Vrouw willen zijn en in God geloven

[Michel]

Als verse binnenkomer stuitte ik op een ander forum-topic dat ging over "geloof". Het raakt wel een beetje de strijd waarin ik nu verwikkeld zit.
Omdat ik niet datzelfde topic wil kapen, open ik maar een nieuw topic.

Ik ben overtuigd Christen, sinds een jaar of tien. Om het anders te zeggen: als God mij Zijn liefde niet had getoond, was ik er niet meer geweest. Ik heb ontdekt wat Jezus aan het kruis deed, en sindsdien kan en wil ik daar niet meer omheen. En dagelijks ervaar ik wel iets van Zijn vrede en liefde. En de rust die ik heb gevonden is heerlijk. Ik begrijp lang niet alles wat de bijbel zegt, maar ik begin wel een sterke rode draad te ontdekken door de bijbel heen. Ik geloof ook dat God het zelf is die de bijbel geinspireerd heeft. Zie alleen al de talloze profetieen die worden genoemd en die pas honderden jaren later uitgekomen zijn (en nog moeten uit gaan komen).

Wat heeft het met TS/TG/CD te maken? Ik ben opgegroeid als crossdresser. Stiekem thuis de spulletjes van m'n moeder gebruiken. Dat gaf me een thrill.
Ik weet niet hoe dat is als jullie je verkleden, maar bij mij is dit punt altijd erg seksgevoel-gericht geweest. Ik geloof dan ook dat het een fetish is geweest voor mij, hoe ik het crossdressen heb gebruikt. Als dit onderwerp niet binnen het forum past, dan moeten jullie dat maar aangeven. Ik zoek slechts een plek om over deze gevoelens te kunnen praten.
Maar omdat het verkleden zo thrill-gericht was, heb ik hiermee een verslaving ontwikkeld. En zoals elke verslaving, was het een vlucht voor mij, wat mij in de problemen heeft geholpen. Verslaving maakt erg eenzaam, omdat je steeds verder wegkruipt.
M'n probleem heeft diverse kanten gekend, waaronder het verlangen om een vrouw te zijn. Ergens zit dat in mijn hart. En juist omdat ik Gods liefde heb ontdekt, is de vraag (en de strijd ontstaan): wat moet ik met dit verlangen? Want ik voelde wel dat ik door telkens aan dit verlangen toe te geven, ik mezelf steeds meer kwijtraakte. Dat klinkt misschien raar, maar toch is het zo. Daarom zijn er ook zoveel twijfels ontstaan. Ik heb deze gevoelens heel lang sterk veroordeeld. Ook het homoseksuele deel heb ik altijd sterk veroordeeld en weggedrukt. Ik ben er maar eerlijk in. Maar als ik mezelf als vrouw had gekleed, dan ontstond er direct een verlangen naar mannelijkheid. Ook weer erg seksgevoel-gericht.

Omdat ik nu niet alleen geloof, maar ook werkelijk liefde en kracht ERVAAR (juist door het geloof), ben ik langzaam uit mijn put gegroeid. Langzaamaan leer ik mijn gevoelens er te laten zijn, ook en juist naar God toe. Hij wijst mij niet af (zoals ik altijd bang was dat mijn vader mij zou afwijzen als hij wist wat voor gevoelens ik koesterde). Ik hoop dat ik een stuk verdere ontspanning kan ontwikkelen door m'n gevoelens er eerst maar 's te laten zijn. Of ik ze moet uitleven of niet, dat weet ik nog niet.

Ik hoop dat er mensen zijn die juist op dit punt ook hun worsteling kennen (geloof en transgender-twijfels). Dus de gewetenskwestie juist omdat je weet hoe God het bedoeld heeft. Die tekst uit Deuternomium kende ik ook wel. En ik meen te begrijpen wat ermee bedoeld wordt. Maar ik ben niet uit op een discussie rondom bijbelteksten. Ik probeer gewoon heel eerlijk tegen mezelf te zijn, en mezelf opnieuw af te vragen: wie ben ik nu? En kan ik daar ontspannen in zijn?

