet van een kilometer afstand al dat ze Indisch in het kwadraat is, laat staan als ze gaat praten.

Mijn moeder, die dus exact dezelfde instelling heeft als jouw moeder, plus een paar fikse neuroses en een KZ syndroom was wél de eerste die opmerkte hoe vrouwelijk ik was als kind en dat altijd onderkend heeft.

Maar toen ik aankondigde in transitie te gaan was haar reactie: 'wat zullen de buren wel niet zeggen??' en ze meende het ook nog! Want dat was té concreet.

Alsof de (zwaar christelijke en praktiserende) buren blind waren want die zeiden: 'oh, jij bent echt een foutje van de natuur he? Nou ja, jij hebt alles mee (maw: volgens hun opvattingen 'genas' ik mezelf door me 'aan te passen als vrouw')

Inmiddels vind mijn moeder mij (na elkaar 17jr niet gezien te hebben) toch echt, heus waar, een mooie, vrouwelijke vrouw (en dus geen freak waarvoor ze zich zou moeten schamen tov haar buren...)

Het enige wat helpt en werkt is je gevoel volgen en je eigen plan trekken. Soebatten, praten, onderhandelen, uitleggen....het heeft geen zin.

[Eva]

[off topic]
Treffend dat je het woord 'soebatten' gebruikt. Typisch Indisch
Wij verheugen ons op maandag in Den Haag!
[back on topic]

[Tyler]

Bedankt allemaal. Op de een of andere manier maakt het t makkelijker om weten dat ik niet de enige ben. Ik denk dat het vaak voor moeders/ouders toch wel het moeilijkste is. Ik weet dat ik geduld moet hebben en dat als ze uiteindelijk door begint te krijgen dat ik gelukkiger ben ze wel bij zal draaien. Maar dat gaat lang duren. En ze gaat het me niet makkelijk maken. Ik heb er de energie niet voor om weer het gevecht met haar aan te gaan. Dat is het voornamelijk. Het lijkt wel of ik mijn hele leven alleen maar bezig ben met tegen mijn moeder te vechten. Ik heb er geen zin meer in. Ik wil me gewoon helemaal op mezelf kunnen richten. Ik ga al mijn energie nodig hebben voor dit hele proces en hoe ik mijn plek in de wereld ga herdefiniëren. Het gaat lastig worden met werk en dat soort dingen. Om dan ook nog eens kut opmerkingen van mijn moeder te moeten slikken omdat zij het moeilijk heeft, daar heb ik echt geen zin in. Maar goed, ik zal eerst eens kijken of ze me vanavond wel aan durft te kijken.

[Jeste]

Het lijkt er gelukkig op dat je het realistisch bekijkt en niet de relatie die je hebt met je moeder voorrang geeft op andere ontwikkelingen. Neemt natuurlijk niet weg dat het wel een vervelende situatie is.
Sterkte als je straks bij haar gaat eten.