eerste tegenvaller

[Hedwich]

Schrijnende verhalen allemaal... ik denk niet dat ik het zelf zou kunnen opbrengen zo toe te geven of te schipperen...

[Jessy]

Voor mij ook wel herkenbaar. Ik ben weliswaar nog niet uit de kast gekomen naar mijn ouders, maar kan me al prima een beeld vormen van wat er gaat gebeuren.
Mijn moeder is niet de gemakkelijkste in dingen verwerken, en houdt zich heel sterk vast aan haar eigen normen en waarden. Alles wat niet in haar hokje past is direct abnormaal. En dan kan ze nogal bot uit de hoek komen, wat van mijn kant leidt tot ergernis, irritatie, boosheid (want ik slik die disrespectvolle opmerkingen niet meer).
Maar daar zal ik misschien zelf een onderwerp over beginnen, da's wel een wat langer verhaal.

Het enige wat helpt en werkt is je gevoel volgen en je eigen plan trekken. Soebatten, praten, onderhandelen, uitleggen....het heeft geen zin.

Sja, ik heb daar een andere mening over. Maar je hebt gelijk dat je je niet door anderen moet laten tegenhouden om de weg naar je eigen geluk te volgen.
Wel vind ik dat als je met iemand een goede band wil onderhouden, dit van twee kanten moet komen. Wij verwachten dat zij zich aanpassen, maar we moeten hen ook de tijd daarvoor geven. Zeker de mensen die ons heel ons leven in het andere geslacht hebben gekend.
Uitleggen kan zeker zin hebben, om hen te doen begrijpen wat er nu precies aan de hand is.
Praten kan voor sommige mensen een hele goede uitlaatklep zijn om het te verwerken (maar niet voor iedereen).

[Tyler]

Ik denk dat als een ander er gister bij was geweest die niets door zou hebben gehad. Mijn moeder en haar man zijn heel erg goed in subtiele opmerkingen onder de gordel. Het zijn kleine dingetjes. De fysieke afstand die ze houdt. Niet dichter dan een meter bij me in de buurt, ook niet als we samen in de kleine keuken staan. Normaal blijft ze altijd in de deuropening staan tot ik aan het einde van de straat ben, gister ging de deur meteen dicht. Heel subtiel, maar wel duidelijk. Ik denk dat ik haar maar een tijd wat minder moet zien want heb er geen energie voor. Ik ben gister na het eten nog even flink gaan sporten om de frustratie er uit te rammen maar ik voel het nu meteen weer op komen nu ik het opschrijf. het zit me echt dwars maar ik weet dat ik er helemaal niets mee kan. Ze heeft tijd nodig. Veel tijd. Jaren waarschijnlijk. En zolang het nog kan gaat ze doen alsof ze niets heeft gehoord en blijft hopen dat het vanzelf over gaat. Straks, als ik fulltime als man door het leven ga, zal dat lastiger worden, maar haar kennende zal ze dan nog gewoon blijven ontkennen. Ik zie het al helemaal gebeuren.
Wel fijn om te horen dat het bij anderen uiteindelijk ook goed is gekomen. Geduld en in te tussentijd haar toch wat minder zien denk ik. Het is niet alsof ik verder niets aan mijn hoofd heb.

[Xandra]

Complimenten hoor dat je blijft proberen om een goede relatie te behouden! Let niet teveel op "subtiele" gedragingen en opmerkingen misschien dat je er meer achter zoekt dan er werkelijk mee bedoeld wordt. Indien je het kunt opbrengen vind ik het in ieder geval knap als je jouw ouders, moeder, niet laat vallen. Succes.

[Tyler]

Thanks. Ik weet dat het heel subtiel is wat mijn moeder doet maar ik ken haar lang genoeg om te weten wat er achter zit. Kans is zeer groot dat over een tijdje alles eruit komt in geschreeuw en gehuil en dan kan het 2 kanten op. Of 3 eigenlijk. Of we zien elkaar een tijd niet, of ze gaat weer doen alsof het niet aan het gebeuren is, of ze geeft het een kans. Ik ben heel benieuwd.

[Eva]

Het maakt het leven er niet eenvoudiger op...

[Tyler]

Dat ben ik wel van haar gewend.