[La-Clau]

Michel,
Jouw tekst lezende en de wijze waarop jij over je christen-zijn praat doet me enigszins denken aan een geloofsgemeenschap uit de evangelische hoek. Ik kan daar mis mee zitten, dus roept u maar. In die hoek wordt nog wel eens heel afwijzend gereageerd op alles wat buiten het gewone valt.
In ieder geval zal je het "conflict" in jezelf niet kunnen oplossen met de rechtstreekse teksten uit de bijbel. Voor elk onderwerp en elk standpunt zijn er namelijk argumenten voor en tegen te vinden in dat boek. Verschillende transgenders hebben dat volgens mij wel gedaan, en zijn zo gekomen tot een standpunt wat juist elke vorm van religie afwijst, aangezien ze hun eigen gevoelens niet konden ontkennen. Aan de kerkelijke kant, krijg je met mensen uit je eigen kerkgenootschap vaak ook niet te antwoorden, want net als met transgenderisme is religie iets wat een ieder geheel op zijn/haar eigen wijze beleeft. Daarbij waak ik ervoor om te roepen dat de ene beleving beter zou zijn dan de andere, al vind ik het een kwalijke zaak als mensen dingen voetstoots aannemen en er niet zelf over nadenken en mensen die er van overtuigd zijn te weten wat een god wil (bewust een god, en met kleine letters, omdat dit naast het christendom ook voor andere religies geldt). Maak je aan dat laatste dus ook zelf niet schuldig, want ergens lees ik in jouw verhaal niet alleen iets over wat jij zou willen, maar ook over wat anderen, inclusief God voor jou zouden willen.
Na mijn gender-issue met een predikant te hebben besproken, die er overigens op een goede manier open voor stond, ben ik dan ook tot de conclusie gekomen dat een god niet mijn god kan zijn, als hij/zij (wie kent het gender van een god) niet in eerste instantie mij gelukkig wil laten zijn, of aan alles wat een mens doet een labeltje "goed" of "fout" hangt, en op die manier je hele leven afbakent teneinde ooit eens iets te bereiken waarvan je niet weet wat het is, en of het daadwerkelijk bestaat.
Waar ik het dus in jouw tekst niet mee eens ben is "de gewetenskwestie omdat je weet hoe God het bedoelt heeft", want dat kun je helemaal niet weten.
En, wat ik me ook afvraag, je schrijft dat je jezelf steeds meer kwijt raakte, maar is dat werkelijk zo, of verhinder je jezelf om jezelf te vinden?
Ik weet dat ik misschien meer vragen oproep dan dat ik je een antwoord kan geven, want antwoorden liggen alleen in jezelf.

Wel hoop ik dat anderen dit onderwerp niet zullen aangrijpen om een welles-nietes discussie te genereren, of nog erger, de meningen van anderen af te branden.

Claudia

[Raisa]

Met de soms strenge leefregels in een religie is het niet moeilijk om in zielenood te komen als je karakter iets heel anders ingeeft lijkt me. Zelf ben ik niet gelovig, maar ben wel enigszins bekend met de Bijbel door mijn opvoeding en pure interesse. Mijn idee hierover is dat het onmogelijk is om je aan alle leefregels te houden. Mensen die met de Bijbel in de hand dingen als crossdressing verbieden 'vergeten' weer dat een paar regels verderop staat dat je geen kleding gewoven van 2 verschillende stoffen mag dragen. Helaas wordt de Bijbel wel vaak op die manier gebruikt: om gedrag af te keuren. Is het niet veel beter om als gelovige naar die regels te kijken en ze alleen op te volgen als je het nut erachter begrijpt? Waarom zou crossdressing, homofilie etc nu slecht en verboden zijn? Kun je er een antwoord op geven of is het een regel waarvan de geest verloren is gegaan in de tijd?

On a lighter note:
http://img163.imageshack.us/img163/3522 ... cklish.png

[Tyler]

Even snel tussen door want ik kan beter me buiten discussies over religie houden, misschien moet je ook eens op https://fetlife.com kijken. Zit vast een groep tussen waar je je in kan vinden.

[Hedwich]

Ik heb even snel gegoogled, ik meen me namelijk te herinneren dat er wel websites zijn die ingaan op een Christelijk geloof en transseksualiteit / travestie. Dat valt dan vaak onder het woordgrapje "cross-dressing". Ik kon zo snel even niet vinden wat ik bedoel, maar dit is dus een zoektip van mij. Verder wil ik ongeveer zeggen wat Claudia zegt, dus daar laat ik het qua statement maar bij. Dan heb ik persoonlijk nog te melden dat ik binnen het kerkgenootschap van mijn ouders (PKN) zeer positieve ervaringen heb met mijn transseksualiteit. En eigenlijk zijn die niet eens geloofsbeladen om zo te zeggen. De acceptatie van de mensen daar, en ook vooral van de predikant, met wie ik goede contacten onderhoud, is voor van seculiere aard. Ook heb ik met veel plezier een jaar theologie aan de RUG gestudeerd, waar ik volledig werd geaccepteerd en bij deze en gene mijn verhaal kwijt kon.

[Michel]

Ik heb zelf ook al wat zitten speuren op het internet Hedwich, om te kijken of er een cross-dress-forum bestaat.
Bedankt voor het meedenken in elk geval. Ik zal voor mezelf wel kijken of dit forum voor mij "werkt" (hoe moet je dat nou 's netjes uitdrukken). In elk geval voel ik me wel welkom en heb ik zeker raakvlakken met de verhalen die ik lees.

Ik vind het goed te horen dat je zelf positieve ervaringen hebt gehad binnen jouw kringen.

@Teyler Bedankt voor de tip, maar dat is echt niks voor mij. Ik zoek een weg naar vrijheid in plaats van gebondenheid (= ook een woordgrapje )

[Michel]

@La chau
Ik wil toch nog reageren op een aantal opmerkingen die je gemaakt hebt.

Ten eerste leer ik steeds meer dat labeltje "goed" of "fout" achterwege te laten. Zeker als het gaat om gevoelens. Die zijn er nou eenmaal. Ik geloof zelfs dat God ons zo gemaakt heeft dat we (door emoties, gevoelens) reageren op wat er om ons heen gebeurt. Dan kan een gevoel dus nooit goed of fout zijn. Maar oke, het duurde best lang voordat ik mezelf op deze manier kon accepteren. Het is onze eigen verantwoording hoe we met deze gevoelens omgaan. Slik ik ze in (zoals ik jarenlang gedaan heb) of geef ik er op een gezonde, constructieve manier uiting aan?

"al vind ik het een kwalijke zaak als mensen dingen voetstoots aannemen en er niet zelf over nadenken"
Hier ben ik helemaal mee eens! Je moet nooit iets zomaar aannemen. Dan word je blind en stomp je af.

" en mensen die er van overtuigd zijn te weten wat een god wil (bewust een god, en met kleine letters, omdat dit naast het christendom ook voor andere religies geldt). Maak je aan dat laatste dus ook zelf niet schuldig, want ergens lees ik in jouw verhaal niet alleen iets over wat jij zou willen, maar ook over wat anderen, inclusief God voor jou zouden willen. "
Misschien kun je je wat voorzichtiger uitdrukken. Zo is het net alsof je uithaalt naar iets waar je zelf niets mee te maken hebt (wilt hebben)?
Ik geloof voor mijzelf zeer zeker dat wij op een bepaalde manier bedoeld zijn. Ik geloof ook dat er een weg voor ons ligt, die we zelf mogen ontdekken. Dat bedoel ik met "wat God voor mij wil". Ik geloof dat Hij altijd het goede voor mij wilt. Als een vader die het beste voor zijn kind wil. Zoiets.
En inderdaad heb ik de laatste jaren soms keuzes moeten maken omdat ik begon te begrijpen waarom God dat wilde van mij (terwijl ik dan net als een kind, kon mokken en tegenstribbelen) maar uiteindelijk zag ik dan wel dat ik de goede keuze had gemaakt.
En zovaak ben ik stronteigenwijs en ga ik toch lekker mijn eigen gang. Ik kan je niet vertellen hoeveel spijt ik dan later heb, als je ontdekt dat je toch het andere had moeten doen (maar waar ik op dat moment geen trek in had).


"dat een god niet mijn god kan zijn, als hij/zij (wie kent het gender van een god) niet in eerste instantie mij gelukkig wil laten zijn, of aan alles wat een mens doet een labeltje "goed" of "fout" hangt, en op die manier je hele leven afbakent teneinde ooit eens iets te bereiken waarvan je niet weet wat het is, en of het daadwerkelijk bestaat. "
Reken maar dat God wil dat jij gelukkig bent! Een vader wil toch niets liever dan dat zijn kinderen gelukkig zijn?
En of Hij wel of niet bestaat: ik ben zeker. Als je 1 keer Zijn liefde hebt geproefd, als Hij 1 keer iets van Zichzelf heeft laten zien, dan weet je het zeker. Je kunt er dan niet meer omheen. En daar ga je BLIJ van worden (ik wel althans).

[Tyleet]

Ik kan mij helemaal vinden in het verhaal van La-Clau ,ik ben ook gelovig hoewel niet aangesloten bij welke religieuze instelling,stroming die je maar kan bedenken.Ik zie mijzelf als een Christelijke mens en heb een sterk geloof in God,mijn hele leven is God aanwezig met alles wat ik doe.Ik voel dat elke dag,voor mij is God geen man of vrouw dus ik praat ook niet over een vader want dat is mij te mannelijk.In mijn overtuiging is God geslachtloos want geslacht is enkel om voort te planten en in het hiernamaals,waar wij allen uiteindelijk heen gaan,hebben we geen geslacht nodig.Hier zit/zat dus ook mijn probleem v.w.b mijn Genderidentiteit.Ik ben geboren als een jongen en voel mij (zolang ik mij kan herinneren) mij als een meisje.Mijn leven heeft altijd bestaan als een jongen die geen meisje mag zijn door de wereld om mij heen.In mijn overtuiging maakt God geen fouten omdat fouten maken menselijk is,maar als ik mijn gevoel er bij haal is dat een hele andere ervaring dan mijn overtuiging zegt.Met dit probleem heb ik dus een hele tijd lopen tobben om daar een tussen weg in te vinden.Ik ben nu van mening dat ik als een jongen geboren ben die een meisje wil zijn met heel haar hart daar naar verlangt,ik als mens daar niet anders van wordt.Of ik nu als een jongen leef of als meisje als mens blijf ik dezelfde persoon,enkel mijn uiterlijke vertoning zal veranderen,En als ik in alle eerlijkheid mij ga af vragen wat daar fout aan is in de ogen van God kan ik dat niet vinden.Maar mijn eigen waarde vind ik ook belangrijk,wie ik als mens ben.Ik denk ook niet dat God ons veroordeeld maar ons onze gang laat gaan,hoe slecht sommige mensen op deze wereld ook zijn.Ik denk wel dat de keuze,jongen of meisje zijn, en de vraag hoe het geloof er mee omgaat je ook kan zien als jezelf weer aanpassen aan wat de omgeving van jouw verlangt.Je bent geboren als een jongen en je hebt daar maar naar te leven.Voor mij persoonlijk,alles wat ik als jongen heb gedaan is uitgelopen op een mislukking en een drama en als vrouw voel ik mij gewoon ontzettend goed en zit lekker in mijn vel.Als ik dan terug kom op het geloof verhaal,er is niks belangrijker dan jezelf goed voelen en gewoon kunnen zijn wie je bent.In mijn geval is het dus een HAAR en geen HEM.Dit alles gaat mij niet af zonder slag of stoot want ik loop echt tegen het zwart wit denken op.

[La-Clau]

Michel,
Ik zie geen enkele reden om me voorzichtiger uit te drukken, feitelijk heb ik me zelfs nog behoorlijk ingehouden. De geschiedenis leert ons namelijk dat zodra mensen menen te weten wat God wil, en vanuit deze optiek gaan opereren, er complete volksstammen worden uitgemoord. Dit geldt soms niet alleen de volkeren die een ander geloof aanhingen, zoals de natives in Amerika, maar ook binnen het christendom zelf, zodra iemand daar een ander hokje kiest. Kijk maar naar protestant vs katholiek in de eerste eeuwen na de reformatie, of de vervolging van de doopsgezinden. Overigens een aspect wat niet alleen in het christendom voorkomt, maar bij alle religies op deze wereld. Wat dat betreft zijn christenen dus niet beter of slechter dan wie ook.
Dan vind ik je aantijging dat ik uit zou halen naar iets waar ik niets mee te maken zou willen hebben een zeer kwalijke zaak. Ik ontken namelijk alleen de mogelijkheid van de mens om te achterhalen wat God (of welke andere god dan ook) zou willen. Iets waar ik jaren over heb gedaan, en wat ik uiteindelijk heb ingezien na juist een studie en bespreking welke binnen mijn kerkgemeenschap is gevoerd. Voor een deel kun je natuurlijk bepalen wat goed of slecht is, puur vanuit menselijk oogpunt, maar de diepste zin van het bestaan zullen wij niet kunnen achterhalen. De mening over wat God zou vinden wat wij wel of niet moeten doen is in de loop van de eeuwen ook nogal eens gewijzigd, en wie gaat mij vertellen dat de huidige "mening" niet over een paar eeuwen vervangen zal zijn door een totaal andere?
Verder heb ik geleerd dat je qua religie geen andere mogelijkheid hebt dan "geloven". Geloven biedt je de mogelijkheid om dingen te interpreteren, door er over na te denken. Zodra je het zeker weet is er zelfs geen sprake meer van geloof, maar van een vaststaand feit, omkleed met allerlei regeltjes die moeten worden nageleefd. Dat is dus ook het gevaar van God als een vader (of als je dat wilt moeder) zien, want dat grijpt in eerste instantie toch terug naar je eigen opvoeding, vol met dingen die wel en niet mochten. Waarvan je sommige hebt bewaard omdat ze waardevol zijn, en andere later hebt verworpen omdat ze niet in jouw leven passen.
Als laatste: Als God zich aan een mens laat zien, doet hij dat doorgaans via mensen. Dat is doorgaans de wijze waarop je hulp kunt verwachten. Dat mag je niet uitsluitend van God zelf verwachten. Dat maakt dat mensen die "Het Licht" hebben gezien, en vanuit dat oogpunt andere mensen gaan afwijzen, of minderwaardig vinden, naar mijn idee de essentie van het geloof volledig missen. Terwijl die door veel mensen die beweren helemaal niet te geloven juist wel wordt begrepen.

Claudia

[Michel]

naar mijn idee de essentie van het geloof volledig missen.

Wat is de essentie van "het geloof"?